Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT 8% dla czynności najmu lokalu mieszkalnego w celu krótkotrwałego zakwaterowania na rzecz Pośrednika.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2018 r. (data wpływu 31 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT 8% dla czynności najmu lokalu mieszkalnego w celu krótkotrwałego zakwaterowania na rzecz Pośrednika jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT 8% dla czynności najmu lokalu mieszkalnego w celu krótkotrwałego zakwaterowania na rzecz Pośrednika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza rozpocząć działalność gospodarczą PKPiR oraz VAT. Jest właścicielem nieruchomości o charakterze mieszkalnym, jest to lokal znajdujący się w budynku apartamentowo-hotelowym. Budynek ten został sklasyfikowany jako budynek mieszkalny (PKOB 112), ze względu na fakt, że przeważającą część powierzchni zajmują apartamenty przeznaczone na cele mieszkalne. Lokal ma charakter mieszkalny oraz posiada pełną funkcjonalność, tj. doprowadzone przyłącza wszystkich mediów, pomieszczenie sanitarne, aneks kuchenny, część dzienną i sypialną, tak aby zaspokajać potrzeby mieszkaniowe. Przepisy ustawy o VAT nie odwołują się wprost w zakresie definicji lokalu mieszkalnego do innych regulacji prawnych. Zatem według Wnioskodawcy, jedynie pomocniczo można wskazać na definicję zawartą w ustawie o własności lokali (Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388), która definiuje powyższe pojęcie. Zgodnie z art. 2 ust. 2 tej ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Zdaniem Wnioskodawcy, jego lokal spełnia warunki samodzielnego lokalu mieszkalnego, który może być przedmiotem usług najmu krótkoterminowego. Lokal będzie umeblowany i kompletny do udostępnienia klientowi zamierzającemu skorzystać z usług krótkoterminowego zakwaterowania.

Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny z przeznaczeniem do czerpania korzyści ekonomicznych z usług najmu krótkoterminowego. Właścicielka nieruchomości nie zamierzała i nie będzie realizowała funkcji wynajmu lokalu na cele mieszkaniowe. Celem Wnioskodawcy będzie, przy pomocy zakupionego lokalu mieszkalnego, świadczenie usług zakwaterowania, polegające na oddaniu lokalu mieszkalnego do krótkotrwałego zamieszkania niepołączonego ze świadczeniem innych usług. W opinii Wnioskodawcy, taka usługa stanowi usługę określoną w PKWiU jako usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania (PKWiU 55.2).

Nie mając możliwości sprawnego wykonywania usługi, o której mowa powyżej (miejsce zamieszkania Wnioskodawcy, a miejsce położenia lokalu jest w bardzo dużej od siebie odległości), Zainteresowany będzie poszukiwał podmiotu, który profesjonalnie organizowałby działalność, tj. m.in. pozyskiwał klientów, prowadziłby marketing usług krótkotrwałego zakwaterowania oraz sprawował bieżącą opiekę nad klientami korzystającymi z usług krótkoterminowego zakwaterowania. Wnioskodawca właścicielka lokalu mieszkalnego nie zamierza oddać lokalu w najem lub dzierżawę, lecz będzie poszukiwać podmiotu wykonującego usługę pośrednictwa w wynajmie nieruchomości, który organizowałby w imieniu Zainteresowanego działalność w miejscu lokalizacji lokalu mieszkalnego.

Usługa taka będzie zawarta jako umowa współpracy w celu krótkotrwałego zakwaterowania w apartamencie turystycznym. Wnioskodawca upoważni Pośrednika do udostępniania klientom, w celu krótkotrwałego zakwaterowania, lokal Wnioskodawcy. Pośrednik będzie upoważniony przez Zainteresowanego m.in. do pobierania należności (zaliczek, zadatków, odpłatności za pobyt) od klientów korzystających z usług zakwaterowania oraz dokonywania z klientami kompleksowych rozliczeń finansowych (wystawiania faktur, ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej Pośrednika) oraz innych usług operacyjnych typu sprzątanie lokalu, oddanie do pralni pościeli i jej odbiór.

Wnioskodawca nie będzie upoważniony do zapoznania się z danymi klientów faktycznie korzystających z jego lokalu, gdyż cała baza danych klientów będzie własnością Pośrednika. Zainteresowany nie będzie stroną transakcji z klientami faktycznie korzystającymi z pobytu w jego lokalu mieszkalnym. Faktury dla klientów korzystających z zakwaterowania wystawiane będą przez Pośrednika, w jego imieniu, paragony fiskalne (w przypadku gdy klient nie żąda faktury) będą również drukowane przez kasę rejestrującą będącą własnością Pośrednika. Pośrednik będzie działał z upoważnienia i na rzecz właścicielki lokalu mieszkalnego. Obowiązkiem Pośrednika będzie sporządzenie miesięcznego zestawienia liczby usług, z których skorzystali klienci w okresie rozliczeniowym wraz z ceną usługi zastosowanej przez Pośrednika. Pośrednik zostanie również upoważniony do kształtowania ceny usługi najmu krótkoterminowego w przedziale uzgodnionym przez strony umowy oraz stosowania upustów cenowych. Sporządzone przez Pośrednika zestawienie liczby usług zakwaterowania oraz zastosowanej ceny usługi, kwot zaliczek, zadatków ustalające osiągnięte staraniem Pośrednika przychody ze sprzedaży usług (pomniejszone o kwotę wynagrodzenia Pośrednika) w okresie rozliczeniowym będzie podstawą do wystawienia faktury sprzedaży usług krótkotrwałego zakwaterowania przez Wnioskodawcę na rzecz Pośrednika.

Pośrednik nie będzie fakturował odrębnie na Zainteresowanego wartości usługi pośrednictwa wykonanych na jego rzecz z powodów, o których mowa w zdaniu poprzednim. Pośrednik otrzymawszy fakturę od Wnioskodawcy, przeleje na jego konto kwotę wynikającą z faktury sprzedaży usług krótkotrwałego zakwaterowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy właściwe będzie zastosowanie stawki 8% podatku VAT dla sprzedaży usług najmu lokalu mieszkalnego w celu krótkotrwałego zakwaterowania w fakturze wystawionej przez Wnioskodawcę na rzecz Pośrednika w wynajmie nieruchomości, z którym będzie związany umową współpracy w celu krótkotrwałego zakwaterowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi krótkotrwałego zakwaterowania, które zamierza świadczyć będą, na podstawie załącznika nr 3 (poz. 163) do ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowane według stawki 8%.

Fakt, że Wnioskodawca sam nie będzie uczestniczył bezpośrednio w kontaktach z klientami, nie będzie dokonywał ewidencjonowania przychodów pozyskiwanych bezpośrednio od osób korzystających z usług zakwaterowania nie będzie wpływać na zmianę kwalifikacji świadczonej przez niego usługi obiektów noclegowych turystycznych miejsc krótkotrwałego zakwaterowania (PKWiU 55.2). Obecność Pośrednika podyktowana będzie jedynie względami organizacyjnymi i jego rola ograniczy się do zastąpienia właścicielki lokalu mieszkalnego przeznaczonego do wynajmu krótkoterminowego w czynnościach materialno-technicznych. Działanie Pośrednika w imieniu i na rzecz osób trzecich będzie polegało na odnalezieniu i skontaktowaniu ze sobą dostawcy i nabywcy w celu zawarcia między nimi transakcji. Czynności wykonane przez Pośrednika, które będą miały doprowadzić do wykonania usługi głównej nie zmienią przedmiotu czynności głównej jaką będzie usługa najmu krótkoterminowego.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy VAT w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi zdaniem Wnioskodawcy taki przypadek zajdzie w sytuacji objętej wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. Swoista fikcja prawna zawarta w art. 8 ust. 2a ustawy VAT, zdaniem Zainteresowanego stanowi o tym że Pośrednik nabywa usługę najmu krótkotrwałego od właścicielki, którą następnie odsprzedaje ostatecznemu konsumentowi.

W przypadku, którego dotyczy wniosek o interpretację nie dojdzie do prostego refakturowania usług najmu krótkoterminowego ponieważ, jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego wartość usługi krótkotrwałego zakwaterowania, którą Wnioskodawca będzie obciążać Pośrednika będzie różnicą pomiędzy wartością ww. usługi należną od ostatecznych konsumentów usług umniejszoną o wynagrodzenie Pośrednika. Zdaniem Zainteresowanego nie wpływa to na kwalifikację usługi, która ciągle pozostaje usługą najmu krótkoterminowego mieszczącą się w treści poz. 163 załącznika nr 3 ustawy VAT i daje podstawę Wnioskodawcy do zastosowania stawki 8% przy sprzedaży ww. usługi na rzecz Pośrednika.

Faktura wystawiana przez właściciela lokalu mieszkalnego z tytułu świadczenia usługi najmu krótkoterminowego na rzecz Pośrednika będzie obejmowała okresy rozliczeniowe zawarte w umowie oraz będzie wystawiana terminowo, co oznacza że właściciel będzie działał zgodnie z art. 19a ust. 3 oraz art. 106i ust. 1 ustawy VAT.

Wnioskodawca nie zamierza zawrzeć z Pośrednikiem umowy najmu lub umowy dzierżawy lokalu, a jedynie powierzy wykonanie wskazanych w umowie czynności.

Według art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia1984 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W tym przypadku nie będzie można mówić o oddaniu lokalu mieszkalnego Pośrednikowi w celu osiągnięcia przez niego korzyści ekonomicznych na jego rzecz i w jego imieniu. Umowa będzie wyraźnie stanowić, że Pośrednik może jedynie otrzymać wynagrodzenie w wysokości X% naliczane od faktycznie pozyskanych, dzięki jego staraniom, przychodów od klientów. Wobec braku znamion przekazania lokalu mieszkalnego w najem Pośrednikowi, nie będzie mógł on dokonywać czynności jego podnajmu osobom faktycznie korzystającym z usług krótkotrwałego zakwaterowania, zatem zasadne jest twierdzenie, że Wnioskodawca jest upoważniony do stosowania 8% stawki VAT na sprzedaż usługi najmu krótkotrwałego, jaką będzie stosował w rozliczeniach z Pośrednikiem z tytułu umowy współpracy. Zgodnie z art. 353 KC strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony zawrą umowę Pośrednictwa, postanowią o sposobie rozliczania wzajemnych zobowiązań i należności, a treść ich relacji umownych nie będzie wyłączać możliwości zastosowania stawki 8% na sprzedaż usług najmu krótkoterminowego, którą zastosuje Wnioskodawca w rozliczeniach z Pośrednikiem (poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności, której miejsce świadczenia lub dostawy znajduje się na terytorium kraju, istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym, wydając przedmiotową interpretację organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. na podanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) dalej: PKWiU, zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczeniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Tutejszy organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowanie PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego zdarzenia przyszłego (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wymienionej we wniosku czynności) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia odwołują się do grupowań PKWiU przy ustalaniu preferencyjnych stawek podatkowych. Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania podatkiem VAT w stosunku do towarów i usług, dla których przepisy VAT powołują stosowną klasyfikację statystyczną.

Przy wyznaczaniu zakresu stosowania stawek obniżonych, w okresie od 1 stycznia 2011 r., wykorzystywana jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.). Pomimo że od dnia 1 stycznia 2016 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług obowiązuje nowe rozporządzenie (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) Dz. U. z 2015 r., poz. 1676, z późn. zm.), to zgodnie z zapisem § 3 pkt 1 tego rozporządzenia, do dnia 31 grudnia 2018 r. stosuje się PKWiU wprowadzone rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

W tym miejscu należy wskazać, że podatnik jest zobowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z prawidłowym zdefiniowaniem i zaklasyfikowaniem wykonywanych czynności.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem odsprzedaży usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi. Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Z powołanych przepisów wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl natomiast przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.

W załączniku nr 3 do ustawy zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, w poz. 163 wymienione zostały usługi mieszczące się w grupowaniu PKWiU 55, tj. usługi związane z zakwaterowaniem.

W tym miejscu zwrócić uwagę należy, że ustawodawca nie poprzedził PKWiU 55 symbolem ex co pozwala przyjąć, że stawka obniżona podatku ma zastosowanie do wszelkich towarów i usług zawierających się w tym grupowaniu.

Zatem, w sytuacji gdy usługa świadczona przez podatnika mieści się w grupowaniu: PKWiU 55, usługa ta podlega opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 8%.

Jednocześnie z objaśnienia nr 1) do ww. załącznika Nr 3 do ustawy wynika, że wykaz nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i świadczenia usług zwolnionych od podatku VAT lub opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka, której dotyczy załącznik.

Powyższe oznacza, że jeżeli dany towar (lub usługa) wymieniony w załączniku nr 3, na podstawie innych regulacji podlega opodatkowaniu niższą stawką podatku VAT lub zwolnieniu od podatku zastosowanie ma ta niższa stawka podatku lub zwolnienie od podatku.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza rozpocząć działalność gospodarczą PKPiR oraz VAT. Jest właścicielem nieruchomości o charakterze mieszkalnym, jest to lokal znajdujący się w budynku apartamentowo-hotelowym. Budynek ten został sklasyfikowany jako budynek mieszkalny, ze względu na fakt, że przeważającą część powierzchni zajmują apartamenty przeznaczone na cele mieszkalne. Lokal ma charakter mieszkalny oraz posiada pełną funkcjonalność, tj. doprowadzone przyłącza wszystkich mediów, pomieszczenie sanitarne, aneks kuchenny, część dzienną i sypialną, tak aby zaspokajać potrzeby mieszkaniowe. Przepisy ustawy o VAT nie odwołują się wprost w zakresie definicji lokalu mieszkalnego do innych regulacji prawnych. Zatem według Wnioskodawcy, jedynie pomocniczo można wskazać na definicję zawartą w ustawie o własności lokali, która definiuje powyższe pojęcie. Zgodnie z art. 2 ust. 2 tej ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Zdaniem Wnioskodawcy, jego lokal spełnia warunki samodzielnego lokalu mieszkalnego, który może być przedmiotem usług najmu krótkoterminowego. Lokal będzie umeblowany i kompletny do udostępnienia klientowi zamierzającemu skorzystać z usług krótkoterminowego zakwaterowania. Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny z przeznaczeniem do czerpania korzyści ekonomicznych z usług najmu krótkoterminowego. Właścicielka nieruchomości nie zamierzała i nie będzie realizowała funkcji wynajmu lokalu na cele mieszkaniowe. Celem Wnioskodawcy będzie, przy pomocy zakupionego lokalu mieszkalnego, świadczenie usług zakwaterowania, polegające na oddaniu lokalu mieszkalnego do krótkotrwałego zamieszkania, niepołączonego ze świadczeniem innych usług. W opinii Wnioskodawcy, taka usługa stanowi usługę określoną w PKWiU jako usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania (PKWiU 55.2). Nie mając możliwości sprawnego wykonywania usługi, o której mowa powyżej, Zainteresowany będzie poszukiwał podmiotu, który profesjonalnie organizowałby działalność, tj. m.in. pozyskiwał klientów, prowadziłby marketing usług krótkotrwałego zakwaterowania oraz sprawował bieżącą opiekę nad klientami korzystającymi z usług krótkoterminowego zakwaterowania. Wnioskodawca właścicielka lokalu mieszkalnego nie zamierza oddać lokalu w najem lub dzierżawę, lecz będzie poszukiwać podmiotu wykonującego usługę pośrednictwa w wynajmie nieruchomości, który organizowałby w imieniu Zainteresowanego działalność w miejscu lokalizacji lokalu mieszkalnego. Usługa taka będzie zawarta jako umowa współpracy w celu krótkotrwałego zakwaterowania w apartamencie turystycznym. Wnioskodawca upoważni Pośrednika do udostępniania klientom, w celu krótkotrwałego zakwaterowania, lokal Wnioskodawcy. Pośrednik będzie upoważniony przez Zainteresowanego m.in. do pobierania należności od klientów korzystających z usług zakwaterowania oraz dokonywania z klientami kompleksowych rozliczeń finansowych oraz innych usług operacyjnych typu sprzątanie lokalu, oddanie do pralni pościeli i jej odbiór. Wnioskodawca nie będzie upoważniony do zapoznania się z danymi klientów faktycznie korzystających z jego lokalu, gdyż cała baza danych klientów będzie własnością Pośrednika. Zainteresowany nie będzie stroną transakcji z klientami faktycznie korzystającymi z pobytu w jego lokalu mieszkalnym. Faktury dla klientów korzystających z zakwaterowania wystawiane będą przez Pośrednika, w jego imieniu, paragony fiskalne będą również drukowane przez kasę rejestrującą będącą własnością Pośrednika. Pośrednik będzie działał z upoważnienia i na rzecz właścicielki lokalu mieszkalnego. Obowiązkiem Pośrednika będzie sporządzenie miesięcznego zestawienia liczby usług, z których skorzystali klienci w okresie rozliczeniowym wraz z ceną usługi zastosowanej przez Pośrednika. Pośrednik zostanie również upoważniony do kształtowania ceny usługi najmu krótkoterminowego w przedziale uzgodnionym przez strony umowy oraz stosowania upustów cenowych. Sporządzone przez Pośrednika zestawienie liczby usług zakwaterowania oraz zastosowanej ceny usługi, kwot zaliczek, zadatków ustalające osiągnięte staraniem Pośrednika przychody ze sprzedaży usług (pomniejszone o kwotę wynagrodzenia Pośrednika) w okresie rozliczeniowym będzie podstawą do wystawienia faktury sprzedaży usług krótkotrwałego zakwaterowania przez Wnioskodawcę na rzecz Pośrednika. Pośrednik nie będzie fakturował odrębnie na Zainteresowanego wartości usługi pośrednictwa wykonanych na jego rzecz z powodów, o których mowa w zdaniu poprzednim. Pośrednik otrzymawszy fakturę od Wnioskodawcy, przeleje na jego konto kwotę wynikającą z faktury sprzedaży usług krótkotrwałego zakwaterowania.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości, czy właściwe będzie zastosowanie stawki 8% podatku VAT dla sprzedaży usług najmu lokalu mieszkalnego w celu krótkotrwałego zakwaterowania w wystawionej przez niego fakturze na rzecz Pośrednika, z którym będzie związany umową współpracy, w zakresie świadczenia usług najmu w celu krótkotrwałego zakwaterowania.

Na tle przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie regulacja wynikająca z art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług. Czynności wykonywane przez Pośrednika na podstawie umowy o współpracy w celu krótkotrwałego zakwaterowania, prowadzą do wykonania usługi głównej, nie zmieniając przedmiotu czynności głównej jaką jest usługa najmu krótkoterminowego.

W świetle przywołanych przepisów oraz przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy, w szczególności zaklasyfikowania przez Wnioskodawcę świadczonych usług do grupowania PKWiU 55.2 usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania należy stwierdzić, że tak zaklasyfikowane usługi powinny być opodatkowane stawką podatku w wysokości 8%, zgodnie z art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 oraz poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Końcowo należy jeszcze raz podkreślić, że tutejszy organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowanie PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku, co oznacza, że jeżeli w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej, zostaną ustalone odmienne od przedstawionych we wniosku stanów faktycznych, niniejsza interpretacja nie wywrze skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym tutejszy organ w niniejszej interpretacji odniósł się wyłącznie do kwestii objętej przedmiotem pytania. Inne kwestie przedstawione w opisywanym zdarzeniu przyszłym, które nie zostały objęte pytaniem i nie dotyczą stosowania prawa podatkowego nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii prawidłowości zawieranych umów cywilnoprawnych między stronami, jak i sposobu dokumentowania czynności świadczonych przez Pośrednika na rzecz Wnioskodawcy.

Ponadto tutejszy organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej