Temat interpretacji

w zakresie stawki podatku VAT dla czynności związanych z dostawą masy betonowej

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 stycznia 2018 r. (data wpływu 16 lutego 2018 r.), uzupełnionym pismem z 16 marca 2018 r. (data wpływu 23 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla czynności związanych z dostawą masy betonowej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2018 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z 16 marca 2018 r. (data wpływu 23 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla czynności związanych z dostawą masy betonowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, uzupełniony ww. pismem z dnia 16 marca 2018 r.:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna w zakresie produkcji betonu. Jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Sprzedaży masy betonowej Wnioskodawca dokonuje na podstawie podpisanych z Kontrahentami umów określających szczegółowe warunki realizacji kontraktu.

W umowach określono, że przedmiotem sprzedaży jest wyprodukowana przez Wnioskodawcę masa betonowa wraz z jej transportem własną betoniarką na plac budowy, gdzie masa ta jest wylewana przy pomocy rynny czy specjalistycznej pompy we wskazanym przez Kontrahenta miejscu. Sprzedając beton czynności Wnioskodawcy ograniczają się do jego dostarczenia na budowę który następnie we wskazanym przez Klienta miejscu jest wylewany bezpośrednio z gruszki przy pomocy rynny lub wypompowany przy użyciu specjalistycznej pompy.

Jako producent betonu Wnioskodawca odpowiada za jakość produktu, dlatego pobiera próbki do badań aby wykazać zgodność z umową i na tym kończy się jego odpowiedzialność. Odbioru betonu dokonuje przedstawiciel Kontrahenta potwierdzając ilość i jakość dostarczonego betonu. Po przekazaniu betonu Wnioskodawca nie wykonuje żadnych prac przy jego użyciu, w szczególności nie zajmuje się rozprowadzeniem, wyrównaniem lub wygładzeniem wylanego betonu.

Wynagrodzenie jakie Wnioskodawca otrzymuje z tytułu sprzedaży towaru (betonu) zgodnie z podpisanymi umowami obejmuje łącznie wynagrodzenie za wyprodukowany beton, transport betonu na plac budowy, wylanie lub wypompowanie betonu.

W niektórych umowach przewidziane jest wyodrębnienie na fakturach czynności dodatkowych związanych z dostawą betonu takie jak: rozładunek przedłużoną rynną czy specjalistyczną pompą. Niektóre umowy przewidują również dopłatę za dostarczenie masy betonowej na budowę w warunkach zimowych.

Faktury dokumentujące sprzedaż betonu wystawione są w różnych wariantach w zależności od ustaleń z Kontrahentami (ustalenia w podpisanych umowach):

1. faktura dokumentująca sprzedaż betonu obejmująca łącznie wynagrodzenie za wyprodukowanie masy betonowej, transport na miejsce przeznaczenia, dokonanie wylania lub wypompowania masy betonowej
2. faktura dokumentująca sprzedaż betonu z wyszczególnieniem poszczególnych elementów składowych ceny sprzedaży np.:
   • sprzedaż betonu
   • usługa pracy pompy
   • dopłata za dostarczenie masy betonowej w warunkach zimowych.

Łączna wartość faktury za sprzedaż betonu (przy założeniu takiej samej ilości i jakości betonu) w wariancie 1 i 2 jest taka sama.

Według wpisu do CEiDG prowadzona przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza zakwalifikowana została zgodnie z PKWiU 2008 r. do działu 23 Wyrobu z pozostałych mineralnych surowców niemetalicznych w grupie 23.63.10 Masa betonowa prefabrykowana.

Sprzedając beton Wnioskodawca realizuje transakcję dostawy towaru (betonu), o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.) tj. wydaje towar Kontrahentowi w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel.

Sprzedaż towaru (betonu) Wnioskodawca opodatkowuje podatkiem VAT na zasadach ogólnych zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), stawką w wysokości 23%.

W ww. piśmie z 16 marca 2018 r. w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:.

Czynności opisane we wniosku będące przedmiotem zapytania mieszczą się w dziale 23 Wyroby z pozostałych mineralnych surowców niemetalicznych w grupie 23.63.10 Masa betonowa prefabrykowana PKWiU 2008.

W podpisanych umowach określono, że przedmiotem realizacji umowy jest sprzedaż wyprodukowanej masy betonowej i dostarczenie jej na plac budowy. W ramach wykonywanych czynności objętych umową elementem dominującym jest wydanie towarów (betonu).

Z uwagi na charakter betonu, dokonanie jego dostawy wymaga jego przetransportowania specjalistycznym samochodem, użycia specjalistycznej pompy aby go wyładować.

Czynnością dominującą (główną) jest wydanie betonu, a czynności takie jak transport czy wylanie są czynnościami pomocniczymi umożliwiającymi realizację czynności głównej (wydania betonu) nie stanowią one dla nabywcy celu samego sobie, lecz służą wykonaniu świadczenia głównego (wydania betonu).

Wynagrodzenie jakie otrzymuję z tytułu sprzedaży betonu zgodnie z podpisanymi umowami obejmuje łączne wynagrodzenie za wydany beton, transport oraz wylanie lub wypompowanie betonu.

Stosunek ceny samego betonu do czynności pomocniczych związanych z dostawą betonu wynosi: cena betonu 80%, cena czynności pomocniczych 20%.

We wniosku w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca przedstawił dwa warianty fakturowania sprzedaży betonu stosowane w zależności od ustaleń z Kontrahentem. Zdaniem Wnioskodawcy sposób fakturowania nie ma znaczenia, gdyż w ramach wykonywanych czynności objętych umową sprzedaje beton.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że wyprodukowana przez niego masa betonowa dostarczona na budowę oraz wylana przy pomocy rynny lub wypompowana przy pomocy specjalistycznej pompy jest w świetle art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.) dostawą towaru i winna być opodatkowana podatkiem VAT na zasadach ogólnych zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca produkuje i sprzedaje beton. Zadaniem Wnioskodawcy jest wyprodukowanie masy betonowej, przetransportowanie jej własną betoniarką na plac budowy oraz wypompowanie przy pomocy rynny czy specjalistycznej pompy we wskazanym przez Klienta miejscu. Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza zakwalifikowana została przez GUS jako produkcja masy betonowej wg PKWiU 2008 do działu 23 Wyroby z pozostałych mineralnych surowców niemetalicznych w grupowaniu 23.63.10. Masa betonowa prefabrykowana.

Wnioskodawca nie świadczy usług budowlanych.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 poz. 1221, z późn. zm.) przez świadczenie usług o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej i osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Towarami zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) podstawą opodatkowania, jest wszystko co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarami lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającym bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika. Realizowana przez Wnioskodawcę transakcja sprzedaży betonu składa się z szeregu, a nie jednej czynności. W zasadzie z samej istoty tej transakcji wynika że nie występują odrębne od siebie czynności, lecz wszystkie one stanowią jedną czynność sprzedaży betonu.

Z uwagi na charakter betonu (jego własności fizyczne, itp.) dokonanie dostawy betonu wymaga jego przetransportowania specjalistycznym samochodem, użycia specjalistycznej pompy aby go wyładować.

Czynności te, zdaniem Wnioskodawcy, nie są samodzielną usługą, stanowią one świadczenie pomocnicze z tą dostawą związane, służą one jedynie przekazanie towaru Kontrahentowi.

Zdaniem Wnioskodawcy wszystkie elementy transakcji, tj. dostawa, transport masy betonowej oraz jej wylanie do gotowej formy, składają się na jedno świadczenie złożone, którego podział miałby charakter sztuczny. Wszystkie opisane czynności związane z dostawą betonu są ze sobą ściśle związane przy czym przeważające znacznie ma dla jego Klienta dostawa betonu (wynika to z podpisanych umów), a nie jego transport i wylanie.

Zdaniem Wnioskodawcy dokonywana przez niego sprzedaż betonu nie może być zakwalifikowana jako świadczenie usług. Zdaniem Wnioskodawcy dokonywana przez niego sprzedaż betonu stanowi świadczenie złożone (kompleksowe) opodatkowane podatkiem VAT na jednolitych zasadach właściwych dla dostawy towaru (betonu).

Pojęcie świadczenia złożonego (kompleksowego) nie zostało zdefiniowane w ustawie o VAT. Problem świadczeń złożonych był wielokrotnie analizowany przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości. ETS w swym orzecznictwie w pełni potwierdził zasadę, że opodatkowaniem podatku od towarów i usług według określonej stawki podlega sprzedaż ze wszystkimi czynnościami pomocniczymi składającymi się na kompleksowy jej zakres określony w umowie, bez względu na sposób fakturowania zastosowany przez podatnika.

Jako przykład można wskazać:

w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. (sygn. C-349/96) ETS wskazał, że dla ustalenia czy w danym przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym, czy z zespołem odrębnych świadczeń istotne jest dokonanie analizy transakcji z punktu widzenia ekonomicznego nabywcy.

ETS wskazał iż w przypadku świadczeń złożonych za usługę pomocniczą należy uznać taką usługę, która nie stanowi dla klienta celu samego w sobie, lecz jest jedynie środkiem do lepszego wykorzystania usługi głównej. Jeżeli dwa lub więcej świadczeń, są ze sobą tak powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter to wszystkie te czynności lub świadczenia stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku VAT,

w wyroku z dnia 29 marca 2007 r (sygn. 111/05) Trybunał uznał, że każda transakcja winna być rozpatrywana w aspekcie gospodarczym. Należy w pierwszej kolejności poszukać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej transakcji celem rozpatrzenia czy podatnik zapewnił klientowi kilka odrębnych świadczeń czy jedno świadczenie główne.

Podobne stanowisko ETS potwierdził w wyrokach: z dnia 27 październik 2005 r. (sygn. C-41/04) z dnia 15 maja 2001 r. (sygn. C-34/99) z dnia 22 października 1998 r. (sygn. C-308/96 i C-94/97).

W wyrokach z dnia 25 lutego 1999 r. (sygn. C-349/96) oraz z dnia 27 października 2005 r. (sygn. C-41/04) ETS stanął na stanowisku że ani wyodrębnienie ceny ani odrębne fakturowanie nie są istotne z punktu widzenia oceny, czy dane świadczenie ma charakter kompleksowy na gruncie ustawy o VAT.

Z powyższego wynika zatem, że świadczenie kompleksowe to takie świadczenie, które obejmuje usługę główną (dominującą) i usługi pomocnicze (dodatkowe), które z ekonomicznego punktu widzenia stanowią dla odbiorcy jedno łączne świadczenie. Usługę uznaje się za pomocniczą, jeżeli jest ona niezbędną do skorzystania z usługi głównej a odbiorca nie ma swobody w decydowaniu, czy świadczenie główne może nabyć od kontrahenta wraz z usługami pomocniczymi czy też bez nich.

Stanowisko to wielokrotnie znalazło potwierdzenie w wyrokach polskich sądów administracyjnych.

Jako przykład można wskazać:

Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 21 maja 2002 r. sygn. akt III RN 66/01 (Mon. Pod. z 2002 r. nr 12 s. 33, LEX nr 55863) stwierdził że (...) Podział jednostkowej, kompleksowej usługi na dwa odrębne rodzaje jest podziałem sztucznym i nie może stanowić podstawy do podziału kwoty należnej za tę usługę na dwie części, z czego każda jest objęta inną stawką VAT.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 25 stycznia 2007 r., sygn. akt I FSK 499/06 oraz z dnia 2 grudnia 2008 r., sygn. akt I FSK 1946/07 stwierdził, że w przypadku świadczenia o kompleksowym charakterze, na które składa się czynność podstawowa, której wykonanie było celem umowy zawartej przez podatnika z klientem, a także czynności pomocnicze niezbędne do wykonania czynności podstawowej ustalając właściwą stawkę podatku VAT powinno się przyjąć jednolitą stawkę dla całego kompleksu czynności, biorąc pod uwagę charakter czynności podstawowej.

Podobne stanowisko potwierdził:

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 lipca 2006 r. sygn. akt I FSK 945/05 (publ. w NSA i WSA 2007/4/91).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 2 października 2008 r. akt I SA/Kr 1228/07.

W wyroku z dnia 10 lipca 2013 r. (sygn. akt I SA/BK 144/13) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wskazał że Sprzedaż betonu wymaga wykorzystania specjalistycznego sprzętu przeznaczonego do jego dostarczenia i wylania. Czynności te są nierozerwalnie związane z dostawą tego towaru. Jednak przeważające znaczenie dla dokonania klasyfikacji transakcji ma dostawa betonu, a nie jego transport i wylanie we wskazane miejsce. Czynności te służą jedynie przekazaniu towaru kontrahentowi (...). Należy zatem taką czynność potraktować jako jedno świadczenie i opodatkować stawką właściwą dla tej czynności, która ma charakter dominujący, czyli dostawy betonu.

W wyroku z dnia 11 maja 2017 r. (sygn. akt I FSK 1389/15) Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnął sprawę dotyczącą traktowania czynności polegających na wyprodukowaniu betonu, dostarczeniu go, wylaniu przez specjalistyczną pompę lub pompo-gruszkę. Naczelny Sąd Administracyjny powołując się na ukształtowaną linię orzeczniczą oraz niezmienny charakter transakcji dostawy betonu niezależnie od czynności przygotowawczych i dodatkowych jakie muszą zostać wykonane przez pracowników spółki orzekł, że spółka dokonuje dostawy betonu i jest ona opodatkowana stawką 23% VAT. (sygn. akt I FSK 1389/15)

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydanych przez organy podatkowe. Jako przykład można wskazać:

w interpretacji indywidualnej z dnia 31 grudnia 2010 r. (nr ILPP2/443-1698/10-2/AD) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał że Usługa kompleksowa to taka usługa, która zawiera czynności (...), w tym jedna z nich jest usługą główną, przeważającą, nadającą dawnej usłudze jej główny charakter i wszystkie one zmierzają do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego wskazanej w umowie.

W interpretacji indywidualnej z dnia 11 lutego 2016 r. (nr ILPP2/4512-1-837/15-4/SJ) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wyjaśnił że przy ustalaniu właściwej stawki podatku VAT decydujące znaczenie ma fakt, co jest przedmiotem sprzedaży, tj. czy podatnik dokonuje dostawy towaru, czy też świadczy usługę. Co jest przedmiotem sprzedaży, określają strony w umowach cywilnoprawnych. Jak wyjaśnił organ podatkowy, w sytuacji gdy mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym - świadczeniem dwóch lub więcej usług tak ściśle ze sobą powiązanych, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałyby charakter sztuczny, to wszystkie te świadczenia lub części stanowią jedno świadczenie dla celów podatku VAT.

Podobne stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach:

z dnia 9 lutego 2015 r. (nr IPPP2/443-1107/14-2/KOM) Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 listopada 2014 r. (nr ILPP1/443-784/14-2/AS) Dyrektora Izby skarbowej w Poznaniu z dnia 22 sierpnia 2014 r. (nr. IPPP2/443-450/14/BM) Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 marca 2017 r. (nr 2461-IBPP1.4512.58.2017.2.JN) Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Na temat dokumentowania świadczeń kompleksowych wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 13 stycznia 2015 r. (nr IBPP1/443-978/14/BM). Organ podkreślił, że faktura jest dokumentem sformalizowanym, a jej prawidłowość materialnoprawna zachodzi jeżeli odzwierciedla ona w sposób prawidłowy zadania gospodarcze.

W interpretacji wskazano że (...) w przypadku świadczenia kompleksowego w postać dostawy towarów (...) wraz z usługą transportową, całość zapłaty należnej za dostawę danego świadczenia kompleksowego powinna być udokumentowana wystawieniem faktury, w której w części zasadniczej przeznaczonej na wskazanie nazwy towaru (...) winna znaleźć się wyłącznie nazwa właściwa dotycząca dostawy danego towaru. Jednak nic nie stoi na przeszkodzie, aby (...) zawrzeć - jeżeli jest taka wola i uzgodnienie stron umowy - elementy oraz ich wartość, które składają się na cenę całej dostawy (...)

Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że przykładowo wskazane wyroki ETS, wyroki polskich sądów oraz interpretacje organów podatkowych są wydawane w indywidualnych sprawach lecz jego zdaniem wskazują na ukształtowaną linię orzecznictwa oraz zbieżne z nią stanowisko organów podatkowych w przedmiotowej sprawie.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca produkuje i sprzedaje beton.

Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza polegająca na sprzedaży betonu zakwalifikowana została przez GUS zgodnie z PKWiU 2008 r. do działu 23 Wyrobu z pozostałych mineralnych surowców niemetalicznych w grupie 23.63.10 Masa betonowa prefabrykowana.

W podpisanych z Klientami umowach określono, że przedmiotem sprzedaży jest wyprodukowana przez Wnioskodawcę masa betonowa wraz z jej transportem własną betoniarką na plac budowy, gdzie masa ta jest wylewana przy pomocy rynny, czy specjalistycznej pompy we wskazanym przez Klienta miejscu.

Wszystkie opisane wyżej czynności związane z dostawą betonu są ze sobą ściśle związane przy czym przeważające znaczenie dla Klienta ma dostawa betonowa a nie jego transport czy wylanie.

Wnioskodawca realizuje zamówienie na dostawę masy betonowej. Bez znaczenia jest również zdaniem Wnioskodawcy wyodrębnienie na fakturze stawki np. za rozładunek specjalistyczną pompą. Ekonomicznym celem transakcji pozostaje w każdym przypadku dostawa betonu.

Zdaniem Wnioskodawcy przepisy podatkowe dotyczące sposobu opodatkowania na gruncie VAT do pewnego stopnia mają analogiczne skutki do zastosowania koncepcji świadczenia złożonego. Ustawodawca uznał, że w takich sytuacjach świadczeniem nadającym charakter wszystkim podjętym przez dostawcę czynności jest dostawa towarów. Konsekwencją tego jest uznanie wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności nie za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221,

z późn. zm.), ale za dostawę towarów o której mowa w art. 7 ustawy o VAT ze wszystkimi konsekwencjami, które taka klasyfikacja za sobą pociąga.

Zdaniem Wnioskodawcy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczeniem dominującym jest dostawa towarów (betonu). Tym samym transakcja ta winna być opodatkowana podatkiem VAT na zasadach właściwych dla dostawy towarów.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) podstawą opodatkowania z zastosowaniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 jest wszystko co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługodawcy lub osoby trzeciej włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosowanie do art. 29a ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cała, opłaty i inne należności o podobnym charakterze z wyjątkiem kwoty podatku
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opodatkowania, transportu, ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Wynagrodzenie jakie Wnioskodawca otrzymuje z tytułu sprzedaży towaru (betonu) zgodnie z podpisaną umową obejmuje łącznie wynagrodzenie za materiał wykorzystany do wykonania masy betonowej, transport masy betonowej na plac budowy, wykonanie pompowania i wylania betonu.

Transport i wylanie betonu nie są samodzielną usługą, stanowią one świadczenie pomocnicze umożliwiające dokonanie dostawy betonu.

W ocenie Wnioskodawcy, wykładnia przepisów art. 29a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.) uzasadnia twierdzenie, że obejmuje on w podstawie opodatkowania dodatkowe kwoty.

W ocenie Wnioskodawcy powyższy przepis oznacza, że w przypadku dostawy towarów pewne dodatkowe kwoty są wliczane do podstawy opodatkowania i dzielą sposób opodatkowania VAT tego świadczenia.

W umowach zawartych z Klientami określono, że celem transakcji jest wydanie towaru (betonu) w celu przeniesienia prawa do rozporządzenia nim jako właściciel, a pozostałe czynności mają charakter pomocniczy. Obrotem jest uzgodniona kwota za sprzedaż betonu dlatego też zdaniem Wnioskodawcy realizuje on transakcję dostawy towaru (betonu), o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.).

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, również dla celów opodatkowania podatkiem VAT czynności te należy potraktować jako kompleksową dostawę towarów - betonu (dostawa towaru wraz z jego transportem i wyładowaniem), o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) i opodatkować podatkiem VAT na zasadach ogólnych zgodnie z art. 41 ust. 1, stawką w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie Organ podkreśla, że niniejsza interpretacja indywidualna nie rozstrzyga poprawności klasyfikacji realizowanego świadczenia do grupowania PKWiU. Wskazać bowiem należy, że analiza prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji realizowanego świadczenia do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.). Tut. Organ nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości przyporządkowania formalnego towarów i usług do grupowania klasyfikacyjnego. W związku z powyższym niniejszej odpowiedzi udzielono wyłącznie w oparciu o grupowanie PKWiU wskazane w złożonym wniosku.

Należy wskazać, że to podatnik jest zobowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z prawidłowym zdefiniowaniem i zaklasyfikowaniem realizowanych świadczeń.

Ponieważ stosownie do pkt 1 Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Wynika z tego, że to właśnie m.in. producent, bądź usługodawca posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu, czy usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania lub przeznaczenia wyrobu, bądź zakresu świadczonych usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

W myśl art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Powyższy przepis wprost stanowi, że oznaczenia PKWiU stosuje się jedynie w określonych w ustawie lub rozporządzeniach sytuacjach, tzn. gdy przepis wprost odnosi się do symbolu PKWiU.

Przy czym prawidłowa identyfikacja towarów i usług w ramach klasyfikacji statystycznych stanowi niezbędny warunek do określenia wysokości opodatkowania lub podmiotu zobowiązanego do rozliczenia VAT w odniesieniu do towarów i usług, dla których przepisy z zakresu VAT powołują klasyfikację statystyczną.

Należy podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy wskazać, że dla potrzeb podatku od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2018 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.).

W przedstawionych okolicznościach sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości dotyczące kwalifikacji na gruncie podatku od towarów i usług świadczenia złożonego z dostawy masy betonowej oraz usługi wylania masy przy pomocy rynny lub wypompowania przy pomocy specjalistycznej pompy jako dostawy towaru opodatkowanej na zasadach ogólnych.

W celu określenia, czy w danym przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym, należy zbadać, czy sprzedawca dostarcza kupującemu, rozumianemu jako przeciętny konsument, jedno świadczenie czy też kilka odrębnych. W tym kontekście za świadczenia odrębne uznaje się świadczenia wykonywane przez jednego świadczącego na rzecz jednego nabywcy, które nawet jeżeli są w pewien sposób powiązane, mogą być traktowane rozłącznie, a traktowanie to nie wpłynie na charakter żadnego z nich ani też nie sprawi, że wartość świadczeń z punktu widzenia nabywcy będzie inna, niż gdyby świadczenia te były uznane za świadczenie złożone. Przy czym ocena, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym, czy też z szeregiem jednostkowych świadczeń, winna odbywać się w oparciu o to, czy wykonywane świadczenia wykazują ze sobą tak ścisłe powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

Przy kwalifikacji danych świadczeń w kontekście uznania ich za czynności złożone, należy przede wszystkim patrzeć przez pryzmat fundamentalnej zasady, zgodnie z którą każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, a dopiero w sytuacji, gdy jedna czynność obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, wtedy przyjmuje się, że czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Świadczenie złożone (kompleksowe) ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia.

W sytuacji, gdy mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym świadczeniem dwóch lub więcej czynności, tak ściśle ze sobą powiązanych, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku VAT. Zdarzenie to należy traktować jako jednolite świadczenie, w którym kilka elementów należy uznać za konstytutywne do świadczenia głównego. Zatem należy ustalić charakter wykonywanych świadczeń, a tym samym zidentyfikować dominujące składniki danego świadczenia.

W tym miejscu należy wskazać, że dla celów podatkowych złożone działania podatnika traktowane są co do zasady jako jednolita całość. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje kilku świadczeń na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia dla celów podatku od towarów i usług stanowią jedną całość. Wniosek taki wypływa m.in. z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise (sygn. C-349/96). Co istotne, aby móc wskazać, że dana czynność jest czynnością złożoną winna się ona składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na czynność złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element czynności kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia pomocniczego jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej czynności głównej.

Natomiast o tym, czy będziemy mieli do czynienia z dostawą towarów, czy świadczeniem usług, powinien przesądzić element, który w ramach danego świadczenia ma charakter dominujący (zob. np. wyroki TSUE: z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94, Faaborg Gelting Linien; z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien, z glosą P. Selera, opubl. Lex/el. 2010). Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, zaś pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny, wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku, gdy istotą transakcji będą inne czynności, to mimo, że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1, z późn. zm.), podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Przenosząc powyższe ustalenia na grunt rozpatrywanej sprawy należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przedstawionych okolicznościach sprawy, realizowane przez niego świadczenie obejmujące dostarczenie masy betonowej na budowę oraz wylanie przy pomocy rynny lub wypompowanie przy pomocy specjalistycznej pompy ma charakter kompleksowy i stanowi dostawę towarów.

Z opisu sprawy wynika, że czynności, opisane we wniosku, będące przedmiotem zapytania mieszczą się w dziale 23 Wyroby z pozostałych mineralnych surowców niemetalicznych w grupie 23.63.10 Masa betonowa prefabrykowana PKWiU 2008.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Wykonywana przez Wnioskodawcę dostawa masy betonowej sklasyfikowana pod symbolem PKWiU 23.63.10 Masa betonowa prefabrykowana nie została wymieniona w ustawie o podatku od towarów i usług ani w przepisach wykonawczych do tej ustawy jako czynność korzystającą z obniżonej stawki podatku VAT lub zwolnienia od podatku. Tym samym dostawa masy betonowej w okolicznościach wskazanych we wniosku podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych według stawki podatku VAT 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na opisany we wniosku w wariancie 2 sposób fakturowania tj. z wyszczególnieniem poszczególnych elementów składowych ceny sprzedaży świadczenia kompleksowego.

Jak stanowi art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest zobowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Na mocy art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem;
    ()
    
    

Zatem faktura powinna zawierać m.in. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi (art. 106e ust. 1 pkt 7 ustawy).

Przy czym, podkreślić należy, że faktury są dokumentami sformalizowanymi i muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym względzie przepisami prawa krajowego. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla w sposób prawidłowy zaistniałe zdarzenie gospodarcze, a elementy formalne faktury, wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy, mają znaczenie dowodowe.

Treść art. 106e ust. 1 ustawy określa, jakie elementy powinna zawierać faktura. Są to elementy obligatoryjne, których podanie ma przede wszystkim cel fiskalny. Służą one bowiem do prawidłowego zidentyfikowania dla celów podatkowych strony podmiotowej danej transakcji, rodzaju transakcji, jak również wartości służących do określenia wysokości zobowiązania podatkowego w kwotach bezwzględnych. Podmiot zobowiązany do wystawienia faktury powinien precyzyjnie określić rodzaj fakturowanej czynności, tj. podać nazwę (rodzaj) towaru lub usługi. Źródłem tego obowiązku jest aktualnie art. 106e ust. 1 pkt 7 ustawy.

Zatem, skoro w niniejszej sprawie mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym, należna zapłata za to świadczenie powinna być udokumentowana wystawieniem faktury, w której w części zasadniczej przeznaczonej na wskazanie nazwy towaru winna znaleźć się wyłącznie nazwa właściwa dotycząca danego świadczenia. Umieszczenie dowolnie na fakturze w części przeznaczonej na nazwę (rodzaj) towaru lub usługi osobnych pozycji, pomimo że przedmiotem sprzedaży jest świadczenie kompleksowe, sugeruje że przedmiotem sprzedaży jest kilka odrębnych usług lub towarów, a nie jedno kompleksowe świadczenie. W konsekwencji, na fakturze dokumentującej taką sprzedaż w części zasadniczej przeznaczonej na wskazanie nazwy towaru lub usługi winna znaleźć się wyłącznie nazwa właściwa dotycząca dostawy danego towaru. Jednakże nic nie stoi na przeszkodzie, aby np. w części informacyjnej faktury zawrzeć jeśli jest taka wola i uzgodnienie stron umowy elementy oraz ich wartość, które składają się na cenę całej dostawy.

W konsekwencji powyższego należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że dostawa masy betonowej w okolicznościach wskazanych we wniosku uznana za świadczenie kompleksowe podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych według stawki podatku VAT 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, jednakże nie można przyjąć za prawidłowe - sposób fakturowania świadczenia kompleksowego w opisanym we wniosku wariancie 2.

Wobec powyższego z uwagi na powyższe uzasadnienie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać całościowo za nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy lub we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Należy wskazać, że niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowanie PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku..

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego zdarzenia przyszłego (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wymienionych we wniosku czynności) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Oznacza, że gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Powołane interpretacje nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Ponadto wskazać należy, że interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydane przez upoważniony do tego organ, w tym także powołane przez Wnioskodawcę na poparcie własnego stanowiska interpretacje indywidualne, każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej