Temat interpretacji

zwolnienie z opodatkowania sprzedaży działki gruntowej

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2016 r. (data wpływu 16 sierpnia 2016r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania sprzedaży działki gruntowej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania sprzedaży działki gruntowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o. o. w likwidacji (do 2006 r. Sp. z o. o.) dalej: Wnioskodawca, Spółka, jest spółką kapitałową prawa handlowego prowadzącą działalność gospodarczą m.in. w zakresie realizacji projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków (PKD 41.10.Z).

Uchwałą zgromadzenia wspólników z dnia 8 lipca 2014 r. zawartą w protokole sporządzonym przez Notariusza w Kancelarii Notarialnej w , Rep. A nr podjęto decyzję o postawieniu Spółki w stan likwidacji. Likwidatorem oraz jedynym udziałowcem Spółki jest osoba fizyczna Pani (dalej także: Wspólnik) prowadząca działalność gospodarczą pod firmą , na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Obecnie, zarówno Spółka jak i jej Wspólnik pozostają czynnymi, zarejestrowanymi podatnikami VAT.

W związku ze stopniowym wygaszaniem działalności przez Sp. z o. o. w likwidacji, Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży niezabudowanej działki nr 60/13 będącej własnością Spółki przed przeprowadzeniem czynności likwidacyjnych. Sprzedaż działki nastąpi w drodze zawarcia umowy sprzedaży między Spółką (sprzedawcą), a kupującym działającym jako przedsiębiorca.

Pierwotnie, przedmiotowa działka została zakupiona przez Wspólnika jako zorganizowana część przedsiębiorstwa. Transakcja ta nie podlegała opodatkowaniu VAT. Następnie działka ta została wniesiona przez Wspólnika aportem wraz z innymi składnikami majątku w postaci przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93; dalej: k.c.) do Sp. z o. o. w zamian za objęcie udziałów. Wniesienie aportu nastąpiło w formie aktu notarialnego Rep. A nr w dniu 13 maja 1999 r. Transakcja ta, w świetle ówcześnie obowiązujących przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.; dalej: ustawa o VAT i podatku akcyzowym), nie podlegała opodatkowaniu VAT.

Od chwili wniesienia aportu wspomniana działka wykorzystywana była przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W latach 50 dla działki zostały przewidziane warunki zabudowy i znajdowały się tam budynki stajnie. Spółka przeprowadziła na terenie działki inwestycje w postaci przebudowania starego budynku stajni na obiekt użytkowy. Budynek ten był przedmiotem najmu na podstawie zawieranych przez Spółkę umów cywilnoprawnych, za które Spółka wystawiała faktury i odprowadzała podatek VAT. W wyniku postępowania przeprowadzonego przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego okazało się, że przebudowanie budynku stanowiło samowolę budowlaną wobec czego Spółka podjęła decyzję o jego rozbiórce, albowiem nie było warunków zabudowy. Rozebranie budynku nastąpiło w 2014 r. Od tego momentu działka nr 60/13 pozostaje niezabudowana.

Dla działki nr 60/13 nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Na podstawie starej decyzji (tej z lat 50) o warunkach zabudowy, która dotyczyła budynku stajni, aktualnie nie można budować, czyli nie mamy tu warunków bieżących. O takie warunki ewentualny właściciel dopiero musiałby wystąpić. Z wypisu rejestru gruntów sporządzonego w dniu 16 czerwca 2015 r. (nr kancelaryjny: ) wynika, że przedmiotowa działka znajduje się w obrębie P-6, klasa gruntu typu Bp o powierzchni 2524 m².

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działki gruntowej przez Wnioskodawcę (Spółka z o. o. w likwidacji) na rzecz podmiotu działającego jako przedsiębiorca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie podlegała opodatkowaniu, czy też będzie stanowiła czynność zwolnioną z podatku w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.; dalej: ustawa o VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przez Sp. z o. o. w likwidacji na rzecz podmiotu działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jako przedsiębiorca, niezabudowanej działki gruntowej nieobjętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego ani aktualną decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, stanowi dostawę terenu niezabudowanego, który nie spełnia definicji terenu budowlanego określonego w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, a więc czynność zwolnioną od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy.

Uzasadnienie prawne.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Za towar, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, uznaje się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Z kolei w myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, ilekroć w przepisach ustawy mowa jest o terenach budowlanych rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Co prawda przedmiotem wniosku jest teren dla którego kiedyś (lata 50) wydano warunki zabudowy, natomiast aktualnie na ich podstawie dziś nic nie można budować, tym samym jest to teren bez warunków zabudowy.

W tym zakresie odwołać się należy do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 778, ze zm.), który w art. 4 ust. 1 ustawy określa, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobu zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku natomiast braku miejscowego planu, stosownie do art. 4 ust. 2 tej ustawy, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizacje inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w decyzji o warunkach zabudowy.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika jednoznacznie, że o przeznaczeniu nieruchomości stanowią akty prawa miejscowego, tj. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wskazać, że stosownie do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę. Również w art. 12 ust. 3 Dyrektywy Rady 2006/112/ WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. L 347 z 11 grudnia 2006, s. 1, dalej: Dyrektywa VAT) wskazano, że teren budowlany oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. Zatem także w świetle przepisów Dyrektywy VAT i orzeczeń TSUE za teren budowlany uznać można jedynie taki, który zgodnie z regulacjami prawa krajowego został uznany za teren przeznaczony pod zabudowę. Przepis art. 2 pkt 33 ustawy o VAT nakazuje ustalać cechę przeznaczenia pod zabudowę, a w konsekwencji to, czy mamy do czynienia z terenem budowlanym, na podstawie określonych w nim wprost aktów prawa miejscowego lub aktów indywidualnych prawa administracyjnego.

Zwrócić należy uwagę, że od dnia 1 kwietnia 2013 r. w związku z wprowadzeniem do ustawy o VAT definicji terenu budowlanego, dla potrzeb prawidłowej klasyfikacji gruntów celem zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, w sytuacji gdy brak jest planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie należy już kierować się danymi zawartymi w ewidencji gruntów i budynków, które były, zgodnie z uchwałą NSA z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt I FSP 8/10 (LEX nr 822851), istotne w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. Obecnie obowiązująca dla potrzeb opodatkowania podatkiem od towarów i usług normatywna definicja terenu budowlanego pomija bowiem dane z ewidencji gruntów i budynków, co czyni tezy wskazanej uchwały NSA nieaktualnymi. W świetle aktualnie obowiązujących przepisów, decydujące znaczenie mają dane wynikające z planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (zob. K Rogalska, Podatek od towarów i usług w budownictwie i obrocie nieruchomościami. Wolters Kluwer, Warszawa 2016, s. 29).

Jeśli brak jest planu zagospodarowania przestrzennego i decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, działki nie można uznać za teren budowlany. Stanowisko to jest zgodnie przyjmowane w literaturze. Jak zauważa T. Michalik w świetle powyższej definicji, w sytuacji braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (który przeznaczałby dany teren pod zabudowę) oraz stosownej decyzji o warunkach i zagospodarowania terenu dany teren nie będzie miał statusu terenu budowlanego (T. Michalik, VAT Komentarz, Warszawa 2015, s. 73).

Również A. Bartosiewicz wyraźnie stwierdza, iż Teren, dla którego nie ma obowiązującego planu miejscowego ani dla którego nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, nie jest terenem budowlanym, nawet jeśli jest objęty studium planu, z którego wynika, że w przyszłości dany teren będzie przeznaczony pod zabudowę () tereny przeznaczone pod zabudowę to tylko tereny, dla których ustalono określone przeznaczenie w planie miejscowym bądź dla których wydano decyzję o warunkach zabudowy. Natomiast powyższa definicja nie odnosi się w ogóle do kwalifikacji terenów, dla których nie ma powyższych aktów, zaś teren jest objęty tylko ewidencją gruntów i budynków. Z definicji wynika, że wówczas niezależnie od tego, w jaki sposób teren jest sklasyfikowany w ewidencji gruntów i budynków grunt nie będzie terenem przeznaczonym pod zabudowę. Nawet zatem jeśli teren będzie w ewidencji ujęty przykładowo jako tereny zabudowane i zurbanizowane, to wówczas nie będzie on terenem przeznaczonym pod zabudowę (A. Bartosiewicz, Art. 2, pkt 105106 [w:] A. Bartosiewicz, VAT. Komentarz, Wolters Kluwer, Warszawa 2016, Lex/el). Również z wyroków sądów wynika, że w braku planu zagospodarowania przestrzennego i decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, teren nie jest terenem budowlanym (zob. wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1414/15). Stanowisko Wnioskodawczyni znajduje też potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe (zob. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 6 maja 2016 r. ITPP3/4512-149/16/EB; interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 maja 2016 r., IPPP1/443-784/14/16-7/S/A; interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 września 2015 r. IPPP3/4512-641/15-4/KP; interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 21 grudnia 2015 r. IPTPP2/4512-527/15-7/IR), w których organy uznawały, że jeżeli dla działki gruntu nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, dostawa tej działki korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Powyższej okoliczności nie zmienia fakt, że na podstawie decyzji wydanej w latach 50, która dotyczyła budynku stajni, przebudowanego następnie na budynek użytkowy (co de facto stanowiło samowolę budowlaną), nie jest możliwe wybudowanie jakiegokolwiek budynku, z uwagi na brak istnienia aktualnych warunków zabudowy. O takie warunki dopiero musiałby wystąpić ewentualny właściciel gruntu. W piśmiennictwie wskazuje się, że W obecnym stanie prawnym wydana decyzja o warunkach zabudowy jest bezterminowa, co oznacza, że na jej ważność nie wpływa upływ czasu. Zasada ta jest odmienna od tej, z którą mieliśmy do czynienia pod rządami nieobowiązującej już ustawy z 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz 139 ze zm.), która w art. 42 wskazywała, że elementem decyzji o warunkach zabudowy jest określenie okresu jej ważności. Po upływie wskazanego w decyzji terminu niemożliwe było powoływanie się na nią, chyba że w tym czasie złożony został wniosek o pozwolenie na budowę. Po okresie ważności decyzji była ona automatycznie eliminowana z obrotu prawnego przez sam upływ czasu (Marcin Płoszka, Decyzja o warunkach zabudowy. LEX/el). Z kolei orzecznictwo sądów administracyjnych odnosi się w takim przypadku do zdarzeń rozpatrywanych przez pryzmat aktualnie obowiązujących przepisów prawa. Jak wskazał WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 4 lutego 2016 r., IV SA/Po 604/15 W orzecznictwie sądów administracyjnych istniały wątpliwości czy przepisami o planowaniu przestrzennym, o których mowa w art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane są przepisy obowiązujące w dacie orzekania przez organy administracji, czy też przepisy obowiązujące w dacie realizacji procesu budowlanego. Wątpliwości te zostały wyjaśnione w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego 7 sędziów z dnia 16 grudnia 2013 r. II OPS 2/13 (LEX nr 1404021), z której wynika, że przepisami o planowaniu przestrzennym, o których mowa w art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229, z późn. zm.) w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, z późn. zm.) są przepisy obowiązujące w dacie orzekania przez organy administracji, z tym że w postępowaniu w przedmiocie nakazania przymusowej rozbiórki, należy uwzględnić także przeznaczenie terenu, na którym powstał obiekt budowlany, od daty jego budowy. Dalej sąd stwierdził biorąc pod uwagę, iż pomimo zmian planów wykluczających dopuszczalność budowy przedmiotowego budynku właściwe organy administracji publicznej począwszy od 1979 r. aż do 2011 r. nie podjęły żadnych działań związanych z legalnością jego budowy, a budynek ten został wybudowany przed wyjściem omawianych planów, a w dniu budowy obowiązywały inne opracowania planistyczne, których zapisów obecnie albo nie można odtworzyć (plan z 1958 r.), albo nie można zinterpretować (plan z 1963 r.), uznać należy stanowisko organu, że wysoce prawdopodobne jest, iż stan prawny w zakresie przepisów o planowaniu przestrzennym był dla inwestora do 1979 r. korzystny, za prawidłowe.

Zaprezentowany wyżej pogląd zbieżny jest z treścią uzasadnienia wyroku NSA z dnia 10 kwietnia 2015 r. I OSK 2048/14, w którym stwierdzono, że: W dacie wydania decyzji dekretowych obowiązywał plan Ogólny-Etapowy i Kierunkowy z założeniami do 1965 r. zatwierdzony uchwałą 4/13 Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy z dnia 31 stycznia 1961 r. Plan ten przewidywał dla terenu na którym znajduje się nieruchomość przy [] budownictwo wielorodzinne. Zatem tylko możliwość wykorzystania nieruchomości pod budownictwo wielorodzinne powinna stanowić przedmiot oceny organów kontrolujących w trybie nadzorczym decyzję dekretową.

Wypada w tym miejscu zaznaczyć, że skoro przedmiotem wniosku jest teren dla którego kiedyś (lata 50) ustalone zostały warunki zabudowy, w aktualnie obowiązującym stanie prawnym ewentualny właściciel gruntu nie może nic zbudować, bez uprzedniego wystąpienia o uzyskanie stosownych warunków zabudowy. Właściwe w tym zakresie pozostają przepisy prawa obowiązujące w dacie orzekania, którymi niewątpliwie są postanowienia ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a do których niewątpliwie odwołuje się art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Dokonując wykładni art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT należy wskazać, że ustawodawca nie zawarł w treści tej ustawy definicji terminu teren niezabudowany. Definicji takiej nie zawiera też Dyrektywa VAT, mimo, że w jej art. 138 ust. 1 lit. k mowa jest o tym, że państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych.

W tym zakresie należy zauważyć, że jeżeli treść przepisu nie budzi wątpliwości interpretacyjnych i nie prowadzi do nieracjonalnych wniosków, to przez pryzmat tej treści należy analizować cel normy prawnej. W przypadku przepisów prawa podatkowego, stanowiących implementację przepisów unijnych od literalnego znaczenia przepisów należy odstąpić, gdy prowadziłoby to do wniosków w sposób oczywiście sprzecznych z celem, który dany przepis wspólnotowy miałby realizować. Aby jednak tak uczynić w pierwszej kolejności należy dokonać wykładni literalnej danego przepisu, gdyż w prawie podatkowym dominującą jest ta właśnie metoda wykładni, tj. obowiązuje prymat wykładni językowej (zob. wyrok NSA z dnia 4 marca 2015 r. sygn. I FSK 740/14).

Zgodnie z definicją zaczerpniętą ze słownika języka polskiego termin zabudować oznacza wznieść na jakimś terenie budowle (W. Doroszewski (red.), Słownik języka polskiego, PWN. http://sjp.pwn.pl/doroszewski/zabudowac;5523849.html [20.07.2016]). Tym samym, termin niezabudowany a contrario oznacza, że na danym terenie nie zostały wniesione budowle; teren ten pozostaje pusty a więc jest terenem niezabudowanym. Takie rozumienie wydaje się w pełni odpowiadać celowi przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, jak i art. 138 ust. 1 lit. k Dyrektywy VAT, którego implementację stanowi analizowany przepis ustawy o VAT. Zatem działka pusta, bo pozbawiona budynków i budowli, jest właśnie terenem niezabudowanym, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. W omawianej sytuacji jedynie w przypadku, gdy dostawa dotyczyłaby gruntu, na którym posadowiony jest budynek, obiekty lub inne urządzenia, taka dostawa nie korzystałaby ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż przepis dopuszcza zwolnienie terenów niezabudowanych pod warunkiem, iż nie należą one do kategorii terenów budowlanych (zob. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 maja 2016 r. I SA/Gd 382/16).

Zdaniem Wnioskodawcy, treść przywołanych wyżej przepisów prawa oraz orzecznictwo sądów, prowadzi do konstatacji, że skoro przedmiot transakcji dostawy stanowi działka gruntowa niezabudowana, dla której nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie ma aktualnej decyzji o warunkach zabudowy, ewentualna sprzedaży działki przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie stanowiła nabycie w wyniku czynności dostawy korzystającej ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, o ile przed dokonaniem transakcji sprzedaży nie zostanie uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego przewidujący przeznaczenie tej działki pod zabudowę oraz nie zostanie wydana decyzja o warunkach zabudowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumnie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem, w świetle przytoczonych powyżej przepisów, nieruchomość gruntowa spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jak zaś stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016, poz. 380, z późn. zm.) rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Należy wskazać, że przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy, a te z kolei dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy Kodeks cywilny, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. W związku ze stopniowym wygaszaniem działalności przez Sp. z o. o. w likwidacji, Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży niezabudowanej działki nr 60/13 będącej własnością Spółki przed przeprowadzeniem czynności likwidacyjnych. Pierwotnie, przedmiotowa działka została zakupiona przez Wspólnika jako zorganizowana część przedsiębiorstwa. Następnie działka ta została wniesiona przez Wspólnika aportem wraz z innymi składnikami majątku w postaci przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ ustawy Kodeks cywilny do Spółki w zamian za objęcie udziałów. Transakcja ta nie podlegała opodatkowaniu VAT. Działka wykorzystywana była przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W latach 50 dla działki zostały przewidziane warunki zabudowy i znajdowały się tam budynki stajnie. Spółka przeprowadziła na terenie działki inwestycje w postaci przebudowania starego budynku stajni na obiekt użytkowy. Budynek ten był przedmiotem najmu na podstawie zawieranych przez Spółkę umów cywilnoprawnych, za które Spółka wystawiała faktury i odprowadzała podatek VAT. W wyniku postępowania przeprowadzonego przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego okazało się, że przebudowanie budynku stanowiło samowolę budowlaną wobec czego Spółka podjęła decyzję o jego rozbiórce, albowiem nie było warunków zabudowy. Rozebranie budynku nastąpiło w 2014 r. Od tego momentu działka nr 60/13 pozostaje niezabudowana. Dla działki nr 60/13 nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Na podstawie starej decyzji (tej z lat 50) o warunkach zabudowy, która dotyczyła budynku stajni aktualnie nie można budować, czyli nie mamy tu warunków bieżących.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23% (art. 146a pkt 1 ww. ustawy).

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Definicja terenów budowlanych zawarta została w art. 2 pkt 33 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako akt prawa miejscowego wiąże zarówno organy administracji, osoby fizyczne, osoby prawne, jak i inne jednostki organizacyjne. Zatem w sytuacji gdy na danym terenie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego to właśnie zapisom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy nadać decydujące znaczenie dla oceny przeznaczenia danego terenu, w tym również dla potrzeb art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r. poz. 778, z późn. zm..) ustawa określa:

1. zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej,
2. zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy

przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Natomiast art. 4 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O charakterze danego gruntu powinien więc rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego istotna jest decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Jednocześnie należy wskazać, że kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347/1, ze zm.) zgodnie z którym, państwa członkowskie zwalniają dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen przeciwko Belastingdienst Grote Ondernemingen teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę. Tym samym, również w świetle orzeczeń TSUE za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

W konsekwencji, generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane, czyli tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, dla których nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy są zwolnione od podatku VAT. Ustawa o podatku od towarów i usług w kontekście zastosowania właściwej stawki podatku VAT przy sprzedaży gruntu nakazuje oceniać przeznaczenie tego gruntu wyłącznie na postawie istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanych decyzji o warunkach zabudowy.

W celu stwierdzenia, czy dostawa nieruchomości będzie opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, czy też będzie korzystała ze zwolnienia od tego podatku, w pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie, czy dana nieruchomość jest zabudowana, a w przypadku, gdy nie jest, to czy jest przeznaczona pod zabudowę, czy też nie.

W analizowanej sprawie Spółka zamierza dokonać sprzedaży nieruchomości, na której znajdował się budynek. Obiekt ten został rozebrany w 2014 r., gdyż jego budowa na podstawie nieaktualnej decyzji o warunkach zabudowy stanowiła samowolę budowlaną. W związku z powyższym, należy uznać, że nieruchomość objęta wnioskiem, na której nie znajdują się zabudowania, stanowi teren niezabudowany.

Ponadto należy również wskazać, że dla ustalenia charakteru nieruchomości, dla potrzeb art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, istotne jest aby w dacie transakcji istniał bądź nie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lub aktualna decyzja o warunkach zabudowy. Skoro zatem wydana w latach 50 decyzja o warunkach zabudowy jest nieaktualna oraz nie wystąpiono o wydanie aktualnej decyzji, to należy uznać, że dla działki objętej wnioskiem brak jest decyzji o warunkach zabudowy.

Wobec analizy przepisów w zakresie stawki podatku VAT dla dostawy gruntu niezabudowanego należy wskazać, że istnienie aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy jest warunkiem koniecznym dla weryfikacji przeznaczenia danego terenu, w szczególności terenu budowlanego. Skoro teren budowlany jest definiowany poprzez spełnienie przesłanek określonych w danym akcie prawnym lub decyzji, brak tego aktu prawnego (lub decyzji) oznacza, że przesłanki wskazane w przepisie nie mogą być spełnione. Tym samym, brak obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również brak decyzji o warunkach zabudowy nie pozwala na uznanie danego terenu za teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. W konsekwencji, dostawa terenu niezabudowanego nieobjętego planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące przepisy, należy stwierdzić, iż sprzedaż działki nr 60/13 stanowiącej teren niezabudowany nieobjęty planem zagospodarowania przestrzennego oraz decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być zgodnie z art. 14 b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi