Temat interpretacji

prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliwa wykorzystywanego do napędu samochodów demonstracyjnych (osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t), niewprowadzonych do środków trwałych

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2012r. (data wpływu 26 czerwca 2012r.), uzupełniony pismem z dnia 24 września 2012r. (data wpływu 26 września 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliwa wykorzystywanego do napędu samochodów demonstracyjnych (osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t), niewprowadzonych do środków trwałych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2012r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dniu 24 września 2012r. (data wpływu 26 września 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliwa wykorzystywanego do napędu samochodów demonstracyjnych (osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5t), niewprowadzonych do środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Podatnik czynny VAT - Wnioskodawca (zwany dalej podatnikiem) jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą, której przedmiotem jest głównie zakup samochodów w celu ich dalszej odsprzedaży. W jej ramach Wnioskodawca jest związany umowami dealerskimi na dystrybucję nowych samochodów różnych marek. Każda z zawartych umów dealerskich zobowiązuje Wnioskodawcę do spełniania określonych kryteriów selekcji. Dla sprzedaży nowych pojazdów jednym z kryteriów jest posiadanie odpowiedniej do wielkości kontraktu minimalną liczbę zarejestrowanych i ubezpieczonych samochodów do jazd próbnych dla klientów, zwanych zwyczajowo samochodami demonstracyjnymi. Samochody te po ich zarejestrowaniu i ubezpieczeniu przez Wnioskodawcę są udostępniane potencjalnym klientom jako samochody testowe do jazd próbnych. W księgach rachunkowych podatnika samochody demonstracyjne stanowią towary handlowe, które są sprzedawane przed upływem jednego roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

(doprecyzowane w piśmie uzupełniającym z dnia 24 września 2012r.):
Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliwa wykorzystywanego do napędu ww. samochodów demonstracyjnych, niewprowadzonych do środków trwałych...

W piśmie uzupełniającym z dnia 24 września 2012r.) Wnioskodawca doprecyzował zadane we wniosku pytanie poprzez wskazanie, że samochody demonstracyjne, o których mowa w pytaniu to samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, niewprowadzone do środków trwałych.

Powyższe doprecyzowanie pytania wynika faktu, że podatnik jest zobowiązany do posiadania samochodów demonstracyjnych ze wszystkich modeli pojazdów należących do gamy Nowych Pojazdów Renault. Jednakże, pytanie odnosi się jedynie do tych samochodów demonstracyjnych, które są samochodami osobowymi oraz innymi pojazdami samochodowymi o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, niewprowadzonych do środków trwałych.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliwa wykorzystywanego do napędu samochodów demonstracyjnych niewprowadzonych do środków trwałych. Na uzasadnienie tego stanowiska Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej zwanej ustawą VAT) w zakresie w jakim towary i usługi wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Co prawda, w odniesieniu do nabycia samochodów osobowych lub innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, prawo to doznaje ograniczeń. Ograniczenia te jednak, zgodnie z dyspozycją art. 3 ust. 2 pkt 7a ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (zwanej dalej ustawą zmieniającą) nie dotyczą przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odsprzedaż tych pojazdów. Skoro zaś ograniczenia w prawie do obniżenia podatku należnego z tego tytułu nie odnoszą się do przypadków, kiedy przedmiotem działalności podatnika jest ich dalsza odsprzedaż, to również ograniczenia, określone w art. 4 ustawy zmieniającej, odnoszące się do nabywanych do tych samochodów paliw nie będą miały tutaj zastosowania. Bowiem, zgodnie z art. 4 ustawy zmieniającej, obniżenie kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy zmieniającej. Wnioskując więc, a contrario, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, do których nie ma zastosowania art. 3 ust. 1 ustawy zmieniającej w szczególności więc do pojazdów wymienionych w art. 3 ust. 2 pkt 7a. Przepis ten zaś uzależnia możliwość wyłączenia stosowania art. 3 ust. 1 ustawy zmieniającej jedynie od spełnienia przez podatnika przesłanki prowadzenia działalności w przedmiocie odsprzedaży tych samochodów. Nie ulega zaś wątpliwości, że Wnioskodawca prowadzi właśnie w tym przedmiocie opodatkowaną działalność a samochody osobowe, chociaż początkowo przez okres nie dłuższy niż rok pełnią rolę demonstracyjnych, jednak nabywane są w celu ich dalszej odsprzedaży. Jak z tego wynika zmienia się więc jedynie forma sprzedaży realizowana poprzez wcześniejsze demonstrowanie przedmiotowych pojazdów potencjalnym nabywcom, która nie wpływa ostatecznie na cel jakim jest ich odsprzedaż. Na potwierdzenie ww. stanowiska należy wskazać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 czerwca 2011r. (sygn. I FSK 1014/10), który chociaż odnosi się do stanu prawnego obowiązującego przed wejściem w życie ustawy zmieniającej, to z uwagi na ten sam przedmiot regulacji zachowuje swoją aktualność również w niniejszej sprawie. W uzasadnieniu, tegoż Wnioskodawca czyta między innymi: Nieuzasadnionym ekonomicznie byłoby bowiem różnicowanie, w zakresie prawa odliczenia podatku naliczonego, sytuacji prawnej podatników, którzy prowadzą działalność polegającą na nabywaniu samochodów określonych w art. 86 ust. 3 u.p.t.u. w celu ich odsprzedaży oraz podatników, których przedmiotem działalności jest nabywanie tych pojazdów w celu realizacji innych form ich zbycia. Bezpodstawnym zatem byłoby pozbawienie spółki w niniejszej sprawie pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabywania przez nią samochodów osobowych, które jako towary o charakterze obrotowym (handlowym) przeznaczone są do zbycia w ramach wykonywanych przez podatnika opodatkowanych czynności". Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że samochody osobowe nabywane przez podatnika, kwalifikowane przez niego, jako towar handlowy, do odsprzedaży w ramach prowadzonej opodatkowanej działalności gospodarczej, są wyłączone z zakresu stosowania do nich regulacji zawartej w art. 3 ust. 1 ustawy zmieniającej. W świetle przywołanego ww. stanowiska w wyroku NSA, nie ma przy tym znaczenia, że czasowo samochody te są używane do jazd testowych. A skoro nie ma zastosowania do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t art. 3 ust. 1 ustawy zmieniającej, to nie powinny mieć również zastosowania w stosunku do niego ograniczenia wynikające z art. 4 ustawy zmieniającej a odnoszące się do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego od nabywanych paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do ich napędu. Taki sam pogląd jak prezentowane przez podatnika stanowisko w przedmiotowej sprawie, wyraził w podobnej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku (wyrok z dnia 5 stycznia 2012r. sygn. I SA/Bk 416/11, co dodatkowo wzmacnia przywołaną przez podatnika argumentację.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy należy w świetle powyższej argumentacji uznać za prawidłowe i uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej również ustawą o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

-z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

W myśl powyższego przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Należy zauważyć, iż w art. 88 tej ustawy wskazane zostały sytuacje, w przypadku wystąpienia których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego.

Do dnia 31 grudnia 2010r., zasady odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu paliwa do samochodów regulował przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 4 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011r. ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 ze zm.), zwanej dalej ustawą nowelizującą, w okresie od dnia wejścia w życie tej ustawy do dnia 31 grudnia 2012r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1.

W myśl postanowień art. 3 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy, w okresie od dnia wejścia w życie tej ustawy do dnia 31 grudnia 2012r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Jednocześnie, stosownie do zapisów ust. 2 ww. art. 3 ustawy nowelizującej, przepis art. 3 ust. 1 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w art. 3 ust. 2 pkt 1-4 wyżej cyt. ustawy, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań (art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej).

Z przywołanego wyżej art. 4 ustawy nowelizującej wynika zatem, że prawo do odliczenia podatku, przewidziane przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, nie przysługuje w odniesieniu do podatku naliczonego przy nabyciu paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1 tej ustawy. Należy w tym miejscu zauważyć, że pod wskazanym wcześniej pojęciem - inne pojazdy samochodowe, o których mowa w art. 3 ust. 1 należy rozumieć inne pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, a z tych tylko te, których nie dotyczy zastrzeżenie wskazane przepisem art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej.

A zatem, przewidziany w ww. art. 4 ustawy nowelizującej, zakaz odliczania podatku naliczonego przy nabyciu paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów, nie dotyczy pojazdów samochodowych wymienionych enumeratywnie w pkt 1-6 ust. 2 art. 3 tej ustawy, a ponadto dotyczy sytuacji wskazanych w pkt 7 tegoż ustępu tzn. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Trzeba jednakże podkreślić, że użyte w zacytowanym przepisie art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej, sformułowanie przedmiotem działalności podatnika w zestawieniu z dalszą częścią zdania w brzmieniu jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów) nie oznacza przedmiotu działalności w sensie generalnym, lecz w kontekście zadysponowania konkretnym samochodem w ściśle określony sposób. Mówiąc o przedmiocie działalności podatnika, przepis ten wiąże go jednocześnie z odprzedażą konkretnych samochodów poprzez użycie wyrazu tych, przy czym ich odprzedaż jest jedyną okolicznością wymienioną w tym przepisie, która uzasadnia jego zastosowanie.

Zatem sam fakt prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie handlu samochodami, nie jest wystarczającą przesłanką, pozwalającą na odliczenie podatku naliczonego z tytułu nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu nabytych samochodów i pojazdów samochodowych. Do nabycia takiego uprawnienia konieczne jest równoczesne przeznaczenie danego, konkretnego pojazdu samochodowego (samochodu) do odprzedaży. Ustawodawca wiąże konkretne pojazdy samochodowe (jak również samochody osobowe) - w przypadku, których przysługuje odliczenie podatku naliczonego - z ich odprzedażą przez podmiot. W konsekwencji nie ma znaczenia, że podatnik prowadzi działalność w przedmiocie handlu samochodami. Istotne jest to, iż przepis stanowi o nabywanym przez podatnika pojeździe samochodowym czy samochodzie osobowym. Zatem ustawodawca koncentruje się na przedmiocie, a nie podmiocie. Przepis art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej, nie może mieć więc zastosowania do sytuacji, gdy nabywane samochody i pojazdy samochodowe są wykorzystywane do celów innych niż odprzedaż. Jeżeli konkretne samochody i pojazdy samochodowe zostały nabyte do wykorzystania ich na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej np. w charakterze samochodów testowych/demonstracyjnych, to z tytułu ich nabycia podatnikowi nie przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku. Pojazdy te bowiem w pierwszej kolejności wykorzystywane będą do różnych celów związanych z działalnością opodatkowaną, tj. do wspierania sprzedaży przez np. oddawanie tych pojazdów potencjalnym klientom do jazd testowych/demonstracyjnych. Zatem pierwotnym przeznaczeniem tych pojazdów jest używanie ich na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, natomiast ich odprzedaż jest kwestią drugorzędną i nie ma wpływu na zmianę wysokości odliczenia podatku przy ich nabyciu, niezależnie od tego kiedy będą sprzedawane. Pojazd samochodowy choćby zakupiony z zamiarem dalszej odsprzedaży w momencie przeznaczenia go do użytkowania przez podatnika (w charakterze samochodu testowego/demonstracyjnego), przestaje być traktowany jako towar handlowy, a staje się składnikiem majątku podatnika. W takiej sytuacji wyłączenie, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej, nie ma zastosowania.

Należy zatem uznać, iż w sytuacji nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, które zostaną wykorzystane do napędu pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, używanych w charakterze samochodu testowego/demonstracyjnego, nie przysługuje odliczenie podatku naliczonego z tytułu ich nabycia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, czynny VAT, jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą, której przedmiotem jest głównie zakup samochodów w celu ich dalszej odsprzedaży. W jej ramach Wnioskodawca jest związany umowami dealerskimi na dystrybucję nowych samochodów różnych marek. Każda z zawartych umów dealerskich zobowiązuje Wnioskodawcę do spełniania określonych kryteriów selekcji. Dla sprzedaży nowych pojazdów jednym z kryteriów jest posiadanie odpowiedniej do wielkości kontraktu minimalną liczbę zarejestrowanych i ubezpieczonych samochodów do jazd próbnych dla klientów, zwanych zwyczajowo samochodami demonstracyjnymi. Samochody te po ich zarejestrowaniu i ubezpieczeniu przez Wnioskodawcę są udostępniane potencjalnym klientom jako samochody testowe do jazd próbnych. W księgach rachunkowych podatnika samochody demonstracyjne stanowią towary handlowe, które są sprzedawane przed upływem jednego roku.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan prawny oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji, stosownie do art. 4 ww. ustawy nowelizującej, Wnioskodawcy, nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliwa wykorzystywanego do napędu używanych jako demonstracyjne/testowe samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, które nie spełniają wymagań wskazanych w art. 3 ust. 2 ww. ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. Jednocześnie jednak należy wskazać, iż prawo to przysługiwać będzie w odniesieniu do pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, które spełniają wymagania wskazane w art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, iż ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliwa wykorzystywanego do napędu samochodów demonstracyjnych niewprowadzonych do środków trwałych, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Tut. organ pragnie zauważyć, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołany przez Wnioskodawcę wyrok NSA. Wyroki sądów są bowiem rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach