Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości gruntowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2017 r. (data wpływu 7 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 stycznia 2018 r. (data wpływu 30 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości gruntowej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości gruntowej. Dnia 30 stycznia 2018 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wraz z żoną nabył w dniu 28 sierpnia 2007 r. nieruchomość składającą się między innymi z niezabudowanej działki o powierzchni 2938 m.kw. W obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego opisana wyżej działka położona jest w przeważającej części na obszarze oznaczonym symbolem 1 MN stanowiącym teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, wolnostojącej oraz we fragmencie na terenie oznaczonym symbolem KD droga dojazdowa, co stanowi, że działka ta nie jest nieruchomością rolną.

Zakup został dokonany na prawach wspólności małżeńskiej. Zakup tej nieruchomości został dokonany wyłącznie z myślą o własnych potrzebach mieszkaniowych, tj. budowy domów dla Wnioskodawcy, oraz dla dzieci, w związku z czym w roku 2012 działki zostały podzielone na cztery. Aktualnie działki nie są uzbrojone i nie posiadają warunków zabudowy. W celu rozpoczęcia własnej inwestycji, w dniu 03 kwietnia 2017 r. Wnioskodawca wystąpił wraz z żoną do Urzędu Miasta z prośbą o udzielenie informacji, czy i kiedy miasto ma zamiar wykonać trwałą drogę dojazdową, ponieważ w obecnym stanie nieruchomości te nie mają wytyczonej drogi dojazdowej i brak jest przejezdności, co uniemożliwia realizację własnych celów mieszkaniowych i nie ma żadnych możliwości na zagospodarowanie posiadanych nieruchomości. W związku z odpowiedzią jaką otrzymano z Urzędu Miasta, z której wynika, że miasto nie ma w zadaniach określonych na lata 2016-2034 budowy drogi dojazdowej do posiadanych działek, postanowiono odłożyć w czasie inwestycje polegające na budowie domu dla dzieci i zrezygnować z budowy domu na własne potrzeby do czasu pozyskania dalszych informacji na temat budowy drogi dojazdowej. W międzyczasie na sąsiedniej działce zaczął budowę domu sąsiad, któremu Wnioskodawca wraz z żoną sprzedali okazjonalnie jedną z działek. Nie przeszkadzało mu, że nie ma drogi dojazdowej, ponieważ wjazd ma z drugiej strony swojej działki i zakupu dokonał w celu powiększenia swojej posesji. Nie dokonywano żadnych działań mających na celu zamiar sprzedaży tych działek, nie występowano o plan zagospodarowania, nie prowadzono żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży i Wnioskodawca wraz z żoną nie ma obecnie zamiaru sprzedaży pozostałych działek. Inwestycja jest wstrzymana wyłącznie z powodu braku przejezdności do tych działek, i jest traktowana jako prywatny majątek osobisty.

Dnia 30 stycznia 2018 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego wskazując, że:

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT działalność gospodarcza od dnia 01 grudnia 2001 r.
2. Działka opisywana we wniosku nigdy nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej.
3. Z nieruchomości nigdy nie były dokonywane dostawy produktów rolnych działka ta nie była uprawiana.
4. Działka nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie jakichkolwiek umów.
5. Wnioskodawca w stosunku do nieruchomości nigdy nie występował o przyłącza do sieci wodociągowej, gazowej i energetycznej. Natomiast działka ta była ogłaszana na sprzedaż za pośrednictwem internetu jak i biurze nieruchomości, ale niestety ze względu na brak dojezdności do nieruchomości nikt nie był zainteresowany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż tej nieruchomości, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż tej nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ:

• sprzedaż nieruchomości pochodzi z prywatnego majątku i nie jest dokonana w ramach działalności gospodarczej;
• aby czynność sprzedaży była opodatkowana podatkiem VAT, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku VAT;
• pomimo, że grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy, to nie można uznać, że towar ten został sprzedany w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej;
• Wnioskodawca nie wykonywał żadnych czynności zachęcających potencjalnego kupca do zakupu tej działki, podział działek nastąpił wiele lat temu z myślą wyłącznie o własnych potrzebach mieszkaniowych oraz dla dzieci, a nie dla celów odsprzedaży;
• nie występują przesłanki do uznania, że sprzedaż tej nieruchomości, mimo że jest to majątek prywatny, może mieć znamiona działalności gospodarczej, ponieważ nie występuje ciągle (sprzedaż nastąpiła okazjonalnie i jednorazowo, właściwie dzięki temu, że brak jest drogi dojazdowej, a sąsiadowi to nie przeszkadzało, ponieważ dojazd ma z drugiej strony);
• nie zostały poniesione żadne nakłady inwestycyjne w celu podniesienia atrakcyjności działki, Wnioskodawca wraz z żoną nie dokonali uzbrojenia tych działek, ani nie wnioskowali o warunki zabudowy, działki nie zostały ogrodzone i wydzielone.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że sprzedaż tej nieruchomości nie jest dokonana w ramach działalności gospodarczej, została ona sprzedana jako część wspólnego majątku w okolicznościach opisanych wyżej, co stanowi, że nie może być traktowana jako działalność zarobkowa wykonywana w sposób zamierzony, powtarzalny i ostatecznie nie może być opodatkowana podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary na mocy art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Stosownie do treści art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682), zwanej dalej k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 k.r.o., w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 k.r.o., oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 k.r.o., zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 k.r.o., oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza według art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11 grudnia 2006, str. 1, z późn. zm.), a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy, jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca wraz z żoną nabył w dniu 28 sierpnia 2007 r. nieruchomość składającą się między innymi z niezabudowanej działki o powierzchni 2938 m.kw. W obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego opisana wyżej działka położona jest w przeważającej części na obszarze oznaczonym symbolem 1 MN stanowiącym teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, wolnostojącej oraz we fragmencie na terenie oznaczonym symbolem KD droga dojazdowa, co stanowi, że działka ta nie jest nieruchomością rolną. Zakup tej nieruchomości został dokonany wyłącznie z myślą o własnych potrzebach mieszkaniowych, tj. budowy domów dla Wnioskodawcy, oraz dla dzieci, w związku z czym w roku 2012 działki zostały podzielone na cztery. Aktualnie działki nie są uzbrojone i nie posiadają warunków zabudowy. W związku z faktem, że miasto nie ma w zadaniach określonych na lata 2016-2034 budowy drogi dojazdowej do posiadanych działek, postanowiono odłożyć w czasie inwestycje polegające na budowie domu dla dzieci i zrezygnować z budowy domu na własne potrzeby do czasu pozyskania dalszych informacji na temat budowy drogi dojazdowej. W międzyczasie na sąsiedniej działce zaczął budowę domu sąsiad, któremu Wnioskodawca wraz z żoną sprzedali okazjonalnie jedną z działek. Nie dokonywano żadnych działań mających na celu zamiar sprzedaży tych działek, nie występowano o plan zagospodarowania, nie prowadzono żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży i Wnioskodawca nie ma obecnie zamiaru sprzedaży pozostałych działek. Inwestycja jest wstrzymana wyłącznie z powodu braku przejezdności do tych działek, i jest traktowana jako prywatny majątek osobisty.

Działka opisywana we wniosku nigdy nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej. Z nieruchomości nigdy nie były dokonywane dostawy produktów rolnych działka ta nie była uprawiana. Działka nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie jakichkolwiek umów. W stosunku do nieruchomości Wnioskodawca nigdy nie występował o przyłącza do sieci wodociągowej, gazowej i energetycznej. Natomiast działka ta była ogłaszana na sprzedaż za pośrednictwem internetu jak i biurze nieruchomości, ale ze względu na brak dojezdności do nieruchomości nikt nie był zainteresowany.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy sprzedaż nieruchomości (działki sprzedanej sąsiadowi) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT co do zasady mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Podkreślić należy, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnych czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy w związku ze sprzedażą działki sąsiadowi za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami.

Z zawartego we wniosku opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak: np. nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, ogrodzenie działek). Wnioskodawca posiadaną nieruchomość nabył by realizować potrzeby mieszkaniowe swoich dzieci oraz własne, przez budowę domów jednorodzinnych. Zainteresowany wskazał, że przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, nie była również udostępniana osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych, np. najmu, dzierżawy, użyczenia lub innej umowy o podobnym charakterze. Nie podejmowano jakichkolwiek działań wskazujących na zamiar sprzedaży działek gruntu, nie występowano o uchwalenie planu zagospodarowania przestrzennego, nie prowadzono działań marketingowych ułatwiających sprzedaż a sam Wnioskodawca nie ma zamiaru dokonywania dalszych sprzedaży działek gruntu. Ponadto Zainteresowany nie występował względem nieruchomości o przyłącza do sieci wodociągowej, gazowej lub energetycznej. Wnioskodawca jedynie ogłaszał sprzedaż działek za pośrednictwem sieci internetowej i biura pośrednictwa nieruchomości oraz dokonał podziału nieruchomości na cztery działki gruntu. W konsekwencji Wnioskodawca nie działał i nie będzie działał jako handlowiec, a podejmowane przez niego czynności stanowiły jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego majątku prywatnego.

Zatem dokonując sprzedaży nieruchomości opisanej we wniosku Zainteresowany korzystał z przysługującego Jemu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie dokonanej sprzedaży wskazanej działki, a dostawę tej działki cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, sprzedaż opisanej we wniosku nieruchomości (działki sprzedanej sąsiadowi) nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż Wnioskodawca w związku planowaną dostawą nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, że analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy. W szczególności istotne dla przyjętego rozstrzygnięcia były wskazane przez Wnioskodawcę informacje, że nieruchomości nie były przez niego wykorzystywane w żadnej działalności gospodarczej oraz, że Wnioskodawca nie dokonywał żadnych profesjonalnych działań zmierzających do sprzedaży gruntów. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej