Temat interpretacji

w zakresie możliwości korzystania w 2015 r. z podmiotowego zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług prowadzonych w formie biura rachunkowo-księgowego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 stycznia 2015 r. (data wpływu 2 lutego 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania w 2015 r. z podmiotowego zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług prowadzonych w formie biura rachunkowo-księgowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania w 2015 r. z podmiotowego zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług prowadzonych w formie biura rachunkowo-księgowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej sklasyfikowaną jako działalność rachunkowo-księgowa PKD 69.20.Z od 1 lutego 2012 roku (PKWiU 69.20.2). Wnioskodawca nie posiada Certyfikatu Ministra, Finansów dlatego od początku istnienia biura zatrudniał osobę posiadającą Certyfikat Ministra Finansów, która wykonywała wszelkie czynności księgowe. Wnioskodawca nie posiada też uprawnień do zawodowego wykonywania czynności doradztwa podatkowego. Od września 2014 roku biuro Wnioskodawca prowadzi już sam.

Od początku działalności Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług jaki daje art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jak i za 2014 rok nie uzyskał wartości sprzedaży przekraczającej 150.000 zł.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca świadczy następujące usługi:

• prowadzenie ksiąg podatkowych (KPiR, ewidencja ryczałtu)
• prowadzenie ksiąg rachunkowych
• sporządzenie sprawozdań finansowych na podstawie ksiąg rachunkowych
• prowadzenie rejestrów VAT
• prowadzenie pozostałych ewidencji (m.in. ewidencja środków trwałych)
• sporządzanie deklaracji podatkowych na podstawie ksiąg i rejestrów
• prowadzenie dokumentacji kadrowej.

Dodatkowo sporządzone deklaracje podatkowe od stycznia 2015 roku Wnioskodawca wysyła drogą elektroniczną podpisując się swoim podpisem kwalifikowanym na podstawie uzyskanych od klientów pełnomocnictw UPL-1. Z uwagi na fakt, że obowiązkowo od stycznia 2015 roku niektóre informacje/deklaracje/zeznania (np. PIT-11, PIT-4R, PIT-40, itp.) biura rachunkowe muszą przesyłać drogą elektroniczną - co oznacza podpisywanie się swoim podpisem certyfikowanym. Podpisywanie i sporządzanie deklaracji i zeznań podatkowych nie jest dokonywane w ramach odrębnego zlecenia, tylko stanowi jeden z elementów kompleksowej usługi księgowej. Sama czynność sporządzania deklaracji jest czynnością czysto techniczną, którą umożliwia program księgowy przeliczając deklaracje automatycznie z danych wynikających z wprowadzonych dokumentów do ksiąg i rejestrów.

Ww. usługi Wnioskodawca świadczy w ramach zawartych z klientami umów na kompleksową usługę księgową na podstawie, danych wynikających z dokumentów dostarczonych przez klientów oraz w oparciu o informacje od klientów. Wnioskodawca nie obsługuje osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie sporządza deklaracji podatkowych w ramach odrębnych zleceń. Wnioskodawca nie świadczy usług o charakterze doradczym, nie udziela porad prawnych ani nie reprezentuje klientów przed organami podatkowymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od 1 stycznia 2015 r. Wnioskodawca nadal może korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług jakie daje art. 113 ust 1, świadcząc usługi polegające na prowadzeniu, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych, sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych i podpisywanie ich za pomocą podpisu kwalifikowanego oraz wysyłanie ich elektronicznie w ramach umów zawartych na kompleksową usługę...

Zdaniem Wnioskodawcy, nadal może on korzystać z przysługującego mu zwolnienia, przewidzianego w art. 113 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług do momentu w którym wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczy kwoty 150.000 zł.

Zgodnie z art. 5 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu tym podatkiem podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei przez świadczenie usług (art. 8 ust 1 ustawy) przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej, lub jednostki organizacyjnej niemąjącej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy. Jednocześnie art. 113 ust. 1 ustawy umożliwia podatnikom korzystanie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT u których wartość sprzedaży nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł.

Jednocześnie art. 113 ust. 13 pkt 2 informuje że zwolnienia przewidzianego w art. 113 ust. 1 nie stosuje się do podatników świadczący usługi w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia doradztwa. Definicji takiej nie zawierają również inne akty prawa podatkowego, dlatego odwołać się powinno do wykładni językowej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN doradzać oznacza udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Wywnioskować należy, że doradztwo podatkowe to udzielanie porad, wskazywanie sposobu postępowania w jakiejś sprawie z zakresu obowiązków podatkowych oraz innych należności publicznoprawnych. Takie rozumienie pojęcia jest uwzględnione w art. 2 ust 1 pkt 1 ustawy o doradztwie podatkowy, w którym za czynność doradztwo podatkowego uznaje się udzielanie podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami. Do czynności doradztwa podatkowego należą również prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie, sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie, reprezentowanie podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach wymienionych w pkt 1. Analizując art. 2 ust 1 ustawy o doradztwie podatkowym wskazać należy, że aby mówić o czynnościach doradztwa podatkowego elementy wymienione w tym art. powinny wystąpić łącznie. Oznacza to, że w przypadku prowadzenia ksiąg podatkowych musi się to odbywać w imieniu i na rzecz podatników wraz z udzieleniem im pomocy w tym zakresie.

Po wejście w życie deregulacji zawodu księgowego usługowe prowadzenie ksiąg rachunkowych może być wykonywane przez osoby mające pełną zdolność do czynności prawnych oraz nie były skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, za przestępstwo skarbowe oraz za przestępstwa określone w rozdziale 9 o czym mówi art. 76a ust. 3 ustawy o rachunkowości. Natomiast czynności określone w ustawie o doradztwie podatkowym w art. 2 ust 1 i 4 mają prawo jedynie wykonywać osoby fizyczne wpisane na listę doradców podatkowych, adwokaci i radcowie prawni oraz biegli rewidenci. Czynności określone w art. 2 ust. 2 i 3 z kolei mogą wykonywać pozostałe osoby, dlatego wykonywanie tych usług nie powinno przesądzać o braku możliwości skorzystania ze zwolnienia z podatku od towarów i usług o którym mówi art. 113 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług. O braku możliwości skorzystania ze zwolnienia powinno przesądzać jedynie okoliczność, czy podatnik faktycznie świadczy usługi doradcze na rzecz swoich klientów, czyli w przypadku gdy udziela im porady, wskazuje sposób postępowania w jakieś sprawie. Z kolei samych usług księgowych, nawet złożonych, w świetle przytoczonych regulacji i definicji terminu doradzać nie sposób uznać za usługi doradcze, bowiem ich istota polega na prawidłowej kwalifikacji dokumentów księgowych, wygenerowania w oparciu o ich treść wymaganych prawem rejestrów i ewidencji oraz sporządzaniu, w oparciu o zgromadzone w nich dane odpowiednich deklaracji, informacji i zeznań podatkowych. Czynności te nie wiążą się zatem z doradzaniem i wskazywaniem klientom określonego sposobu postępowania, co stanowi istotę czynności doradczych. Czynnością doradczą nie jest również podpisywanie w imieniu klienta zeznań, informacji i deklaracji podatkowych podpisem kwalifikowanym i wysyłanie ich drogą elektroniczną. Tym bardziej, że od 1 stycznia 2015 r. biura rachunkowe mają obowiązek wysyłać niektóre informacje deklaracje/zeznania (np. PIT-11, PIT-4R, PlT-40, itp.) drogą elektroniczną - co oznacza podpisywanie się swoim podpisem certyfikowanym.

Przytaczając powyższe uwagi Wnioskodawca uważa, że nadal mam prawo korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług o czym mówi art. 113 ust. 1 ustawy do momentu, w którym wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczy kwoty 150.000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 ww. ustawy o VAT, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1.wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;

2.odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:

1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych

-jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;

3.odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W myśl art. 113 ust. 4 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności przed dniem wykonania tej czynności.

W myśl art. 113 ust. 5 ww. ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Zgodnie z art. 113 ust. 11 ustawy o VAT podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Przepis ust. 11 stosuje się odpowiednio do podatnika będącego osobą fizyczną, który przed zakończeniem działalności gospodarczej utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, a następnie rozpoczął ponownie wykonywanie czynności, o których mowa w art. 5 (art. 113 ust. 11a ww. ustawy o VAT obowiązujący od dnia 1 stycznia 2014 r.).

Z kolei przepis art. 113 ust. 13 ustawy o VAT, stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1.dokonujących dostaw:

1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:

• energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
• wyrobów tytoniowych,
• samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,

2.świadczących usługi:

1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie;

3.nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę powołany powyżej przepis art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy stwierdzić należy, że ze zwolnienia podmiotowego od podatku nie korzystają m.in. usługi prawnicze oraz w zakresie doradztwa.

W tym miejscu podkreślić należy, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze do niej, nie definiują pojęcia doradztwa. W potocznym rozumieniu termin doradztwo obejmuje szereg usług doradczych, tj.: podatkowe, prawne, finansowe. Zakres znaczeniowy pojęcia usługi w zakresie doradztwa jest szerszy niż termin usługi w zakresie doradztwa podatkowego. Wobec braku w ustawie definicji doradztwa należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN 2006, pod pojęciem doradcy należy rozumieć tego, kto doradza. Natomiast doradzać, w myśl powołanego wyżej Słownika Języka Polskiego PWN 2006, oznacza udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Doradztwo jest zatem udzieleniem fachowych zaleceń, porad, np. ekonomicznych czy finansowych. Użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin usługi w zakresie doradztwa należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Jednym z rodzajów doradztwa jest doradztwo podatkowe.

Jak stanowi art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 41, poz. 213 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2014 r., czynności doradztwa podatkowego obejmują:

1. udzielanie podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami;
2. prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie;
3. sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie;
4. reprezentowanie podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach wymienionych w pkt 1.

Stosownie do art. 2 ust. 2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2014 r., zawodowe wykonywanie czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 4, zastrzeżone jest wyłącznie dla podmiotów uprawnionych w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2014 r., podmiotami uprawnionymi do zawodowego wykonywania czynności, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1, są:

1. osoby fizyczne wpisane na listę doradców podatkowych;
2. adwokaci i radcowie prawni;
3. biegli rewidenci.

Stosownie do art. 3 ust. 2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2014 r., podmiotami uprawnionymi do zawodowego wykonywania czynności, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4, są:

1. osoby fizyczne wpisane na listę doradców podatkowych;
2. adwokaci i radcowie prawni.

Zasady wykonywania czynności w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.).

Zgodnie z art. 76a ust. 1 ww. ustawy, usługowe prowadzenie ksiąg rachunkowych jest działalnością gospodarczą, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, polegającą na świadczeniu usług w zakresie czynności, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2-6.

W myśl art. 76a ust. 3 ustawy o rachunkowości, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2014 r., działalność, o której mowa w ust. 1, mogą wykonywać przedsiębiorcy, pod warunkiem, że czynności z tego zakresu będą wykonywane przez osoby, które:

1. mają pełną zdolność do czynności prawnych;
2. nie były skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, za przestępstwo skarbowe oraz za przestępstwa określone w rozdziale 9.

Ustawa o VAT przywołując pojęcie usług w zakresie doradztwa (zakres tego pojęcia obejmuje również doradztwo podatkowe), nie odwołuje się jednak wprost do innych aktów prawnych, w tym do ustawy o doradztwie podatkowym, zatem do celów stosowania przepisu art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT definicją czynności doradztwa podatkowego, stworzoną na potrzeby uregulowania zawodu doradcy podatkowego, można posiłkować się jedynie pomocniczo - decydujące znaczenie ma więc w omawianym zakresie wykładnia językowa.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę wykładnię językową terminu doradztwo oraz potoczne rozumienie tego terminu, jak również brzmienie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o doradztwie podatkowym, należy zauważyć, iż doradztwo podatkowe sensu stricto obejmuje czynności polegające na udzielaniu porad z zakresu podatków czy też wskazywaniu sposobu postępowania w sprawie związanej z podatkami, w tym również na opracowaniu pewnej koncepcji czy strategii, którą podmiot np. podatnik może wykorzystać w prowadzonej przez siebie działalności np. do podjęcia lub zaniechania konkretnego działania. Tym samym z katalogu czynności uznawanych za doradztwo podatkowe w rozumieniu ustawy o doradztwie podatkowym, do celów stosowania przepisu art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT, za czynności o charakterze doradczym powinny zostać uznane tylko czynności polegające na udzielaniu takim podmiotom jak: podatnicy, płatnicy i inkasenci, osoby trzecie odpowiedzialne za zaległości podatkowe oraz następcy prawni podatników, płatników lub inkasentów, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami. Powyższe znajduje również potwierdzenie w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 maja 2007 r., sygn. K 42/05.

Natomiast czynności polegające na prowadzeniu ksiąg i ewidencji podatkowych z istoty swej bliskie są działalności zawodowej osób uprawnionych do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych, czyli czynnościom księgowym, a czynności polegające na sporządzaniu deklaracji i zeznań podatkowych mają w znacznej mierze charakter techniczny, a nie prawny, choćby z tego względu, że sporządzane są na podstawie innych dokumentów, w szczególności ksiąg rachunkowych (vide uzasadnienie ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego). Tym samym czynności te nie stanowią doradztwa, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT, niezależnie od tego, że zostały uznane za czynności doradztwa podatkowego w rozumieniu ustawy o doradztwie podatkowym (art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 tej ustawy).

Odnosząc się natomiast do czynności reprezentowania podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach m.in. podatkowych i celnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym, wskazania wymaga, że czynności te pomimo zdefiniowania ich dla potrzeb ustawy o doradztwie podatkowym jako czynności doradztwa podatkowego mają z reguły charakter usług prawniczych, których świadczenie również nie może być objęte zwolnieniem na podstawie art. 113 ustawy o VAT.

Podsumowując, w sytuacji gdy Wnioskodawca (niezależnie od jego statusu czy też posiadania określonych uprawnień) będzie świadczył wyłącznie usługi prowadzenia ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych lub też sporządzania (wypełniania) zeznań i deklaracji podatkowych i nie będzie świadczył usług doradczych lub prawniczych (takich jak wskazane w art. 2 ust. 1 pkt 1 lub pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym) nie znajdą zastosowania przepisy art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a lub lit. b ustawy o VAT. Jeżeli natomiast Wnioskodawca (niezależnie od jego statusu czy też posiadania określonych uprawnień) będzie świadczył usługi o charakterze doradczym lub prawniczym (np. wskazane w art. 2 ust. 1 pkt 1 lub pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym) znajdą zastosowanie odpowiednio przepisy art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a lub lit. b ustawy o VAT.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność rachunkowo-księgową. Wnioskodawca nie posiada uprawnień do zawodowego wykonywania czynności doradztwa podatkowego. Od września 2014 roku biuro Wnioskodawca prowadzi sam.

Od początku działalności Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług jaki daje art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jak i za 2014 rok nie uzyskał wartości sprzedaży przekraczającej 150.000 zł.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca świadczy następujące usługi:

• prowadzenie ksiąg podatkowych (KPiR, ewidencja ryczałtu)
• prowadzenie ksiąg rachunkowych
• sporządzenie sprawozdań finansowych na podstawie ksiąg rachunkowych
• prowadzenie rejestrów VAT
• prowadzenie pozostałych ewidencji (m.in. ewidencja środków trwałych)
• sporządzanie deklaracji podatkowych na podstawie ksiąg i rejestrów
• prowadzenie dokumentacji kadrowej.

Dodatkowo sporządzone deklaracje podatkowe od stycznia 2015 roku Wnioskodawca wysyła drogą elektroniczną podpisując się swoim podpisem kwalifikowanym na podstawie uzyskanych od klientów pełnomocnictw UPL-1. Z uwagi na fakt, że obowiązkowo od stycznia 2015 roku niektóre informacje/deklaracje/zeznania (np. PIT-11, PIT-4R, PIT-40, itp.) biura rachunkowe muszą przesyłać drogą elektroniczną - co oznacza podpisywanie się swoim podpisem certyfikowanym. Podpisywanie i sporządzanie deklaracji i zeznań podatkowych nie jest dokonywane w ramach odrębnego zlecenia, tylko stanowi jeden z elementów kompleksowej usługi księgowej. Sama czynność sporządzania deklaracji jest czynnością czysto techniczną, którą umożliwia program księgowy przeliczając deklaracje automatycznie z danych wynikających z wprowadzonych dokumentów do ksiąg i rejestrów.

Ww. usługi Wnioskodawca świadczy w ramach zawartych z klientami umów na kompleksową usługę księgową na podstawie, danych wynikających z dokumentów dostarczonych przez klientów oraz w oparciu o informacje od klientów. Wnioskodawca nie obsługuje osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie sporządza deklaracji podatkowych w ramach odrębnych zleceń. Wnioskodawca nie świadczy usług o charakterze doradczym, nie udziela porad prawnych ani nie reprezentuje klientów przed organami podatkowymi.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy od 1 stycznia 2015 r. Wnioskodawca nadal może korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług jakie daje art. 13 ust 1, świadcząc ww. usługi.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane uregulowania prawne należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegające na prowadzeniu w imieniu i na rzecz klientów (podatników, płatników i inkasentów) ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych, a także wykonywaniu kompleksowej obsługi rozliczeń z urzędem skarbowym, sporządzaniu zeznań i deklaracji podatkowych, stanowią czynności wymienione w art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o doradztwie podatkowym, których jednak ze względu na ich techniczny charakter nie można uznać za doradztwo, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT.

Reasumując, Wnioskodawca będzie mógł korzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, w związku z wykonywaniem usług kompleksowej obsługi rachunkowo-księgowej wraz ze sporządzaniem deklaracji i zeznań podatkowych przy założeniu, że jak wskazano we wniosku Wnioskodawca nie będzie wykonywać usług o charakterze doradczym, nie będzie udzielać porad prawnych ani wskazywać sposobu postępowania w sprawie związanej z podatkami, ani też wykonywać którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT wykluczających prawo do zwolnienia podmiotowego.

Jeżeli jednak faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwolnienie utraci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Ponadto Wnioskodawca utraci prawo do zwolnienia podmiotowego w momencie wykonania czynności doradztwa (w szczególności doradztwa podatkowego lub usługi prawniczej) niezależnie od posiadanych przez Wnioskodawcę uprawnień.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że może skorzystać ze zwolnienia podmiotowego z VAT, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach