Temat interpretacji

w zakresie zastosowania stawki podatku VAT dla usługi transportowej towarzyszącej dostawie towarów, opodatkowanej według stawki podatku VAT w wysokości 8%

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2017 r. (data wpływu 6 lipca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 września 2017 r. (data wpływu 7 września 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT dla usługi transportowej towarzyszącej dostawie towarów, opodatkowanej według stawki podatku VAT w wysokości 8% jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT dla usługi transportowej towarzyszącej dostawie towarów, opodatkowanej według stawki podatku VAT w wysokości 8%. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 września 2017 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy oraz potwierdzenie własnego stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji oraz sprzedaży hurtowej i detalicznej sprzętu medycznego, m.in. wózków inwalidzkich, protez oraz wyposażenia medyczno-ortopedycznego.

W ramach produktów oferowanych przez Spółkę znajdują się m.in. sprzęt profilaktyki zdrowia, sprzęt ortopedyczny, artykuły przeciwodleżynowe oraz sprzęt rehabilitacyjny.

Część towarów oferowanych przez Wnioskodawcę opodatkowana jest stawką VAT w wysokości 8%.

Spółka dokonuje zarówno sprzedaży hurtowej oferowanych produktów na rzecz swoich polskich i zagranicznych kontrahentów, jak i sprzedaży detalicznej na rzecz odbiorców indywidualnych nabywających produkty w sklepie internetowym Spółki. Większość dostaw (zarówno hurtowych, jak i detalicznych) realizowana jest poprzez kuriera.

W przypadku dostaw towarów realizowanych przez kuriera, wysyłka towarów do kontrahentów następuje poprzez kuriera/firmę przewozową każdorazowo określoną przez Spółkę, pod adres wskazany przez kontrahenta. W takiej sytuacji, koszt wysyłki towaru ponosi kontrahent i jest on doliczany do ceny za wybrany towar.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku wskazano, że usługa transportowa jest warunkiem koniecznym dla dostawy towarów/zakupu towarów przez klientów Spółki. Bez dostawy klient nie zamówiłby towaru. Dodatkowo, towary sprzedawane w sklepie internetowym w zdecydowanej większości przypadków znajdują się fizycznie w magazynie. Sporadycznie także wysyłka następuje bezpośrednio z innych salonów medycznych, jeżeli dany towar nie znajduje się akurat w magazynie. Z uwagi na to, że klienci są z terenu całej Polski, transport jest warunkiem koniecznym do zakupu. Cena za usługę transportową jest ustalana w momencie złożenia zamówienia przez kontrahenta.

Dostawa towarów i ich transport są dokonywane na podstawie jednej umowy, która zostaje zawarta w drodze zamówienia składanego elektronicznie w sklepie internetowym. Przedmiotem sprzedaży na rzecz kontrahenta będzie dostawa towarów wraz z usługą transportową. Koszty usługi transportowej obciążają wyłącznie klienta i są one doliczone do wartości sprzedaży towarów. Jako element świadczenia zasadniczego (sprzedaży towarów) zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów.

Spółka dokonuje dostawy towarów na podstawie internetowego zamówienia. Miejsce dostawy towarów jest wskazane przez klienta w składanym zamówieniu. Miejsce spełnienia dostawy wskazywane jest przez klienta/nabywcę towarów. Momentem spełnienia dostawy jest odbiór towaru przez nabywcę od kuriera.

Z umów z nabywcami towarów wynika, że cena towaru obejmuje również usługę transportową (umowa zostaje zawarta w drodze zamówienia składanego elektronicznie w sklepie internetowym, a do ceny towaru w momencie składania zamówienia doliczany jest koszt usługi transportowej).

Przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel następuje w momencie przekazania towarów przez kuriera klientowi.

Dostawa towarów jest fakturowana wraz z usługą transportową na jednej fakturze. Spółka zawarła ramowe umowy z firmami kurierskimi/przewozowymi we własnym imieniu. Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność wobec klientów Spółki za wysłane towary w czasie transportu, jak również ryzyko związane z przypadkową utratą lub uszkodzeniem towarów, jednak firma kurierska/przewozowa ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą wobec Spółki za szkody powstałe w transporcie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w okolicznościach przedstawionych powyżej, usługa transportowa towarzysząca dostawie towarów (świadczeniu głównemu) powinna podlegać opodatkowaniu VAT według takiej samej stawki VAT jak dostawa tych towarów (świadczenie główne), a więc w przypadku dostaw towarów opodatkowanych stawką 8% VAT, usługa transportowa powinna również podlegać opodatkowaniu VAT według stawki 8% VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze okoliczności opisane powyżej, z uwagi na kompleksowy charakter świadczenia/sprzedaży, usługa transportowa towarzysząca dostawie towarów (świadczeniu głównemu) powinna podlegać opodatkowaniu VAT według takiej samej stawki VAT, jak dostawa tych towarów (świadczenie główne), a więc w przypadku dostaw towarów opodatkowanych stawką 8% VAT, usługa transportowa powinna również podlegać opodatkowaniu VAT według stawki 8%.

Stosownie do treści przepisu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jednocześnie, zgodnie z regulacją art. 29a ust. 6 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Powyższa regulacja wskazuje na przykładowe koszty dodatkowe, które nawet jeśli są odrębnie pobierane (odrębnie rozliczane) między stronami czynności podstawowej (dostawy towarów czy też świadczenia usług), wchodzą do podstawy opodatkowania czynności podstawowej (i powinny być łącznie z nią opodatkowane). Podstawa opodatkowania jest bowiem przypisana do danego, konkretnego przedmiotu opodatkowania, co w praktyce oznacza, że dla danej czynności opodatkowanej ustalana jest wyłącznie jedna podstawa opodatkowania. W przypadku zatem zaistnienia tzw. świadczenia kompleksowego stanowiącego jeden przedmiot opodatkowania należy ustalić również jedną podstawę opodatkowania.

Mając na uwadze powyższe, w okolicznościach niniejszej sprawy żadnych wątpliwości nie powinien wzbudzać fakt, że dokonywana przez Spółkę dostawa towarów i usługa ich transportu uzupełniają się wzajemnie i ich rozdzielanie miałoby charakter sztuczny. Należy bowiem zwrócić uwagę, że w takich sytuacjach kontrahent Spółki zainteresowany jest wyłącznie nabyciem towarów, a nie usługi transportowej. Tym samym, istotą transakcji z punktu widzenia nabywcy jest zakup towarów i transport tych towarów do miejsca wskazanego przez nabywcę. Transport towarów służy zatem jedynie realizacji świadczenia głównego, jakim jest dostawa towarów i nie powinien być traktowany jako odrębne, niezależne świadczenie.

Na konieczność traktowania przedmiotowego świadczenia jako świadczenia złożonego (kompleksowego) wskazuje przy tym także orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE. Trybunał w wyroku z 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen B.V. wskazał bowiem m.in., że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania systemu podatku VAT. Podobne stanowisko Trybunał prezentował również w innych orzeczeniach konstruując ostatecznie dla celów VAT koncepcję świadczenia złożonego. Zgodnie z ukształtowaną już obecnie praktyką orzeczniczą, jedna transakcja występuje wówczas, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Trybunał wielokrotnie podkreślał również, że aby można było mówić o świadczeniu kompleksowym, musi istnieć możliwość wyróżnienia kilku ściśle ze sobą powiązanych elementów składowych, obiektywnie tworzących jedną całość, z których jeden stanowi świadczenie główne, a pozostałe mają wobec niego charakter pomocniczy. Tym samym, aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem złożonym (kompleksowym) powinno składać się ono z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie złożone składa się bowiem kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza usługa traktowana jest jako element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez świadczenie główne oraz nie można wykonać lub wykorzystać świadczenia głównego bez świadczenia pomocniczego.

W konsekwencji, co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania VAT powinno być traktowane, jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych. Jeżeli jednak w skład wykonywanych świadczeń wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

Mając na uwadze powyższe, żadnych wątpliwości nie powinien wzbudzać w omawianych okolicznościach fakt kompleksowości świadczenia Spółki. Należy bowiem wskazać, że:

1. świadczona przez Wnioskodawcę usługa transportu towarów stanowi integralną część dostawy tych towarów, gdyż Spółka świadczy przedmiotową usługę wyłącznie w związku ze sprzedażą towarów, a usługa ta służy wyłącznie zrealizowaniu dostawy towarów zgodnie z określonym indywidualnym zamówieniem nabywcy;
2. świadczenie usługi transportowej nie może być zatem samodzielnym przedmiotem świadczenia dla kontrahenta, a więc dostawa towarów stanowi świadczenie główne, natomiast świadczeniem pomocniczym jest usługa transportowa, która jest ściśle powiązana z dostawą tych towarów;
3. z ekonomicznego punktu widzenia dostawa towarów wraz z usługą transportową jest obiektywnie jedną transakcją, jaką niewątpliwie jest dostawa towaru czynności te są przedmiotem jednej umowy dostawy z kontrahentem, a Spółka wykonując dostawę towaru wraz z usługą dodatkową w postaci transportu tych towarów realizuje zamówienie kontrahenta, które już na poziomie jego składania (wyboru opcji przez nabywcę) zawiera polecenie kontrahenta, że Wnioskodawca ma dostarczyć towar na adres wskazany przez kontrahenta;
4. koszty usługi transportowej obciążają wyłącznie kontrahenta, gdyż są one doliczone do wartości sprzedaży towarów nie stanowią one zatem wynagrodzenia z tytułu wykonania samodzielnej usługi, lecz są kosztami dodatkowymi podstawowej czynności jaką jest sprzedaż towarów. Koszty wysyłki stanowią zatem element świadczenia zasadniczego, a zatem zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów (świadczenia głównego).

Jak wynika zatem z powyższego, w ocenie Spółki, w analizowanej sprawie z całą pewnością przedmiotem świadczenia Spółki na rzecz jej kontrahentów jest świadczenie złożone obejmujące dostawę towarów oraz usługę ich transportu.

Uwzględniając zatem, że:

1. przepis art. 29a ust. 6 ustawy o VAT, jako regułę (a nie wyjątek) uznaje doliczanie kosztów dodatkowych (takich jak koszty transportu) do podstawy opodatkowania czynności głównej (dostawy towarów);
2. zgodnie z poglądami prezentowanymi w orzecznictwie, w przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla kontrahenta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący, a więc jeśli wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną;
3. skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki VAT.

W ocenie Spółki, z całą pewnością należy uznać, że w przedstawionych przez nią okolicznościach, dostawę towarów z transportem do kontrahenta należy uznać za świadczenie kompleksowe, którego rozdzielenie na poszczególne elementy byłoby nieuzasadnione i sztuczne, w konsekwencji czego koszty usługi transportowej ponoszone w związku ze sprzedażą towarów zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy tych towarów oraz powinny być opodatkowane według stawki podatkowej właściwej dla realizowanej sprzedaży. Jeśli zatem sprzedaż towarów podlega opodatkowaniu VAT według stawki w wysokości 8%, wówczas całe świadczenie obejmujące również usługę transportową powinno podlegać opodatkowaniu według stawki 8% VAT.

Spółka pragnie przy tym wskazać, że prawidłowość przedstawionego stanowiska znajduje również potwierdzenie w wydawanych dotychczas interpretacjach podatkowych (tak np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidulanej z 22 lipca 2016 r.; znak: IPPP2/4512-462/16-2/AO; Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 29 stycznia 2016 r.; znak: IPTPP3/4512-534/15-2/MK oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidulanej z 13 stycznia 2016 r.; znak: 2461-IBPP1.4512.770.2016.2.MS).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca potwierdził, że mając na uwadze okoliczności opisane w uzupełnieniu wniosku i te w złożonym wniosku o interpretację, z uwagi na kompleksowy charakter świadczenia/sprzedaży, usługa transportowa towarzysząca dostawie towarów (świadczeniu głównemu) powinna podlegać opodatkowaniu VAT według takiej samej stawki VAT, jak dostawa tych towarów (świadczenie główne), a więc w przypadku dostaw towarów opodatkowanych stawką 8% VAT, usługa transportowa powinna również podlegać opodatkowaniu VAT według stawki 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Podstawowa stawka podatku w myśl art. 41 ust. 1 ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7% z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. art. 146a ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;
4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Wskazany przepis przykładowo wskazuje na koszty dodatkowe, które nawet jeśli są odrębnie pobierane (odrębnie rozliczane) między stronami czynności podstawowej (dostawy towarów czy też świadczenia usług), wchodzą do podstawy opodatkowania dla czynności podstawowej (i powinny być łącznie z nią opodatkowane). W myśl tych przepisów koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy wchodzą do podstawy opodatkowania dla danej czynności podstawowej. Przepis ten jako regułę (a nie wyjątek) uznaje więc doliczanie kosztów dodatkowych do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Tylko przykładowo wskazuje on na rodzaje kosztów, jakie są wliczane do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Z jednej strony oznacza to, że także inne koszty dodatkowe mogą być wliczane do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Z drugiej natomiast strony trzeba przyjąć, że powyższe świadczenia o kosztach których przykładowo stanowi przepis w niektórych sytuacjach mogą być potraktowane jako odrębne świadczenia.

Z kolei za koszty dodatkowe należy uznać wszelkie opłaty i należności, formalnie odrębne od ceny świadczenia głównego (podstawowego), jednakże w istocie składające się na zapłatę za świadczenie zapewniane w ramach wykonywania świadczenia podstawowego. Koszty dodatkowe będą wartością tych wszystkich świadczeń dodatkowych, które nie stanowią samoistnego świadczenia (przedmiotu opodatkowania), lecz są elementami świadczenia złożonego (kompleksowego).

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.). Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, () podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Zarówno przepis art. 73 Dyrektywy jak i art. 29a ust. 1 ustawy posługuje się pojęciem zapłaty, którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy.

Z przytoczonych powyżej regulacji wynika, że w przypadku dostawy towarów za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę zapłaty należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnej dostawy towarów lub konkretnej usługi.

Ponadto zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów stanowiących usługi pomocnicze stanowiłoby sztuczne dzielenie świadczenia zasadniczego. Podobne stanowisko wyraża Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który m.in. w orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C -349/96), rozstrzygnął kwestię, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń.

Zdaniem TSUE, pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Nie ulega wątpliwości, że w przypadku czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę wyróżnić można dwa elementy składowe: dostawę towarów i transportu tych towarów.

Należy zauważyć, że jak wynika z okoliczności sprawy Wnioskodawca dokonuje dostawy towarów na podstawie internetowego zamówienia, a miejsce dostawy towarów wskazane jest przez klienta.

Zarówno dostawa jak i transport są dokonywane na podstawie jednej umowy, która zostaje zawarta w drodze zamówienia składanego elektronicznie w sklepie internetowym.

Wnioskodawca zawarł ramowe umowy z firmami kurierskimi/przewozowymi we własnym imieniu. Cena za usługę transportową jest ustalana w momencie złożenia zamówienia przez kontrahenta. Zainteresowanym ponosi odpowiedzialność za wysłane towary w czasie transportu, jak również ryzyko związane z przypadkową utratą lub uszkodzeniem towarów. Dostawa towarów jest fakturowana wraz z usługą transportową na jednej fakturze.

W przedmiotowym zatem przypadku nie można zatem uznać, że usługa transportowa tych towarów stanowi cel sam w sobie i powinna ona być traktowana jako odrębne, niezależne świadczenie. Realizacja przez Wnioskodawcę dostawy towarów odbywa się na podstawie jednej umowy łącznie z usługą transportową, a celem klienta jest nabycie towaru.

W związku z powyższym na podstawie tez wypracowanych przez TSUE, w okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę, za dostawę kompleksową której rozdzielenie na poszczególne elementy byłoby nieuzasadnione i sztuczne uznać należy dostawę towarów wraz z usługą transportową.

Uwzględniając przepisy prawa podatkowego oraz orzecznictwo TSUE stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie koszty dodatkowe jakimi są koszty usługi transportowej, stanowić będą świadczenie pomocnicze do świadczenia głównego jakim jest dostawa towaru zamówionego w sklepie internetowym Spółki. Zamawiający oczekuje otrzymać zamówiony towar, tym samym przesyłkę towaru należy traktować jako element niezbędny do zrealizowania świadczenia jakie oczekuje zamawiający tj. dostawa towaru pod adres wskazany przez kontrahenta. Dostawa towaru i jego wysyłka tworzą jedną całość, rozdzielenie tej transakcji na dwie miałoby sztuczny charakter. Zatem, koszty wysyłki ponoszone w związku ze sprzedażą towarów, jako element świadczenia głównego, składają się na zapłatę otrzymaną od nabywcy z tytułu dostawy towarów i winny być opodatkowane według stawki podatkowej właściwej dla sprzedawanego towaru.

Reasumując, w rozpatrywanej sprawie koszty wysyłki towarów ponoszone w związku z dostawą towarów wymienionych we wniosku, należy uznać za świadczenie kompleksowe. Zatem koszty wysyłki towarów zwiększają podstawę opodatkowania zgodnie z art. 29a ust. 1 w związku z art. 29a ust. 6 ustawy i podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla sprzedawanego towaru. Tym samym, usługa transportowa towarzysząca dostawie towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT według takiej samej stawki podatku VAT, jak dostawa towarów. Skoro, jak wynika z okoliczności sprawy przedmiotem dostawy będą towary opodatkowane stawką VAT w wysokości 8%, to usługa transportowa również będzie opodatkowana według stawki podatku VAT w wysokości 8%.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, w szczególności prawidłowości zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 8% dla oferowanych przez Wnioskodawcę towarów, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej