Temat interpretacji

w zakresie ustalenia miejsca świadczenia i opodatkowania usług transportowych na rzecz zagranicznych podatników niezarejestrowanych dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2018 r. (data wpływu 19 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia miejsca świadczenia i opodatkowania usług transportowych na rzecz zagranicznych podatników niezarejestrowanych dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia miejsca świadczenia i opodatkowania usług transportowych na rzecz zagranicznych podatników niezarejestrowanych dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej jako: Wnioskodawca) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej jako: VAT) oraz zarejestrowanym podatnikiem do transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. posiada aktywny numer VAT-UE. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy usługi transportowe m.in. na rzecz podmiotów posiadających siedzibę w państwach członkowskich Unii Europejskiej i prowadzących w państwie siedziby działalność gospodarczą. Kontrahentami Wnioskodawcy są podmioty będące podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT.

Zdarzają się sytuacje, iż zagraniczni kontrahenci, na rzecz których Wnioskodawca świadczy usługi są w państwach siedziby podatnikami VAT, ale nie są zarejestrowani dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT UE), a co z tym idzie nie figurują w systemie VIES.

Wnioskodawca usługi świadczone na rzecz zagranicznych kontrahentów zamierza kwalifikować jako usługi o których mowa w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, tj. usługi świadczone na rzecz podatnika, dla którego miejscem świadczenia jest kraj siedziby nabywcy usługi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym miejscem świadczenia przez Wnioskodawcę usług transportowych na rzecz zagranicznych kontrahentów (podatników) prowadzących działalność gospodarczą, posiadających siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej, ale nie zarejestrowanych dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT UE) jest państwo siedziby nabywcy usługi?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy w przypadku świadczenia usług transportowych na rzecz zagranicznych kontrahentów prowadzących działalność gospodarczą w państwie Unii Europejskiej, zarejestrowanych w państwie siedziby jako podatnicy podatku VAT lecz niezarejestrowanych dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT UE), miejscem świadczenia w/w usług zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT jest państwo siedziby nabywcy.

Zaznaczyć należy, iż podatek VAT ma charakter terytorialny. Oznacza to, iż opodatkowaniu w Polsce podlegają tylko te czynności, które zostały objęte i wymienione w polskiej ustawie o VAT. Ponadto wskazać należy, że ustawa o VAT zawiera szereg regulacji, które umożliwiają określenie miejsca świadczenia usług lub miejsca dostawy towarów, a w konsekwencji wskazują na terenie którego kraju powinno nastąpić opodatkowanie danej czynności.

W niniejszej sprawie w celu prawidłowego rozliczenia podatku VAT niezbędne jest określenie prawidłowego miejsca świadczenia usługi. Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie ujęte zostały w rozdziale 3 działu V ustawy o VAT, tj. w art. 27- 28o.

Art. 28b ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Regułą wynikającą z w/w przepisu jest określanie miejsca opodatkowania usługi w miejscu, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Wykładnia językowa art. 28b ust 1 ustawy o VAT wskazuje, że siedziba usługobiorcy jest miejscem opodatkowania świadczonych na jego rzecz usług pod warunkiem, że usługobiorca ma statut podatnika i prowadzi działalność gospodarczą. Podkreślić należy, iż wykładnia językowa ma podstawowe znaczenie we wszystkich dziedzinach prawa, w tym również w procesie dokonywania wykładni przepisów prawa podatkowego (zob. A. Mariański, Rozstrzyganie wątpliwości na korzyść podatnika: Zasada prawa podatkowego, Warszawa 2011 s. 205). Wykładnia językowa oparta jest na zasadach semantyki, syntaktyki i pragmatyki języka polskiego i jest powszechnie stosowana w orzecznictwie podatkowym sądów (B. Brzeziński, Wykładnia prawa podatkowego, Gdańsk 2013, s. 23 i 24). Jak zważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 4 grudnia 2013 r., sygn.. akt I SA/Kr 1430/13 procesie interpretacji przepisów prawa podatkowego pierwszoplanowe i dominujące znaczenie ma wykładnia językowa (gramatyczna, literalna), tj. odnosząca się do tekstu ustawy, a dopiero niejednoznaczny rezultat tej wykładni może być weryfikowany lub modyfikowany w drodze innych metod wykładni. Nie można zatem stosować wykładni celowościowej, systemowej lub historycznej w opozycji do rezultatu wykładni językowej (gramatycznej).

Wobec powyższego do określenia miejsca opodatkowania usług niezbędne jest zdefiniowanie pojęcia podatnik. Wskazać należy, iż dla potrzeb określenia miejsca świadczenia usług ustawodawca wprowadził odrębną definicję pojęcia podatnik, która została ujęta w art. 28a ustawy o VAT, który stanowi, iż:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub
   obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

1. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Biorąc pod uwagę powyższe za podatnika należy uznać podmioty, które samodzielnie wykonują działalność gospodarczą, tj. wykonują działalność producentów, handlowców, usługodawców: są to także podmioty pozyskujące zasoby naturalne, rolnicy a także podmioty wykonujące wolne zawody (zob. E. Zaniewicz. Usługi elektroniczne w podatku od towarów i usług. LEX Komentarz.). W tym miejscu należy wskazać, iż w/w przepis nie zawiera ograniczenia podmiotowego dotyczącego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podmiotu, który może zostać uznany za podatnika. W interpretacji podatkowej z dnia 31 marca 2010, nr IBPP3/443-971/09/Bwo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wskazał, iż Pojęcie podatnika obejmuje zatem nie tylko podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą zdefiniowaną w ustawie o podatku od towarów i usług, czyli podatników podatku od towarów i usług określonych w art. 15 cyt. ustawy, lecz również podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą zdefiniowaną w innych systemach prawnych, której definicja odpowiada tej przyjętej w polskich przepisach. Definicja podatnika obejmuje zatem również podatników podatku od wartości dodanej czy podatku o podobnym charakterze, a w przypadku gdy w danym systemie prawnym brak jest tego rodzaju podatków, każdy podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą odpowiadającą działalności gospodarczej określonej w przepisach o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca pragnie wskazać, iż do nabycia przez podmiot statutu podatnika wystarczające jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej. Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, który w interpretacji indywidualnej z dnia 23 kwietnia 2013 r., nr ILPP4/443-23/13-4/BA Nabycie statusu podatnika, w świetle w/w przepisu, nie jest uzależnione od dokonania jakichkolwiek formalności natury administracyjnej, np. rejestracji dla celów podatku VAT. Status podatnika jest kategorią obiektywną i wynikającą wyłącznie z działań podjętych przez dany podmiot, tj. prowadzenia działalności gospodarczej. Dla uznania podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE nie ma również znaczenia rezultat prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Na uwagę zasługuje również stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Który w interpretacji indywidualnej z dnia 31 maja 2017 r., nr 2461-IBPP4.4512.20.2017.2.LG podniósł iż warunkiem koniecznym jak i wystarczającym dla uznania danego kontrahenta Spółki za podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy o PTU (...) jest prowadzenie przez niego samodzielnej działalności gospodarczej w rozumieniu prawa kraju, w którym podmiot ten ma swoją siedzibę. Działalność ta powinna odpowiadać definicji działalności gospodarczej z art. 15 ust. 2 ustawy o PTU, względnie definicji z art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112AA/E (po nowelizacji prawa polskiego definicje te są nieomal identyczne).

Status podatnika ma charakter obiektywny i nie jest uzależniony od dokonania jakichkolwiek formalności natury administracyjnej. Wobec tego nie należy go uzależniać od faktu zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT-UE. Wprawdzie z przepisów art. 18 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2011 r. nr 77/1), wynika, że numer unijny usługobiorcy jest jednym z dowodów potwierdzających, że usługobiorca jest i działa jako podatnik, jednakże dalsze przepisy stanowią, że usługodawca może uznać, że usługobiorca niemający numeru unijnego VAT jest podatnikiem, jeśli uzyska jakiekolwiek inny dowód potwierdzający, że usługobiorca jest podatnikiem lub osobą prawną niebędącą podatnikiem. Może to być zaświadczenie wydane przez organ podatkowy lub wypis z rejestru przedsiębiorców, jak również adres strony internetowej, na której znajdują się informacje dające się zweryfikować (zob, Weryfikacja statusu podatkowego zagranicznych usługobiorców Poradnik VAT nr 3 (411) z dnia 10 lutego 2016).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż zagraniczni kontrahenci Wnioskodawcy są podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT. Jak już wyżej wskazano, jedynym kryterium warunkującym nadanie kontrahentom Wnioskodawcy statutu podatnika jest prowadzenie przez ten podmiot działalności gospodarczej, co w niniejszej sprawie jest niewątpliwie spełnione. Kontrahenci Wnioskodawcy w państwach siedziby prowadzą bowiem działalność gospodarczą i w związku z nią nabywają od Wnioskodawcy usługi transportowe, co oznacza, że są podatnikami, a nabywane przez nich usługi są opodatkowane w państwie ich siedziby. W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje, iż prezentowane przez niego stanowisko zostało potwierdzone przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który w interpretacji indywidualnej z dnia 31 maja 2017 r., nr 2461-IBPP.4.4512.20.2017.2.LG wskazał, że jeśli kontrahent Spółki będzie prowadził w kraju swojej siedziby działalność gospodarczą odpowiadającą definicji działalności gospodarczej z art. 15 ust. 2 ustawy o PTU, względnie definicji na gruncie przepisów unijnych, Wnioskodawca ma prawo przyjąć, iż miejscem świadczenia będzie kraj siedziby takiego kontrahenta, zgodnie z dyspozycją art. 28b. Wnioskodawca pragnie również podkreślić, iż fakt, że jego kontrahenci są zarejestrowani jako podatnicy podatku VAT w państwie siedziby, lecz nie są zarejestrowani dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. nie są podatnikami VAT-UE nie wpływa na ich status. Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, który w Interpretacji indywidualnej z dnia 13 czerwca 2013 r., nr ITPP2/43-234/13/AK stwierdził, iż z faktu, że podatnik nie występuje w bazie VIES nie można wnioskować, że nie jest on podatnikiem, co mogłoby wiązać się z innym sposobem określenia miejsca świadczenia usług i zobowiązaniem do rozliczenia podatku od towarów i usług przez świadczącego tę usługę..

Wobec powyższego, fakt iż kontrahenci Wnioskodawcy są zarejestrowani jako podatnicy podatku VAT w państwie siedziby jest wystarczające do uznania kontrahenta za podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT. Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji indywidualnej z dnia 17 maja 2012 r.. nr IPPP3/443-421/12-2/BH wskazał że wystarczającym dla uznania usługobiorcy za podatnika, o którym mowa w art. 28a ustawy byłby fakt posiadania przez niego numeru VAT wydanego przez właściwą dla niego instytucję..

Podsumowując powyższe stwierdzić należy, iż miejscem świadczonych przez Wnioskodawcę usług transportowych jest, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, terytorium państwa, w którym kontrahenci Wnioskodawcy mają swoją siedzibę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Podatnikiem według art. 28a ustawy jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Przy czym, ustawodawca wskazując na działalność gospodarczą odnosi się do jej definicji ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Za podatników, w świetle art. 28a pkt 1 ustawy, uznawane są również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Natomiast przepis art. 28a pkt 2 ustawy uszczegóławia normę zawartą w pkt 1 lit. a, przez wskazanie, że pojęcie podatnika, na potrzeby ustalania miejsca świadczenia usług, obejmuje również sytuację, gdy podatnik, który wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą, nabywa usługi dla czynności niepodlegających opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Zgodnie z art. 28f ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług transportu pasażerów jest miejsce, gdzie odbywa się transport, z uwzględnieniem pokonanych odległości.

Jak stanowi art. 28f ust. 1a ustawy, miejscem świadczenia usług transportu towarów na rzecz podatnika:

1. posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone te usługi, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, jeżeli transport ten jest wykonywany w całości poza terytorium Unii Europejskiej, jest terytorium znajdujące się poza terytorium Unii Europejskiej;
2. posiadającego na terytorium państwa trzeciego siedzibę działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone te usługi, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium państwa trzeciego stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, jeżeli transport ten jest wykonywany w całości na terytorium kraju, jest terytorium kraju.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Wnioskodawca, zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz zarejestrowany podatnik do transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. posiadający aktywny numer VAT-UE, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi transportowe m.in. na rzecz podmiotów posiadających siedzibę w państwach członkowskich Unii Europejskiej i prowadzących w państwie siedziby działalność gospodarczą. Zdarzają się sytuacje, iż zagraniczni kontrahenci, na rzecz których Wnioskodawca świadczy usługi są w państwach siedziby podatnikami VAT, ale nie są zarejestrowani dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT UE), a co z tym idzie nie figurują w systemie VIES.

W analizowanej sprawie przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest ustalenie czy miejscem świadczenia przez Wnioskodawcę usług transportowych na rzecz zagranicznych kontrahentów (podatników) prowadzących działalność gospodarczą, posiadających siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej, ale nie zarejestrowanych dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT UE) jest państwo siedziby nabywcy usługi.

Wnioskodawca wskazał, że świadczy usługi transportowe na rzecz zagranicznych kontrahentów (podatników) posiadających siedzibę w państwach członkowskich Unii Europejskiej i prowadzących w państwie siedziby działalność gospodarczą, ale niezarejestrowanych dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. Zatem, mając na uwadze treść art. 28a ustawy należy uznać, że Wnioskodawca świadczy usługi na rzecz podatników w rozumieniu art. 28a ustawy. Jednocześnie w analizowanym przypadku do świadczonych przez Wnioskodawcę usług nie znajdują zastosowania szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług wynikające z art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy. Z wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca w ramach świadczenia usług wykonywał transport pasażerów co wyłącza zastosowanie art. 28f ust. 1 ustawy. Ponadto, Wnioskodawca świadczy usługi transportu na rzecz kontrahentów posiadający siedzibę w państwach członkowskich Unii Europejskiej zatem w analizowanym przypadku nie znajduje zastosowania art. 28f ust. 1a ustawy. W analizowanej sprawie miejsce świadczenia usług należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którą miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. W konsekwencji, miejscem opodatkowania usług transportowych świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz zagranicznych kontrahentów, tj. podatników niezarejestrowanych dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, prowadzących działalność gospodarczą oraz posiadających siedzibę w państwach członkowskich Unii Europejskiej jest miejsce siedziby działalności gospodarczej zagranicznych kontrahentów.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia miejsca opodatkowania usług transportowych świadczonych na rzecz podatnika niezarejestrowanego dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że niniejsza interpretacja indywidualna rozstrzyga jedynie w zakresie wskazanym przez Wnioskodawcę w sformułowanym we wniosku pytaniu, tj. w zakresie ustalenia miejsca świadczenia przez Wnioskodawcę usług transportowych na rzecz zagranicznych kontrahentów (podatników) prowadzących działalność gospodarczą, posiadających siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej, ale niezarejestrowanych dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej