Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie uznania przekazania w formie darowizny na rzecz swoich dzieci Znaku towarowego i Wiedzy technicznej za czynność podlegającą podatkowi VAT oraz w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2014 r. (data wpływu 22 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przekazania w formie darowizny na rzecz swoich dzieci Znaku towarowego i Wiedzy technicznej za czynność podlegającą podatkowi VAT oraz w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przekazania w formie darowizny na rzecz swoich dzieci Znaku towarowego i wiedzy technicznej za czynność podlegającą podatkowi VAT oraz w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie produkcji konstrukcji aluminiowych. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W skład majątku służącego do prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę wchodzi m.in. prawo ochronne do znaku towarowego (dalej: Znak towarowy) oraz wiedza techniczna w zakresie przemysłowego wytwarzania konstrukcji aluminiowych (dalej: Wiedza techniczna). Przedmiotowy Znak towarowy oraz Wiedza techniczna zostały wytworzone przez Wnioskodawcę we własnym zakresie, przy czym Wnioskodawca poniósł związane z tym koszty, tj. koszty związane z zaprojektowaniem i zarejestrowaniem Znaku towarowego oraz koszty związane z opisaniem w wystarczająco zrozumiały sposób Wiedzy technicznej tak, aby możliwe było zweryfikowanie, czy jest ona niejawna i istotna. Wiedza techniczna wytworzona przez Wnioskodawcę jest:

1. niejawna, czyli nie jest powszechnie znana bądź też łatwo dostępna,
2. istotna, tj. ważna i użyteczna z punktu widzenia prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy, oraz
3. zidentyfikowana, czyli opisana w zrozumiały sposób, pozwalający zweryfikować, czy spełnione są kryteria niejawności i istotności.

Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę darowizny, w wyniku której przeniesie wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej Znak towarowy oraz Wiedzę techniczną na rzecz swoich dzieci (dalej: Obdarowani). Obdarowani, na moment otrzymania darowizny, będą prowadzić pozarolniczą działalność gospodarczą. Składniki majątku będące przedmiotem darowizny będą wykorzystywane w ramach prowadzonej przez Obdarowanych działalności gospodarczej. Celem dokonania darowizny przez Wnioskodawcę będzie zwiększenie majątków służących wykonywaniu działalności gospodarczej Obdarowanych (odrębnej od działalności Wnioskodawcy), którzy są dziećmi Wnioskodawcy. Nie można wykluczyć, że po dokonaniu darowizny Wnioskodawca zawrze umowy licencyjne z obdarowanymi, umożliwiające korzystanie z Wiedzy technicznej oraz Znaku towarowego w zamian za opłaty licencyjne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, przekazanie przez Wnioskodawcę w formie darowizny Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej na rzecz Obdarowanych prowadzących działalność gospodarczą będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT...
2. W przypadku uznania, że przekazanie przez Wnioskodawcę w formie darowizny Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, jaka powinna być podstawa opodatkowania takiej czynności...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1

Ustawodawca w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, że przez podatnika VAT należy rozumieć osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Art. 15 ust. 2 tej ustawy stanowi z kolei, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicja towarów została zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, według którego, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich częścią a także wszelkie postacie energii. W świetle tej definicji należy stwierdzić, że Znak towarowy oraz Wiedza techniczna nie mogą zostać zaklasyfikowane jako towary. Nie stanowią one bowiem ani rzeczy, ani również żadnej postaci energii.

Uwzględniając powyższe, należy uznać, że jeżeli przeniesienia Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej nie można zakwalifikować jako dostawy towarów, to zgodnie z definicją negatywną zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przeniesienie Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej powinno zostać uznane za świadczenie usług. Zgodnie z nią, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. Zasadą pozostanie jednak opodatkowanie jedynie takiego świadczenia usług, które ma charakter odpłatny - co jednak nie będzie miało miejsca w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Wyjątek od powyższej zasady zawarty jest w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z ww. przepisem, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Z ww. powołanego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, świadczenie ich powinno nastąpić w celach innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Należy zatem rozważyć, czy w sytuacji Wnioskodawcy zostanie spełniony wskazany powyżej warunek, tj. czy przekazanie w drodze darowizny na rzecz Obdarowanych Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej, będzie przez Wnioskodawcę dokonane dla celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy, a w rezultacie, czy omawiana czynność będzie stanowiła usługę opodatkowaną na gruncie VAT, zgodnie z przywołanym wcześniej art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

W tym miejscu Wnioskodawca chciałby powołać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 12 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Lu 744/10, w którym sąd odnosi się do znaczenia użytego przez ustawodawcę sformułowania cele osobiste, wskazując, że: Realizacja celu osobistego polega na zaspokajaniu własnej (prywatnej) potrzeby osoby, która ten cel realizuje, a potrzeby osobiste pracownika, to takie potrzeby, do których zaspokojenia pracodawca nie jest zobowiązany przepisami prawa, więc przekraczające zakres obowiązków pracodawcy. Przy czym realizacja celu osobistego zrywa związek z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa. Świadczenia zaspokajające osobiste potrzeby pracownika nie mają zatem związku z potrzebami prowadzonej działalności i służą realizacji innych celów niż związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Natomiast zgodnie z poglądem wyrażonym w doktrynie, za usługi wykonane dla celów innych niż działalność gospodarcza podatnika należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT. Komentarz, wyd. Wolters Kluwer, Warszawa 2011). Powyższe znajduje potwierdzenie również w pismach wydawanych przez organy podatkowe, np. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 13 października 2011 r., sygn. IPPP1/443-1148/11-2/IGo, w której stwierdzono: (...) aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być spełniony podstawowy warunek, a mianowicie brak związku świadczonych usług z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika. Za usługi niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie tego warunku jest podstawa do traktowania nieodpłatnie świadczonej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym kontekście należy wskazać, że celem dokonania darowizny przez Wnioskodawcę, będzie zwiększenie majątków służących wykonywaniu działalności gospodarczej Obdarowanych (odrębnej od działalności Wnioskodawcy), którzy są dziećmi Wnioskodawcy. W ocenie Wnioskodawcy, powiększenie majątków członków rodziny nie jest celem związanym z działalnością gospodarczą prowadzoną przez darczyńcę.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż Znak towarowy oraz Wiedza techniczna będą nieodpłatnie przekazane przez Wnioskodawcę na cele niezwiązane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, czynność ta będzie stanowić czynność zrównaną z odpłatnym świadczeniem usług, o której mowa w art. 8 ust. 2 ustawy VAT. W związku z powyższym, przedmiotowa darowizna będzie podlegała opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko to prezentują również organy podatkowe w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego wydawanych w podobnych stanach faktycznych do zaprezentowanego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego, np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 14 sierpnia 2013 r., ILPP2/443-590/13-3/PR, w której organ podatkowy wskazał, że: (...) z uwagi na fakt, iż znak towarowy będzie nieodpłatnie przekazany na rzecz syna Wnioskodawcy, na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą, czynność ta będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy. W związku z powyższym przedmiotowa darowizna będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ad.2

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku uznania, że przekazanie przez Wnioskodawcę w formie darowizny Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej na rzecz dzieci Wnioskodawcy będzie podlegać opodatkowaniu VAT, podstawę tego opodatkowania będą stanowić, zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, koszty świadczenia tej usługi poniesione przez podatnika, w postaci kosztów zaprojektowania i zarejestrowania Znaku towarowego oraz kosztów związanych z opisaniem w wystarczająco zrozumiały sposób Wiedzy technicznej.

Zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

W myśl powyższego przepisu, podstawą opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług - traktowanego jak odpłatne świadczenie usług dla potrzeb opodatkowania VAT - jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Z literalnej wykładni ww. przepisu wynika zatem, że podstawą opodatkowania w analizowanym przypadku powinien być koszt rzeczywiście poniesiony w związku ze świadczeniem danej usługi. Powyższe znajduje potwierdzenie w doktrynie prawa podatkowego, jak wskazuje się bowiem, należy uznać, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi jej wyświadczenia (por. Jerzy Martini, Przemysław Skorupa, Marek Wojda, VAT 2010. Komentarz, wyd. CH Beck. Warszawa 2010).

Podobne stanowisko prezentują organy podatkowe, np. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 30 czerwca 2010 r., sygn. ITPP1/443-354/10/KM (wydanej na gruncie obowiązującego wówczas art. 29 ust. 12 ustawy o VAT, brzmiącego tożsamo z przepisem art. 29a ust. 5 obecnej wersji ustawy o VAT). Stanowisko analogiczne do prezentowanego przez Wnioskodawcę przedstawił również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, w interpretacji z dnia 14 sierpnia 2013 r. (sygn. ILPP2/443-590/13-3/PR).

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę powyższe, podstawą opodatkowania w przypadku świadczenia usług objętych normą art. 8 ust. 2 ustawy o VAT jest faktycznie poniesiony koszt świadczenia usług, nie zaś inna wielkość, np. cena rynkowa danej usługi.

Biorąc pod uwagę powyższe, w opinii Wnioskodawcy, ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej, należy wziąć pod uwagę koszty faktycznie poniesione przez Wnioskodawcę w celu wytworzenia Znaku towarowego (tj. koszty jego zaprojektowania i zarejestrowania) oraz w celu opisania w wystarczająco zrozumiały sposób Wiedzy technicznej, będących przedmiotem darowizny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicja dostawy towarów zawarta została w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z ww. powołanego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

• w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia w całości lub w części podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych (warunki te muszą być spełnione łącznie),
• w przypadku świadczenia usług świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie produkcji konstrukcji aluminiowych i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W skład majątku służącego do prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę wchodzi m.in. prawo ochronne do znaku towarowego nr 243586 oraz wiedza techniczna w zakresie przemysłowego wytwarzania konstrukcji aluminiowych. Przedmiotowy Znak towarowy oraz Wiedza techniczna zostały wytworzone przez Wnioskodawcę we własnym zakresie, przy czym Wnioskodawca poniósł związane z tym koszty, tj. koszty związane z zaprojektowaniem i zarejestrowaniem Znaku towarowego oraz koszty związane z opisaniem w wystarczająco zrozumiały sposób Wiedzy technicznej tak, aby możliwe było zweryfikowanie, czy jest ona niejawna i istotna. Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę darowizny, w wyniku której przeniesie wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej Znak towarowy oraz Wiedzę techniczną na rzecz swoich dzieci. Obdarowani, na moment otrzymania darowizny, będą prowadzić pozarolniczą działalność gospodarczą. Składniki majątku będące przedmiotem darowizny będą wykorzystywane w ramach prowadzonej przez Obdarowanych działalności gospodarczej. Celem dokonania darowizny przez Wnioskodawcę będzie zwiększenie majątków służących wykonywaniu działalności gospodarczej Obdarowanych (odrębnej od działalności Wnioskodawcy). Nie można wykluczyć, że po dokonaniu darowizny Wnioskodawca zawrze umowy licencyjne z obdarowanymi, umożliwiające korzystanie z Wiedzy technicznej oraz Znaku towarowego w zamian za opłaty licencyjne.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii uznania za czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług nieodpłatnego przekazania Znaku towarowego i Wiedzy technicznej na rzecz dzieci Zainteresowanego.

Stosownie do art. 120 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.), znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

Prawo do znaku towarowego przyznawane jest zatem przedsiębiorcy i jest ściśle związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Posiadając prawo do znaku towarowego, które zgodnie z przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej jest ściśle związane z działalnością gospodarczą i dokonując obrotu z jego wykorzystaniem Wnioskodawca występuje w charakterze podatnika VAT.

Czynność przeniesienia prawa do znaku towarowego prowadzić będzie do przeniesienia prawa do wartości niematerialnych i prawnych, a zatem stanowić będzie świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy. Z cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 wynika, że nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika należy traktować jako odpłatne świadczenie usług.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca dokona darowizny Znaku towarowego i Wiedzy technicznej na rzecz swoich dzieci, a więc na cele niezwiązane z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym, planowana darowizna będzie stanowiła odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, a w konsekwencji będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 25, art. 30a30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Ponadto, na podstawie art. 29a ust. 5 ustawy, w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe.

Analiza okoliczności sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa pozwala stwierdzić, że skoro znak towarowy oraz wiedza techniczna zostaną przekazane w drodze darowizny na rzecz dzieci Wnioskodawcy, czyli na cele niezwiązane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, czynność ta będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy. W związku z tym, przedmiotowa darowizna będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podstawą opodatkowania tej czynności, zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy, będzie poniesiony przez Zainteresowanego koszt świadczenia tych usług, który stanowić będzie całkowitą kwotę wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem znaku towarowego oraz wiedzy technicznej, tj. koszty związane z zaprojektowaniem i zarejestrowaniem Znaku towarowego oraz koszty związane z opisaniem w wystarczająco zrozumiały sposób Wiedzy technicznej.

W związku z powyższym należy uznać, że w analizowanej sprawie przy nieodpłatnym przekazaniu Znaku towarowego i Wiedzy technicznej podstawą opodatkowania będzie faktycznie poniesiony przez Wnioskodawcę koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie całkowita kwota wydatków poniesionych przez Zainteresowanego w związku

z wytworzeniem znaku towarowego, ustanowieniem oraz utrzymaniem prawa ochronnego znaku towarowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy bądź przedstawionego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu