Temat interpretacji

Wyłączenia z opodatkowania zbycia składników majątkowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2016 r. (data wpływu 12 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania zbycia składników majątkowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania zbycia składników majątkowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Ilekroć w niniejszym wniosku mowa jest o:

• ustawie VAT rozumieć się będzie ustawę o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn zm.);
• Transakcji rozumieć się będzie umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa Spółki S spółka z ograniczoną odpowiedzialnością na rzecz B I spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Warszawie;
• S, Spółce S spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L.;
• P P Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

S. spółka z o.o. działa na rynku polskim, przede wszystkim w zakresie świadczenia usług wydruku masowego oraz wydruku materiałów marketingowych. S. zatrudnia kilkadziesiąt osób. Jednym z rodzajów działalności S. były usługi typu fulfilment polegające na oferowaniu kontrahentom spersonalizowanych i dostosowanych do ich indywidualnych potrzeb rozwiązań logistycznych w oparciu o pracę manualną oraz zaawansowane technologie informatyczne. S. stanowi część grupy kapitałowej spółek. W ramach grupy podjęta została decyzja o wyodrębnieniu usługi fulfilment tak, by świadczone one były przez odrębną spółkę.

Celem realizacji powyższego wszystkie udziały w spółce P. (spółka ta wcześniej występowała pod nazwą X.X. spółka z o.o.) zostały zakupione od osoby trzeciej (spółka ta wcześniej nie prowadziła działalności gospodarczej), a następnie S. sprzedał tej spółce sprzęt komputerowy i biurowy konieczny do świadczenia usług. Ponadto P. przejęła:

• na zasadzie art. 23 ze znakiem 1 Kodeksu pracy część pracowników S.;
• prawa i obowiązki wynikające z umów leasingowych kilku samochodów, niezbędnych do świadczenia usług;
• prawa i obowiązki wynikające z umowy zawartej z klientem, dotyczące świadczonych przez S. usług ;
• umowy cywilnoprawne zlecenia z osobami trzecim;
• wszelki know-how związany ze świadczeniem usług, w tym wszelką dokumentację związaną z historią świadczenia tych usług przez S.

Przedmiotowe dobra materialne i niematerialne stanowiły dział S. zajmujący się usługami f.

Ponadto P. podnajął od S. część powierzchni biurowej w budynku, w którym mieszczą się biura S. oraz podnajął część powierzchni magazynowej od S., niezbędnej do świadczenia usług.

Z uwagi na duże opłaty związane z cesją praw związanych z umowami na świadczenie usług telekomunikacyjnych, P. nie przejął praw do telefonów komórkowych, z których korzystali pracownicy (dawniej S. obecnie P.) Co istotne, S. (sprzedawca) zobowiązał się przez okres 3 lat od dnia zawarcia umowy sprzedaży zrezygnować ze świadczenia usług typu f.

Wskazać należy, iż przed transakcją usługi typu f stanowiły odrębny dział Spółki, który zajmował się wyłącznie świadczeniem tego rodzaju usług. W dziale istniał hierarchiczny podział obowiązków pomiędzy pracowników. Cały ten dział Spółki wraz z urządzeniami (za wyjątkiem telefonów komórkowych) i pracownikami, zostały przejęte przez P.

Co do wyodrębnienia finansowego przedmiotowa część przedsiębiorstwa S. była wyodrębniona finansowo w taki sposób, iż wyniki finansowe działu objętego przedmiotem transakcji, w ramach organizacji S. były określone indywidualnie dla tego działu. Dział rozliczał się zarówno z wyników, jak i kosztów. Innymi słowy, wyodrębnienie miało miejsce dla celów rachunkowości zarządczej istniało odrębne ewidencjonowanie przychodów i kosztów związanych z prowadzeniem danej części przedsiębiorstwa. Koszty ogólne działalności ewidencjonowane były łącznie dla całej Spółki, niemniej możliwe było ustalenie ich narzutu na działalność f. Należności i zobowiązania ewidencjonowane były wg wierzycieli/dłużników, niemniej przy pewnym nakładzie pracy możliwe było przyporządkowanie poszczególnych kwot do działalności f i pozostałej działalności. Dla działu f nie były prowadzone odrębne rachunki bankowe.

Transakcja miała miejsce 19 grudnia 2014 r.

P. przejął od Spółki pracowników i obowiązki wynikające z wymienionych we wniosku Umów z dniem zawarcia transakcji.

Podkreślenia wymaga fakt, iż P. nie jest następcą prawnym spółki B.I. spółka z o.o. lecz jest obecnie Spółką B.I. spółka z o. o., która zmieniła firmę.

Związek pomiędzy przedstawionym stanem faktycznym ze sferą opodatkowania wyraża się w tym, iż w związku z transakcją wystawiona została faktura z obowiązkiem zapłaty podatku VAT. Oznacza to, iż fakt czy podatek VAT będzie należny jest dla Spółki istotny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Transakcja stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ustawy VAT, czy też stanowi czynność, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy VAT, pozostającą poza zakresem tej ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, analiza przepisów ustawy VAT, orzecznictwa Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, skłania do wniosku, iż Transakcja winna zostać zakwalifikowana jako transakcja zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy VAT, wobec czego nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Punktem wyjścia dla oceny skutków prawnych Transakcji w zakresie powstania obowiązków podatkowych na gruncie podatku od towarów i usług jest analiza przepisów zawartych w art. 5 ust 1 oraz w art. 6 ust 1 ustawy VAT.

Zgodnie z przyjętą przez ustawodawcę ogólną zasadą wyrażoną w art. 5 ust 1 ustawy VAT, opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Niemniej jednak, w świetle treści przepisu art. 6 ustawy VAT stanowiącego, iż przepisów tejże ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części kluczowym dla określenie skutków podatkowych Transakcji jest rozstrzygnięcie czy jej przedmiotem był towar w postaci poszczególnych rzeczy materialnych oraz prawa niematerialne, czy też może było to przedsiębiorstwo, a raczej jego zorganizowana część.

W myśl art. 2 pkt 27e ustawy VAT przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Tym samym, zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest dowolnym zbiorem składników majątkowych (materialnych i niematerialnych) wchodzących w skład przedsiębiorstwa, ale wyodrębnionym organizacyjnie, finansowo i funkcjonalnie zespołem tych składników, zdolnym do bycia oddzielnym przedsiębiorstwem, samodzielnie realizującym określone zadania gospodarcze.

Orzecznictwo sądowe precyzuje kwestię zorganizowanej części przedsiębiorstwa:

III SA/Wa 1624/10 wyrok WSA Warszawa z dnia 14 stycznia 2011 r.

Warunek wyłączenia z art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz U. Nr 54. poz. 535 ze zm.) będzie spełniony wtedy, gdy przedmiotem transakcji będzie zorganizowana część przedsiębiorstwa mogąca samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. W świetle art. 2 pkt 27e ustawy zorganizowana część przedsiębiorstwa jest:

1) zespołem składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych; 2) istniejącym w ramach danego przedsiębiorstwa; 3) wyodrębnionym organizacyjnie; 4) wyodrębnionym finansowo; 5) mogącym stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania gospodarcze, które realizuje w ramach przedsiębiorstwa. Przy czym najistotniejszym dla określenia, czy mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa są trzy ostatnie, formułujące warunki wyodrębnienia organizacyjnego, finansowego i funkcjonalnego zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a więc przesądzające o wydzieleniu zespołu składników majątkowych w istniejącym przedsiębiorstwie. Z tych warunków najistotniejszy jest ostatni z nich - przesądzenie czy dany zespół składników majątkowych może stanowić niezależne przedsiębiorstwo - decyduje o tym, czy mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Przez wyodrębnienie organizacyjne należy rozumieć umieszczenie zorganizowanej części przedsiębiorstwa w strukturze organizacyjnej przedsiębiorcy przykładowo jako oddział, zakład lub dział spółki zajmujący się prowadzeniem określonego rodzaju działalności, ale także każda inną formę wyodrębnienia organizacyjnego (nie musi ono mieć sformalizowanego charakteru). Bardziej istotne jest kryterium funkcjonalne wskazujące, że zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna stanowić część przedsiębiorstwa, prowadzonego przez podatnika, zdolną do samodzielnego działania. Natomiast wyodrębnienie finansowe nie musi koniecznie oznaczać, że zorganizowana część przedsiębiorstwa jest zobowiązana do samodzielnego sporządzania bilansu.

Jak wskazano w wyroku WSA w Opolu z dnia 7 grudnia 2009 r., sygn. I SA/Op 325/09: Niewątpliwie zorganizowana część przedsiębiorstwa to sytuacja, która już zaistniała w strukturze organizacyjnej wnioskodawcy, a nie dopiero powstanie w przyszłości, to zaś oznacza, że nie ma możliwości wybierania przez podatnika, które wierzytelności i środki trwałe mogą, a które nie mogą być przekazywane.

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział oddział, wydział czy też zakład. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza całkowitej samodzielności finansowej lecz sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Nie należy tego pojęcia utożsamiać z posiadaniem przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa pełnej samodzielności finansowej, czy też samodzielnym sporządzaniem bilansu. Odnośnie wyodrębnienia funkcjonalnego - kryterium to sprowadza się do ustalenia czy wyodrębniona organizacyjnie całość jest w stanie przejąć zadania oraz samodzielnie funkcjonować na rynku (pogląd taki wyraził m.in. WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 6 lipca 2010 r., sygn. I SA/Gl 112/10, a także WSA w Krakowie w wyroku z dnia 15 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 31/10).

Wydaje się, iż stan faktyczny w zakresie wyodrębnienia finansowego odpowiadał stanom faktycznym następujących spraw:

III SA/Wa 1765/10 - wyrok WSA Warszawa z dnia 18 marca 2011 r.

Przesłanki zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi charakteryzować się odpowiednim stopniem wyodrębnienia finansowego i organizacyjnego. Przez wyodrębnienie organizacyjne należy rozumieć umieszczenie zorganizowanej części przedsiębiorstwa w strukturze organizacyjnej przedsiębiorcy przykładowo jako oddział, zakład lub dział spółki zajmujący się prowadzeniem określonego rodzaju działalności, ale także każdą inną formę wyodrębnienia organizacyjnego (nie musi ono mieć sformalizowanego charakteru). Bardziej istotne jest kryterium funkcjonalne wskazujące, że zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna stanowić część przedsiębiorstwa, prowadzonego przez podatnika, zdolną do samodzielnego działania. Natomiast wyodrębnienie finansowe nie musi koniecznie oznaczać, że zorganizowana część przedsiębiorstwa jest zobowiązana do samodzielnego sporządzania bilansu. Wystarczające jest wyodrębnienie danej część przedsiębiorstwa dla celów np. rachunkowości zarządczej, polegające w szczególności na odrębnym ewidencjonowaniu przychodów i kosztów związanych z prowadzeniem danej części przedsiębiorstwa.

III SA/Wa 1624/10 - wyrok WSA Warszawa z dnia 14 stycznia 2011 r.

Kwalifikacja prawnopodatkowa wyodrębnienia części przedsiębiorstwa.

Warunek wyłączenia z art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.) będzie spełniony wtedy, gdy przedmiotem transakcji będzie zorganizowana część przedsiębiorstwa mogąca samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. W świetle art. 2 pkt 27e ustawy zorganizowana część przedsiębiorstwa jest: 1) zespołem składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych; 2) istniejącym w ramach danego przedsiębiorstwa; 3) wyodrębnionym organizacyjnie; 4) wyodrębnionym finansowo; 5) mogącym stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania gospodarcze, które realizuje w ramach przedsiębiorstwa. Przy czym najistotniejszym dla określenia, czy mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa są trzy ostatnie, formułujące warunki wyodrębnienia organizacyjnego, finansowego i funkcjonalnego zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a więc przesądzające o wydzieleniu zespołu składników majątkowych w istniejącym przedsiębiorstwie. Z tych warunków najistotniejszy jest ostatni z nich - przesądzenie czy dany zespół składników majątkowych może stanowić niezależne przedsiębiorstwo - decyduje o tym, czy mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Przez wyodrębnienie organizacyjne należy rozumieć umieszczenie zorganizowanej części przedsiębiorstwa w strukturze organizacyjnej przedsiębiorcy przykładowo jako oddział, zakład lub dział spółki zajmujący się prowadzeniem określonego rodzaju działalności, ale także każdą inną formę wyodrębnienia organizacyjnego (nie musi ono mieć sformalizowanego charakteru). Bardziej istotne jest kryterium funkcjonalne wskazujące, że zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna stanowić część przedsiębiorstwa, prowadzonego przez podatnika, zdolną do samodzielnego działania. Natomiast wyodrębnienie finansowe nie musi koniecznie oznaczać, że zorganizowana część przedsiębiorstwa jest zobowiązana do samodzielnego sporządzania bilansu.

Definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w ustawie VAT wyraźnie wskazuje, że zespół składników majątkowych wchodzących w jego skład powinien zawierać także zobowiązania. Tym samym, by zespół składników mógł być uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa (oprócz przenoszonych składników majątkowych) oraz przykładowo umów z kontrahentami oraz umów o pracę, przeniesieniu powinny podlegać zobowiązania tego działu/oddziału.

Zakwalifikowanie danego zespołu składników materialnych i niematerialnych jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa możliwe jest jedynie, gdy spełnione są jednocześnie wszystkie przesłanki określone w powołanym przepisie.

Mając na uwadze przytoczoną powyżej definicję zorganizowanej części przedsiębiorstwa obowiązującą na gruncie przepisów ustawy o VAT uznać należy, że zespół składników będzie mógł być uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa jeżeli:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań;
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych;
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze.

Zdaniem Wnioskodawcy, odnosząc powyższe do stanu faktycznego niniejszej sprawy:

Ad. 1

Bezsprzecznie przedmiotem Transakcji były składniki materialne i niematerialne do tej pory wchodzące w skład S. w ramach funkcjonowania działu f. W zakresie składników materialnych są meble i sprzęt komputerowy, regały magazynowe, półki magazynowe, maszyny służące do efektywnego pakowania produktów, w zakresie składników niematerialnych są, m.in.:

• zobowiązania i prawa wynikające z umów zawartych z pracownikami, leasingodawcami samochodów oraz umowy handlowej zawartej już z klientem;
• know-how związany ze świadczeniem usług f (wiedza, doświadczenie, kontakty, itp.);
• prawo do zwrotu ewentualnych podatków związanych ze świadczonymi do tej pory usługami ft.

Ad. 2

Przedmiot Transakcji, przed jej zawarciem, w ramach S. służył wykonywaniu usług typu f. Był to odrębny dział Spółki, który się tym zajmował. Cały ten dział Spółki, wraz z urządzeniami (za wyjątkiem telefonów komórkowych) i pracownikami, został przejęty przez P.

Ad. 3

Przedmiot Transakcji przeznaczony był do realizacji określonych zadań gospodarczych - świadczenia usług typu f w ramach P.

Ad. 4

Przedmiot Transakcji mógł stanowić niezależne przedsiębiorstwo. Przedmiot Transakcji zaczął funkcjonować w ramach P. jako niezależne przedsiębiorstwo, zajmujące się świadczeniem usług f.

Szczególnie istotna w przedmiotowej sprawie pozostaje również okoliczność, iż art. 6 ust. 1 ustawy VAT stanowi zaimplementowane do porządku krajowego postanowienie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstwa państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE. L Nr 145. str. 1) (dalej jako Szósta Dyrektywa VAT). W obecnie obowiązującym stanie prawnym, w związku z zastąpieniem Szóstej Dyrektywy VAT przez Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. U. UE. L Nr 347, str. 1) (dalej jako Dyrektywa Rady 2006/112/WE) obecna regulacja zawarta w art. 6 ust. 1 ustawy VAT stanowi implementację treści art. 19 Dyrektywy Rady 2006/112/WE.

W związku z akcesją Polski do Unii Europejskiej, z dniem 1 maja 2004 r. wspólnotowy porządek prawny stał się elementem krajowego porządku prawnego, wobec czego przepisy ustawy VAT należy interpretować z uwzględnieniu dorobku prawnego Unii Europejskiej. Co więcej, akcesja Polski do Unii Europejskiej oznacza, iż polski porządek prawny został wzbogacony o dorobek orzeczniczy Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dawniej Europejski Trybunał Sprawiedliwości). Wskazać należy, iż przepisy art. 5 ust 8 Szóstej Dyrektywy VAT były przedmiotem badania przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie C-497/01 Zita Modes orzekł, iż:

Zgodnie z przepisem art. 5(8) Szóstej Dyrektywy VAT, jeśli Państwo Członkowskie wprowadziło zasadę, iż w przypadku przeniesienia całości lub części majątku przedsiębiorstwa, za wynagrodzeniem lub bez wynagrodzenia, albo w drodze aportu, nie następuje dostawa towarów, zasada ta ma zastosowanie do jakiegokolwiek przeniesienia przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, obejmującej rzeczy ruchome, jak i wartości niematerialne, które łącznie stanowią podmiot lub część podmiotu zdolnego do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej. Nabywca musi jednakże posiadać zamiar kontynuowania działalności tego przeniesionego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie zaś jedynie natychmiastowej likwidacji tej działalność oraz sprzedaży nabytego majątku.

W kontekście treści powyższego orzeczenia stwierdzić należy, iż przytoczone powyżej wywody pozostają w pełni aktualne również na gruncie prawa krajowego, tj. polskiego. Stanowisko sądownictwa krajowego jest bowiem zbieżne z interpretacją przepisów dotyczących podatku od towarów i usług przyjętą przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Co więcej, pomimo faktu, iż zacytowane orzeczenie zapadło w czasie obowiązywania Szóstej Dyrektywy VAT, pozostaje ono w pełni aktualne do dnia dzisiejszego, z tego względu, iż treść art. 19 Dyrektywy Rady 2006/112/WE jest co do zasady powtórzeniem treści art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy VAT.

Reasumując powyższe okoliczności, zdaniem Spółki, Transakcja dokumentowała sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a zatem Transakcja nie powinna być opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja została wydana na podstawie informacji zawartych we wniosku, które wskazują, że składniki majątkowe, które zostały zbyte były wyodrębnione organizacyjnie, finansowo i funkcjonalnie w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy, co oznacza, iż w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Końcowo zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja nie zawiera oceny innych kwestii niż objęte pytaniem, w tym skutków podatkowych związanych z wystawieniem faktury ze stawką 23%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy