Temat interpretacji

Zainteresowanemu przysługiwało prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT wynikającej z faktury z tytułu zakupu w grudniu 2010 r. samochodu marki SEAT posiadającego świadectwo homologacji na samochód ciężarowy o ładowności powyżej 500 kg, wykazując jego zakup w złożonej deklaracji podatkowej za I kwartał 2011 r. (czyli w następnym okresie rozliczeniowym).

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2011 r. (data wpływu 24 czerwca 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 września 2011 r. (data wpływu 13 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT z tytułu zakupu samochodu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT z tytułu zakupu samochodu. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 września 2011 r. (data wpływu 13 września 2011 r.) o informacje doprecyzowujące, przeformułowanie pytania oraz własne stanowisko do tak zadanego pytania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od dnia 27 grudnia 2010 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, głównie w zakresie usług marketingowych przy sprzedaży produktów zdrowotnych oraz sprzedaży akcesoriów ortodontycznych. W niewielkim zakresie świadczy on usługi ubezpieczeniowe. Zainteresowany jest płatnikiem podatku VAT. Rozlicza się kwartalnie.

W grudniu 2010 r. wykonał on sprzedaż usług marketingowych, które zafakturował dnia 3 stycznia 2011 r. (data wystawienia faktury), w stosunku do których zastosował stawkę VAT obowiązującą w 2010 r., czyli 22%, oraz usługi związane z ubezpieczeniami, które zafakturował dnia 30 grudnia 2010 r. (usługi zwolnione z VAT). Dokonał on też zakupów. Między innymi dnia 28 grudnia 2010 r. kupił w salonie samochód SEAT Ibiza posiadający świadectwo homologacji na samochód ciężarowy o ładowności powyżej 500 kg, czyli wg przepisów 2010 r. samochód ciężarowy.

W deklaracji VAT-7K za IV kwartał 2010 r. Zainteresowany wykazał sprzedaż i zakupy z faktur z datą grudniową, a więc w pozycji dotyczącej zakupu środków trwałych wykazał ww. samochód ciężarowy SEAT i wystąpił on o zwrot nadwyżki VAT naliczonego nad należnym. Niestety US stwierdził, że o zwrot nadwyżki VAT Wnioskodawca może wystąpić dopiero w następnym okresie rozliczeniowym, czyli w I kwartale 2011 r., ponieważ w IV kwartale 2010 r. nie wykazał sprzedaży opodatkowanej (sprzedaż grudniową opodatkowaną 22% zafakturował dnia 3 stycznia 2011 r.). Musiał on też wykreślić z deklaracji za IV kwartał 2010 r. dokonane w grudniu zakupy, które polecono mu ująć w deklaracji za I kwartał 2011 r. Na 2011 r. US ustalił mu współczynnik proporcji: 80% sprzedaż opodatkowana, 20% sprzedaż zwolniona (usługi ubezpieczeniowe). Zgodnie z zaleceniami US w deklaracji VAT-7K za I kwartał 2011 r. Zainteresowany wykazał zakupy z bieżącego okresu rozliczeniowego oraz zakupy dokonane w grudniu 2010 r. i wystąpił o zwrot nadwyżki VAT zgodnie z ustalonym współczynnikiem proporcji. Po przeprowadzeniu czynności sprawdzających, dotyczących faktur zakupu i sprzedaży ujętych w deklaracji VAT-7K za I kwartał 2011 r., US zaakceptował wykazane w deklaracji kwoty podatku VAT (protokół z maja 2011 r.) i zobowiązał Wnioskodawcę do złożenia deklaracji korygującej wykazującej prawidłową kwotę podatku należnego (wykazał 979 zł, a powinien 980 zł). Zgodnie z zaleceniami protokołu, sporządził on deklarację korygującą VAT-7K za I kwartał 2011 r. i złożył w US. Okazało się jednak, że ww. deklarację musi Zainteresowany poprawić, chociaż nic na ten temat nie było w protokole mowy, o kwotę VAT wykazaną w pozycji zakupu środków trwałych (60% nie więcej niż 6000 zł), gdyż, jak wyjaśniono Zainteresowanemu, zakupiony przez niego w grudniu samochód ciężarowy SEAT od dnia 1 stycznia 2011 r. jest samochodem osobowym.

W piśmie z dnia 12 września 2011 r. (data wpływu 13 września 2011 r.) będącym uzupełnieniem złożonego wniosku, Wnioskodawca oświadczył, że:

• zakupiony w grudniu 2010 r. samochód SEAT jest wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, czyli usług marketingowych. Jest to samochód, który posiada świadectwo homologacji na samochód ciężarowy o ładowności powyżej 500 kg. Dopuszczalna masa całkowita ww. samochodu wynosi 526 kg. Samochód ten nie spełnia wymagań określonych w przepisie art. 3 ust. 2 pkt 1 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r.,

• elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji nie są objęte przedmiotem postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej. Były natomiast przeprowadzone przez pracownika Urzędu Skarbowego czynności sprawdzające w związku ze złożoną deklaracją VAT-7K za pierwszy kwartał 2011 r., zakończone protokołem z maja 2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy od zakupionego w grudniu 2010 r. samochodu SEAT posiadającego świadectwo homologacji na samochód ciężarowy o ładowności powyżej 500 kg, Wnioskodawca może odliczyć cały podatek VAT wykazany na fakturze zakupu tego samochodu... Czy konsekwencją wykazania tej transakcji w kolejnym okresie rozliczeniowym jest przekwalifikowanie samochodu na samochód osobowy, co uniemożliwi mu odliczenie całego podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl przepisów o VAT w 2010 r., od samochodów posiadających świadectwo homologacji na samochód ciężarowy można odliczyć cały podatek VAT wykazany na fakturze nabycia tego samochodu. Ponieważ Zainteresowany zakupił w 2010 r. samochód spełniający ww. wymóg, to nabył on możliwość odliczenia podatku VAT w 100%. Równocześnie zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług, podatnik ma prawo do obniżenia podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał fakturę zakupu lub w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych. W związku z powyższym, wykazanie zakupu ww. samochodu SEAT w deklaracji za pierwszy kwartał 2011 r. (następny, kolejny okres rozliczeniowy po miesiącu zakupu) jest zgodne z ustawą o VAT i daje mu możliwość odliczenia całego podatku VAT wykazanego w fakturze zakupu tego samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego, na podstawie zapisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. nadanym ustawą z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy, bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

W świetle art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), ograniczenie w prawie do odliczenia dotyczące samochodów zawarte było w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Ponadto, zgodnie z obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. przepisem § 10 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.), podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2005 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ = 357 kg + n x 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Jednocześnie art. 86 ust. 5 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2005 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), regulował, iż dopuszczalna ładowność oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Natomiast od nowelizacji wprowadzonej ustawą z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 756), stosownie do brzmienia przepisu art. 86 ust. 3 ustawy, obowiązującego od dnia 22 sierpnia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2010 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W myśl art. 86 ust. 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2010 r., przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

• odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
• oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań art. 86 ust. 5 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 2006.347.1 ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - (Dz. Urz. UE. L 1977.145.1 ze zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy), podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia do Unii. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw.

Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę stand still (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie prawo krajowe odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula stand still ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. (6) VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG, uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, w niektórych przypadkach rozszerzała zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego obowiązujących przed dniem 1 stycznia 2011 r., prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku od towarów i usług z tytułu nabycia pojazdów samochodowych przysługiwało, co do zasady, w przypadku gdy:

• przepisy ustawy o podatku od towarów i usług obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. umożliwiały pełne odliczenie podatku,

• przepisy ustawy o podatku od towarów i usług obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. uniemożliwiały pełne odliczenie podatku, ale przepisy o podatku od towarów i usług obowiązujące na dzień 30 kwietnia 2004 r. umożliwiały odliczenie podatku, tj. w przypadku nabycia przez podatnika pojazdów samochodowych, w odniesieniu do których na podstawie homologacji producenta lub importera dla danego typu pojazdu samochodowego bezspornie wynika, że nie jest to samochód osobowy i dopuszczalna ładowność tego pojazdu wynosi powyżej 500 kg.

W tym miejscu należy zauważyć, iż decyzją Rady UE z dnia 27 września 2010 r. (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej serii L nr 256/24 z dnia 30 września 2010 r.) upoważniono Rzeczypospolitą Polską do wprowadzenia szczególnego środka polegającego na możliwości zastosowania ograniczeń w odliczeniu podatku VAT od pojazdów, które ze względu na swoją konstrukcję mogą być wykorzystane przez podatników zarówno do prowadzonej działalności, jak i do celów prywatnych.

W związku z powyższym, od dnia 1 stycznia 2011 r. znowelizowana została ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 pkt 11 lit. b powołanej wcześniej już ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, zwanej dalej ustawą nowelizującą, w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. w art. 86 uchylono ust. 3-7a.

Jednocześnie, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2012 r. uchylone przepisy regulujące odliczenie podatku naliczonego od nabycia i eksploatacji pojazdów, o których mowa powyżej zastąpione zostały przez art. 3-6 ustawy nowelizującej.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, przepis ust. 1 nie dotyczy :

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej do ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

• odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
• oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej, spełnienie wymagań samochodowych w ust. 2 pkt 1 4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od dnia 27 grudnia 2010 r., głównie w zakresie usług marketingowych przy sprzedaży produktów zdrowotnych oraz sprzedaży akcesoriów ortodontycznych. W niewielkim zakresie świadczy on usługi ubezpieczeniowe. W wyniku prowadzonej działalności jest on podatnikiem podatku VAT, rozliczającym się kwartalnie.

W grudniu 2010 r. dokonał on sprzedaży usług marketingowych, które zafakturował dnia 3 stycznia 2011 r. (data wystawienia faktury), w stosunku do których zastosował stawkę VAT obowiązującą w 2010 r., czyli 22%, oraz usługi związane z ubezpieczeniami, które zafakturował dnia 30 grudnia 2010 r. (usługi zwolnione z VAT). Dokonał on też zakupów. Między innymi dnia 28 grudnia 2010 r. kupił w salonie samochód SEAT Ibiza posiadający świadectwo homologacji na samochód ciężarowy o ładowności powyżej 500 kg, czyli wg przepisów 2010 r. samochód ciężarowy.

W deklaracji VAT-7K za IV kwartał 2010 r. Zainteresowany wykazał sprzedaż i zakupy z faktur z datą grudniową, a więc w pozycji dotyczącej zakupu środków trwałych wykazał ww. samochód ciężarowy SEAT i wystąpił on o zwrot nadwyżki VAT naliczonego nad należnym. US stwierdził, że o zwrot nadwyżki VAT Wnioskodawca może wystąpić dopiero w następnym okresie rozliczeniowym, czyli w I kwartale 2011 r., ponieważ w IV kwartale 2010 r. nie wykazał sprzedaży opodatkowanej (sprzedaż grudniową opodatkowaną 22% zafakturował dnia 3 stycznia 2011 r.). Musiał on też wykreślić z deklaracji za IV kwartał 2010 r. dokonane w grudniu zakupy, które polecono mu ująć w deklaracji za I kwartał 2011 r. Na 2011 r. US ustalił mu współczynnik proporcji: 80% sprzedaż opodatkowana, 20% sprzedaż zwolniona (usługi ubezpieczeniowe). Zgodnie z zaleceniami US w deklaracji VAT-7K za I kwartał 2011 r. Zainteresowany wykazał zakupy z bieżącego okresu rozliczeniowego oraz zakupy dokonane w grudniu 2010 r. i wystąpił o zwrot nadwyżki VAT zgodnie z ustalonym współczynnikiem proporcji. Po przeprowadzeniu czynności sprawdzających dotyczących faktur zakupu i sprzedaży ujętych w deklaracji VAT-7K za I kwartał 2011 r., US zaakceptował wykazane w deklaracji kwoty podatku VAT i zobowiązał Wnioskodawcę do złożenia deklaracji korygującej wykazującej prawidłową kwotę podatku należnego. Zgodnie z zaleceniami protokołu sporządził on deklarację korygującą VAT-7K za I kwartał 2011 r. i złożył w US. Okazało się jednak, że ww. deklarację musi Zainteresowany poprawić, chociaż nic na ten temat nie było w protokole mowy, o kwotę VAT wykazaną w pozycji zakupu środków trwałych (60% nie więcej niż 6000 zł), gdyż, jak wyjaśniono Zainteresowanemu, zakupiony przez niego w grudniu samochód ciężarowy SEAT od dnia 1 stycznia 2011 r. jest samochodem osobowym.

Ponadto Wnioskodawca oświadczył, że zakupiony w grudniu 2010 r. samochód SEAT jest wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, czyli usług marketingowych. Jest to samochód, który posiada świadectwo homologacji na samochód ciężarowy o ładowności powyżej 500 kg. Dopuszczalna masa całkowita ww. samochodu wynosi 526 kg. Samochód ten nie spełnia wymagań określonych w przepisie art. 3 ust. 2 pkt 1-6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa wspólnotowego i krajowego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r. oraz opis zawarty we wniosku należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego stanowiącą pełną kwotę podatku określonego na fakturze VAT z tytułu nabycia samochodu marki SEAT. Bowiem ładowność przedmiotowego samochodu wynosi powyżej 500 kg oraz do tego samochodu zostało wydane świadectwo homologacji, z którego wynika, że jest to samochód ciężarowy (nie jest to samochód osobowy).

Ponadto, na podstawie wskazanego wcześniej przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje pod warunkiem, że nabyte towary są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Jak wskazał Wnioskodawca, samochód będący przedmiotem pytań jest wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Zatem warunek powyższy jest spełniony.

Natomiast kwestię terminu do dokonania tego odliczenia regulują powołane już art. 86 ust. 10 i ust. 11 ustawy. Zgodnie z tymi przepisami, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny. Natomiast jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w powyższym terminie, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Zatem z powyższych przepisów wynika, że w celu skorzystania z prawa do odliczenia podatku VAT ważny jest moment, w którym takie prawo podatnik uzyskał. Wobec powyższego, w sytuacji gdy Zainteresowany otrzymał fakturę dokumentującą zakup samochodu w grudniu 2010 r., zgodnie z powołanymi przepisami, prawo do odliczenia podatku naliczonego uzyskał w grudniu 2010 r. Zdaniem tut. Organu, zmiana przepisów od dnia 1 stycznia 2011 r. nie wpływa na wcześniej uzyskane prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca zakup przedmiotowego samochodu wykazał w deklaracji podatkowej za I kwartał 2011 r. (czyli w następnym okresie rozliczeniowym niż zakup samochodu).

Reasumując, Zainteresowanemu przysługiwało prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT wynikającej z faktury z tytułu zakupu w grudniu 2010 r. samochodu marki SEAT posiadającego świadectwo homologacji na samochód ciężarowy o ładowności powyżej 500 kg, wykazując jego zakup w złożonej deklaracji podatkowej za I kwartał 2011 r. (czyli w następnym okresie rozliczeniowym).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto, zwrócić należy uwagę, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Jednocześnie tut. Organ zaznacza, iż nie jest uprawniony do oceny w zakresie prawidłowości postępowania organów podatkowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi