Stanowisko Wnioskodawcy:

W 2014 roku zmieniono art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz.U. z 2011, Nr 177, poz. 1054 z późń. zm.) o podatku od towarów i usług (ustawa o VAT) w taki sposób, że do limitu kwoty wolnej wlicza się wartość niektórych zwolnień przedmiotowych, w tym wartość transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli nie mają charakteru transakcji pomocniczych. W związku z tą zmianą pojawił się problem z refakturowaniem opłat za media na właścicieli lokali mieszkalnych. Są to bowiem czynności zwolnione od podatku i nie wiadomo, czy mieszczą się w pojęciu transakcji związanych z nieruchomościami.

W ocenie Wnioskodawcy czynności związane z utrzymaniem lokali są odpłatną dostawą towarów lub odpłatnym świadczeniem usług, na podstawie ustawy o VAT. Czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych, wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe, korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz.U.2015.736 j.t.). Wnioskodawca uznaje, że czynności związane z utrzymaniem indywidualnych lokali, za które Wspólnota Mieszkaniowa pobiera opłaty, w szczególności dostawy mediów, nie są transakcjami związanymi z nieruchomościami. Wnioskodawca stwierdza również, że dla obliczenia limitu wartości sprzedaży uprawniającej do zwolnienia nie należy brać pod uwagę dostawy mediów do lokali mieszkalnych wykorzystywanych przez osoby fizyczne na cele mieszkaniowe, z uwagi na fakt, że nie jest to transakcja dotycząca nieruchomości. Zdaniem Wnioskodawcy, Wspólnota nie ma konieczności zgłaszania się jako czynny podatnik VAT.

Na poparcie powyższego twierdzenia, niniejszym Wnioskodawca przedstawia następującą argumentację.

Tytułem wstępu do dalszego wywodu, zasadne jest wskazanie art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903, z późn. zm.), który stanowi, że ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową, która może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Przepis ten daje wspólnocie mieszkaniowej przymiot jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Wspólnota mieszkaniowa jest odrębnym od członków wspólnoty podmiotem praw i obowiązków, a tym samym działając w ramach przyznanej zdolności prawnej, może nabywać prawa i obowiązki do własnego majątku. Wspólnota posiada określoną strukturę organizacyjną, którą tworzą właściciele lokali, zobowiązani do określonych zachowań i czynności wynikających z tej ustawy. Regulacja art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali wskazuje na dwa rodzaje obowiązków członków wspólnoty mieszkaniowej: jedne związane z nieruchomością wspólną i drugie, związane z odrębną własnością lokalu. Właściciele lokali zobowiązani są uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z nieruchomością wspólną na pokrycie których uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat (art. 15 ustawy o własności lokali), oraz ponoszą wydatki związane z utrzymaniem własnych lokali (m.in. woda, ogrzewanie, odprowadzanie ścieków, gaz, energia elektryczna). Wspólnota mieszkaniowa realizując wspólny interes właścicieli występuje w odmiennych rolach w przypadku nabycia towarów i usług w ramach zarządu nieruchomością wspólną oraz w przypadku nabycia towarów i usług na potrzeby utrzymania poszczególnych lokali właścicieli. Wspólnota, będąca jednostką odrębną od właścicieli lokali, nabywając towary i usługi dla celów nieruchomości wspólnej nie wykonuje żadnych czynności na rzecz właścicieli. W takiej bowiem sytuacji działa ona w imieniu własnym i na własny rachunek, jako podmiot stosunków zobowiązaniowych wynikających z zarządu nieruchomością wspólną którego działanie jest jedynie finansowane przez właścicieli wyodrębnionych lokali mieszkalnych (m.in. w formie zaliczek, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali), mających udziały w nieruchomości wspólnej. Tym samym odbiorcą nabywanych towarów i usług jest wspólnota mieszkaniowa, jako odrębny od jej członków podmiot praw, i to ona występuje jako ostateczny konsument. W takim więc zakresie nie świadczy ona żadnych czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług na rzecz właścicieli odrębnych lokali. Zatem uiszczanie przez członków wspólnoty należności tytułem pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną nie jest objęte przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.). W konsekwencji brak jest podstaw do fakturowania wewnętrznych rozliczeń między wspólnotą a jej członkami, w związku z ponoszonymi kosztami zarządu nieruchomością wspólną. Gdy wydatki ponoszone są przez właściciela wyłącznie w związku z odrębną własnością lokalu, wspólnota w zakresie nabywanych towarów i usług celem zaopatrzenia poszczególnych lokali występuje w odmiennej roli. Nabywa bowiem towary i usługi w swoim imieniu jednakże na rzecz właścicieli poszczególnych lokali, którzy dokonują na poczet tych zakupów stosownych wpłat. Tym samym wspólnota zakupując towary i usługi, które następnie przyporządkowuje poszczególnym lokalom, dokonuje ich odsprzedaży właścicielom lokali. W takiej sytuacji środki uiszczane przez właścicieli poszczególnych lokali na ich utrzymanie stanowią w istocie zapłatę za odsprzedawane im przez wspólnotę towary i usługi. W konsekwencji w odniesieniu do rozliczania wydatków związanych z utrzymaniem poszczególnych lokali, ponoszonych m.in. z tytułu zakupu przez wspólnotę towarów i usług do tych lokali, zastosowanie znajdą przepisy o podatku od towarów i usług. Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, iż wspólnota dokonując odsprzedaży właścicielom lokali, zakupionych uprzednio w tym celu, towarów i usług związanych wyłącznie z utrzymaniem poszczególnych lokali, działa jako podatnik podatku od towarów i usług i w sytuacji niekorzystania przez nią ze zwolnienia podmiotowego, dokonywane przez nią czynności w ww. zakresie winny być dokumentowane fakturami, wystawianymi zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 106 ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisach do niej wykonawczych (Interpretacja Ogólna Nr PT8/033/IO1/AEW/11/PT-571 Ministra Finansów z dnia 21 czerwca 2011 r. w sprawie rozliczeń podatku od towarów i usług przez wspólnoty mieszkaniowe).

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 4 lutego 2011 r. (sygn. I FSK 217/10) podkreślił, że ustawa o własności lokali (art. 13 ust. 1) wyraźnie i jednoznacznie rozróżnia dwa rodzaje obowiązków, a zarazem obciążeń finansowych członków wspólnoty mieszkaniowej: jedne związane z nieruchomością wspólną i drugie, związane tylko z odrębną własnością lokalu. Zarząd wspólnoty w zakresie dostawy mediów do poszczególnych lokali występuje w odmiennej roli niż w przypadku nieruchomości wspólnej. W takiej sytuacji wspólnota pełni praktycznie jedynie rolę pośrednika między dostawcami a odbiorcami - właścicielami lokali. Sąd uznał, że z punku widzenia oceny skutków podatkowych dostawy mediów do poszczególnych lokali decydujące znaczenie ma to, kto jest ostatecznym odbiorcą usług. Za takiego finalnego nabywcę towarów i usług świadczonych przez podmioty np. dostarczające wodę czy odprowadzające nieczystości i służących zaspokajaniu indywidualnych potrzeb członków wspólnoty należy uznać nie wspólnotę, lecz każdego z jej członków z osobna. Mamy tu zatem do czynienia z sytuacją, w której od wspólnoty mieszkaniowej - jako podatnika VAT dokonującego zakupu towarów i usług od podmiotu zewnętrznego (innego podatnika) - każdy jej członek będący konsumentem nabywa następnie ten sam towar lub usługę. Zatem zakup przez wspólnotę usług odprowadzania nieczystości, wywozu śmieci czy dostarczania gazu na potrzeby ogrzania lokalu oraz podgrzania wody czy dostarczania wody, służących zaspokajaniu indywidualnych potrzeb każdego z członków wspólnoty, powinien być refakturowany na rzecz członków wspólnoty ze wszystkimi konsekwencjami wynikającymi z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy odnieść się do istoty problemu, który zaistniał na kanwie zmiany brzmienia art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz.U. z 2011, Nr 177, poz. 1054 z późń. zm.) o podatku od towarów i usług (ustawa o VAT), który obecnie stanowi, że zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Ust. 2 ww. artykułu stanowi zaś, iż do wartości sprzedaży nie wlicza się:

1. wewnątrz wspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju:
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych

- jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Zatem od 2014 r. (wejście w życie zmienionego przepisu art. 113 ustawy), ustalając limit zwolnienia 150.000 zł, trzeba wliczyć niektóre czynności zwolnione z podatku na postawie przepisów szczególnych m.in. transakcje związane z nieruchomością. Czynności te wlicza się do limitu, jeżeli nie mają charakteru pomocniczego.

Natomiast na podstawie § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia ministra finansów z 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz.U.2015.736 j.t.) zwalnia się od podatku czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych, wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe, za które pobierane są opłaty, wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz właścicieli tych lokali, tworzących w określonej nieruchomości tę wspólnotę. Zwolnienie to dotyczy sprzedaży mediów (dostawy wody, ciepła, gazu itp.) wykorzystywanych przez właścicieli w ich nieruchomościach. Nabywcą mediów dla budynku jest wspólnota mieszkaniowa, a nie poszczególni właściciele mieszkań. Jednak to każdy właściciel musi ponosić koszty utrzymania swojego lokalu. Media odkupywane są zatem od wspólnoty. Wspólnota mieszkaniowa, odsprzedając media właścicielom, realizuje czynności podlegające opodatkowaniu VAT. Dodatkowo właściciele muszą finansować utrzymanie części wspólnej budynku, w którym znajdują się ich lokale. Te ostatnie opłaty nie podlegają jednak w ogóle opodatkowaniu VAT zgodnie z już wyżej wymienioną interpretacją ogólną Ministra Finansów z 21 czerwca 2011 r. (PT8/033/IO1/AEW/11/PT-571).

Na początku uzasadnienia prawnego Wnioskodawca stwierdza, iż transakcje związane z odsprzedażą mediów do poszczególnych lokali mieszkalnych, które są zajmowane przez osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, nie zaliczają się do kategorii transakcji związanych z nieruchomościami w rozumieniu art. 113 ustawy o VAT. Przyjmując, że sprzedaż mediów przez wspólnoty na rzecz właścicieli lokali nie jest transakcją związaną z nieruchomościami, nie wlicza się jej do limitu zwolnienia.

Za słusznością twierdzenia Wnioskodawcy przemawia po pierwsze fakt, iż pojęcie transakcje związane z nieruchomością nie zostało zdefiniowane przez ustawodawcę. Zatem w żadnym przepisie prawa nie jest określone wprost, że dostawa mediów przez wspólnoty mieszkaniowe na rzecz właścicieli jest taką transakcją. Ustawodawca w ustawie o VAT użył niezdefiniowanego w przepisach terminu transakcje. W art. 2 pkt 22 ustawy o VAT jest jedynie definicja pojęcia sprzedaż. Obejmuje ono odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. W ogólnym znaczeniu termin transakcje obejmuje zarówno sprzedaż towarów, jak i świadczenie usług, i w zasadzie pokrywa się z pojęciem sprzedaż.

Ustalając kwestię czy sprzedaż mediów jest związana z nieruchomością, należy sięgnąć do art. 28e ustawy o VAT, który odnosi się do ustalenia miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami. Zarówno w art. 28e jak i art. 113 ustawy o VAT jest bowiem mowa o czynnościach związanych z nieruchomościami. Ustawodawca posłużył się w obu regulacjach dokładnie takim samym zwrotem: związane z nieruchomościami. Zatem oba te zwroty muszą być Interpretowane tak samo.

Po drugie podnieść należy, że zarówno z polskich przepisów, jak z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że pojęcie transakcji obejmuje zarówno dostawę towarów (obrót nieruchomościami), jak i usługi na rynku nieruchomości (np. najem). Usługi dotyczące bezpośrednio nieruchomości powinny być wliczane do limitu zwolnienia od VAT,

Natomiast zaliczanie do transakcji związanych z nieruchomościami refakturowania mediów na właścicieli lokali we wspólnocie bez wątpliwości jest błędne, bowiem przedmiotem takiej usługi są media, a nie nieruchomości.

Trybunał Sprawiedliwości UE w Luksemburgu w wyroku z dnia 27 czerwca 2013 r. w sprawie C-155/12 orzekł, iż dla przyjęcia, że mamy do czynienia z transakcją (usługą) związaną z nieruchomością konieczne jest, aby nieruchomość była podstawowym przedmiotem świadczenia - (...) Jednakże, mając na uwadze, że wiele usług jest w ten lub inny sposób związanych z nieruchomościami, konieczne jest ponadto, aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nie ruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia (...). W konsekwencji TSUE wskazał, że z usługą związaną z nieruchomością mamy do czynienia tylko wtedy, gdy usługobiorcom zostało przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości. Tymczasem w przedmiotowej sprawie podstawowym elementem świadczenia jest odsprzedaż mediów, z którą nie wiążą się żadne prawa do nieruchomości. Podobnie orzekła Izba Skarbowa w Katowicach w interpretacji z dnia 21 czerwca 2013 r. (IBPP4/443-139/13/LG), gdzie usługę dostawy wody do stoiska wystawienniczego nie zakwalifikowano jako usługi związanej z nieruchomością. W podobnym tonie wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 7 września 2007 r. (C-166/05), stwierdzając, że prawa pozwalające na korzystanie z rzeki w postaci dokonywania połowów można zaliczyć do usług związanych z nieruchomością.(?)

Ponadto z polskiego orzecznictwa dotyczącego związku z nieruchomościami wynika, że niezbędnym elementem związku z nieruchomościami jest sama nieruchomość, która powinna być przedmiotem danej czynności. I tak, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 18 listopada 2014 r. (I FSK 1656/13) stwierdził, że: koniecznym warunkiem zaliczenia określonej usługi do tego katalogu jest jej związek z nieruchomością, której dana usługa dotyczy. Do zakresu tych usług ustawodawca zaliczy nie tylko usługi stricte dotyczące prac wykonywanych w nieruchomościach, obrotu nieruchomościami, ale także usługi, których wykonanie oparte jest na wykorzystaniu i użytkowaniu nieruchomości.

Można twierdzić, że Wspólnota Mieszkaniowa jest pośrednikiem między dostawcami mediów a właścicielami lokali. Tego typu działanie podlega VAT, co wynika ze specyficznej konstrukcji przyjętej w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT. W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Wspólnota mieszkaniowa, kupując media dostarczane do lokali, działa we własnym imieniu, ale na rzecz właścicieli lokali. Najpierw jest nabywcą mediów, a następnie jest sprzedawcą tych samych mediów. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę traktuje się jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Konsekwencją uznania podatnika, który bierze udział w odsprzedaży usługi, za świadczącego tę usługę, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej konkretnej (odsprzedawanej) usługi. Samo refakturowanie nie zmienia charakteru nabytej usługi. W przypadku odsprzedaży mediów przedmiotem transakcji jest ten sam towar i ta sama usługa, które zostały nabyte przez wspólnotę. Znaczy to, że dochodzi do dostawy energii elektrycznej, cieplnej i gazu przewodowego oraz do świadczenia usług dostarczania wody za pośrednictwem sieci wodociągowych, odprowadzania i oczyszczania ścieków oraz innych usług sanitarnych. Nie są to transakcje, które można zaliczać do transakcji związanych z nieruchomościami. Media (woda, energia elektryczna i gaz) zawsze są dostarczane do nieruchomości, ponieważ miejsce ich wykorzystania zawsze jest usytuowane w budynku lub w budowli. Nie można jednak tylko na tej podstawie uznać, że transakcje dotyczące dostarczania ww. mediów są transakcjami związanymi z nieruchomościami. Dostawcy tych mediów nie rozpoznają ich we własnych ewidencjach jako transakcji związanych z nieruchomościami, ale jako dostawę energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego, a także jako świadczenie usług dostarczania wody, odprowadzania i oczyszczania ścieków oraz innych usług sanitarnych.

Z przywołanego wyżej art. 8 ust. 2a ustawy o VAT wynika wprost, że taka sama klasyfikacja towarów i usług powinna obowiązywać kolejnych sprzedawców. Sam fakt pośredniczenia między faktycznym dostawcą a faktycznym odbiorcą nie może zmieniać przedmiotu transakcji. Skoro więc przy zakupie mediów przez wspólnotę nie były one rozpoznawane jako transakcje związane z nieruchomościami, to nie mogą być one w ten sposób traktowane przy refakturowaniu, które jest jedynie zwykłym przerzuceniem kosztów z nimi związanych.

Mając na uwadze wyżej wskazaną interpretację, nie można zaliczyć sprzedaży mediów przez wspólnoty mieszkaniowe właścicielom lokali do transakcji związanych z nieruchomościami. Niewątpliwie czynności te dotyczą nieruchomości, ale nieruchomość nie jest przedmiotem świadczenia, ani konstytutywnym elementem. Dostawa mediów w żaden sposób nie daje możliwości dysponowania nieruchomościami. Przedmiotem świadczenia jest odsprzedaż wody, ciepła i energii elektrycznej właścicielom nieruchomości. Istnieje zatem podstawa do twierdzenia, że dostawa mediów do lokali mieszkalnych wykorzystywanych przez osoby fizyczne na cele mieszkaniowe przez Wspólnotę Mieszkaniową nie powinna być wliczana do limitu, z uwagi na fakt, iż nie jest to transakcja dotycząca nieruchomości. Zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie ma zastosowanie zwolnienie przedmiotowe z § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz.U.2015.736 j.t.), zgodnie z którym zwalnia się od podatku czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych, wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe, za które pobierane są opłaty, wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz właścicieli tych lokali, tworzących w określonej nieruchomości tę wspólnotę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe - w zakresie opodatkowania pośredniczenia Wnioskodawcy w dostawie przedmiotowych mediów;
• nieprawidłowe - w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi - art. 8 ust. 2a ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Prawa i obowiązki członków wspólnoty oraz zakres zarządu nieruchomością wspólną określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2015 r. poz. 1892).

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o własności lokali, ustawa określa sposób ustanawiania odrębnej własności samodzielnych lokali mieszkalnych, lokali o innym przeznaczeniu, prawa i obowiązki właścicieli tych lokali oraz zarząd nieruchomością wspólną.

Z powyższego przepisu wynika, że postanowienia ww. ustawy o własności lokali odnoszą się zarówno do lokali mieszkalnych, jak też do lokali o innym przeznaczeniu tzw. lokali użytkowych (lokali sklepowych, usługowych, handlowych, biurowych, gastronomicznych, garaży i innych).

W myśl art. 6 ww. ustawy, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Przepis ten nadaje wspólnocie mieszkaniowej przymiot jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Wspólnota mieszkaniowa jest odrębnym od członków wspólnoty podmiotem praw i obowiązków, a tym samym działając w ramach przyznanej zdolności prawnej może nabywać prawa i obowiązki do własnego majątku.

Jednostka, która powstała na podstawie przepisu art. 6 ww. ustawy o własności lokali, posiada określoną strukturę, w której skład wchodzą właściciele lokali, którzy są zobowiązani do określonych zachowań oraz czynności wynikających z tej ustawy.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 powołanej ustawy, właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Z ww. przepisu wynika, że istnieją dwa rodzaje obowiązków członków wspólnoty mieszkaniowej:

1. związane z nieruchomością wspólną,
2. związane z odrębną własnością lokalu.

Jak stanowi art. 14 ustawy o własności lokali, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1. wydatki na remonty i bieżącą konserwację,
2. opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,
3. ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,
4. wydatki na utrzymanie porządku i czystości,
5. wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali, na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

Należy zatem wskazać, że w przypadku nabycia towarów i usług w ramach zarządu nieruchomością wspólną, wspólnota będąc jednostką odrębną od właścicieli lokali nabywając towary i usługi dla celów nieruchomości wspólnej nie wykonuje żadnych czynności na rzecz właścicieli, ponieważ w takim wypadku działa w imieniu własnym i na własny rachunek. Działa wtedy jako podmiot stosunków zobowiązaniowych wynikających z zarządu nieruchomością wspólną, którego działanie jest jedynie finansowane przez właścicieli wyodrębnionych lokali mieszkalnych mających udziały w nieruchomości wspólnej - m.in. w formie zaliczek, o których mowa w art. 15 ustawy o własności lokali.

W związku z tym odbiorcą nabywanych towarów i usług jest - jako odrębny od jej członków podmiot prawa - wspólnota mieszkaniowa. Ponieważ występuje ona jako ostateczny konsument, nie świadczy więc w tym zakresie żadnych czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług na rzecz właścicieli odrębnych lokali, a zatem nie występuje jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Natomiast w sytuacji, gdy wydatki ponoszone są przez właściciela wyłącznie w związku z odrębną własnością lokalu, wspólnota w zakresie nabywanych towarów i usług (tj. głównie mediów) celem zaopatrzenia poszczególnych lokali występuje w odmiennej roli. Nabywa bowiem towary i usługi w swoim imieniu, jednakże na rzecz właścicieli poszczególnych lokali, którzy dokonują na poczet tych zakupów stosownych wpłat. W konsekwencji należy stwierdzić, że obciążanie członków wspólnoty zaliczkami na pokrycie kosztów indywidualnego zużycia mediów stanowi odpłatną dostawę towarów i świadczenie usług w myśl art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 2a ustawy. Dotyczy to również odsprzedaży właścicielom lokali, zakupionych uprzednio w tym celu, towarów i usług związanych wyłącznie z utrzymaniem poszczególnych lokali. Wówczas wspólnota wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest wspólnotą mieszkaniową, którą stanowią właściciele 129 lokali mieszkalnych, 7 lokali użytkowych oraz 2 garaży podziemnych.

Zakres działania Wspólnoty obejmuje zarząd nieruchomością wspólną, tj. gruntem pod budynkiem oraz częściami budynku i urządzeniami nie służącymi wyłącznie właścicielom lokali. Wspólnota mieszkaniowa realizując interesy właścicieli lokali nabywa towary i usługi w ramach zarządu nieruchomością wspólną oraz dokonuje zakupu mediów na potrzeby części wspólnych budynku oraz części będących odrębną własnością poszczególnych członków wspólnoty. Umowy na dostawę i rozprowadzanie mediów takich jak woda, energia elektryczna, gaz, etc.) podpisane są przez Wspólnotę. Strona pośredniczy w zakupie mediów - rozliczając ten zakup na poszczególne lokale - dokonuje ich odsprzedaży właścicielom lokali.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy odsprzedaż mediów dla właścicieli lokali powinna być zaliczona do transakcji związanych z nieruchomościami, a tym samym powinna być wliczona do limitu uprawniającego do zwolnienia podmiotowego z podatku VAT.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT - o treści obowiązującej od dnia 1 stycznia 2014 r. - zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Z kolei przepis art. 113 ust. 2 ustawy o VAT - o treści obowiązującej od dnia 1 stycznia 2014 r. - stanowi, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się: 1) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych

- jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;

1. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Z powyższego przepisu wynika, że obliczając limit sprzedaży uprawniający podatnika do zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, nie bierze się pod uwagę m.in. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, jednakże z wyjątkiem transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli nie mają one charakteru transakcji pomocniczych.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2015 r., poz. 736), w którym to rozporządzeniu wprowadził inne niż w ustawie zwolnienia od podatku, a także określił szczegółowe warunki stosowania tych zwolnień.

I tak, zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 10 i 11 ww. rozporządzenia, zwalnia się od podatku:

1. czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych, wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe, za które pobierane są opłaty, wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz właścicieli tych lokali, tworzących w określonej nieruchomości tę wspólnotę;
2. czynności wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową lub właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową, na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności lokale należące do właścicieli tworzących tę wspólnotę mieszkaniową, za które pobierane są opłaty niezależne od właściciela w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 150) lub opłaty pośrednie w rozumieniu ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2010 r. Nr 206, poz. 1367, z późn. zm.), jeżeli lokale te są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Rozpatrując kwestię wliczenia do kwoty sprzedaży czynności związanych z utrzymaniem lokali mieszkalnych wykorzystywanych na cele mieszkaniowe należy wskazać, że dokonane przez ustawodawcę od 1 stycznia 2014 r. zmiany w art. 113 ustawy o VAT mają na celu w sposób bardziej precyzyjny i odpowiadający prawu unijnemu regulować stosowanie zwolnienia od podatku VAT dla drobnych przedsiębiorców, których obrót w skali roku nie przekracza 150.000 zł.

Z cyt. art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a wynika, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1 nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Analizując zatem treść art. 113 ust. 2 ustawy o VAT, o treści obowiązującej od 1 stycznia 2014 r., wskazać należy, że Słownik języka polskiego PWN pod redakcją prof. Stanisława Dubisza, Warszawa 2008, definiuje słowo transakcja jako operację handlową dotyczącą kupna lub sprzedaży towarów lub usług albo umowę handlową na kupno lub sprzedaż towarów lub usług i samo zawarcie takiej umowy.

Ponadto należy zauważyć, że pojęcie nieruchomości nie zostało zdefiniowane w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług. Definicję nieruchomości zawiera art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380 z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Nie ulega wątpliwości, że lokale mieszkalne, jako części budynków stanowią nieruchomości w świetle powołanego wyżej przepisu. Zatem wpłaty uzyskiwane od właścicieli poszczególnych lokali mieszkalnych jako koszty związane z ich indywidualnymi potrzebami i ze zużyciem przez nich mediów są wpłatami związanymi z nieruchomością.

Wnioskodawca uważa, że transakcje związane z odsprzedażą mediów do poszczególnych lokali nie zaliczają się do kategorii transakcji związanych z nieruchomościami w rozumieniu art. 113 ustawy o VAT. Z takim stanowiskiem nie sposób się zgodzić, ponieważ specyfiką działalności Wspólnoty jest zarządzanie nieruchomością, zatem dostawa mediów do poszczególnych lokali jest bez wątpienie czynnością związaną z nieruchomościami. W konsekwencji, obrót uzyskiwany z tytułu dostawy i rozprowadzania wody, energii elektrycznej, gazu, etc. dla właścicieli lokali zarówno mieszkalnych jak i użytkowych należy uznać za transakcję związane z nieruchomościami, gdyż wynika to z istoty prowadzonej działalności Wspólnoty.

Z uwagi na przedstawiony opis sprawy oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, że opłaty pobierane od właścicieli poszczególnych lokali (mieszkalnych i użytkowych) z tytułu odsprzedaży mediów (wody, energii elektrycznej, gazu, etc.) są transakcjami związanymi z nieruchomościami i wliczane są do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Zatem, czynności związane z utrzymaniem przedmiotowych lokali mieszkalnych i użytkowych podlegają uwzględnieniu w sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Wspólnotę związane z utrzymaniem poszczególnych lokali mieszkalnych, za które pobierane są opłaty, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 10 i 11 ww. rozporządzenia (sprzedaż mediów), są transakcjami związanymi z nieruchomościami.

Oznacza to, że opłaty zwolnione od podatku m.in. na podstawie § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia powinny być wliczane do limitu sprzedaży uprawniającego do korzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1. Nie znajdzie do nich zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT.

Przywołane w art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy artykuły: 43 ust. 1 oraz wydane na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy o VAT przepisy ww. rozporządzenia nie przewidują zwolnienia z podatku dla dostawy mediów do lokali użytkowych. Z uwagi na to, że czynności związane z dostawą mediów do lokali użytkowych są czynnościami opodatkowanymi, przepis art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT nie ma do tych czynności zastosowania, niezależnie od tego czy transakcje związane z nieruchomościami mają charakter pomocniczy czy też nie. Zatem wartość sprzedaży z tytułu czynności związanych z dostawą mediów do lokali użytkowych wlicza się do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym Wspólnota powinna wliczać do wartości limitu 150.000 zł wartość mediów (wody, energii elektrycznej, gazu, etc.) rozliczanych przez Wspólnotę na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych i użytkowych.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, że czynności związane z utrzymaniem indywidualnych lokali, za które Wspólnota Mieszkaniowa pobiera opłaty (w szczególności dostawy mediów) nie są transakcjami związanymi z nieruchomościami oraz że dla obliczenia limitu wartości sprzedaży uprawniającej do zwolnienia nie należy brać pod uwagę dostawy mediów do lokali mieszkalnych wykorzystywanych przez osoby fizyczne na cele mieszkaniowe (z uwagi na fakt, że nie jest to transakcja dotycząca nieruchomości) należało uznać za nieprawidłowe.

Należy nadmienić, że - jak słusznie wskazał Wnioskodawca - należności (zaliczki) uiszczane przez członków wspólnoty (właścicieli lokali mieszkalnych i użytkowych) tytułem pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną nie są objęte przepisami ustawy o VAT. Wspólnota nabywając towary i usługi dla celów nieruchomości wspólnej nie wykonuje żadnych czynności na rzecz właścicieli. W związku z tym ww. opłaty związane z nieruchomością wspólną nie są wliczane do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, że Organ podatkowy nie neguje tez wynikających z powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiego, zauważa jednak, że zapadły one w sprawach odmiennych niż przedstawiona w złożonym wniosku, stąd też nie mogą być one traktowane jako element uzasadniający stanowisko Wnioskodawcy.

W kwestii interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21 czerwca 2013 r. nr IBPP4/443-139/13/LG, również należy wskazać, że dotyczy ona zagadnienia innego niż kwestia przedstawiona przez Wnioskodawcę.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również obowiązku rejestracji jako czynny podatnik VAT ciążącego na Wspólnocie.

I tak, z przepisu art. 113 ust. 5 ustawy o VAT wynika, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Natomiast stosownie do treści art. 113 ust. 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Ponadto, na mocy art. 113 ust. 10 ustawy o VAT, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Ponadto w przypadku, gdy wartość sprzedaży opodatkowanej przekroczy kwotę wskazaną w art. 113 ust. 1 ustawy (150.000 zł), Wnioskodawca utraci ww. zwolnienie podmiotowe w związku z art. 113 ust. 5.

Z okoliczności sprawy wynika, że wartość odsprzedawanych mediów przez Stronę na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych i użytkowych w ciągu roku przekracza kwotę 150.000 zł, zatem przekracza kwotę wskazaną w art. 113 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, od momentu przekroczenia limitu obrotu sprzedaży opodatkowanej wskazanego w tym artykule, Wspólnota stała się czynnym podatnikiem podatku VAT.

Z powyższych przepisów wynika, że gdy wartość sprzedaży opodatkowanej przekroczyła/przekroczy kwotę wskazaną w art. 113 ust. 1 ustawy (150.000 zł), Wnioskodawca utracił/utraci ww. zwolnienie podmiotowe w związku z art. 113 ust. 5.

W konsekwencji, od momentu przekroczenia limitu obrotu sprzedaży opodatkowanej wskazanego w tym artykule, Wspólnota stała się/stanie się czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Tym samym jest/będzie zobowiązana zarejestrować się jako czynny podatnik VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że Wspólnota nie ma konieczności zgłaszania się jako czynny podatnik VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Strony dotyczą również podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług pośrednictwa Wspólnoty w sprzedaży wody, energii elektrycznej, gazu, etc.

Powyżej cytowany przepis art. 8 ust. 2a ustawy o VAT stanowi implementację art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.), zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Jak wskazano wyżej, regulacja art. 8 ust. 2a ustawy ma zastosowanie w sytuacji, w której podatnik nabywa usługę, a następnie w stanie nieprzetworzonym (identycznym jak w chwili jej nabycia) odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi, samemu nie wykonując fizycznie przedmiotowej usługi, gdzie świadczenie takich usług powinno zostać zatem opodatkowane VAT według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi.

Mając na uwadze powyższe przepisy i analizując przedstawiony stan faktyczny, uznać należy, że Wnioskodawca pośrednicząc w sprzedaży m.in. energii, wody oraz gazu, działa jako podatnik świadczący dane usługi. Innymi słowy, czynności te stanowić będą po stronie Wnioskodawcy odpłatne świadczenie usług, które zgodnie z przywołanym na wstępie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, według właściwej stawki dla danego świadczenia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że jest pośrednikiem między dostawcami mediów a właścicielami lokali, a tego typu działanie podlega VAT, co wynika ze specyficznej konstrukcji przyjętej w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00&‑013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie