Temat interpretacji

Dostawa przedmiotowej niezabudowanej działki oznaczonej w ewidencji gruntów jako rolna Ł (łąki trwałe), korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ww. ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, z uwagi, że w przedmiotowej sprawie brak jest planu zagospodarowania przestrzennego a także decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu tym samym dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2012r. (data wpływu 24 lipca 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy dostawa działki nr 54/13 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy dostawa działki nr 54/13 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podatnik VAT - Kupujący nabył nieruchomość od podatnika VAT sprzedającego. Podatnik sprzedający P. S.A. jest państwową osobą prawną. Podatnik nabył nieruchomość niezabudowaną, na którą składa się działka ewidencyjna o nr 54/13 o pow. 1,7384 ha, niezabudowana, rodzaj użytków w ewidencji gruntów Ł (łąki trwałe),

W Studium przedmiotowa działka określona jest jako teren rolny" - potencjalny teren rozwojowy, bez wskazania czy jest możliwa jego zabudowa. Brak jest planu zagospodarowania przestrzennego dla tego terenu.

Podatnik nie występował o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W ewidencji gruntów teren ten jest wpisany jako rolny, bo do takiego zaliczane są łąki.

Działki sąsiadujące z ww. działką mają charakter rolny (również nie mają planu zagospodarowania przestrzennego).

Urząd Miasta postanowieniem z dnia 22 października 2010r. odmówił wydania zaświadczenia o przeznaczeniu przedmiotowych działek w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego z powodu braku planu dla tego terenu.

Podatnik niewątpliwie jest stroną w sprawie (jako podatnik PCC, gdyż zwolnienie transakcji z podatku VAT nałożyłoby na podatnika konieczność odprowadzenia podatku PCC. Toteż od ostatecznego sposobu opodatkowania transakcji zależy wielkość zobowiązań podatkowych podatnika.

Na dzień dokonywania transakcji P. S.A. była i jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT o nr NIP . Z tytułu sprzedaży nieruchomości P. S.A. wystawiła fakturę VAT. Wnioskodawca - Kupujący jest i na dzień transakcji także był czynnym podatnikiem VAT o nr NIP .

Studium uwarunkowań i kierunków zagosopdarowania przestrzennego Miasta nie zawiera klasyfikacji działek (podobnie jak inne studia). Z tego powodu w studium nie jest określona klasyfikacja zakupionej działki. Owa klasyfikacja znajduje się w ewidencji gruntów i budynków, gdzie zaklasyfikowana jest jako ŁIV - łąki trwałe. Do Studium na dzień transakcji nie były wprowadzone zmiany dotyczące terenu, na którym znajduje się działka 54/13. Ani Wnioskodawca, ani nikt inny, nigdy do dnia sprzedaży, ani do dzisiaj, nie występował o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (WZ i ZT).

Zgodnie z zapisami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta (które jest dokumentem nie mającym znaczenia dla sprawy, przeznaczenie gruntów - w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i warunków zabudowy- ocenia się bowiem z punktu widzenia danych znajdujących się w ewidencji gruntów i budynków) pod określeniem potencjalny teren rozwojowy należy dla danej działki rozumieć rejon ul. B. W. (b. poligon wojskowy) - R4.1 - teren o przeważającej funkcji usługowej, w tym lokalizacja wielkopowierzchniowego obiektu handlowego o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m²; wyznaczony teren poprzez program usług winien pełnić funkcje ponadlokalne w obsłudze subregionu p.; na wyznaczonym terenie nie lokalizuje się zabudowy mieszkaniowej,

• R4.2 - teren znacznych ograniczeń fizjograficznych oraz zainwestowania wynikającego z przebiegu napowietrznych linii energetycznych, w przeważającej części teren wyłączony z zabudowy. W odległości co najmniej 150 m od drogi ekspresowej dopuszcza się zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, w powiązaniu z istniejącą zabudową w rejonie ul. L.; dopuszczalne są również funkcje usługowe, z wyłączeniem produkcyjnych,
• R4.3 - teren w części zalesiony i wyłączony z zabudowy; wzdłuż ul. W. (teren rolny) dopuszczalne jest tylko przeznaczenie na cele działalności usługowo-produkcyjnej, baz transportowych itp. z wyłączeniem terenów zabudowy mieszkaniowej; na pozostałym terenie może być zlokalizowana zabudowa mieszkaniowa i usługowa, z zachowaniem części terenów zadrzewionych w szczególności na obszarze zróżnicowanej rzeźby terenu (...) rejon ul. W. P1 - potencjalny teren bazy obsługi transportowej (zjazd z drogi ekspresowej S11).

Prezydent Miasta ustalając podatek od nieruchomości od przedmiotowej działki zaklasyfikował ją do gruntów rolnych i wymierzył podatek rolny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dostawa działki nr 54/13 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też podlega zwolnieniu z tego podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy jako dostawa terenu niezabudowanego innego niż teren budowlany oraz przeznaczony pod zabudowę ...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Pojęcie terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Niewątpliwie o terenach traktuje ustawa z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, stąd też w pełni uzasadnione jest odwołanie się do jej regulacji przy określaniu przeznaczenia nieruchomości. Ustawa ta normuje zagadnienie systemu planowania i zagospodarowania przestrzennego, który ma wpływać na sposób wykonywania własności nieruchomości i wyznaczać granice zagospodarowania działki przez właściciela, w tym określać możliwości oraz ograniczenia zabudowy działki.

Podstawowym instrumentem planowania i zagospodarowania przestrzennego w gminie jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, do którego postanowień zdaniem podatnika należy odwołać się przy określaniu, czy dany grunt jest terenem innym niż budowlany oraz przeznaczony pod zabudowę.

O terenach traktuje także ustawa z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, która w art. 21 ust. 1 stanowi, że podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Zatem dla podstawy wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług, wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków (w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu). Zdaniem L. Etela zarówno dane składające się na zakres przedmiotowy (klasyfikacja gruntu, jego powierzchnia), jak i podmiotowy ewidencji powinny być podstawą wymierzania podatku od nieruchomości. Brzmienie art. 21 Prawo geodezyjne i kartograficzne nie daje podstaw do podziału tych danych na te, które są wiążące dla organów podatkowych, i te, które takiego waloru nie mają. Ewidencja gruntów, zgodnie z powołanym artykułem, jest dla organu podatkowego urzędowym źródłem informacji o osobie właściciela i posiadacza samoistnego oraz o samej nieruchomości, tj. o gruncie, i w przyszłości - o budynku. (L. Etel, Dane z ewidencji gruntów i budynków, jako podstawa opodatkowania gruntów i budynków, Finanse Komunalne 2008/6/24). Stanowisko w zakresie przedmiotowego zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT znajduje oparcie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z roku 2007, III SA/Wa 899/2007, LexPolonica nr 1520286 Zakwalifikowanie terenu musi wynikać z planu zagospodarowania przestrzennego lub ewidencji gruntów i budynków.

Podobne stanowisko zostało ugruntowane w drodze interpretacji organów skarbowych uznających taką interpretację art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT za prawidłową (m. in. interpretacja indywidualna sygnatura IPPP1/443-451/09-2/IG Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, interpretacja indywidualna sygnatura ILPP1/443-417/10-2/NS Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, interpretacja indywidualna sygnatura ITPP2/443-970/09/MD Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy).

Przede wszystkim należy jednak oprzeć się na rozstrzygnięciu siedmioosobowego składu sędziów NSA z dnia 17 stycznia 2011r., sygn. I FPS 8/10, który orzekł, że decydujące z punktu widzenia prawa podatkowego VAT, są dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków.

Natomiast Studium uwarunkowań oraz kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego. I w sprawie określenia czy dana nieruchomość jest czy też nie jest terenem budowlanym, Studium jako akt wewnętrzny skierowany do organów gminy, nie może być podstawą do wydania wobec podmiotu zewnętrznego (podatnika) jakichkolwiek decyzji.

Po tym kierunkowym rozstrzygnięciu zapadł kolejny wyrok NSA z dnia 21 kwietnia 2011r. I FSK 1465/09, w którym stwierdzono: Z wykładni art. 21 ust. l ustawy z dnia 17 maja 1989r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000r. Nr 100, poz. 1086) jednoznacznie wynika, że przy interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku VAT dotyczącego zwolnień z tytułu dostawy terenów innych niż budowlane lub nie przeznaczonych pod zabudowę decydujące znaczenie będą miały dane wynikające z ewidencji gruntów. Następnie powyższe stanowisko NSA rozwinął jeszcze wyrok WSA w Krakowie z dnia 27 kwietnia 2011r., sygn. I SA/Kr 2155/10, który zauważył, że przyjęcie Studium za podstawę określenia podatków jest sprzeczne z art. 217 Konstytucji, który stanowi, że nakładanie podatków następuje w drodze ustawy, a nie w drodze wewnętrznego aktu gminnego.

Zgodnie z postanowieniami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2). Podatnik nie występował jednak o wydanie takiej decyzji.

W niniejszym wypadku działka nr 54/13 jest działką gruntową niezabudowaną, określoną w ewidencji gruntów jako Ł- łąki trwałe.

Łąki z kolei są zaliczane do terenów rolnych, w myśl § 68 ust 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego w sprawie ewidencji gruntów i budynków.

O terenach rolnych z całą pewnością nie można powiedzieć, że na dzień zawierania transakcji były to tereny przeznaczone do zabudowy skoro nie były one, ani dalej nie są one określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako budowlane, ant nie zostały co do nich określone warunki zabudowy.

Trzeba bowiem zauważyć, że przeznaczenie poszczególnych terenów jest określone w § 67 Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków. W tymże § 67 jako odrębne kategorie występują tereny budowlane i przeznaczone pod zabudowę w punkcie 3, a odrębną kategorię użytków stanowią tereny rolne w punkcie 1.

Reasumując tą część rozważań należy stwierdzić, że w braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie sposób określić działki nr 54/13 mianem terenów budowlanych czy przeznaczonych pod zabudowę, gdyż tereny rolne - a tak jest określone przeznaczenie działki nr 54/13 w ewidencji gruntów - nie są zaliczane do terenów budowlanych.

W niniejszej sprawie na wniosek P.. - sprzedającego została wydana już interpretacja (co do zdarzenia przyszłego) z dnia 20 stycznia 2011r., sygn. IPPP1- 443-1144/10 - 4/EK uznająca, że przedmiotowa transakcja winna być opodatkowana podatkiem VAT.

Jednak trzeba zauważyć, że dopiero wyrok siedmioosobowego składu NSA z dnia 17 stycznia 2011r. uporządkował rozbieżne interpretacje w tym zakresie.

Interpretacja ta w ogóle pominęła w swoich rozważaniach dane z ewidencji gruntów. Autor interpretacji przyjął też błędnie (str. 5), że: Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż o przeznaczeniu danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decyduje przeznaczenie terenu określane w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są bowiem wiążące dla organów gminy przy sporządzeniu planów miejscowych.

Jest to pogląd błędny, wbrew ukształtowanej już linii orzecznictwa, gdzie wydano ponad dwadzieścia wyroków NSA i WSA w tym zakresie, np. I FSK 1241/09, I FSK 29/10, I FSK 440/10, I FSK 1234/09, I FSK 1465/09. Trzeba więc uznać, że Interpretacja IPPP1-443-1144/10 - 4/EK była interpretacją błędną.

Na chwilę obecną zatem zdaniem podatnika należy uznać, że podatnik dokonał zakupu terenu niezabudowanego innego niż teren budowlany oraz przeznaczony pod zabudowę. W związku z powyższym jego dostawa jest zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011r. w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z ww. przepisu art. 43 ust.1 pkt 9 ww. ustawy o VAT wynika, że opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie.

Zatem celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 647), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zatem, podmiotem właściwym do określenia przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina. Tym samym, źródłem wywodzenia, czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Z treści cytowanego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające o różnych przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania terenu. Tak więc charakter terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej przeznaczony pod zabudowę. Jeżeli natomiast planu nie ma, charakter terenu wyznacza decyzja zakwalifikowania danego obszaru w ewidencji budynków i gruntów, chyba że została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył nieruchomość niezabudowaną, na którą składa się działka ewidencyjna o nr 54/13 o pow. 1,7384 ha,. Dla przedmiotowej działki brak jest planu zagospodarowania przestrzennego, nie została też wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Ani Wnioskodawca, ani nikt inny nie występował także o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (WZ i ZT).

W Studium przedmiotowa działka określona jest jako teren rolny" - potencjalny teren rozwojowy, bez wskazania czy jest możliwa jego zabudowa.

W ewidencji gruntów teren ten jest wpisany jako rolny Ł (łąki trwałe), bo do takiego zaliczane są łąki. Działki sąsiadujące z ww. działką mają charakter rolny (również nie mają planu zagospodarowania przestrzennego).

Z uwagi, że dla przedmiotowej działki nr 54/13 brak jest planu zagospodarowania przestrzennego i nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. należy w związku z tym sięgnąć do ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2010r., Nr 193, poz. 1287).

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne, ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 tej ustawy, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Zatem ewidencja gruntów, jako baza informacyjna obrazuje faktyczny sposób użytkowania gruntów, bez względu na ich przeznaczenie. Ewidencja ta sporządzana jest dla całego Państwa, stanowi podstawę krajowego systemu informacji o terenie i winna być bieżąco aktualizowana. Podstawowym jej zadaniem jest rejestracja stanów prawnych i faktycznych nieruchomości i ich aktualizowanie.

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2011r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, ze zm.). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego teren budowlany oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondememingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku natomiast braku ww. aktów prawnych z zakresu zagospodarowania przestrzennego, przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

W związku z powyższym, dostawa przedmiotowej niezabudowanej działki oznaczonej w ewidencji gruntów jako rolna Ł (łąki trwałe), korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ww. ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, z uwagi, że w przedmiotowej sprawie brak jest planu zagospodarowania przestrzennego a także decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu tym samym dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do uzupełnienia wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że dotyczą indywidualnych spraw podmiotów, które o nie wystąpiły i nie stanowią źródeł powszechnie obowiązującego prawa. Niniejsza interpretacja nie stanowi również oceny innych interpretacji wydanych w oparciu o wnioski innych podmiotów w stanach faktycznych opisanych przez te podmioty.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 3 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach