Temat interpretacji

Spółce przysługuje prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego z faktur dokumentujących opłaty za najem i leasing samochodów osobowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej jako samochody zastępcze.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Z 2015 poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2015 r. (data wpływu 20 lipca 2015 r.) - uzupełnionym w dniu 25 września 2015 r. pismem z dnia 24 września 2015 r. (data wpływu 28 września 2015 r.) na wezwanie Organu z dnia 8 września 2015 r. (doręczone 18 września 2015 r.) - o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od opłat ponoszonych w związku z używaniem samochodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od opłat ponoszonych w związku z używaniem samochodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu hurtowego i detalicznego pojazdami samochodowymi, naprawy pojazdów samochodowych oraz wynajmu i dzierżawy. Podstawową faktycznie wykonywaną przez Spółkę działalnością jest naprawa samochodów osobowych. Jednocześnie, jako uzupełnienie tej usługi Spółka zapewnia klientom, na rzecz których dokonywana jest naprawa pojazdu, samochód zastępczy. Spółka na podstawie umowy leasingu oraz umów najmu jest leasingobiorcą bądź najemcą samochodów osobowych. Samochody te znajdują się na ogrodzonym i chronionym terenie należącym na podstawie umowy najmu do Spółki. Na terenie tym znajdują się również specjalistyczne pomieszczenia i urządzenia służące do naprawy samochodów osobowych.

Celem umowy leasingu, jak i umów najmu jest zapewnienie klientom Spółki możliwości wynajęcia na czas naprawy samochodu, innego samochodu tzw. zastępczego. Oddanie w najem samochodu zastępczego odbywa się odpłatnie, bądź o ile wynika to z umowy związanej z samą naprawą samochodu - koszt przekazania na określony czas samochodu zastępczego jest wkalkulowany w cenę samej naprawy samochodu i stanowi wyłącznie uzupełnienie usługi podstawowej (naprawy). Po dokonaniu naprawy i odbiorze samochodu przez klienta, samochód zastępczy jest zwracany do Spółki. Zdarzają się też częste sytuacje, gdy samochód zastępczy jest stawiany do dyspozycji klienta w innym miejscu niż miejsce wykonywania przez Spółkę działalności, szczególnie w przypadku, gdy Spółka samodzielnie odholowuje samochód klienta do naprawy podstawiając mu jednocześnie samochód zastępczy.

Samochody, w stosunku do których spółka jest leasingobiorcą bądź najemcą wykorzystywane są wyłącznie do celów wskazanych powyżej. Nie występują sytuacje wydania samochodu na rzecz osoby trzeciej w celach innych niż zapewnienie klientowi zastępczego środka transportu. Do chwili obecnej spółka dokonywała odliczenia podatku VAT naliczonego, związanego z kosztami umów najmu i leasingu w sposób ograniczony, tj. w wysokości 50%. Spółka dokonała szczegółowej analizy co do poprawności stosowanego rozwiązania z punktu widzenia przepisów prawa podatkowego - tu: dotyczącego podatku VAT.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że już sama specyfika prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej wymaga aby wykorzystywane przez Spółkę na podstawie umów najmu i leasingu samochody osobowe były w każdej chwili dostępne celem realizacji pełnej usługi, polegającej m.in. na zapewnieniu klientowi oddającemu swój samochód do naprawy skorzystanie z samochodu osobowego zastępczego. Wykorzystywanie samochodów w inny sposób, w innych celach niż w związku z prowadzoną działalnością jest więc niemożliwe i mogłoby doprowadzać do sytuacji, gdzie Spółka nie jest w stanie zrealizować kompleksowo świadczonej usługi.

W Spółce na tę okoliczność wprowadzono odrębny regulamin dotyczący wykorzystywania samochodów posiadanych przez Spółkę gdzie wskazano, że samochód taki może być użyty wyłącznie do celów związanych ze świadczeniem usług i jego wydanie może nastąpić wyłącznie na podstawie potwierdzenia u osoby odpowiedzialnej za realizację danej usługi związanej z naprawą samochodu. Powyższe powoduje, że możliwość użycia przez pracownika samochodu do celów innych niż związanych z prowadzoną działalnością jest niemożliwe. Wspomniany regulamin każdorazowo przedstawiany jest nowemu pracownikowi Spółki celem zapoznania się z nim i zaakceptowania jego postanowień. Dodatkowo Spółka kontroluje czas pracy kierowców i grafiki przejazdów, które są tak ustalone (trasa - realizacja usługi - dojazd pracownika Spółki do miejsca oczekiwania na samochód zastępczy przez klienta), że wykorzystanie pojazdu do celów prywatnych nie jest możliwe.

Dodatkowo na protokołach przekazania pojazdów klientom oraz ich odbioru od nich jest wskazany czas zrealizowania tej dostawy. Na protokołach też podawane są przebiegi pojazdów co pozwala kontrolować ich wykorzystanie. Wprowadzony też został system monitorowania trasy poprzez zamontowane w samochodach urządzenia typu GPS. Nigdy też nie dochodzi do sytuacji gdy właściwie wydany pojazd pracownikowi celem dostarczenia go do klienta w przypadku, gdy klient ostatecznie nie skorzysta z niego nie wraca bezpośrednio na teren Spółki (parking wewnętrzny). Każdorazowo w sytuacji gdyby takie zdarzenie miało miejsce samochód powraca na miejsce wydania co odnotowywane jest przez osobę bezpośrednio zajmującą się wydaniem i odbiorem pojazdów na terenie Spółki. Wszystkie wskazane działania jakie prowadzi Spółka pod kątem wykorzystywania samochodów na cele wyłącznie związane z prowadzoną działalnością wykluczają możliwość innego użytku posiadanych przez Spółkę samochodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółce przysługuje pełne odliczenie podatku VAT naliczonego a związanego z opłatami dotyczącymi wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej samochodów zastępczych, a które to opłaty stanowią przede wszystkim koszty najmu i leasingu od osób trzecich...

Zdaniem Wnioskodawcy, dotychczas prezentowany sposób rozliczania podatku VAT naliczonego przedstawiony w części dotyczącej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowy i sprzeczny z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 1, Spółce przysługuje odliczenie podatku naliczonego VAT w zakresie w jakim towary bądź usługi nabywane od podatników VAT wykorzystywane są do podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT działalności gospodarczej.

Ustawodawca dokonał ograniczenia w zakresie możliwości skorzystania z pełnego odliczenia podatku VAT ale wyłącznie w stosunku do sytuacji, gdy samochody osobowe nie są w pełni wykorzystywane do prowadzonej działalności. Jednakże jak wspomniano, Spółka ze względu na sam rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej oraz sposób jej prowadzenia, ponosi koszty opłat leasingowych i czynszu najmu samochodów zastępczych wyłącznie w celach gospodarczych, realizując czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Spełnione są więc warunki wskazane przez ustawodawcę w treści art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT. Należy też dodać, że brak prawa do pełnego odliczenia w takiej sytuacji stanowiłby naruszenie jednej z podstawowych zasad samego podatku VAT, tj. zasadę jego neutralności.

Co prawda w ust. 4 pkt 1 wspomnianego artykułu 86a zapisano dodatkowe warunki jakie spełnić musi podatnik aby skorzystać z pełnego odliczenia, jednakże zdaniem Spółki zapis ten jej nie dotyczy.

Art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c) w sposób jednoznaczny wskazuje, że wspomniany powyżej dodatkowy warunek - tu: ewidencja - nie dotyczy samochodów osobowych przeznaczonych wyłącznie do oddania w odpłatne użytkowanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że w przedstawionym stanie faktycznym ma prawo do dokonywania pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego zawartego w fakturach dotyczących przekazanych jej na podstawie umów najmu i leasingu samochodów zastępczych.

Nadmienić także należy, że zarówno sądy w wydawanych wyrokach, jak i same organy podatkowe potwierdzają stanowisko Spółki, m.in. WSA w Poznaniu w wyroku z 26 marca2015 r. (I SA/Po 1123/14) czy Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 29 października 2014 r. (IBPP2/443-693/14/ICz).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym, czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyłącza więc możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Przez pojazdy samochodowe stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Stosownie do art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Według art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Na mocy art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

1. przeznaczonych wyłącznie do:
   1. odprzedaży,
   2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
   3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
   - jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
2. w odniesieniu do których:
   1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
   2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Powołane przepisy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku mieszanego, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Wyłączenia z ograniczenia w odliczeniu podatku zawiera art. 86a ust. 3 ustawy. Według tego przepisu, skorzystanie z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi umożliwia spełnienie m.in. warunku wykorzystywania samochodów przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (pkt 1 lit. a) oraz przeznaczenia towarów montowanych w pojazdach samochodowych i związanych z nimi usług montażu, napraw i konserwacji, wskazującego obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (pkt 2).

Przepis art. 86a ust. 4 ustawy stanowi doprecyzowanie ust. 3 pkt 1 lit. a ww. artykułu i określa warunki, jakie muszą być spełnione, aby pojazdy były uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Pierwszy z tych warunków (pkt 1) należy odnieść do pojazdów, których konstrukcja umożliwia ich wykorzystywanie zarówno do użytku prywatnego, jak i w działalności gospodarczej (np. samochody osobowe). W związku z tym, że nie można obiektywnie stwierdzić (poza pewnymi zupełnie wyjątkowymi sytuacjami), że taki samochód wykorzystywany jest przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej, ustawodawca określił dodatkowe wymogi, których spełnienie umożliwi podatnikowi udowodnienie, że samochód nie jest wykorzystywany na cele prywatne. Takim wymogiem jest m.in. prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu (ust. 4 pkt 1). Ustawodawca przewidział przy tym przypadki, w których nie ma konieczności prowadzenia ww. ewidencji (ust. 5). Obowiązek prowadzenia ewidencji został wyłączony m.in. w przypadku wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do jednej z następujących czynności stanowiących przedmiot działalności gospodarczej podatnika: odprzedaży pojazdu, oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu, itp.

Z opisu sprawy wynika, że podstawową faktycznie wykonywaną przez Spółkę działalnością jest naprawa samochodów osobowych. Jednocześnie, jako uzupełnienie tej usługi Spółka zapewnia klientom, na rzecz których dokonywana jest naprawa pojazdu, samochód zastępczy. Wnioskodawca wskazał, że samochody zastępcze udostępniane klientom są przez niego wynajmowane, leasingowane od osób trzecich. W związku z tym Spółka ponosi opłaty za najem i leasing samochodów wykorzystywanych w działalności. Samochody te znajdują się na ogrodzonym i chronionym terenie należącym na podstawie umowy najmu do Spółki. Celem umowy leasingu, jak i umów najmu jest zapewnienie klientom Spółki możliwości wynajęcia na czas naprawy samochodu, innego samochodu tzw. zastępczego. Po dokonaniu naprawy i odbiorze samochodu przez klienta, samochód zastępczy jest zwracany do Spółki. Zdarzają się też częste sytuacje, gdy samochód zastępczy jest stawiany do dyspozycji klienta w innym miejscu niż miejsce wykonywania przez Spółkę działalności, szczególnie w przypadku, gdy Spółka samodzielnie odholowuje samochód klienta do naprawy podstawiając mu jednocześnie samochód zastępczy. Samochody, w stosunku do których spółka jest leasingobiorcą bądź najemcą wykorzystywane są wyłącznie do celów wskazanych powyżej. Nie występują sytuacje wydania samochodu na rzecz osoby trzeciej w celach innych niż zapewnienie klientowi zastępczego środka transportu.

W Spółce wprowadzono odrębny regulamin dotyczący wykorzystywania samochodów posiadanych przez Spółkę gdzie wskazano, że samochód taki może być użyty wyłącznie do celów związanych ze świadczeniem usług i jego wydanie może nastąpić wyłącznie na podstawie potwierdzenia u osoby odpowiedzialnej za realizację danej usługi związanej z naprawą samochodu. Powyższe powoduje, że możliwość użycia przez pracownika samochodu do celów innych niż związanych z prowadzoną działalnością jest niemożliwe. Wspomniany regulamin każdorazowo przedstawiany jest nowemu pracownikowi Spółki celem zapoznania się z nim i zaakceptowania jego postanowień. Dodatkowo Spółka kontroluje czas pracy kierowców i grafiki przejazdów, które są tak ustalone (trasa - realizacja usługi - dojazd pracownika Spółki do miejsca oczekiwania na samochód zastępczy przez klienta), że wykorzystanie pojazdu do celów prywatnych nie jest możliwe.

Dodatkowo na protokołach przekazania pojazdów klientom oraz ich odbioru od nich jest wskazany czas zrealizowania tej dostawy. Na protokołach też podawane są przebiegi pojazdów co pozwala kontrolować ich wykorzystanie. Wprowadzony też został system monitorowania trasy poprzez zamontowane w samochodach urządzenia typu GPS. Nigdy też nie dochodzi do sytuacji gdy właściwie wydany pojazd pracownikowi celem dostarczenia go do klienta w przypadku, gdy klient ostatecznie nie skorzysta z niego nie wraca bezpośrednio na teren Spółki (parking wewnętrzny). Każdorazowo w sytuacji gdyby takie zdarzenie miało miejsce samochód powraca na miejsce wydania co odnotowywane jest przez osobę bezpośrednio zajmującą się wydaniem i odbiorem pojazdów na terenie Spółki. Wszystkie wskazane działania jakie prowadzi Spółka pod kątem wykorzystywania samochodów na cele wyłącznie związane z prowadzoną działalnością wykluczają możliwość innego użytku posiadanych przez Spółkę samochodów.

Z uwagi na przedstawione w sprawie okoliczności, w odniesieniu do opisanych we wniosku pojazdów samochodowych, zastosowanie znajdzie przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści tych regulacji wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych, wydatków z tytułu najmu/leasingu pojazdów oraz wydatków związanych z eksploatacją tych samochodów w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Do celów pełnego odliczenia podatku, fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia muszą zostać spełnione łącznie warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, musi wykluczać ich użycie do celów prywatnych (z uwagi na sposób wykorzystywania samochodów Spółka nie musi prowadzić przy tym ewidencji przebiegu).

W analizowanej sprawie spełnione są wskazane powyżej warunki wynikające z przepisów art. 86a ustawy. Spółka wprowadziła odrębny regulamin dotyczący wykorzystywania posiadanych samochodów, gdzie wskazano, że samochód taki może być użyty wyłącznie do celów związanych ze świadczeniem usług i jego wydanie może nastąpić wyłącznie na podstawie potwierdzenia u osoby odpowiedzialnej za realizację danej usługi związanej z naprawą samochodu. Regulamin ten każdorazowo przedstawiany jest nowemu pracownikowi Spółki celem zapoznania się z nim i zaakceptowania jego postanowień. Spółka ponadto kontroluje czas pracy kierowców i grafiki przejazdów, które są tak ustalone (trasa - realizacja usługi - dojazd pracownika Spółki do miejsca oczekiwania na samochód zastępczy przez klienta), że wykorzystanie pojazdu do celów prywatnych nie jest możliwe. Na protokołach przekazania pojazdów klientom oraz ich odbioru od nich jest wskazany czas zrealizowania tej dostawy. Na protokołach też podawane są przebiegi pojazdów co pozwala kontrolować ich wykorzystanie. Wprowadzony też został system monitorowania trasy poprzez zamontowane w samochodach urządzenia typu GPS.

Z powyższych okoliczności wynika, że w analizowanej sprawie wykluczone jest wykorzystanie samochodów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą zatem samochody wykorzystywane są przez Spółkę wyłącznie do działalności gospodarczej.

Tym samym, z uwagi na wykorzystywanie samochodów wyłącznie do działalności gospodarczej Spółce przysługuje prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego z faktur dokumentujących opłaty za najem i leasing samochodów osobowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej jako samochody zastępcze.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 375 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie