Temat interpretacji

Nazwa towarów na paragonach.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2013 r. (data wpływu 24 maja 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 lipca 2013 r. (data wpływu 15 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości stosowania nazw towarów na paragonach fiskalnych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości stosowania nazw towarów na paragonach fiskalnych.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 11 lipca 2013 r. (data wpływu 15 lipca 2013 r.) w zakresie doprecyzowania stanowiska.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prosi o interpretację przepisów zawartych w § 8.1 pkt 6 mówiącym o tym, iż paragon powinien zawierać nazwę lub usługę pozwalającą na jednoznaczną identyfikację. Z informacji uzyskanych w II U.S. wynika, iż przykładowo jeżeli w tej chwili kupując 2 mleka (jedno mleko 2% Ł. w cenie 2,10 zł, drugie mleko 2% K. w cenie 2,11 zł) na paragonie może widnieć:

1. Mleko 1 szt x 2,10 zł
2. Mleko 1 szt x 2,11 zł

Natomiast po okresie przejściowym do IX 2013 r. paragon powinien mieć opis:

1. Mleko 2% Ł. 1 x 2,10 zł
2. Mleko 2% K. 1 x 2,11 zł

Jedynie w przypadku gdy oba mleka kosztują tyle samo, można im nadać kod: mleko 2%. Ale z czasem cena zakupu i automatycznie sprzedaży może być różna i należy je rozpisać na 2 kody j.w.

Zainteresowana prowadzi sprzedaż detaliczną dodatków krawieckich i pasmanterii, w tej branży Wnioskodawczyni będzie ciężko sprostać wymaganiom stawianym przy tak rygorystycznych i dokładnych opisach towaru.

Dla przykładu Zainteresowana posiada na stanie ok. 70.000 szt. guzików różnej wielkości, kształtów i wzorów. W sumie ok. 1500 wzorów przynajmniej w 3 wielkościach w cenie sprzedaży od 0,10 zł aż do 10,00 zł.

Obecnie kasa posiada 1 kod na guziki i zmienia się tylko cenę sprzedaży, a wg. nowych wymogów Wnioskodawczyni powinna przydzielić osobny kod na każdy guzik, który posiada różną cenę sprzedaży i odpowiednio opisać, tak aby klient wiedział co kupuje, czyli opisać jego wygląd i rozmiar np.

• guzik 24 okrągły na stopce 1 dżet duży 16 małych

• guzik 24 kwadrat 2 dziurki 1 dżet duży i 4 małe

• guzik 32 romb stopka francuska 8 dżetów

• guzik 32 owal stopka 8 dżetów itd.

Ponadto nie ma reguły, iż większy musi być droższy od mniejszego, zależy to z jakiego surowca został wykonany. Lecz w pewnym momencie może zabraknąć pomysłu jak opisać wzór, wygląd i kształt guzika.

Podobna sytuacja jest przy opisie innych asortymentów:

1. Klamerki metalowe (owalne, kwadratowe, prostokątne, z jednym bolcem, dwoma, trzema, zapinane od spodu, z kamieniem lub kamieniami ten sam wzór w kilku rozmiarach itd.).
2. Klamerki plastikowe również różne wzornictwo i rozmiary.
3. Taśmy ozdobne (z cekinami, kamieniami, dżetami, koralikami, koronką, falbanką, na gumce, ze złotą lub srebrną nitką, plecione, tkane, z brokatem, szersze, węższe itd.).
4. Koronki bawełniane - które posiadają opisy nic nie mówiące dla klienta np. 3699/40k, 3699/40w, 7039/40k (są to koronki o tej samej szerokości lecz różne wzory i ceny sprzedaży).
5. Koronki stylonowe - podobnie j.w.
6. Gumy (dziane, tkane, z falbanką jednostronną, dwustronną, marszczone itd.).
7. Ozdoby np. kwiatowe przeróżne kształty, wielkości, z brokatem, dżetami, karbowane itd. Ozdoby np. agrafki motylki, kwiatki, łezki, większe, mniejsze, z perełką, perełkami, dżetem lub 2, 3, 4, 5 dżetami, przeróżne wzornictwo itd.
8. Aplikacje, naszywki (pieski, kotki, samochody, samoloty, kwiatki, ptaki, liście, napisy w przeróżnych rozmiarach i wzornictwie)

Należy dodać, iż w tej branży w zależności od trendów niemal każdego tygodnia ukazują się nowe wzory, formy, kształty szeroko rozumianej pasmanterii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Wnioskodawczyni prosi o wyjaśnienia, czy założone kody i opis który obecnie stosuje w kasie, czyli:

1. Guzik.
2. Aplikacja.
3. Taśma ozdobna.
4. Taśma pasmanteryjna.
5. Ozdoba.
6. Klamerka metal.
7. Klamerka plastik.
8. Zamek.
9. Koronka itd.

są opisem wystarczającym również po dniu 30 września 2013 r. Jeśli nie, Zainteresowana prosi o pomoc w dostosowaniu się do nowych wymogów.

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku):

Można rozgraniczyć guziki poprzez np.

• przypisanie numeru wzorów: Guzik wzór 2 3....1500 - lecz klient i tak nie będzie wiedział który jest wzór a który wzór 16.

• przypisanie guzików wg ceny sprzedaży Guzik 0,20, 0,30,0,40... 10,00 lecz cena nie jest odpowiednikiem ani wielkości, ani kształtu, więc klient i tak mając na paragonie przy zbiegu okoliczności że kupił 3 rodzaje guzików w tej samej ilości w różnych cenach nie będzie wiedział, który ile kosztuje, chyba że zapyta przed zakupem lub sprawdzi cenę na opakowaniu zbiorczym wcześniej, co z reguły ma miejsce.

• opisywanie klamerek metalowych, plastikowych, taśm ozdobnych, koronek bawełnianych, stylonowych, gum, wszelkiego rodzaju ozdób, aplikacji i.t.d. nadając im opis zawierający nic nie mówiące liczby dla przeciętnego klienta i tak będzie niezrozumiały.

Sami klienci chcąc kupić np. zamek do kurtki używają określeń: zamek, suwak, ekler, suwadło, spring. Każde z tych określeń może być niezrozumiałe dla innych.

Ponadto zastosowanie aż tak dokładnych opisów, mimo że tak jak Zainteresowana wspomniała wcześniej, będą one niezrozumiałe, wymaga zakupu komputera, programu i drukarki fiskalnej najlepiej wraz z czytnikiem kodów kreskowych (żadna kasa fiskalna nie ma takiej pamięci !!!). Z ekonomicznego punktu widzenia wydatek ok. 7.000 zł jest nieuzasadniony, tym bardziej, że w styczniu 2013 r. Wnioskodawczyni musiała wymienić kasę fiskalną na nową, nie mówiąc już o nakładzie pracy, który jest w tym wypadku konieczny, a końcowy efekt będzie znikomy. A co ze stoiskami oferującymi podobny asortyment jak Zainteresowana, na bazarach (brak prądu, a drukarki fiskalne w przeciwieństwie do kas nie mają własnego zasilania).

Sprzedaż takiego asortymentu jak w mojej sytuacji, nie odbywa się na zasadzie samoobsługi lecz na odmierzeniu, odliczeniu i podaniu klientowi towaru, który go interesuje i za każdym razem pada pytanie o cenę. Wnioskodawczyni sądziła, że kasa fiskalna ma służyć rejestracji sprzedaży i wyliczeniu podatku VAT.

Biorąc pod uwagę:

• przepisy art. 111 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm) w związku z: - zapisami rozporządzenia ministra finansów z dnia 14 marca 2013 r. W sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363) § 8 ust 1 pkt 6, które mówią o tym, że na paragonie powinna być umieszczona nazwa towaru lub usługi pozwalająca na jednoznaczną ich identyfikację,

• informacje Ministra Finansów zamieszczane na stronie internetowej, iż kody w kasie fiskalnej mają być adekwatne do wielkości sklepu i asortymentu oraz że podatnicy nie mają obowiązku wymiany kas fiskalnych na zespoły komputerowe wraz z drukarkami fiskalnymi,

• rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej - fakt, że nie jest to sprzedaż hurtowa lecz detaliczna,

• klienci dokonują zakupu pojedynczych towarów i doskonale wiedzą co zakupili - decyzję o zakupie np. poszczególnych rodzajów guzików dokonują w oparciu o ich wygląd, przydatność i cenę, która jest umieszczona na każdym pudełeczku, czy opakowaniu zbiorczym danego rodzaju guzików.

Zainteresowana stwierdza, że używanie nazw towarów typu: guzik, aplikacja, taśma ozdobna, taśma pasmanteryjna, ozdoba, klamerka metal, klamerka plastik, zamek, koronka itp. jest postępowaniem prawidłowym w świetle zapisów nowego rozporządzenia ministra finansów w sprawie kas rejestrujących.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, iż podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Według § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338, z późn. zm.), obowiązującego do dnia 31 marca 2013 r., zwanego dalej rozporządzeniem, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2, są obowiązani spełniać następujące warunki przy prowadzeniu ewidencji przy zastosowaniu kas dokonywać ewidencji każdej sprzedaży oraz wydruku paragonu fiskalnego lub faktury VAT z każdej sprzedaży, jak również wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy.

Wyżej powołany przepis art. 111 ust. 3a pkt 1 wprowadzony został do ustawy o podatku od towarów i usług przepisem art. 1 pkt 25 lit. a ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332). Zgodnie z art. 11 pkt 1 tej ustawy, ustawa weszła w życie z dniem 1 kwietnia 2011 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 25, art. 2 i 9, które weszły w życie z dniem 1 września 2011 r.

Według art. 9 ust. 7 ww. ustawy, dotychczasowe przepisy wykonawcze, wydane na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 111 ust. 7a i 9 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

W myśl § 2 pkt 11 rozporządzenia, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany dla nabywcy przez kasę w momencie sprzedaży dokument fiskalny z dokonanej sprzedaży.

Jak wynika z § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia, paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać następujące informacje:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika,
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP),
3. numer kolejny wydruku,
4. datę i czas (godzinę i minutę) sprzedaży,
5. nazwę towaru lub usługi i ewentualnie opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy,
6. cenę jednostkową towaru lub usługi,
7. ilość i wartość sprzedaży,
8. wartość sprzedaży i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku,
9. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku,
10. łączną kwotę podatku,
11. łączną kwotę należności,
12. kolejny numer paragonu fiskalnego,
13. kolejny numer kasy i oznaczenie kasjera przy więcej niż jednym stanowisku kasowym,
14. logo fiskalne, zgodnie z załącznikiem nr 2 do rozporządzenia, oraz numer unikatowy kasy,
15. oznaczenie waluty przynajmniej przy łącznej kwocie należności, o której mowa w lit. k, w której dokonywana jest rejestracja sprzedaży.

Ponadto, w § 5 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia wskazano, iż paragon musi być czytelny i zawierać wszystkie dane, o których mowa w pkt 6, pozwalające nabywcy na sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji ().

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 2 i pkt 9 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznie zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy oraz prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1.

W myśl art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku ().

Jak stanowi art. 111 ust. 9 pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia szczegółowe kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz sposób oznaczania pamięci fiskalnej kas rejestrujących numerami unikatowymi, warunki ich przydzielania oraz dokumenty, które powinny być dołączone do kasy rejestrującej przy wprowadzaniu jej do obrotu.

W § 7 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia wskazano, iż podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani do weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług oraz ich właściwego przyporządkowania do stawek podatku oraz niezwłocznego zgłaszania prowadzącemu serwis kas każdej nieprawidłowości w jej pracy.

Należy wskazać, iż od dnia 1 kwietnia 2013 r. obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363), zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie kas rejestrujących.

Stosownie do § 2 pkt 12 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Jak wynika z § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5. oznaczenie PARAGON FISKALNY;
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
12. łączną kwotę podatku;
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
16. numer kasy i oznaczenie kasjera przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) na żądanie nabywcy;
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.

Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy (§ 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących).

Zatem z przytoczonych przepisów wynika, jakie wymagania musi spełniać paragon fiskalny. Jednym z nich jest wymóg zawarcia na wydruku nazwy towaru lub usługi. Sprzedawca zobowiązany jest więc do wskazania nazwy towaru lub usługi tak, aby możliwe było przyporządkowanie temu towarowi lub usłudze odpowiedniej stawki podatku VAT.

Wprawdzie przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia nazwa towaru/usługi oraz nie określają źródła stosowania tych nazw, jednakże przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć, zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005) nazwę jednostkową, tj. nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Sprzedawca jest zobowiązany na paragonie opisać każdy towar lub usługę, podać ich nazwę, ale też, nie może być to nazwa bardzo ogólna. Umieszczona na paragonie fiskalnym nazwa towaru lub usługi winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru lub usługi, a nie określoną grupę asortymentową sprzedawanego towaru lub usługi, tak aby do każdego towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i aby użyta nazwa była, co do istoty, zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem i usługą, a ponadto by powiązanie tej nazwy z ceną pozwoliło na indywidualne określenie sprzedanego towaru lub usługi.

Jak wskazano powyżej, sposób przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług określa sam sprzedawca uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Przy czym nazwa towaru i usługi winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru i usługi, zatem Wnioskodawczyni zobowiązana jest do takiego określenia nazw towarów i usług na paragonie fiskalnym, aby nazwa określała prawidłową identyfikację sprzedawanych towarów lub usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi sprzedaż detaliczną dodatków krawieckich i pasmanterii. Dla przykładu Zainteresowana posiada na stanie ok. 70.000 szt. guzików różnej wielkości, kształtów i wzorów. W sumie ok. 1500 wzorów przynajmniej w 3 wielkościach w cenie sprzedaży od 0,10 zł aż do 10,00zł. Obecnie kasa posiada 1 kod na guziki i zmienia się tylko cenę sprzedaży. Wnioskodawczyni wskazała, iż wg. nowych wymogów powinna przydzielić osobny kod na każdy guzik, który posiada różną cenę sprzedaży i odpowiednio opisać, tak aby klient wiedział co kupuje, czyli opisać jego wygląd i rozmiar np.

• guzik 24 okrągły na stopce 1 dżet duży 16 małych

• guzik 24 kwadrat 2 dziurki 1 dżet duży i 4 małe

• guzik 32 romb stopka francuska 8 dżetów

• guzik 32 owal stopka 8 dżetów itd.

Ponadto nie ma reguły, iż większy musi być droższy od mniejszego, zależy to z jakiego surowca został wykonany. Lecz w pewnym momencie może zabraknąć pomysłu jak opisać wzór, wygląd i kształt guzika.

Podobna sytuacja jest przy opisie innych asortymentów:

1. Klamerki metalowe (owalne, kwadratowe, prostokątne, z jednym bolcem, dwoma, trzema, zapinane od spodu, z kamieniem lub kamieniami ten sam wzór w kilku rozmiarach itd.).
2. Klamerki plastikowe również różne wzornictwo i rozmiary.
3. Taśmy ozdobne (z cekinami, kamieniami, dżetami, koralikami, koronką, falbanką, na gumce, ze złotą lub srebrną nitką, plecione, tkane, z brokatem, szersze, węższe itd.).
4. Koronki bawełniane - które posiadają opisy nic nie mówiące dla klienta np. 3699/40k, 3699/40w, 7039/40k (są to koronki o tej samej szerokości lecz różne wzory i ceny sprzedaży).
5. Koronki stylonowe - podobnie j.w.
6. Gumy (dziane, tkane, z falbanką jednostronną, dwustronną, marszczone itd.).
7. Ozdoby np. kwiatowe przeróżne kształty, wielkości, z brokatem, dżetami, karbowane itd. Ozdoby np. agrafki motylki, kwiatki, łezki, większe, mniejsze, z perełką, perełkami, dżetem lub 2, 3, 4, 5 dżetami, przeróżne wzornictwo itd.
8. Aplikacje, naszywki (pieski, kotki, samochody, samoloty, kwiatki, ptaki, liście, napisy w przeróżnych rozmiarach i wzornictwie)

W związku z powyższym powstała wątpliwość co do sposobu oznaczania sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych, tj. czy Wnioskodawczyni postępuje zgodnie z przepisami, stosując nazwy na paragonach wg rodzaju (kategorii), tj. guziki, aplikacja, taśma ozdobna, taśma pasmanteryjna, ozdoba, klamerka metal, klamerka plastik, zamek, koronka.

Paragon fiskalny spełnia określone funkcje (kontrolną, ochronną, informacyjną co jest szczególnie istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem), których realizacja jest możliwa jedynie wtedy, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.

Nazwy, uwzględniające jednoznaczne identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazwy towarów i usług), określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towaru lub usługi jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, przy czym należy pamiętać, iż w świetle § 5 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia w sprawie kryteriów i warunków technicznych, liczba znaków dla nazwy towarów w kasie musi być nie mniejsza niż 12 i przepisy nie wykluczają stosowania skrótów (praktyka potwierdza, że podatnicy korzystają z tej możliwości).

Podatnik powinien użyć oznaczenia nazw towarów i usług do oferowanego asortymentu tak, aby do użytej nazwy towaru i usługi możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku i aby użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem i usługą, przy czym wprowadzony w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących wymóg jednoznaczności wyłącza możliwość stosowania nazw grup towarów.

Jednocześnie jednak dokonując interpretacji § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących należy mieć na uwadze stosowne przepisy zawarte w Rozdziale 5. Zgodnie z § 35 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących podatnicy użytkujący kasy, które zostały nabyte w okresie ważności:

1. decyzji ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanej na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem wejścia w życie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania;
2. potwierdzenia, o którym mowa w art. 111 ust. 6b ustawy, wydanego po dniu 1 września 2011r.

mogą je nadal stosować do prowadzenia ewidencji po upływie tego okresu, pod warunkiem że kasy te zapewniają prawidłowość rozliczeń podatnika.

Zgodnie natomiast z § 36 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących podatnicy użytkujący kasy, o których mowa w § 35 tego rozporządzenia oraz art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 18 marca 2011r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań określonych w rozdziale 2 (rozdział ten obejmuje m. in. § 8, czyli przepis stanowiący o jednoznacznej identyfikacji) stosują te przepisy odpowiednio.

Dokonując zatem interpretacji § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących stanowiącego o konieczności jednoznacznej identyfikacji towarów i usług należy mieć na uwadze § 36 tego rozporządzenia, gdyż na mocy tego przepisu, przepis o jednoznacznej identyfikacji towarów i usług podatnicy użytkujący kasy nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań w nim określonych stosują odpowiednio (tzn. stosują przepis § 8 ust. 1 pkt 6 z uwzględnieniem możliwości technicznych kasy).

Z powołanego wcześniej art. 111 ust. 3a pkt 2 ustawy wynika, że to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi na paragonie była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. Oznacza to, że podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów i usług na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów. Podatnik powinien zadbać o takie zaprogramowanie kasy rejestrującej, aby konsument otrzymywał paragony z nazwami towarów lub usług, pozwalającymi na ich identyfikację.

Jak wskazano wyżej sposób jednoznacznego identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem towarów i usług, jakie podatnik oferuje. Wnioskodawczyni dokonująca sprzedaży towarów pod nazwami (z rodzaju), np. z kategorii: guziki, aplikacja, taśma ozdobna, taśma pasmanteryjna, ozdoba, klamerka metal, klamerka plastik, zamek, koronka, może zaprogramować na kasie stosując powyższe nazwy oferowanych tego typu towarów, jeżeli będą one podlegały opodatkowaniu tą samą stawką podatku VAT, wówczas taka nazwa tej kategorii towarów będzie dawała możliwość identyfikacji towaru. Jeżeli jednak w danej kategorii występuje zróżnicowanie stawek podatku VAT, to stosowanie ogólnej nazwy np. guziki, aplikacja, taśma ozdobna, taśma pasmanteryjna, ozdoba, klamerka metal, klamerka plastik, zamek, koronka, nie wypełni przesłanki jednoznacznej identyfikacji towaru. Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary są oferowane po różnych cenach, z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku VAT.

Podkreślić w tym miejscu należy, że opisane wyżej zasady dotyczące stosowania nazewnictwa spełniającego wymóg jednoznacznego identyfikowania towarów i usług, nie wykluczają stosowania przez podatników nazewnictwa zapewniającego bardziej szczegółowe rozróżnienie towarów. Stosowanie jednak na tyle rozbudowanego nazewnictwa (obejmującego, w przypadku towaru takiego jak np. guziki wskazań dotyczących przykładowo producenta, wzór, kształt itp.) ma dla podatników, zważywszy na treści § 8 ust. 2 zdanie 2 w zw. z ust. 1 pkt 6, charakter fakultatywny.

Końcowo wskazać należy na przepis § 37 rozporządzenia z dnia 14 marca 2013r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013r., poz. 363), zgodnie z którym, do dnia 30 września 2013r. podatnicy mogą prowadzić ewidencję oraz zapewnić spełnienie warunków używania kas zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy obowiązującymi na dzień 31 marca 2013r.

A zatem, rozporządzenie to jedynie wskazuje, że z upływem 30 września 2013r. podatnicy będą zobowiązani w pełni realizować przewidziany w przepisie wymóg wskazywania nazwy, która pozwoli na jednoznaczną identyfikację towaru lub usługi. Nie oznacza to jednak, że obecnie akceptowane było prowadzenie ewidencji i stosowanie nazewnictwa bazującego, np. na grupach towarowych (grupach usług) w sposób niepozwalający na jednoznaczną identyfikację sprzedawanych towarów lub świadczonych usług.

Oceniając zatem całościowo stanowisko Wnioskodawczyni, należało je uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 524 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi