Temat interpretacji

brak obowiązku zapłaty przez Wnioskodawcę opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług w myśl art. 13² ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2013 r. (data wpływu 9 września 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 listopada 2013 r. (data wpływu 25 listopada 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w zakresie braku obowiązku zapłaty przez Wnioskodawcę opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług w myśl art. 13² ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2013 r. wpłynął wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w zakresie braku obowiązku zapłaty przez Wnioskodawcę opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług w myśl art. 132 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 listopada 2013 r. (data wpływu 25 listopada 2013 r.) o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego, przeformułowanie pytania oraz brakującą opłatę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik jest osobą prawną prowadzącą działalność gospodarczą na terytorium RP mającą na celu świadczenie usług reklamowych w tym reklamy wielkopowierzchniowej. Podatnik wynajmuje od Firmy A powierzchnię na tablicy reklamowej, która znajduje się na gruncie należącym do rolnika, który obciąża Firmę A comiesięczną opłatą najmu gruntu. Wnioskodawca ma zamiar zawiązać umowę gospodarczą z firmą B mającą na celu wynajem na jej rzecz tablicy reklamowej oraz montaż grafiki, będącą własnością firmy B, na przedmiotowej konstrukcji tablicy. Firma B na podstawie odrębnych umów świadczy usługi prowadzenia polityki reklamowo-marketingowej na rzecz firmy C, która jest właścicielem marki i producentem napojów alkoholowych. Na podstawie umowy pomiędzy Podatnikiem a firmą B, Podatnik będzie miał obowiązek wyprodukowania materiału reklamowego w postaci grafiki (dostarczonej jako gotowy projekt na nośniku cyfrowym) na powierzchni winylowej oraz montaż gotowego materiału na konstrukcji, jak również kontrolę stanu technicznego grafiki. W umowie określony zostanie również zapis mówiący, iż Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za eksponowane treści na banerze reklamowym umieszczonym na konstrukcji.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że:

1. jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług;
2. określenia Wnioskodawca i Podatnik są tożsame;
3. materiał reklamowy w postaci grafiki reklamowej będzie stanowić reklamę napojów alkoholowych w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2002 r., poz. 1356, z późn. zm.);
4. grafika reklamowa rozpowszechniana przez Wnioskodawcę będzie w imieniu i na rachunek firmy B, ponieważ to ona stanie się właścicielem grafiki. Jednocześnie Zainteresowany wyjaśnił, że będzie dotyczyć piwa w rozumieniu art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 108, poz. 626, z późn. zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającej z tej usługi (tzw. podatek piwny) w myśl art. 13² ust. 1 Ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz czy od usług wydruku, montażu i demontażu grafiki również powinien uiścić podatek w myśl art. 13² ust. 1 Ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 13² ust. 1 Ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi do uiszczenia opłaty są: Podmioty świadczące usługę będącą reklamą napojów alkoholowych . Ustawa w art. 2¹ reguluje czym jest reklama napojów alkoholowych, w myśl artykułu jest to publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje alkoholowe, nieróżniących się od nazw i symboli graficznych napojów alkoholowych, służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych; za reklamę nie uważa się informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi.

Zgodnie z powyższym Podatnik uważa, iż nie jest zobligowany do wniesienia tzw. podatku piwnego, gdyż świadczyć On będzie jedynie usługę wyprodukowania reklamy na podstawie dostarczonych materiałów przez firmę B oraz zamontowania jej, jednocześnie nie biorąc na siebie odpowiedzialności za treść reklamy. Za ww. usługę Podatnik pobierze jednorazowo opłatę na podstawie wystawionej faktury. Natomiast za wynajem konstrukcji, na której będzie zamontowana reklama, Podatnik pobierać będzie comiesięczny czynsz od firmy B. Nadmieniając, fakt umowy gospodarczej pomiędzy firmą B i C, w której to podmioty wymienione są jako: B podmiot świadczący usługi reklamowo-marketingowe na rzecz podmiotu C właściciela marki i producenta napojów alkoholowych. W związku z powyższym podmiotem zobligowanym do wniesienia podatku piwnego jest podmiot B.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 13² ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2012 r., poz. 1356, z późn. zm.), podmioty świadczące usługę będącą reklamą napojów alkoholowych wnoszą na wyodrębniony rachunek utworzony w tym celu przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej opłatę w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającej z tej usługi.

Jak wynika z art. 13² ust. 2 ww. ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, podmioty, o których mowa w ust. 1, sporządzają zbiorczą deklarację miesięczną według wzoru określonego na podstawie ust. 4 i przekazują ją w terminie do 20. dnia miesiąca następującego bezpośrednio po miesiącu, w którym powstał obowiązek wystawienia faktury, zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług, na wynagrodzenie lub jego część.

Stosownie do treści art. art. 13² ust. 3 cyt. ustawy, deklaracje, o których mowa w ust. 2, składa się do tego samego urzędu skarbowego, do którego składa się deklarację dotyczącą podatku od towarów i usług w zakresie usługi, o której mowa w ust. 1.

Treść art. 2¹ ww. ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi stanowi słowniczek pojęć, którymi posługuje się ustawodawca. W przedmiotowym słowniczku pojęć ustawodawca dokonuje tzw. legalnej wykładni definicji pojęć istotnych, ważnych dla danej regulacji ustawowej. W analizowanym przepisie szczególne znaczenie ma zwrot zawarty na samym początku art. 2¹: użyte w ustawie określenia oznaczają, z czego pośrednio wynika, iż ich definicje zostały sporządzone przede wszystkim dla potrzeb cyt. ustawy jako względnie samodzielnej regulacji ustawowej i przenoszenie ich znaczenia na grunt innych ustaw nie może odbywać się w sposób automatyczny. W tym przedmiocie należy stosować podejście systemowe, uwzględniające specyfikę merytoryczną i ewentualny zakres odesłań tych innych ustaw szczególnych do aktów.

Definicję pojęcia reklamy napojów alkoholowych zawiera art. 2¹ pkt 3 cyt. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, reklama napojów alkoholowych oznacza publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje alkoholowe, nieróżniących się od nazw i symboli graficznych napojów alkoholowych, służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych; za reklamę nie uważa się informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi.

Z literalnej wykładni art. 13² ust. 1 cyt. ustawy wynika, że obowiązek uiszczania opłat dotyczy tylko tych podmiotów, które (zgodnie z definicją reklamy napojów alkoholowych) reklamę rozpowszechniają (rozmieszczają na billboardach, na łamach gazet, nadają przez radio i TV, itd.), nie zaś wykonują same prace pomocnicze towarzyszące procesowi reklamy. Zazwyczaj reklama ma na celu skłonienie do nabycia lub korzystania z określonych towarów czy usług, popierania określonych spraw lub idei.

Definicja zawarta w cyt. ustawie w istotny sposób rozszerza powszechnie ugruntowane w orzecznictwie pojęcie reklamy, za której element charakterystyczny uznaje się element namowy, perswazji nabycia tego a nie innego towaru, oddziaływania na emocje odbiorcy. Tymczasem definicja zamieszczona w cyt. ustawie za reklamę uważa każdą rozpowszechnianą publicznie informację. Z tak sformułowanej definicji można wnioskować, że każde działanie zmierzające do publicznego rozpowszechniania znaków towarowych napojów alkoholowych uznaje się za reklamę napojów alkoholowych. Z zakresu tego ustawodawca wyłączył tylko informacje używane do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zainteresowany jest osobą prawną prowadzącą działalność gospodarczą na terytorium RP mającą na celu świadczenie usług reklamowych w tym reklamy wielkopowierzchniowej. Podatnik wynajmuje od Firmy A powierzchnię na tablicy reklamowej, która znajduje się na gruncie należącym do rolnika, który obciąża Firmę A comiesięczną opłatą najmu gruntu. Wnioskodawca ma zamiar zawiązać umowę gospodarczą z firmą B mającą na celu wynajem na jej rzecz tablicy reklamowej oraz montaż grafiki, będącą własnością firmy B, na przedmiotowej konstrukcji tablicy. Firma B na podstawie odrębnych umów świadczy usługi prowadzenia polityki reklamowo-marketingowej na rzecz firmy C, która jest właścicielem marki i producentem napojów alkoholowych. Na podstawie umowy pomiędzy Podatnikiem a firmą B, Podatnik będzie miał obowiązek wyprodukowania materiału reklamowego w postaci grafiki (dostarczonej jako gotowy projekt na nośniku cyfrowym) na powierzchni winylowej oraz montaż gotowego materiału na konstrukcji, jak również kontrolę stanu technicznego grafiki. W umowie określony zostanie również zapis mówiący, iż Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za eksponowane treści na banerze reklamowym umieszczonym na konstrukcji.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że materiał reklamowy w postaci grafiki reklamowej będzie stanowić reklamę napojów alkoholowych w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Grafika reklamowa rozpowszechniana przez Wnioskodawcę będzie w imieniu i na rachunek firmy B, ponieważ to ona stanie się właścicielem grafiki. Jednocześnie Zainteresowany wyjaśnił, że będzie dotyczyć piwa w rozumieniu art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym.

Kluczową rolę w rozwiązaniu wskazanego we wniosku problemu odgrywa art. 13² ust. 1 w związku z art. 2^&¹ pkt 3 ustawy. Z przepisów tych wynika, że obowiązek uiszczania opłat dotyczy tych podmiotów, które publicznie rozpowszechniają reklamę napojów alkoholowych. Z treści wniosku wynika, że na podstawie umowy pomiędzy Wnioskodawcą a firmą B, Zainteresowany będzie miał obowiązek wyprodukowania materiału reklamowego w postaci grafiki (dostarczonej jako gotowy projekt na nośniku cyfrowym) na powierzchni winylowej oraz montaż gotowego materiału na konstrukcji, jak również kontrolę stanu technicznego grafiki. Należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie jakkolwiek materiał reklamowy w postaci grafiki reklamowej jak wskazał Wnioskodawca będzie stanowić reklamę napojów alkoholowych w rozumieniu ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, to grafika reklamowa rozpowszechniana będzie w imieniu i na rachunek firmy B, ponieważ to ona stanie się właścicielem grafiki. Zatem to nie Wnioskodawca będzie odpowiedzialny za końcowy efekt, polegający na rozpowszechnianiu materiałów reklamowych.

Wobec powyższego, mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie będzie podmiotem, który publicznie rozpowszechnia reklamę napojów alkoholowych. Tym samym na Wnioskodawcy nie będzie ciążyć obowiązek uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 13² ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającej ze świadczonej usługi, ponieważ Zainteresowany, dokonując wydruku, montażu i demontażu grafiki, nie będzie świadczyć usługi będącej reklamą napojów alkoholowych w rozumieniu art. 2¹ pkt 3 ww. ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że nie jest zobligowany do wniesienia tzw. podatku piwnego, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy wskazać, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, o których mowa we wniosku, nie mogą być zgodnie z art. 14 b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla innych podmiotów niż Wnioskodawca, o których mowa we wniosku.

Końcowo nadmienia się, iż w związku z okolicznością, że tut. Organ wydał interpretację indywidualną w zakresie jednego zdarzenia przyszłego, kwota 40 zł, wniesiona na podstawie art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przez Wnioskodawcę w dniu 22 listopada 2013 r., stanowi nadpłatę, zatem będzie zwrócona na rachunek bankowy wskazany w części F wniosku ORD-IN, zgodnie z art. 14f § 2a ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 414 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi