Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy planowane przeniesienie Wydziału Finansowania Komercyjnego do Spółki przejmującej, poprzez jego wydzielenie ze spółki Wnioskodawcy, nie będzie rodziło obowiązku podatkowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2016 r. (data wpływu 7 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy planowane przeniesienie Wydziału Finansowania Komercyjnego do Spółki przejmującej, poprzez jego wydzielenie ze spółki Wnioskodawcy, nie będzie rodziło obowiązku podatkowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy planowane przeniesienie Wydziału Finansowania Komercyjnego do Spółki przejmującej, poprzez jego wydzielenie ze spółki Wnioskodawcy, nie będzie rodziło obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej: Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług leasingu operacyjnego, leasingu finansowego, finansowania w formie pożyczki, obsługi operacyjnej (w tym informatycznej) innych spółek z grupy kapitałowej A (dalej: Grupa Kapitałowa lub Grupa). Wnioskodawca zawiera umowy leasingu i pożyczki (świadczy usługi) na rzecz podmiotów gospodarczych (dalej: klientów komercyjnych) w ramach standardowych procesów zawarcia i obsługi umowy, jak i w ramach procesów operacyjnych zindywidualizowanych ze względu na profil klientów, np.: podmioty z Grupy Kapitałowej oraz podmioty współpracujące jako pośrednicy w sprzedaży produktów (dalej: klient wewnętrzny). Wnioskodawca finansuje leasingiem zarówno ruchomości, jak i nieruchomości; pożyczką są finansowane ruchomości.

W skład Grupy Kapitałowej wchodzi również podmiot C S.A. (poprzednia nazwa B S.A.) (dalej: Spółka przejmująca), świadczący klientom komercyjnym usługi finansowania (leasing operacyjny, leasing finansowy, pożyczka) tożsame/podobne do usług świadczonych przez Wnioskodawcę. Spółka przejmująca należy do Grupy Kapitałowej od stycznia 2013 r., kiedy to stał się podmiotem zależnym od D S.A., w wyniku połączenia D S.A. z E S.A.

Obecnie planowana jest zmiana uwzględniająca potrzeby biznesowe dotyczące działalności spółek Wnioskodawcy i Spółki przejmującej, związana z planowanym uproszczeniem struktury kapitałowej i organizacyjnej Grupy Kapitałowej, jak również optymalizacją procesów biznesowych w spółce Wnioskodawcy oraz Spółce przejmującej.

W wyniku podziału przez wydzielenie, o którym mowa w art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu spółek handlowych (dalej: KSH), znacząca część majątku Wnioskodawcy zostanie przeniesiona na Spółkę przejmującą, przy czym, na moment planowanego podziału przez wydzielenie, Spółka przejmująca będzie jedynym lub większościowym wspólnikiem Wnioskodawcy; pozostała część majątku pozostanie w spółce Wnioskodawcy.

W związku z tym, że Wnioskodawca poza działalnością w zakresie finansowania klientów komercyjnych, prowadzi również działalność w zakresie obsługi klienta wewnętrznego oraz leasingu nieruchomości, które to działalności nie stanowią głównego (podstawowego) obszaru działalności Wnioskodawcy, to zgodnie z założeniami biznesowymi w Grupie, zdecydowano o podziale spółki Wnioskodawcy przez wydzielenie.

Głównym celem biznesowym powyższego podziału przez wydzielenie, jest połączenie działalności Wnioskodawcy w zakresie działalności obejmującej leasing ruchomości na rzecz klienta komercyjnego, która jest działalnością stale rozwijającą się i rozwojową, z analogiczną działalnością prowadzoną przez Spółkę przejmującą. W efekcie, dojdzie do koncentracji w jednym podmiocie w Grupie działalności leasingowej, mającej istotny potencjał rozwojowy, polegającej na finansowaniu ruchomości na rzecz podmiotów komercyjnych. Głównymi efektami biznesowymi podziału przez wydzielenie będzie optymalizacja procesów biznesowych związanych z finansowaniem klientów komercyjnych, poprawa jakości relacji z tymi klientami oraz koncentracja ryzyka związanego z finansowaniem klienta komercyjnego w jednym podmiocie, co zwiększy efektywność procesów monitoringu i windykacji.

Natomiast, za pozostawieniem działalności w zakresie obsługi klienta wewnętrznego oraz udzielania finansowania nieruchomości w spółce Wnioskodawcy przemawia fakt, że oba rodzaje działalności charakteryzują się innym procesem zawarcia i obsługi umowy, oraz innym profilem ryzyka związanego z finansowaniem.

Wnioskodawca dokona podziału organizacyjnego przedsiębiorstwa spółki na dwie jednostki organizacyjne: wydział świadczący usługi w zakresie finansowania ruchomości na rzecz klientów komercyjnych (dalej: Wydział Finansowania Komercyjnego lub Wydział) oraz wydział świadczący usługi w zakresie finansowania nieruchomości oraz obsługi klienta wewnętrznego (dalej: Centrum Leasingu Nieruchomości i Obsługi Klienta Wewnętrznego lub Centrum). Do Spółki przejmującej przeniesiony zostanie Wydział Finansowania Komercyjnego, natomiast w spółce Wnioskodawcy pozostanie Centrum Leasingu Nieruchomości i Obsługi Klienta Wewnętrznego. Głównym przedmiotem działalności Wydziału Finansowania Komercyjnego jest świadczenie usług finansowania klientów komercyjnych. Usługi te obejmują proces poszukiwania i pozyskiwania klientów na rynku poprzez działania reklamowe oraz opracowywanie strategii marketingowych oraz strategii sprzedaży. W ramach działalności Wydziału zawierane są umowy z nowymi klientami komercyjnymi oraz zapewniana jest bieżąca obsługa klienta.

Do Wydziału Finansowania Komercyjnego zostaną przypisane umowy finansowania (leasing, pożyczka), których przedmiotem jest udzielenie finansowania ruchomości, zawarte z klientami komercyjnymi oraz przedmioty leasingu objęte tymi umowami, w tym np. samochody. Wydział będzie także posiadał składniki majątkowe niezbędne do prowadzenia powyższej działalności gospodarczej, w szczególności środki trwałe obejmujące m.in. sprzęt komputerowy, samochody wykorzystywane przez pracowników. Ponadto, do Wydziału przypisane zostaną także wartości niematerialne i prawne, czyli stosowne oprogramowanie komputerowe oraz inne licencje, w tym m.in. główna domena internetowa, platformy sprzedażowe oraz budowany elektroniczny portal obsługi klienta, niezbędne do obsługi działalności leasingowej. Do Wydziału Finansowania Komercyjnego przypisani zostaną również pracownicy posiadający odpowiednią wiedzę i doświadczenie w zakresie działalności polegającej na finansowaniu ruchomości na rzecz klientów komercyjnych. Wydział korzystał będzie z pomieszczeń biurowych na podstawie odpowiednich umów najmu/podnajmu. Z uwagi na fakt, że umowy leasingu lub pożyczki zawarte z klientami komercyjnymi finansowane są głównie przez umowy kredytowe zawarte przez Wnioskodawcę, do Wydziału Finansowania Komercyjnego zostaną przypisane zobowiązania wynikające z umów kredytowych. Ponadto, do Wydziału przypisane będą również umowy na dostawę towarów i usług niezbędnych do prowadzenia powyższej działalności, w tym m.in. umowy marketingowe, umowy dotyczące ubezpieczenia finansowanych przedmiotów, umowy dotyczące oceny ryzyka i windykacji, umowy w zakresie rejestracji pojazdów, umowy dotyczące archiwizacji dokumentów, oraz umowy o współpracy z dostawcami i pośrednikami. Podstawowym źródłem przychodów Wydziału Finansowania Komercyjnego będą przychody z tytułu finansowania klientów komercyjnych.

Z kolei przedmiotem działalności Centrum Leasingu Nieruchomości i Obsługi Klienta Wewnętrznego będzie prowadzenie działalności w zakresie usług leasingu nieruchomości oraz świadczenia usług związanych z obsługą klienta wewnętrznego. Działalność polegająca na leasingu nieruchomości będzie obejmować czynności związane z bieżącą obsługą klientów komercyjnych. Ponadto, Centrum w ramach swojej działalności będzie dokonywało obsługi klienta wewnętrznego, w tym obsługi umów leasingu operacyjnego zawartych ze spółkami z Grupy oraz obsługi umów zawartych z podmiotami świadczącymi usługi pośrednictwa. W ramach tej części działalności gospodarczej, Centrum będzie dokonywało m.in. obsługi operacyjnej innych podmiotów Grupy, obejmującej przykładowo czynności księgowo-rozliczeniowe, informatyczne, obsługi technicznej. Poza wskazanym obszarem, Centrum Leasingu Nieruchomości i Obsługi Klienta Wewnętrznego może także świadczyć inne usługi mające na celu obsługę operacyjną Grupy, zgodnie z zawartymi umowami z podmiotami z Grupy.

Do Centrum przypisane będą m.in. umowy leasingu nieruchomości wraz z nieruchomościami będącymi przedmiotem tych umów, umowy leasingu operacyjnego zawarte z klientem wewnętrznym wraz z przedmiotami leasingu oraz umowy obsługi operacyjnej (w tym informatycznej), zawarte z podmiotami z Grupy.

Centrum będzie posiadało składniki majątkowe niezbędne do świadczenia wskazanych powyżej usług, w szczególności nabywane lub leasingowane środki transportu oraz inne środki trwałe, w tym m.in. meble biurowe, komputery, serwery. Ponadto, Centrum będzie w posiadaniu wartości niematerialnych i prawnych, tj. stosownego oprogramowania komputerowego i licencji, w tym m.in. głównych systemów informatycznych (zintegrowanego systemu informatycznego oraz systemu zarządzania procesami klasy work-flow). Do Centrum przypisani będą również pracownicy posiadający odpowiednią wiedzę i doświadczenie w zakresie stanowiącym przedmiot działalności Centrum. Centrum korzystać będzie z nieruchomości na podstawie umów najmu zawartych przez Wnioskodawcę.

Z uwagi na fakt, że część aktywów przypisana do Centrum jest finansowana na podstawie zawartych umów kredytowych, to zobowiązania wynikające m.in. z tych umów, będą przypisane do Centrum. Pozostała działalność gospodarcza jest finansowana z kredytu na rachunku bieżącym, zobowiązanie z tego tytułu również zostanie przypisane do Centrum.

Do Centrum Leasingu Nieruchomości i Obsługi Klienta Wewnętrznego przypisane będą również umowy na dostawę towarów i usług niezbędnych do prowadzenia powyższej działalności, w tym m.in. umowy w zakresie asysty technicznej systemów informatycznych, umowy w zakresie usług informatycznych, czy umowy w zakresie archiwizacji dokumentów. Do Centrum zostaną alokowane także wierzytelności z tytułu niespłaconych należności wynikających z zawartych umów leasingu i pożyczki.

Podstawowym źródłem przychodów Centrum, będą przychody z tytułu świadczenia usług leasingu nieruchomości, usług leasingu operacyjnego na rzecz klienta wewnętrznego oraz usług obsługi informatycznej i operacyjnej, świadczonych na rzecz spółek z Grupy.

Podział organizacyjny Wnioskodawcy nastąpi w formie uchwały Zarządu Wnioskodawcy w przedmiocie utworzenia odrębnych działów w strukturze organizacyjnej Wnioskodawcy, tj. Centrum Leasingu Nieruchomości i Obsługi Klienta Wewnętrznego oraz Finansowania Komercyjnego. Powyższa Uchwała będzie uwzględniała między innymi następujące aspekty wyodrębnienia Centrum Leasingu Nieruchomości i Obsługi Klienta Wewnętrznego oraz Wydziału Finansowania Komercyjnego:

1) wyodrębnienie organizacyjne

Podział organizacyjny Wnioskodawcy nastąpi w formie uchwały Zarządu Wnioskodawcy w przedmiocie utworzenia Centrum oraz Wydziału. Zarówno do Wydziału, jak i do Centrum przypisani będą odpowiedni pracownicy. Na potrzeby osobnego działania Wydziału i Centrum, stworzona będzie odrębna struktura organizacyjna Wydziału i Centrum. Do Wydziału i Centrum alokowane będą stosowne materialne i niematerialne składniki przedsiębiorstwa (w tym zobowiązania).

Do Wydziału alokowane będą składniki majątkowe niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie leasingu ruchomości na rzecz klientów komercyjnych, takie jak środki trwałe i wartości niematerialne i prawne, umowy leasingu oraz przedmioty leasingu, umowy pożyczki oraz umowy zabezpieczenia spłaty pożyczki, umowy gospodarcze (w tym ubezpieczeniowe, dotyczące finansowanych przedmiotów), część środków pieniężnych znajdujących się w kasie i na rachunkach bankowych Wnioskodawcy, oraz wszystkie należności i zobowiązania związane z prowadzoną przez Wydział działalnością gospodarczą.

Z kolei do Centrum alokowane będą składniki majątkowe niezbędne do świadczenia usług w zakresie leasingu nieruchomości oraz świadczenia usług związanych z obsługą klienta wewnętrznego, takie jak środki trwałe i wartości niematerialne i prawne, umowy gospodarcze związane ze świadczonymi usługami, część środków pieniężnych znajdujących się w kasie i na rachunkach bankowych Wnioskodawcy oraz wszystkie należności i zobowiązania związane z prowadzoną przez Centrum działalnością gospodarczą.

2) wyodrębnienie finansowe

W ewidencji księgowej Wnioskodawcy, Wydział i Centrum zostaną wyodrębnione jako niezależne wydziały Wnioskodawcy. W konsekwencji, możliwe będzie oddzielne prezentowanie przychodów i kosztów oraz aktywów i pasywów dla obu tych jednostek organizacyjnych, tj. Wydziału i Centrum.

Wydział oraz Centrum będą miały przypisane własne rachunki bankowe (lub subrachunki). W przypadku pozostałych rachunków bankowych, do Wydziału oraz Centrum alokowane będą w odpowiedniej proporcji środki znajdujące się w kasie oraz na rachunkach bankowych Wnioskodawcy.

3) wyodrębnienie funkcjonalne

Uchwała o wyodrębnieniu Centrum będzie zawierała opis działalności, jaką prowadzić będzie Wydział oraz Centrum.

Zarówno do Wydziału, jak i do Centrum, przypisane zostaną stosowne kontrakty handlowe, w zakresie prowadzonej przez Wydział i Centrum działalności, co oznacza, że obie jednostki organizacyjne posiadać będą niezależne źródła przychodów.

Należy podkreślić, że dysponując własnym personelem, składnikami majątkowymi, w tym, kontraktami handlowymi, własnymi należnościami i zobowiązaniami, etc., Wydział oraz Centrum będą mogły samodzielnie realizować swoje zadania. Wydział oraz Centrum nie będą jedynie sumą składników, lecz zorganizowanymi jednostkami przeznaczonymi do realizacji przypisanych im zadań gospodarczych.

Ponadto, Wnioskodawca podkreślił, że podział przez wydzielenie Wnioskodawcy zostanie przeprowadzony z uzasadnionych przyczyn ekonomicznych, tj. głównym, bądź jednym z głównych celów transakcji nie będzie uniknięcie lub uchylenie się od opodatkowania, o którym mowa w art. 10 ust. 4 ustawy CIT.

Ponadto, po wyodrębnieniu, zespoły składników majątkowych w postaci Wydziału oraz Centrum, będą wystarczające do samodzielnego wykonywania zadań, a prowadzenie działalności przez te wyodrębnione części będzie możliwe z uwagi na alokowanie składników majątkowych oraz należności i zobowiązań niezbędnych do jej prowadzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy planowane przeniesienie Wydziału Finansowania Komercyjnego do Spółki przejmującej poprzez jego wydzielenie ze spółki Wnioskodawcy nie będzie rodziło obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT)...

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja przeniesienia Wydziału Finansowania Komercyjnego do Spółki przejmującej, poprzez jego wydzielenie ze spółki Wnioskodawcy, nie będzie rodziła obowiązku podatkowego w podatku VAT.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy VAT, przepisów ustawy nie stosuje się m.in. do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zgodnie z definicją legalną sformułowaną w art. 2 pkt 27e ustawy VAT, zorganizowana część przedsiębiorstwa oznacza na gruncie ustawy VAT organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Wydział Finansowania Komercyjnego jako ZCP.

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa organów podatkowych, zorganizowana część przedsiębiorstwa (dalej: ZCP) powstaje, jeżeli spełnione są następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, obejmujący także zobowiązania;
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych;
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące określone zadania gospodarcze.

Zdaniem Wnioskodawcy, orzecznictwo oraz stanowiska organów podatkowych w odniesieniu do definicji ZCP na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zachowują pełną aktualność na gruncie ustawy VAT, wobec identycznego brzmienia legalnej definicji zawartej w art. 2 pkt 27e ustawy VAT oraz art. 4a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wskazano w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 października 2008 r. (nr ILPB3/423-446/08-2/HS), zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, które w przyszłości mogą służyć do prowadzenia odrębnego zakładu, lecz zorganizowany, autonomiczny zespół tych składników. Elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, powinny być w szczególności aktywa trwałe, obrotowe, a także czynnik ludzki, czyli kadra pracownicza.

Kryterium pozwalającym na ocenę, czy doszło do wyodrębnienia organizacyjnego, jest ustalenie roli, jaką pełniły składniki majątkowe i związane z nimi prawa materialne w funkcjonowaniu dotychczasowego przedsiębiorstwa (na ile stanowiły wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość; stanowisko to potwierdził m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 4 grudnia 2015 r. nr IBPB-1-1/4510-110/15/EN, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 29 maja 2015 r. nr: IPPB5/4510-290/15-4/MK, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 29 czerwca 2015 r. nr IPPB5/4510-318/15-7/MK).

Wyodrębnienie finansowe oznacza możliwość przypisania ZCP określonych wskaźników finansowych. Jak wyraził to Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 15 marca 2016 r. (nr ILPB3/4510-1-554/15-4/EK), wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych, możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Zgodnie z linią interpretacyjną organów podatkowych, wyodrębnienie finansowe nie oznacza pełnej samodzielności finansowej, ale możliwość przyporządkowania do ZCP aktywów i pasywów oraz odpowiadających im przychodów i kosztów generowanych przez ZCP na podstawie ewidencji księgowej. Wskazuje się również na celowość posiadania przez ZCP rachunku bankowego obsługującego działalność prowadzoną przez ZCP (tak m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 11 lutego 2008 r. nr IPPB3-423-418/07-2/MB).

Kryterium zdolności zespołu składników do stanowienia niezależnego przedsiębiorstwa, samodzielnie realizującego zadania gospodarcze, sprowadza się do ustalenia, czy wyodrębniona organizacyjnie całość jest w stanie przejąć zadania oraz samodzielnie funkcjonować na rynku. Nie budzi bowiem wątpliwości to, że aby wydzielona część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych, musi ona posiadać potencjalną zdolność do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe: materialne i niematerialne, wchodzące w skład przedsiębiorstwa, muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa (podobnie m.in Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w piśmie z dnia 9 października 2008 r. znak IBPB3/423-659/08/MS).

Aktualność przedstawionego powyżej stanowiska organów podatkowych w analizowanym zakresie potwierdza interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 10 maja 2016 r. (nr ILPP5/4512-1-47/16-4/AG), w której wskazano, że:

• Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział ZCP. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.
• Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.
• Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo, samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.
• Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość - obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona - obiektywnie oceniając - posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy.

Wszystkie analizowane powyżej przesłanki istnienia ZCP będą w analizowanym zdarzeniu przyszłym spełnione w odniesieniu do Wydziału Finansowania Komercyjnego, tj. Wydział:

• działać będzie w oparciu o zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych (m.in. aktywa trwałe, aktywa obrotowe, dokumentację handlową, należności, zobowiązania) pozwalających na w pełni samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej,
• będzie wyodrębniony organizacyjnie w strukturze przedsiębiorstwa - Wydział zatrudniać będzie pracowników i będzie samodzielnie funkcjonować na rynku realizując we własnym zakresie własne operacje gospodarcze,
• będzie wyodrębniony finansowo - wynik finansowy Wydziału będzie mógł zostać ustalony odrębnie (za pomocą odrębnego rachunku wyników i bilansu Wydziału). Ponadto, Wydział posiadać będzie własny rachunek bankowy (lub subrachunek).

Przeniesienie ZCP

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych i stanowiskiem doktryny prawa podatkowego, wyłączone spod opodatkowania jest zarówno odpłatne, jak i nieodpłatne zbycie przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Znaczenia nie ma natomiast forma jego zbycia, podatkowi nie powinny więc podlegać m.in. sprzedaż, aport, darowizna, jeśli mają za przedmiot przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część.

Podział dokonywany przez przeniesienie części majątku spółki dzielonej na istniejącą spółkę (podział przez wydzielenie), powoduje przeniesienie prawa własności wydzielonej części majątku, a więc zbycie w rozumieniu ustawy VAT (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 7 października 2009 r., sygn. I SA/Po 491/2009, WSA w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2008 r., sygn. III SA/WA 666/2008).

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, podział przez wydzielenie zorganizowanej części przedsiębiorstwa podlega wyłączeniu spod opodatkowania podatkiem VAT.

Wnioskodawca podkreślił, że art. 6 pkt 1 ustawy VAT, wyłączający z zakresu tej ustawy opodatkowanie transakcji zbycia przedsiębiorstwa i jego zorganizowanej części, jest implementacją art. 5 ust. 8 i art. 6 ust. 5 Szóstej Dyrektywy Rady (77/388/EWG) z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. WE L 1977.145.1, z późn. zm., dalej: VI Dyrektywa, zastąpiony następnie przez art. 19 Dyrektywy 112). Przepis ten stanowi, że: w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca, i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadku gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszystkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Przepis art. 6 pkt 1 ustawy VAT nie wskazuje, aby ustawodawca polski skorzystał z możliwości ograniczenia zakresu implementowanego przepisu z uwagi na zapobieżenie zakłóceniom konkurencji bądź też uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania przez wykorzystanie zasady braku dostawy.

Ponadto, ETS w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r., sprawa C-497/01 Zita Modes Sarl przeciwko Administration de lenregistrement et des domaines, stwierdził, że wynikająca z art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy zasada braku dostawy ma zastosowanie do każdego przeniesienia przedsiębiorstwa lub samodzielnej jego części. Jako warunek zastosowania tej zasady, ETS wskazał wyrażenie przez nabywcę zamiast dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego natychmiastowej likwidacji i sprzedaży zapasów.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, użyte w art. 6 pkt 1 ustawy VAT pojęcie przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część obejmuje każdy zespół składników materialnych i niematerialnych służących do realizacji określonych zadań gospodarczych, bez względu na to, czy obejmuje on całość, czy jedynie część majątku określonego podmiotu, jeżeli nabywca wykaże zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części.

Reasumując, z perspektywy Wnioskodawcy, transakcja przeniesienia Wydziału Finansowania Komercyjnego do Spółki przejmującej, poprzez jego wydzielenie ze spółki Wnioskodawcy, będzie wyłączona z podatku VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy VAT.

W oparciu o przedstawione powyżej argumenty Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że transakcja przeniesienia Wydziału Finansowania Komercyjnego do Spółki przejmującej poprzez jego wydzielenie ze spółki Wnioskodawcy nie będzie rodziła obowiązku podatkowego w podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Mocą art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Jednocześnie, przepisy art. 6 ustawy, wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednak na stosowne wyłączenie, czynności te - chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług - nie podlegają opodatkowaniu.

W myśl art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie transakcji zbycia należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu dostawy towarów w ujęciu art. 7 ustawy, tzn. zbycie obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Przepisy tytułu IV działu II ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030, z późn. zm.), zwanej dalej k.s.h., regulują prawną instysucję podziału spółek.

W art. 529 § 1 k.s.h. wyróżniono cztery sposoby dokonania podziału spółek kapitałowych. Zgodnie z tym przepisem, podział może zostać dokonany przez:

1. przeniesienie całego majątku spółki dzielonej na inne spółki za udziały lub akcje spółki przejmującej, które obejmują wspólnicy spółki dzielonej (podział przez przejęcie),
2. zawiązanie nowych spółek, na które przechodzi cały majątek spółki dzielonej za udziały lub akcje nowych spółek (podział przez zawiązanie nowych spółek),
3. przeniesienie całego majątku spółki dzielonej na istniejącą i na nowo zawiązaną spółkę lub spółki (podział przez przejęcie i zawiązanie nowej spółki),
4. przeniesienie części majątku spółki dzielonej na istniejącą spółkę lub na spółkę nowo zawiązaną (podział przez wydzielenie).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że przewidziany w art. 529 § 1 pkt 4 k.s.h. podział, dokonany przez przeniesienie części majątku spółki dzielonej na istniejącą spółkę lub spółkę nowo zawiązaną (podział przez wydzielenie), powoduje przeniesienie prawa własności wydzielonej części majątku. Złożoność procedur związanych z podziałem spółki nie ma przy tym znaczenia. Istotny jest efekt końcowy - przeniesienie własności.

Tak więc podział spółki przez wydzielenie jest transakcją zbycia w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy, o ile przedmiotem dostawy jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa.

Z uwagi na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub jego zorganizowanej części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Powyższa regulacja stanowi implementację art. 19 ust. 1 i 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE, L Nr 347, poz. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady.

Stosownie do art. 19 ust. 1 i ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie, lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca, i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach, gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania, poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

W związku z tym w niniejszej sprawie kwestią wymagającą interpretacji, jest ustalenie istnienia lub nieistnienia podstaw do zastosowania przepisu art. 6 pkt 1 ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji przedsiębiorstwa.

Dlatego też, dla potrzeb przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, należy posłużyć się definicją sformułowaną w art. 55 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.).

Zgodnie z tym przepisem przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych, przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Z kolei przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa stosownie do art. 2 pkt 27e ustawy rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby obejmowała ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział, itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo, samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Oznacza to, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Wyodrębnienie funkcjonalne natomiast należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Zatem aby część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona obiektywnie oceniając posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Oznacza to więc, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, ale zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Przesłanki takiego wyodrębnienia są spełnione w sytuacji organizacyjnego wyodrębnienia w wewnętrznej strukturze przedsiębiorstwa oraz ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w sposób pozwalający na przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań związanych z tą częścią przedsiębiorstwa.

Równocześnie zanim dojdzie do transakcji zbycia, zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna być gospodarczo samodzielna. Tak więc wydzielona jednostka, jeszcze przed jej zbyciem, powinna uzyskać samodzielność gospodarczą i realizować ją w praktyce. Skutki prawne po stronie zbywcy nie powinny bowiem zależeć od zdarzeń przyszłych i niepewnych (samodzielne realizowanie zadań gospodarczych), powstałych już w innym podmiocie (u nabywcy).

Biorąc pod uwagę powyższe, należy wskazać, że nie wystarczy zatem zorganizowanie jakiejkolwiek masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania, w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym. W przeciwnym razie nie można uznać, że dojdzie do powstania zespołu składników, które mogłyby stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Podsumowując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług leasingu operacyjnego, leasingu finansowego, finansowania w formie pożyczki, obsługi operacyjnej (w tym informatycznej), innych spółek z grupy kapitałowej. Zainteresowany zawiera umowy leasingu i pożyczki (świadczy usługi) na rzecz podmiotów gospodarczych w ramach standardowych procesów zawarcia i obsługi umowy, jak i w ramach procesów operacyjnych zindywidualizowanych ze względu na profil klientów. Wnioskodawca finansuje leasingiem zarówno ruchomości, jak i nieruchomości; pożyczką są finansowane ruchomości. W skład Grupy Kapitałowej wchodzi również Spółka przejmująca, świadcząca klientom komercyjnym usługi finansowania tożsame/podobne do usług świadczonych przez Wnioskodawcę. Obecnie planowana jest zmiana uwzględniająca potrzeby biznesowe dotyczące działalności spółek Wnioskodawcy i Spółki przejmującej, związana z planowanym uproszczeniem struktury kapitałowej i organizacyjnej Grupy Kapitałowej, jak również optymalizacją procesów biznesowych w spółce Wnioskodawcy oraz Spółce przejmującej. W wyniku podziału przez wydzielenie, znacząca część majątku Wnioskodawcy zostanie przeniesiona na Spółkę przejmującą, przy czym na moment planowanego podziału przez wydzielenie, Spółka przejmująca będzie jedynym lub większościowym wspólnikiem Wnioskodawcy; pozostała część majątku pozostanie w spółce Wnioskodawcy. Zdecydowano o podziale spółki Wnioskodawcy przez wydzielenie. Wnioskodawca dokona podziału organizacyjnego przedsiębiorstwa spółki na dwie jednostki organizacyjne: wydział świadczący usługi w zakresie finansowania ruchomości na rzecz klientów komercyjnych oraz wydział świadczący usługi w zakresie finansowania nieruchomości oraz obsługi klienta wewnętrznego. Do Spółki przejmującej przeniesiony zostanie Wydział Finansowania Komercyjnego, natomiast w spółce Wnioskodawcy pozostanie Centrum Leasingu Nieruchomości i Obsługi Klienta Wewnętrznego. Głównym przedmiotem działalności Wydziału Finansowania Komercyjnego jest świadczenie usług finansowania klientów komercyjnych. Usługi te obejmują proces poszukiwania i pozyskiwania klientów na rynku poprzez działania reklamowe oraz opracowywanie strategii marketingowych oraz strategii sprzedaży. W ramach działalności Wydziału zawierane są umowy z nowymi klientami komercyjnymi oraz zapewniana jest bieżąca obsługa klienta. Do Wydziału Finansowania Komercyjnego zostaną przypisane umowy finansowania, których przedmiotem jest udzielenie finansowania ruchomości zawarte z klientami komercyjnymi oraz przedmioty leasingu objęte tymi umowami. Wydział będzie także posiadał składniki majątkowe niezbędne do prowadzenia powyższej działalności gospodarczej, w szczególności środki trwałe. Ponadto, do Wydziału przypisane zostaną także wartości niematerialne i prawne. Do Wydziału Finansowania Komercyjnego przypisani zostaną również pracownicy posiadający odpowiednią wiedzę i doświadczenie w zakresie działalności polegającej na finansowaniu ruchomości na rzecz klientów komercyjnych. Wydział korzystał będzie z pomieszczeń biurowych na podstawie odpowiednich umów najmu i podnajmu. Do Wydziału Finansowania Komercyjnego zostaną przypisane zobowiązania wynikające z umów kredytowych, umowy na dostawę towarów i usług niezbędnych do prowadzenia powyższej działalności, w tym m.in. umowy marketingowe, umowy dotyczące ubezpieczenia finansowanych przedmiotów, umowy dotyczące oceny ryzyka i windykacji, umowy w zakresie rejestracji pojazdów, umowy dotyczące archiwizacji dokumentów, oraz umowy o współpracy z dostawcami i pośrednikami. Podstawowym źródłem przychodów Wydziału Finansowania Komercyjnego będą przychody z tytułu finansowania klientów komercyjnych. Podział organizacyjny Wnioskodawcy nastąpi w formie uchwały Zarządu BZ Wnioskodawcy w przedmiocie utworzenia odrębnych działów w strukturze organizacyjnej Wnioskodawcy. Nastąpi wyodrębnienie: organizacyjne, finansowe i funkcjonalne. Wydział oraz Centrum będą mogły samodzielnie realizować swoje zadania, ponieważ dysponują własnym personelem, składnikami majątkowymi, w tym kontraktami handlowymi, własnymi niezależnościami i zobowiązaniami, etc. Obydwie jednostki będą zorganizowanymi jednostkami przeznaczonymi do realizacji przypisanych im zadań gospodarczych. Po wyodrębnieniu, zespoły składników majątkowych w postaci Wydziału oraz Centrum będą wystarczające do samodzielnego wykonywania zadań, a prowadzenie działalności przez te wyodrębnione części będzie możliwe z uwagi na alokowanie składników majątkowych oraz należności i zobowiązań niezbędnych do jej prowadzenia.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą kwestii ustalenia, czy planowane przeniesienie Wydziału Finansowania Komercyjnego do Spółki przejmującej, poprzez jego wydzielenie ze spółki Wnioskodawcy, nie będzie rodziło obowiązku podatkowego.

W tym miejscu należy podkreślić, że interpretacji pojęcia zorganizowana część przedsiębiorstwa, określonego w art. 2 pkt 27e ustawy, należy dokonywać w ramach wykładni prowspólnotowej, z uwzględnieniem cyt. normy art. 19 Dyrektywy 112. Regulacja ta była przedmiotem orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie Zita-Modes (C-497/01) Trybunał stwierdził, że () pojęcie zbycia, czy to za wynagrodzeniem, czy też bez, lub w charakterze aportu wniesionego do spółki, całości aktywów lub jej części, należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz, w zależności od konkretnego przypadku, składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje ono zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów. Z orzeczenia tego wynika również, że w świetle tej normy dyrektywy nabywca całości lub części majątku podatnika powinien mieć zamiar prowadzenia działalności nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie działać tylko w celu niezwłocznego zlikwidowania danej działalności oraz sprzedaży ewentualnych zapasów.

Podobnie Trybunał wypowiedział się w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r., w sprawie C-444/10 Finanzamt Ludenscheid przeciwko Christem Schriever, wskazując, że regulacja art. 5 (8) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) obejmuje przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, nie obejmuje zaś samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów. Jak wskazuje Trybunał, stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 112, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Kwestię, czy całość ta musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak nieruchome, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że przeniesienie Wydziału Finansowania Komercyjnego do Spółki przejmującej, poprzez jego wydzielenie ze spółki Wnioskodawcy, spełnia definicję zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 6 pkt 1, w związku z art. 2 pkt 27e ustawy. Wynika to z faktu, że jak wskazał Wnioskodawca Wydział Finansowania Komercyjnego, mający być przedmiotem wydzielenia ze Spółki, stanowi wyodrębniony zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań), przeznaczony do realizacji określonych zadań gospodarczych. W konsekwencji, czynność wydzielenia ze spółki Wnioskodawcy wszystkich składników materialnych i niematerialnych w postaci Wydziału Finansowania Komercyjnego, w wyniku podziału przez wydzielenie na płaszczyźnie: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej, w rozumieniu art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu spółek handlowych, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, wydzielona część majątku Wnioskodawcy w postaci Wydziału Finansowania Komercyjnego, obejmująca wskazane w opisie zdarzenia przyszłego składniki materialne i niematerialne, w tym zobowiązania, będzie stanowiła zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy, a w konsekwencji wydzielenie jej do innego podmiotu będzie podlegało wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy. Tym samym, nie będzie rodziła obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu