Temat interpretacji

Korekta podatku dotycząca obcego środka trwałego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2014 r. (data wpływu 15 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 lutego 2015 r. (data wpływu 6 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego od wydatków dotyczących inwestycji w obcym środku trwałym jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego od wydatków dotyczących inwestycji w obcym środku trwałym.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 lutego 2015 r. (data wpływu 6 lutego 2015 r.) w zakresie doprecyzowania opisu zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Spółka Cywilna z siedzibą w powstała 26.04.2004 roku (umowa spółki).

Wspólnicy zawarli umowę na czas nieokreślony.

Od początku istnienia Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Prowadzi działalność w 100% opodatkowaną.

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki była od początku jej istnienia i jest do nadal sprzedaż hurtowa odpadów i złomu - PKD 46.77.Z.

Spółka prowadzi swoją działalność oprócz siedziby w innych miejscach.

W tym celu zawarła umowy najmu powierzchni magazynowych, w których prowadzona jest działalność handlowa. I tak w dniu 31.05.2004 została podpisana umowa najmu na czas nieokreślony z X. W celu poprawienia warunków pracy załogi jak również wizerunku firmy w 2012 roku wspólnicy podjęli decyzję o gruntownej modernizacji wynajmowanych pomieszczeń. Poniesione zostały nakłady inwestycyjne w kwocie netto powyżej 15.000,00 zł. VAT naliczony od ww. nakładów został przez Spółkę odliczony w całości (100%). Po zakończeniu modernizacji nakłady te zostały w 05/2012 roku wprowadzone do ewidencji środków trwałych jako Inwestycja w obcym środku trwałym a od miesiąca 06/2012 rozpoczęto ich amortyzację na okres 10 lat.

W roku 2013 z uwagi na systemowe zmiany w gospodarowaniu odpadami (nowa ustawa) spółka notuje coraz mniejsze obroty a co za tym idzie magazyn wykorzystywany jest do prowadzenia działalności ale w znacznie mniejszym zakresie.

Z uwagi na pogarszającą się sytuację na rynku gospodarowania odpadami wspólnicy podjęli decyzję o likwidacji Spółki. Aktualnie sprzedawany jest majątek ruchomy Spółki.

Umowa najmu magazynu nie przewiduje możliwości zwrotu (odkupienia) poniesionych przez Spółkę nakładów przez właściciela.

Dlatego w momencie zaprzestania korzystania z magazynu (likwidacji Spółki) Spółka będzie zgodnie z art. 91 ustawy o VAT do skorygowania części podatku odliczonego przypadającego na pozostały okres korekty.

W odpowiedzi na pytanie tut. Organu zawarte w wezwaniu z dnia 27 stycznia 2015 r. Czy w wyniku rozwiązania umowy najmu Wnioskodawca jest zobowiązany do usunięcia na własny koszt poczynionych w magazynie nakładów w obcym środku trwałym... Wnioskodawca wskazał, że umowa najmu magazynu zawarta z X nie przewiduje aby najemca był zobowiązany do usunięcia na własny koszt poczynionych w magazynie nakładów po zakończeniu jego użytkowania. Charakter poczynionych nakładów sprawia, że usunięcie tych nakładów jest praktycznie niemożliwe.

Umowa najmu magazynu nie przewiduje możliwości odkupienia poniesionych nakładów przez wynajmującego tj. X. Rozmowy z wynajmującym w ww. sprawie czyli uzgodnienia dobrowolnego odkupu nakładów również nie przyniosły rezultatu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka powinna dokonać jednorazowo w deklaracji VAT-7 za miesiąc, w którym zaprzestanie korzystania z magazynu i jednocześnie likwidacji Spółki, korekty podatku naliczonego od środków trwałych powyżej 15.000,00 zł (inwestycji w obcym środku trwałym) według art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług w okresie:

• 5-letnim tj. traktować inwestycję w obcym środku trwałym jako zwykły środek trwały czy,

• 10-letnim tj. traktować inwestycję w obcym środku trwałym jako nieruchomość...

Zdaniem Wnioskodawcy korekta podatku naliczonego odnoszącego się do inwestycji w obcym środku trwałym, o którym mowa we wniosku powinna być dokonana zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług w okresie 5-letnim.

Korekty należy dokonać w deklaracji VAT-7 za ostatni miesiąc korzystania z magazynu, który będzie równocześnie ostatnim miesiącem działalności Spółki.

Za takim zdaniem Wnioskodawcy przemawiają przepisy o amortyzacji środków trwałych, które traktują inwestycję w obcym środku trwałym jako odrębny od nieruchomości środek trwały (art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i podlegający amortyzacji wg zasad określonych dla takich środków trwałych a nie wg zasad odnoszących się do nieruchomości.

Ponadto w art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług zdefiniowano pojęcie wytworzenia nieruchomości. Zgodnie z tym przepisem za wytworzenie nieruchomości rozumie się wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Zatem zgodnie z cytowanym przepisem za wytworzenie nieruchomości uznaje się również ulepszenie nieruchomości w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, w myśl których ulepszenia dokonuje się we własnym środku trwałym co nie miało miejsca u Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Generalna zasada dotycząca możliwości odliczenia podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W przepisie tym wskazano, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z kolei, zasady dotyczące sposobu oraz terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do ich dokonania zostały określone w art. 90 i 91 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (art. 90 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Stosownie do art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

W art. 2 pkt 14a ustawy zdefiniowano pojęcie wytworzenia nieruchomości. W świetle tego przepisu, przez wytworzenie nieruchomości rozumie się wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Zatem, zgodnie z cyt. przepisem, za wytworzenie nieruchomości uznaje się również ulepszenie nieruchomości w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, w myśl których ulepszenia dokonuje się we własnym środku trwałym.

Równocześnie należy zauważyć, że przepisy art. 91 ust. 2 ustawy odsyłają do przepisów o podatku dochodowym dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W świetle ww. przepisów, inwestycja w obcym środku trwałym stanowi u inwestora odrębny od nieruchomości środek trwały podlegający amortyzacji według zasad określonych dla takich środków trwałych, a nie według zasad odnoszących się do nieruchomości.

Art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22a ust. 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej inwestycjami w obcych środkach trwałych,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
   • zwane także środkami trwałymi,
4. tabor transportu morskiego w budowie (PKWiU 30.11).

W związku z tym, że inwestycje w obcym środku trwałym stanowią odrębny od nieruchomości środek trwały, korekta podatku naliczonego odnoszącego się do takiego środka trwałego powinna być dokonana zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy w ciągu 5-letniego okresu (a nie w ciągu 10 lat przewidzianych dla nieruchomości).

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy (art. 91 ust. 3 ustawy).

Art. 91 ust. 4 ustawy stanowi, że w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Zgodnie z art. 91 ust. 5 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.

Natomiast zgodnie z art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty (art. 91 ust. 7a ustawy).

Na podstawie art. 91 ust. 7b ustawy, w przypadku towarów i usług innych niż wymienione w ust. 7a, wykorzystywanych przez podatnika do działalności gospodarczej, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 1, ust. 2 zdanie trzecie i ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 7c.

Zgodnie z art. 91 ust. 7c ustawy, jeżeli zmiana prawa do obniżenia podatku należnego wynika z przeznaczenia towarów lub usług, o których mowa w ust. 7b, wyłącznie do wykonywania czynności, w stosunku do których nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, lub wyłącznie do czynności, w stosunku do których takie prawo przysługuje - korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła ta zmiana. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli od końca okresu rozliczeniowego, w którym wydano towary lub usługi do użytkowania, upłynęło 12 miesięcy.

Stosownie do art. 91 ust. 7d ustawy, w przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Prowadzi działalność w 100% opodatkowaną. Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy była od początku jej istnienia i jest nadal sprzedaż hurtowa odpadów i złomu - PKD 46.77.Z. Wnioskodawca prowadzi swoją działalność oprócz siedziby w innych miejscach. W tym celu Wnioskodawca zawarł umowy najmu powierzchni magazynowych, w których prowadzona jest działalność handlowa. W dniu 31.05.2004 została podpisana umowa najmu na czas nieokreślony z X. W celu poprawienia warunków pracy załogi jak również wizerunku firmy w 2012 roku wspólnicy podjęli decyzję o gruntownej modernizacji wynajmowanych pomieszczeń. Poniesione zostały nakłady inwestycyjne w kwocie netto powyżej 15.000,00 zł. VAT naliczony od ww. nakładów został przez Wnioskodawcę odliczony w całości (100%). Po zakończeniu modernizacji nakłady te zostały w 05/2012 roku wprowadzone do ewidencji środków trwałych jako Inwestycja w obcym środku trwałym a od miesiąca 06/2012 rozpoczęto ich amortyzację na okres 10 lat. Z uwagi na pogarszającą się sytuację na rynku gospodarowania odpadami wspólnicy podjęli decyzję o likwidacji Spółki. Umowa najmu magazynu nie przewiduje możliwości zwrotu (odkupienia) poniesionych przez Spółkę nakładów przez właściciela. Umowa najmu magazynu zawarta z X nie przewiduje aby najemca był zobowiązany do usunięcia na własny koszt poczynionych w magazynie nakładów po zakończeniu jego użytkowania. Charakter poczynionych nakładów sprawia, że usunięcie tych nakładów jest praktycznie niemożliwe. Umowa najmu magazynu nie przewiduje możliwości odkupienia poniesionych nakładów przez wynajmującego tj. X. Rozmowy z wynajmującym w ww. sprawie czyli uzgodnienia dobrowolnego odkupu nakładów również nie przyniosły rezultatu.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w przepisach art. 91 ustawy stanowiącego o korektach utrata, zużycie lub likwidacja środków trwałych nie zostały wymienione jako przesłanki powodujące obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego.

Powyższe oznacza, że w sytuacji, gdy w wyniku rozwiązania umowy najmu Wnioskodawca byłby zobowiązany do usunięcia na własny koszt wszelkich poczynionych w lokalu nakładów stanowiących inwestycje w obcym środku trwałym, po czym wykreśliłby je z ewidencji środków trwałych, doszłoby do likwidacji środka trwałego to na Wnioskodawcy nie ciążyłby obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego.

Natomiast w sytuacji, gdy całość nakładów poczynionych w trakcie obowiązywania umowy najmu przez Wnioskodawcę przechodzi na wynajmującego bez konieczności dokonywania przez niego zapłaty jakiegokolwiek ekwiwalentu na rzecz Wnioskodawcy to opisana czynność polega na nieodpłatnym przekazaniu nakładów w związku z rozwiązaniem umowy najmu.

Zasadniczą kwestią do rozstrzygnięcia jest ustalenie, czy pozostawienie bez wynagrodzenia poczynionych nakładów w wynajmowanym lokalu w momencie zakończenia umowy najmu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też nie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (art. 8 ust. 1 ustawy).

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powyższego zapisu wynika, że nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów uznaje się za odpłatne świadczenie usług, jeżeli spełnione zostają łącznie następujące warunki:

• nieodpłatne świadczenie usług nie jest związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa,

• podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami.

Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W opisanej sytuacji, nakłady poczynione przez Wnioskodawcę dokonywane były w przedmiocie najmu, który stanowił własność wynajmującego, a nie Wnioskodawcy. Zatem pozostawienie nakładów (ulepszeń) w wynajmowanym budynku nie stanowi przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, bowiem nie stanowiły one własności najemcy.

Mając na uwadze, iż działalność Wnioskodawcy polega na sprzedaży hurtowej odpadów i złomu również w wynajmowanym lokalu wszystko, to co wiąże się z najmem budynku wykorzystywanym w działalności Wnioskodawcy, wiąże się także z prowadzeniem przedsiębiorstwa, w tym takie zdarzenia, które są związane z ustaniem najmu.

Tym samym, w przedmiotowej sprawie, nie został spełniony pierwszy z warunków wskazanych w przepisie art. 8 ust. 2 ustawy. Zatem, czynność przekazania przez Wnioskodawcę całości poczynionych przez niego nakładów na rzecz właściciela wynajmowanego budynku, nie stanowi nieodpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu, w myśl art. 8 ust. 2 ustawy.

W konsekwencji pozostawione w całości poniesione nakłady, od których odliczono podatek naliczony nie będą służyć czynnościom opodatkowanym Wnioskodawcy. W tej sytuacji dochodzi do zmiany przeznaczenia dokonanego ulepszenia.

Zatem w sytuacji, gdy całość nakładów poczynionych w trakcie obowiązywania umowy najmu przez Wnioskodawcę przechodzi na wynajmującego bez konieczności dokonywania przez niego zapłaty jakiegokolwiek ekwiwalentu na rzecz Wnioskodawcy to dochodzi do zmiany przeznaczenia ulepszenia powodując obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego stosownie do art. 91 ust. 2 ustawy, w rozliczeniu za miesiąc w którym Wnioskodawca zaprzestanie korzystania z magazynu.

Należy zauważyć, że przedmiotowe nakłady, jak to już wskazano powyżej, nie stanowią również towarów handlowych, bowiem na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług inwestycja w obcy środek trwały traktowana jest jako usługa. W konsekwencji powyższego Wnioskodawca powinien skorygować odliczony podatek naliczony od wydatków związanych z ponoszonymi nakładami dotyczącymi inwestycji w obcy środek trwały w trybie art. 97 ust. 7d ustawy, bowiem zmieni się ich przeznaczenie ostatecznie nie będą służyły czynnościom opodatkowanym, zatem na mocy art. 86 ust. 1 ustawy Wnioskodawca straci prawo do odliczenia podatku naliczonego. Stosownej korekty należy dokonać jednorazowo w deklaracji podatkowej za miesiąc, w którym zmieni się owe przeznaczenie.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy wskazać, że jeżeli dojdzie do zmiany przeznaczenia dokonanych ulepszeń - pozostawione nakłady, od których odliczono podatek naliczony nie będą służyć Wnioskodawcy do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, zatem Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonania jednorazowej korekty podatku naliczonego stosując regulacje prawne zawarte w art. 91 ust. 2 w zw. z ust. 7d ustawy.

W związku z tym, że inwestycja w obcym środku trwałym, polegająca na jego ulepszeniu stanowi odrębny od tej nieruchomości środek trwały, okres korekty podatku naliczonego odnoszącego się do takiego środka trwałego wynosi zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy 5 lat (a nie 10 lat jak dla nieruchomości).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie podkreślić należy, że tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, że nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 5 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi