Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego oraz w zakresie ustalenia właściwego kursu do przeliczania waluty obcej na złote w celu określenia podstawy opodatkowania.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2017 r. (data wpływu 24 listopada 2017 r.) uzupełnionym w dniu 9 stycznia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

1. określenia momentu powstania obowiązku podatkowego;
2. ustalenia właściwego kursu do przeliczania waluty obcej na złote w celu określenia podstawy opodatkowania

jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego oraz w zakresie ustalenia właściwego kursu do przeliczania waluty obcej na złote w celu określenia podstawy opodatkowania. W dniu 9 stycznia 2018 r. wniosek został uzupełniony o brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. z siedzibą została utworzona 22 września 2015 r. przez (), spółkę prawa hiszpańskiego, która posiada 100% udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest produkcja materiałów izolacyjnych dla branży automotive. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej oferuje towary do sprzedaży. Wnioskodawca posiada rozbudowaną bazę odbiorców. Część z tych odbiorców to stali kontrahenci, którzy stale zamawiają u Wnioskodawcy towary. Wnioskodawca posiada pisemne umowy o współpracy ze swoimi kontrahentami. Często zdarzają się sytuacje, w których kontrahent dokonuje zamówień kilka razy w miesiącu (średnio 5-10 dostaw). Z niektórymi kontrahentami Wnioskodawca rozlicza się w walucie obcej, np. euro. Dotychczas Wnioskodawca każdą z dostaw rozliczał indywidualnie, tzn. do każdej dostawy wystawiał odrębną fakturę VAT i dla każdej z dostaw określał kurs waluty zgodnie z obowiązującymi w VAT zasadami, czyli na dzień poprzedzający dzień dostawy (każdej). Dla uproszczenia systemu rozliczeń jeden z kontrahentów Wnioskodawcy zwrócił się z prośbą o zmianę umowy i ustalenie okresów rozliczeniowych, gdzie wystawiana byłaby tylko jedna faktura VAT za wszystkie dostawy zrealizowane w danym okresie rozliczeniowym. Kontrahent zaproponował, aby były to okresy dwutygodniowe, a zatem faktura byłaby wystawiana na koniec każdego z tych okresów (w miesiącu dwie faktury).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy obowiązek podatkowy dla dostaw towarów dokonywanych przez Wnioskodawcę na zasadach przedstawionych w stanie faktycznym będzie powstawał na zasadach określonych w art. 19a ust. 1 w zw. z ust. 3 i 4 ustawy o VAT, tj. z upływem ostatniego dnia każdego okresu rozliczeniowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 i 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega zarówno odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju jak i wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 19a ust. 1 znowelizowanej ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W ustawie został jednak wskazany szczególny sposób określenia momentu dokonania dostawy towarów w sytuacji, gdy ustalono okresowe rozliczenia z tytułu dokonanych transakcji. Mówi o tym art. 19a ust. 4 ustawy o VAT w nawiązaniu do art. 19a ust. 3, gdzie dostawę towarów, dla której ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia jej świadczenia. Przepis art. 19a ust. 3 i ust. 4 znowelizowanej ustawy o VAT, należy stosować zatem do dostaw towarów wprost, z uwzględnieniem charakteru tej czynności opodatkowanej.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawodawca w żaden sposób nie wprowadził ograniczeń co do dostaw towarów np. w postaci rodzaju przedmiotu transakcji, minimalnej liczby transakcji. Z punktu widzenia przepisu istotne jest jedynie to, że został ustalony okres rozliczeniowy. Również terminy i okresy tych płatności i rozliczeń pozostają bez znaczenia. Ważny jest bowiem sam fakt ich określenia.

Zgodnie z art. 19a ust. 4 ustawy o VAT, regulacje ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2, a zatem z wyjątkiem wydania towarów na podstawie umowy dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

W ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że dostawy mają charakter częstotliwy, tj. powtarzalny w danym okresie to możliwe jest ustalenie dla dostaw towarów okresów rozliczeniowych i stosowanie art. 19a ust. 3 i 4 ustawy.

Zgodnie z art. 31a ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku, gdy kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego. Podatnik może wybrać sposób przeliczania tych kwot na złote według ostatniego kursu wymiany opublikowanego przez Europejski Bank Centralny na ostatni dzień poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego; w takim przypadku waluty inne niż euro przelicza się z zastosowaniem kursu wymiany każdej z nich względem euro.

Zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym w pkt 1 uzasadnienia, obowiązek podatkowy w stosunku do transakcji przedstawionych w stanie faktycznym będzie powstawał na zasadach określonych w art. 19a ust. 1 w zw. z ust. 3 i 4 znowelizowanej ustawy o VAT. Zatem w odniesieniu do dostaw towarów, za które wynagrodzenie określone będzie w walucie obcej, Spółka do przeliczenia kwot na złote powinna stosować od dnia 1 stycznia 2014 r. średni kurs danej waluty obcej ogłoszony przez Narodowy Bank Polski lub ostatni kurs wymiany opublikowany przez Europejski Bank Centralny na ostatni dzień poprzedzający ostatni dzień okresu rozliczeniowego (tekst jedn.: na ostatni dzień poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego) do wszystkich dostaw towarów realizowanych w danym okresie rozliczeniowym.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, dla wszystkich dostaw towarów zrealizowanych w danym okresie rozliczeniowym w danej walucie zastosowanie będzie miał ten sam kurs waluty niezależnie od dat dokonania poszczególnych dostaw objętych okresowym rozliczeniem, tj. kurs z dnia poprzedzającego ostatni dzień danego okresu rozliczeniowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż rozumie się m.in. odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju (art. 2 pkt 22 ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, a głównym przedmiotem jego działalności gospodarczej jest produkcja materiałów izolacyjnych dla branży automotive. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej oferuje towary do sprzedaży. Wnioskodawca posiada rozbudowaną bazę odbiorców, z których część to stali kontrahenci, którzy stale zamawiają u Wnioskodawcy towary. Wnioskodawca posiada pisemne umowy o współpracy ze swoimi kontrahentami. Często zdarzają się sytuacje, w których kontrahent dokonuje zamówień kilka razy w miesiącu (średnio 5-10 dostaw). Z niektórymi kontrahentami Wnioskodawca rozlicza się w walucie obcej, np. euro. Dotychczas Wnioskodawca każdą z dostaw rozliczał indywidualnie, tzn. do każdej dostawy wystawiał odrębną fakturę VAT i dla każdej dostawy określał kurs waluty zgodnie z obowiązującymi w VAT zasadami, czyli na dzień poprzedzający dzień dostawy (każdej). Dla uproszczenia systemu rozliczeń jeden z kontrahentów Wnioskodawcy zwrócił się z prośbą o zmianę umowy i ustalenie okresów rozliczeniowych, gdzie wystawiana byłaby tylko jedna faktura VAT za wszystkie dostawy zrealizowane w danym okresie rozliczeniowym. Kontrahent zaproponował, aby były to okresy dwutygodniowe, a zatem faktura byłaby wystawiana na koniec każdego z tych okresów (w miesiącu dwie faktury).

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi art. 19a ust. 3 ustawy.

W myśl natomiast art. 19a ust. 4 ustawy przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

W art. 19a ust. 3 ustawy ustawodawca wprowadził unormowanie w zakresie uznania za wykonaną usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, czyli taką usługę, która jest zwykle wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas, natomiast rozliczenie należności za nią następuje w ramach okresu.

Z przepisu art. 19a ust. 4 ustawy wynika, że identyczne zasady jak dla usług stosowane są dla dostaw towarów o charakterze ciągłym w przypadku, gdy dla tych dostaw ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń. W takich przypadkach dostawę towarów o charakterze ciągłym uważa się za dokonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia tej dostawy.

Obecnie przepisy regulujące podatek od towarów i usług nie definiują pojęcia sprzedaży o charakterze ciągłym. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 935/11 odniósł się do tego pojęcia następująco: (...) sprzedaż o charakterze ciągłym (...) polega na świadczeniach ciągłych podatnika, obejmujących pewne stałe zachowania w czasie trwania stosunku obligacyjnego, zaspokajające interes odbiorcy tych świadczeń, poprzez ich trwały pod względem czasowym i funkcjonalnym charakter oraz cechujące się niemożliwością wyodrębnienia powtarzających się czynności podatnika, co jest charakterystyczne dla świadczeń ciągłych (okresowych).

Wykładnia językowa pojęcia sprzedaż o charakterze ciągłym sprowadza się do ustalenia znaczenia przymiotnika ciągły. W Słowniku Języka Polskiego pod red. J. Szymczaka (PWN, Warszawa 1989) słowo to zdefiniowane zostało jako dziejący się, odbywający nieustannie, trwający stale, nieustannie; bezustanny, ustawiczny, stale się powtarzający, stały oraz ciągnący się nieprzerwanie w przestrzeni, nie mający luk, odstępów.

Z powyższego wynika, że za sprzedaż o charakterze ciągłym należy uznać sprzedaż odbywającą się bezustannie, stale, bez przerwy itd. Pojęcie ciągłości rozumiane zgodnie z zasadami prawa cywilnego, należy odnieść do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym. Zobowiązanie takie wytwarza stosunek prawny oznaczony terminem lub nim nieoznaczony. Charakter tego zobowiązania jest trwały i mogą z niego wypływać obowiązki ciągłe lub okresowe. W zobowiązaniu ciągłym nie da się wyróżnić powtarzających się odrębnych czynności, które można byłoby zakwalifikować jako świadczenia samodzielne w określonym momencie (czasie). Innymi słowy, w przypadku świadczenia ciągłego nie sposób stwierdzić, że zostało ono zrealizowane w konkretnej dacie, ponieważ jest ono realizowane stale stan realizacji świadczenia trwa przez określony okres (np. w przypadku najmu, usług telekomunikacyjnych czy dostawy energii elektrycznej). Pod pojęciem sprzedaży ciągłej należy więc rozumieć wynikające ze zobowiązania o charakterze ciągłym, świadczenie polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu się strony zobowiązanej do świadczenia.

Niemożność jednorazowego wykonania czynności o charakterze ciągłym powinna wynikać z rodzaju czynności (istoty świadczenia), a nie z okoliczności, że na mocy jednej umowy zawartej na określony czas dokonanych zostanie wiele świadczeń, które co do zasady mogą być wykonane jednorazowo. Samo zawarcie więc pomiędzy kontrahentami umowy, z której wynika zobowiązanie do dokonywania stałych dostaw towarów nie przesądza o uznaniu danej sprzedaży za sprzedaż o charakterze ciągłym.

Zapewnienie ciągłości dostaw towaru na rzecz kontrahenta nie przesądza o tym, że jest to sprzedaż o charakterze ciągłym. Każda bowiem z tych dostaw może być wyodrębniona co do daty i ilości dostarczonego towaru. Także więc dokonywanie dostaw w ramach długofalowej umowy o współpracy na rzecz danego kontrahenta nie oznacza, że można mówić o sprzedaży o charakterze ciągłym. Nie w tak rozumianej częstotliwości tkwi bowiem istota sprzedaży ciągłej, chodzi o trwałość dostawy nieprzerwanie przez cały okres trwania umowy, oraz o czynności które są stale w fazie wykonywania.

Podobnie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 listopada 2011 r. sygn. akt 157/11: istotą świadczenia ciągłego jest pewna stałość i trwałe spełnianie świadczenia w czasie, która powoduje niemożność wyróżnienia powtarzających się odrębnych czynności stanowiących samodzielne świadczenia i w konsekwencji określenia dnia dokonania danej czynności, jako dnia spełnienia świadczenia.

Zatem należy sformułować wniosek, że jako sprzedaż ciągłą można uznać każdą dostawę lub usługę, która jest stale w fazie wykonywania, co oznacza, że wykonywana jest nieprzerwanie przez czas trwania umowy i w której jednoznacznie można określić jedynie moment rozpoczęcia jej świadczenia, natomiast moment jej zakończenia rozumianego jako definitywne wykonanie, nie jest z góry określony. Jest on wyznaczony przez datę obowiązywania umowy między kontrahentami.

Jak wynika z opisu sprawy, kontrahenci dokonują odrębnych zamówień kilka razy w miesiącu (średnio 5-10 dostaw). Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca, dotychczas każdą z dostaw rozliczał indywidualnie, tzn. do każdej dostawy wystawiał odrębną fakturę VAT.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca dysponuje narzędziami, które umożliwiają mu ustalenie zarówno momentu dokonania poszczególnych dostaw towarów jak i określenie przedmiotu konkretnych dostaw. Tym samym w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze świadczeniami jednorazowymi dokonywanymi w ustalonych umowami okresach czasu, które można wyodrębnić jako samodzielne dostawy, określone jednoznacznie co do przedmiotu oraz czasu ich realizacji. Natomiast sam fakt zmiany przez Wnioskodawcę umowy z kontrahentem jedynie w celu uproszczenia z nim rozliczeń, z której będzie wynikać dwutygodniowy okres rozliczeniowy, nie wpłynie na zmianę odrębnego charakteru poszczególnych dostaw towarów dokonywanych dla tego kontrahenta ustalony z kontrahentem okres rozliczeniowy nie może przesądzać o uznaniu dokonywanej sprzedaży za sprzedaż o charakterze ciągłym.

W związku z powyższym, dokonywane przez Wnioskodawcę dostawy na rzecz kontrahenta, nie będzie można uznać za sprzedaż o charakterze ciągłym. W konsekwencji do przedmiotowych dostaw nie będzie miał zastosowania przepis art. 19a ust. 4 ustawy.

Podsumowując, obowiązek podatkowy dla dostaw towarów dokonywanych przez Wnioskodawcę będzie powstawał na zasadach ogólnych określonych w art. 19a ust. 1 ustawy, jednak z chwilą dokonania każdej odrębnej dostawy towarów, a nie jak uważa Wnioskodawca, z upływem ostatniego dnia każdego okresu rozliczeniowego.

Jak stanowi art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 31a ust. 1 ustawy w przypadku gdy kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego. Podatnik może wybrać sposób przeliczania tych kwot na złote według ostatniego kursu wymiany opublikowanego przez Europejski Bank Centralny na ostatni dzień poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego; w takim przypadku waluty inne niż euro przelicza się z zastosowaniem kursu wymiany każdej z nich względem euro.

Przepis art. 31a ustawy znajduje zastosowanie, kiedy podstawa opodatkowania jest wyrażona w walucie obcej. Wówczas kwoty wyrażone w walucie obcej przelicza się na złote według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego. Alternatywnie podatnik kwoty wyrażone w walucie obcej może przeliczać na złote według ostatniego kursu wymiany opublikowanego przez Europejski Bank Centralny na ostatni dzień poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego.

Jak wskazano powyżej, w przedmiotowej sprawie obowiązek podatkowy będzie powstawał z chwilą dokonania każdej odrębnej dostawy towarów.

Zatem przy dokonywaniu dostaw towarów przez Wnioskodawcę, właściwym dla przeliczenia kwot stosowanych do określenia podstawy opodatkowania wyrażonych w walucie obcej na złote będzie średni kurs danej waluty obcej ogłoszony przez Narodowy Bank Polski (lub ostatni kurs wymiany opublikowany przez Europejski Bank Centralny) na ostatni dzień poprzedzający dokonanie każdej odrębnej dostawy towarów, a nie jak twierdzi Wnioskodawca, na ostatni dzień poprzedzający dzień danego okresu rozliczeniowego.

Tym samym Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Wnioskodawcy, tj. określenia momentu powstania obowiązku podatkowego oraz ustalenia właściwego kursu do przeliczania waluty obcej na złote w celu określenia podstawy opodatkowania dla dostaw towarów na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej