Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie zwolnienia od opodatkowania dostawy działki o numerze 1610/119.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2017 r. (data wpływu 20 listopada 2017 r.), uzupełniony pismem z dnia 4 stycznia 2018 r. (data wpływu 9 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od opodatkowania dostawy działki o numerze 1610/119 (pytanie pierwsze z wniosku) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie m.in. zwolnienia od opodatkowania dostawy działki o numerze 1610/119 (pytanie pierwsze z wniosku). Wniosek uzupełniono w dniu 9 stycznia 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. jest wiodącym w kraju i Europie producentem butli do gazów sprężonych i skroplonych. W dniu 4 lipca 2007 r., Postanowieniem Sądu Rejonowego, Spółka nabyła w drodze licytacji własność B. S.A. w likwidacji, w postaci nieruchomości zabudowanej (prawo własności zabudowy oraz prawo użytkowania wieczystego gruntu działki o numerze 1610/40). Spółka ze względu na zły stan techniczny zakupionych budynków poniosła nakłady na ich modernizację i 31 maja 2009 r. dokumentem OT przyjęła zakupione środki do używania. W następnych miesiącach 2009 r. Podatnik dokonywał kolejnych ulepszeń przyjętych środków trwałych, których wartość przekroczyła 30% wartości początkowej. Spółka zakupioną nieruchomość planowała przeznaczyć na własną działalność produkcyjną, jednak w związku z gorszą koniunkturą gospodarczą na rynku butli technicznych, podjęła decyzję o wynajęciu nieruchomości. Od stycznia 2013 r. do dnia dzisiejszego Podatnik wynajmuje nieruchomość dwóm spółkom prowadzącym działalność produkcyjną w wynajmowanych budynkach. W 2009 r. Spółka zakupiła również od spółki B. sp. z o. o. prawo użytkowania wieczystego działki niezabudowanej o numerze 1610/119, która znajdowała się w bezpośrednim sąsiedztwie wcześniej nabytej nieruchomości. Podatnik odliczył podatek VAT z faktury wystawionej przez sprzedającego. Działka ta w planach zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest do zabudowy częściowo jako tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej przemysłu ciężkiego, a w części jako tereny drogi zbiorczej droga układu uzupełniającego.

W 2017 r. Zarząd Spółki podjął decyzję o sprzedaży obydwu nieruchomości.

Podatnik jest zdania, że nieruchomość niezabudowana, przeznaczona w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego do zabudowy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Z kolei nieruchomość zabudowana nabyta w 2007 r. w drodze licytacji, oddana do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu najem, podlega zwolnieniu na podstawie art. 43 ust.1 pkt 10 ustawy o VAT, z możliwością opodatkowania na warunkach określonych w art. 43 ust.10 ustawy o VAT.

W piśmie z dnia 4 stycznia 2018 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku w odniesieniu do działki o numerze 1610/119 Zainteresowany wyjaśnił, że w związku z nabyciem w 2009 r. prawa użytkowania wieczystego działki o numerze 1610/119 Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(pytanie pierwsze z wniosku).

Czy stanowisko Podatnika o opodatkowaniu transakcji sprzedaży nieruchomości niezabudowanej przeznaczonej w planach Gminy pod zabudowę, jest właściwe?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości niezabudowanej (działka 1610/119) zakupionej w 2009 r., przy zakupie której odliczono podatek VAT podlega opodatkowaniu. Działka ta w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego w 78% znajduje się na terenach oznaczonych symbolami A5.5/3.P2/P3, P4, P5, UU, ZP2, UE1 tereny zabudowy techniczno produkcyjnej przemysłu ciężkiego, a w 22% A5/4.1, KDz tereny drogi zbiorczej, droga układu uzupełniającego. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów zabudowanych innych niż tereny budowlane. Z kolei tereny budowlane to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zatem nie istotny jest faktyczny i aktualny sposób wykorzystania gruntu, ale o jego przeznaczeniu decydują obiektywne kryteria, a nie zamiar sprzedawcy lub nabywcy takiego terenu. Z powyższego wynika, że opisana przez Podatnika transakcja podlega opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Należy zauważyć, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

Jak wynika z powyższego, zarówno sprzedaż prawa użytkowania wieczystego, jak również oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, która stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność jest opodatkowana VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że dostawa nieruchomości jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy, a zatem podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane.

Przez tereny budowlane stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w dniu 4 lipca 2007 r., Postanowieniem Sądu Rejonowego, Spółka nabyła w drodze licytacji własność B. S.A. w likwidacji, w postaci nieruchomości zabudowanej (prawo własności zabudowy oraz prawo użytkowania wieczystego gruntu działki o numerze 1610/40). W 2009 r. Spółka zakupiła również od B. sp. z o. o. prawo użytkowania wieczystego działki niezabudowanej o numerze 1610/119, która znajdowała się w bezpośrednim sąsiedztwie wcześniej nabytej nieruchomości. Podatnik odliczył podatek VAT z faktury wystawionej przez sprzedającego. Działka ta w planach zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest do zabudowy częściowo jako tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej przemysłu ciężkiego, a w części jako tereny drogi zbiorczej droga układu uzupełniającego. W 2017 r. Zarząd Spółki podjął decyzję o sprzedaży obydwu nieruchomości. Wnioskodawca jest i będzie na moment sprzedaży nieruchomości, czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z nabyciem w 2009 r. prawa użytkowania wieczystego działki o numerze 1610/119 Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Spółki dotyczą m.in. kwestii, czy dostawa prawa użytkowania wieczystego działki o numerze 1610/119 będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że przedmiotowa działka w planach zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod zabudowę częściowo jako tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej przemysłu ciężkiego, a w części jako tereny drogi zbiorczej droga układu uzupełniającego, tym samym nieruchomość ta stanowi teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy. W rezultacie, zbycie prawa wieczystego użytkowania przedmiotowego gruntu nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Należy jednak wskazać, że dla dostawy nieruchomości niezabudowanych, które nie spełniają przesłanek do objęcia ich zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ustawodawca przewidział możliwość zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W analizowanej sprawie przesłanki uprawniające do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, również nie zostaną spełnione, ponieważ w związku z nabyciem w 2009 r. prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej działki Wnioskodawcy, przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków, z wniosku nie wynika także, aby Zainteresowany wykorzystywał działkę niezabudowaną o numerze 1610/119 wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.

Podsumowując, sprzedaż prawa użytkowania wieczystego działki niezabudowanej o numerze 1610/119 zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy będzie podlegała opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało ocenić jako prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Tutejszy organ informuje ponadto, że niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od opodatkowania dostawy działki o numerze 1610/119 (pytanie pierwsze z wniosku). Natomiast wniosek w zakresie zwolnienia od opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej oraz możliwości rezygnacji z tego zwolnienia i wyboru opodatkowania na mocy art. 43 ust. 10 ustawy (pytanie drugie z wniosku) został załatwiony w dniu 1 lutego 2018 r., postanowieniem o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia nr 0112-KDIL2-3.4012.512.2017.2.IP.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej