Zdaniem Spółki na gruncie ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia br. wskazane w opisie zdarzenia przyszłego części i zespoły pochodzące z demontażu pojazdów oraz frakcje uzyskane po strzępieniu karoserii stanowią złom. Ich sprzedaż podlega zatem opodatkowaniu u nabywcy pod warunkiem, że nabywca ten jest podatkiem VAT, a sprzedaż nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. W takiej sytuacji Spółka dokonując ich sprzedaży jest zobligowana do wystawienia faktury bez wskazania stawki i kwoty podatku VAT. Do rozliczenia podatku VAT zobowiązany jest natomiast nabywca przedmiotowych części, zespołów oraz frakcji metalowych. Złomem są również, zdaniem Spółki, pojazdy wycofane z eksploatacji oraz przyjmowane karoserie samochodowe. W przypadku zakupu takich pojazdów i karoserii za kwotę odpowiadającą opłacie wskazanej w art. 23 ust. 2 ustawy o recyklingu pojazdów, Spółka jest więc zobligowana do rozliczenia podatku należnego, pod warunkiem, że ich sprzedawcą jest podatnik nie korzystający ze zwolnienia, a ich dostawa nie jest objęta zwolnieniem z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z treścią art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające złom, jeżeli dokonującym jego dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji pojęcia złom. Biorąc pod uwagę, że obowiązujący od 1 kwietnia 2011 r. art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT stanowi implementację art. 199 ust. 1 lit. d Dyrektywy VAT należy wskazać, że zgodnie z tym przepisem Państwa członkowskie mają możliwość wprowadzenia uregulowań prawnych, w myśl których osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik-odbiorca m.in. transakcji dostawy zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych, częściowo przetworzonych odpadów oraz dostawy pewnych towarów i świadczenia usług, wymienionych w załączniku nr VI do Dyrektywy VAT. Należy jednak zauważyć, że Dyrektywa VAT również nie definiuje pojęcia złom.

W świetle powyższego w opinii Spółki w celu ustalenia zakresu pojęcia złom należy odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego pod redakcją Mieczysława Szymczaka (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1978 r.) złom stanowią zużyte, zniszczone przedmioty metalowe, maszyny lub ich części, także odpady produkcyjne w hutach, przeznaczone do przetopienia jako surowiec wtórny. Podobną definicję podano również w internetowej wersji tego słownika (www.sjp.pwn.pl), gdzie wskazano, iż złomem są niepotrzebne, zużyte przedmioty metalowe, pojazdy, maszyny lub odpady poprodukcyjne zbierane jako surowiec wtórny.

W kontekście powyższego należy zauważyć, iż za złom można uznać m.in. zużyty, zniszczony lub niepotrzebny pojazd. Zgodnie z internetową wersją słownika języka polskiego:

• zużyty oznacza taki, który się zużył; wyniszczony fizycznie lub psychicznie,

• zużyć oznacza zniszczyć coś częstym lub długim używaniem,

• zniszczyć znaczy spowodować pogorszenie stanu czegoś; spowodować, że coś przestanie istnieć; uczynić coś niezdatnym do użytku,

• niepotrzebny oznacza taki, który nie jest potrzebny.

Przyjmowane przez Spółkę pojazdy spełniają warunki określone dla złomu, tj. są one zużyte, zniszczone i niepotrzebne ich posiadaczom. W konsekwencji zdaniem Spółki pojazdy te należy uznać za złom na gruncie ustawy o VAT.

Dodatkowo należy wskazać, iż - zgodnie z treścią ustawy o recyklingu pojazdów - za pojazdy wycofane z eksploatacji należy rozumieć pojazdy stanowiące odpady w rozumieniu przepisów o odpadach. W art. 3 ust. 1 ustawy o odpadach wskazano z kolei, iż odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii, określonych w załączniku nr 1 do tej ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest obowiązany. W załączniku nr 1 wskazano z kolei kategorię Q14, do której zaliczono substancje lub przedmioty, dla których posiadacz nie znajduje już dalszego zastosowania. W tej kategorii mieszczą się przyjmowane przez Spółkę pojazdy wycofane z eksploatacji. Wskazana ustawa jednoznacznie określa więc, iż przyjmowane przez Spółkę pojazdy przeznaczone do demontażu są niepotrzebnymi odpadami, które w praktyce najczęściej są zniszczone i niesprawne. Przyjmowane przez Spółkę pojazdy stanowią zatem złom.

Należy ponadto zauważyć, iż ze względu na fakt, że wycofany z eksploatacji pojazd jako całość stanowi złom, to również poszczególne jego elementy uzyskane w wyniku strzępienia i demontażu, należy zaliczyć do tej kategorii. W konsekwencji złomem są również frakcje metalowe (uzyskane w wyniku strzępienia karoserii) oraz wymontowane zespoły i części samochodowe. Ponadto, zdaniem Spółki dokonując wykładni pojęcia złom na gruncie ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. nie można odwoływać się do znaczenia tego pojęcia na gruncie ustawy w brzmieniu sprzed tej daty. Wykładnia pojęcia złom w oparciu o przepisy uchylone nie ma uzasadnienia w zasadach wykładni prawa i co więcej wskazywałaby na bezcelowość dokonywanych zmian. Zgodnie z orzecznictwem oraz doktryną prawa, odwołując się do wykładni językowej, systemowej lub funkcjonalnej należy brać pod uwagę szczególne zasady ich stosowania, zgodnie z którymi odczytując treść normatywną przepisu w pierwszej kolejności sięgnąć trzeba do wykładni gramatycznej, której dyrektywy mają pierwszeństwo w procesie dekodowania każdej normy prawnej i której priorytet oznacza, iż odwoływanie się do sensu, celu, funkcji interpretowanych przepisów dopuszczalne jest dopiero wtedy, gdy z językowego punktu widzenia możliwe jest różne rozumienie normy prawnej. Z powyższego jasno wynika, że odwoływanie się do wykładni historycznej, w sytuacji gdy wykładnia językowa pozwala na jednoznaczne rozumienie normy prawnej, nie jest prawidłowe i nie ma uzasadnienia.

W świetle powyższego zdaniem Spółki przyjmowane lub kupowane przez nią wycofane z eksploatacji pojazdy oraz sprzedawane:

• frakcje metalowe, pochodzące ze strzępienia karoserii,

• zespoły i części samochodowe, wymontowywane ze zużytych pojazdów,

stanowią złom w rozumieniu przepisów ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia br. W konsekwencji, Spółka dokonując ich sprzedaży ma obowiązek wystawienia faktury bez wskazania stawki i kwoty podatku VAT, a nabywca frakcji metalowych oraz wymontowanych zespołów i części jest zobowiązany do rozliczenia tego podatku (przy założeniu spełnienia pozostałych warunków z art. 17 ust. 1 pkt 7 oraz ust. 7 ustawy o VAT). Natomiast dokonując zakupu ww. pojazdów oraz karoserii, Spółka zobowiązana jest rozliczyć podatek należny związany z zakupem (przy założeniu spełnienia pozostałych warunków z art. 17 ust. 1 pkt 7 oraz ust. 7 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w odniesieniu do:

• pyt. nr 1:
  • w zakresie uznania za złom sprzedawanych części i zespołów niemetalowych pochodzących z demontażu pojazdów oraz rozliczenia podatku VAT z tytułu dostawy złomu przez nabywcę towaru za nieprawidłowe;
  • w zakresie uznania za złom sprzedawanych części i zespołów metalowych pochodzących z demontażu pojazdów oraz rozliczenia podatku VAT z tytułu dostawy złomu przez nabywcę towaru za prawidłowe;
• pyt. nr 2:
  • w zakresie uznania za złom sprzedawanych po demontażu frakcji uzyskanych po strzępieniu karoserii oraz rozliczenia podatku VAT z tytułu dostawy złomu przez nabywcę towaru - za prawidłowe;
• pyt. nr 3
  • w zakresie uznania za złom nabywanych pojazdów samochodowych wycofanych z eksploatacji lub karoserii oraz rozliczenia podatku VAT z tytułu dostawy złomu przez nabywcę towaru za prawidłowe.

Na wstępie tut. Organ podatkowy informuje, iż niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących do dnia 30 czerwca 2011r.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 5a ustawy o VAT towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, o czym stanowi art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332) do ustawy o podatku od towarów i usług z dniem 1 kwietnia 2011 r. dodano przepis art. 17 ust. 1 pkt 7. Na jego mocy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające złom, jeżeli dokonującym jego dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r.). Z kolei, na podstawie dodanego z dniem 1 kwietnia 2011 r. ww. ustawą z dnia 18 marca 2011 r. przepisu art. 17 ust. 7, przepisy ust. 1 pkt 7 i 8 stosuje się, jeżeli nabywcą lub usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15.

Przyjęte od dnia 1 kwietnia 2011 r. regulacje wynikające z ww. przepisu ustawy, wprowadzają mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego dokonywana jest dostawa złomu. Kluczową kwestią zatem, dla celów stosowania tej normy prawa, jest ustalenie, czy dany towar mieści się w pojęciu złomu.

Przepisy ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. do 30 czerwca 2011 r., nie definiują pojęcia złomu. Ustawodawca, na potrzeby stosowania art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, nie odwołuje się również do klasyfikacji statystycznych, celem identyfikacji danej czynności.

Kierując się natomiast wykładnią historyczną i celowościową omawianej normy prawa (art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT) na potrzeby jej stosowania, wskazać należy, iż przez złom należy rozumieć złom metali, w tym złom stalowy (wsadowy i niewsadowy), żeliwny i metali nieżelaznych, jak również złom metali szlachetnych. Wskazaną regulacją art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT należy również objąć obrót zużytymi akumulatorami ołowianymi lub ich częściami, zaliczanymi, zgodnie z normą europejską nr PN-EN 14057:2003, mającą status Polskiej Normy, do złomu.

Jednocześnie wskazać należy, że w słowniku języka polskiego (Współczesny Słownik Języka Polskiego, Tom II, Wydawnictwo Langenscheidt Polska Sp z o.o.) definiuje złom jako zużyte, zniszczone przedmioty metalowe, także odpady produkcyjne przeznaczone do ponownego przetopienia w hutach jako surowiec wtórny; odłamany, odłupany kawał czegoś (s. 1075).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi stację demontażu pojazdów, do której przyjmuje karoserie oraz pojazdy wycofane z eksploatacji. Obowiązek przyjęcia takiego pojazdu wynika z art. 23 ust. 1 ustawy z dn. 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Wskazane pojazdy przyjmowane są bezpłatnie lub za opłatą w przypadku, gdy nie spełniają określonych ustawą wymagań (art. 23 ust. 2 ustawy o recyklingu pojazdów). W procesie demontażu przyjętych pojazdów uzyskiwane są części i zespoły nadające się do ponownego użycia, które następnie sprzedawane są firmom oraz osobom fizycznym prowadzącym, jak i nieprowadzącym działalności gospodarczej (przykładowo: lusterka, fotele) oraz karoseria, która jest rozdrabniana na strzępiarce, a następnie sprzedawana do huty.

Przedstawione okoliczności faktyczne sprawy w odniesieniu do obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawy o VAT prowadzą do wniosku, iż w okresie, którego dotyczy stan faktyczny przedstawiony przez Spółkę, tj. od 1 kwietnia 2011 r. do 30 czerwca 2011 r., brak w ustawie legalnej definicji złomu pozwala, w opinii Organu podatkowego uznać, iż złom stanowią zniszczone lub uszkodzone w toku procesów eksploatacyjnych rzeczy z metali lub części metalowe rzeczy, nienadające się do dalszego używania zgodnie z ich przeznaczeniem, ze względu na złamanie, rozcięcie, zniszczenie lub z innych powodów. Złomem są również odpady metalowe; pochodzące z produkcji lub obróbki mechanicznej metali.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy tut. Organ jest zdania, iż za złom mogą być uznane jedynie metalowe części i zespoły pochodzące z demontażu pojazdów. Zatem wyłączone spod definicji złomu będą części niemetalowe (jak wskazane we wniosku lusterka, fotele itp.). Złomem będą na tle powyższej definicji także frakcje uzyskane po strzępieniu karoserii oraz wraki pojazdów wycofane z eksploatacji oraz karoseria samochodowa.

W świetle powyższego odpowiadając na pierwsze z zadanych pytań tut. Organ podatkowy stoi na stanowisku, iż Wnioskodawca dokonując sprzedaży metalowych części i zespołów pochodzących z demontażu pojazdów (o ile są spełnione pozostałe warunki wskazane w art. 17 ust. 1 pkt 7 oraz art. 17 ust. 7 ustawy o VAT) nie będzie zobowiązany do rozliczenia podatku należnego z tytułu dostawy tych towarów obowiązek ten będzie spoczywał na nabywcy. Nie dotyczy to sprzedawanych przez Wnioskodawcę niemetalowych części pochodzących z demontażu pojazdów w tym przypadku konwersja rozliczenia podatku należnego z tytułu dostawy tych części nie znajdzie zastosowania.

Odpowiadając na drugie z zadanych pytań należy zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, iż dokonując sprzedaży frakcji uzyskanych po strzępieniu karoserii Spółka nie będzie zobowiązana do rozliczenia podatku należnego z tytułu dostawy tych towarów (o ile są spełnione pozostałe warunki wskazane w art. 17 ust. 1 pkt 7 oraz art. 17 ust. 7 ustawy o VAT) obowiązek ten będzie spoczywał na nabywcy.

Odpowiadając na trzecie z zadanych pytań należy zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, iż dokonując zakupu wraków pojazdów wycofanych z eksploatacji lub karoserii samochodowych Spółka będzie zobowiązana do rozliczenia podatku należnego z tytułu dostawy tych towarów (o ile są spełnione pozostałe warunki wskazane w art. 17 ust. 1 pkt 7 oraz art. 17 ust. 7 ustawy o VAT), bowiem występuje w roli nabywcy tych towarów.

Końcowo tut. Organ podatkowy informuje, iż w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny. W zakresie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację, w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Referencje

IPPP2/443-580/11-6/MM, interpretacja indywidualna

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie