Temat interpretacji

Czy sprzedaż nieruchomości zabudowanej działki gruntu nr 330/41 przez wnioskodawcę podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w razie uznania że tak - to czy sprzedaż ta korzystała ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2012 r. (data wpływu 31 października 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 stycznia 2013 r. (data wpływu 11 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 stycznia 2013 r. (data wpływu 11 stycznia 2013 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni była współwłaścicielem, na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej, ze swym mężem S., nieruchomości gruntowej położonej w W., objętej księgą wieczystą KW nr X, w skład której wchodziła m.in. działka nr 330/41 zabudowana budynkiem socjalno-produkcyjnym oraz budowlami w postaci utwardzonych dróg, placów, boksów i podstaw węzłów betoniarskich. Przedmiotowa nieruchomość nabyta została w 1990 r. w drodze darowizny otrzymanej od rodziców i stanowiła prywatny majątek Zainteresowanej i jej męża. Nakłady na zabudowę nieruchomości ponoszone były na przestrzeni lat 1996-2012, każdorazowo z majątku prywatnego, a ich realizacja następowała tzw. systemem gospodarczym. Nakłady te czynione były jako wydatki prywatne, w związku z czym Wnioskodawczyni ani jej mężowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT w związku z tymi wydatkami. Łączne nakłady na zabudowę nieruchomości były wyższe aniżeli 30% wartości nieruchomości według stanu sprzed poniesienia tych nakładów (tj. pustego gruntu). Natomiast w odniesieniu do już wybudowanego budynku oraz budowli nie były ponoszone nakłady ulepszające o wartości przekraczającej 30% wartości początkowej któregokolwiek z tych obiektów. Przedmiotowa nieruchomość nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zainteresowana prowadzi działalność gospodarczą i z tytułu czynności dokonywanych w jej ramach jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Działalność gospodarcza Wnioskodawczyni obejmuje wydobywanie kruszyw oraz handel materiałami budowlanymi - działalność ta nie obejmuje handlu nieruchomościami. Przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana przez Zainteresowaną w ramach prowadzonej przez nią działalności. Nieruchomość ani żaden z posadowionych na niej na przestrzeni wielu lat obiektów nie stanowił środka trwałego w ramach działalności Wnioskodawczyni, a czynionych nakładów nie dokonywała w ramach prowadzonej działalności. Na przestrzeni ostatnich 10 lat Zainteresowana wspólnie z mężem zbyła dwie z należących do nich nieruchomości prywatnych, przy czym sprzedaż nastąpiła poza prowadzoną działalnością gospodarczą. W chwili obecnej Wnioskodawczyni posiada kilka nieruchomości, które stanowią lokatę oszczędności, w odniesieniu do których Zainteresowana nie nosi się obecnie z zamiarem ich zbywania. W dniu 18 lipca 2012 r. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem sprzedali zabudowaną działkę nr 330/41 na rzecz spółki pod firmą B.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowana wskazała, że:

1. Nakłady na zabudowę nieruchomości poniesione zostały w celu umożliwienia prowadzenia na niej, przez jej męża działalności polegającej na produkcji betonu. Nakłady te polegały na pobudowaniu utwardzonych dróg dojazdowych, placu manewrowego, boksów na kruszywa oraz podstaw pod dwa węzły betoniarskie (będące rzeczami ruchomymi) a także lekkiego budynku socjalno-produkcyjnego.
2. Przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez jej męża, choć ani grunt ani nakłady w postaci budynku i budowli nie zostały nigdy uznane za środki trwałe nie były wciągnięte do ewidencji środków trwałych ani amortyzowane. Nieruchomość traktowana była przez nich jako majątek stricte prywatny, wykorzystywany jednak czasowo przez męża w ramach jego działalności.
3. Nie zostały poniesione żadne nakłady w celu przygotowania przedmiotowej nieruchomości do sprzedaży. Nie nosiła się wraz z mężem z zamiarem sprzedaży nieruchomości i nie podejmowali żadnych działań zmierzających do znalezienia potencjalnego kupca. To przedstawiciele spółki B. sami zjawili się u nich i zaproponowali zakup należącej do Wnioskodawczyni i jej męża nieruchomości oraz zaoferowali określoną przez siebie cenę. Początkowo odrzucili nawet ofertę z uwagi na zupełny brak ich przygotowania do takiej transakcji. Po pewnym namyśle Zainteresowana wraz z mężem doszli jednak do wniosku, że cena oferowana im za nieruchomość jest na tyle atrakcyjna, iż uzasadnia zgodę na jej sprzedaż, co też uczynili.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż nieruchomości zabudowanej działki gruntu nr 330/41 przez Wnioskodawczynię podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w razie uznania, że tak to czy sprzedaż ta korzystała ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawczyni, dokonana przez nią wspólnie z mężem sprzedaż zabudowanej działki gruntu nr 330/41 nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, albowiem nie mieści się w zakresie zastosowania ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Sprzedając nieruchomość Zainteresowana wspólnie z mężem dokonali rozporządzenia jednym ze składników majątku prywatnego i nie działali jako podatnicy podatku od towarów i usług. Sprzedaż nieruchomości dokonana została poza prowadzoną działalnością gospodarczą z tytułu której Wnioskodawczyni posiada status podatnika podatku od towarów i usług. Aby odpłatna dostawa towaru na terenie Polski była czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi ona zostać dokonana przez podatnika tego podatku działającego w takim charakterze. W rozważanej sytuacji przesłanka ta nie została spełniona.

W razie niepodzielenia argumentacji Zainteresowanej i uznania, że dokonana przez nią sprzedaż nieruchomości podlegała jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w ocenie Wnioskodawczyni stwierdzić należałoby, iż czynność ta korzystała ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zasadą generalną jest bowiem zwolnienie od podatku dostaw budynków, budowli i ich części, a wyjątkiem - opodatkowanie dostaw budynków, budowli i ich części dokonywanych wyłącznie w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim i dostaw dokonywanych w okresie krótszym aniżeli dwa lata od dnia pierwszego zasiedlenia. Sprzedaż nieruchomości nie odbyła się w ramach pierwszego zasiedlenia, gdyż nie została spełniona przesłanka oddania do użytkowania pierwszemu nabywcy budynków i budowli po ich wybudowaniu w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Dokonując sprzedaży Wnioskodawczyni nie działała jako podatnik podatku VAT, więc dokonana przez nią czynność nie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem. W ocenie Zainteresowanej pierwsze zasiedlenie przedmiotowych obiektów jeszcze nie nastąpiło. Zgodnie natomiast z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10a ww. ustawy, powyższy wyjątek nie znajduje zastosowania (a więc zastosowanie znajduje zwolnienie od podatku) w sytuacji dostaw budynków, budowli i ich części w razie łącznego spełnienia dwóch warunków:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego albo ponosił takie wydatki ale były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

W stosunku do Wnioskodawczyni spełnione zostały łącznie oba powyższe warunki, albowiem Zainteresowana ponosiła nakłady na wybudowanie budynku i budowli poza prowadzoną działalnością gospodarczą jako wydatki prywatne dotyczące majątku prywatnego. Z tytułu tych nakładów Wnioskodawczyni nie przysługiwało więc prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zainteresowana nie czyniła też żadnych nakładów na ulepszenie przedmiotowych obiektów, od których miałaby prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z uwagi na powyższe uregulowania, sprzedaż nieruchomości zabudowanej jest dostawą towarów.

Jednakże samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia częstotliwości, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją podmiotu wykonującego określoną czynność, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje dostawy ze swojego majątku prywatnego nieruchomości, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Ponadto, dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Podkreślić przy tym należy, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie tylko w momencie jego sprzedaży. Nie można pominąć, że pod pojęciem handel należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 1 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez osobę fizyczną majątku prywatnego. Sprzedaż własnego majątku, który nie został nabyty z przeznaczeniem do działalności, zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność gospodarczą ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą również zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży nieruchomości zabudowanej podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkowałoby koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej Dz. U. UE L 347.1 ze zm. (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Należy wskazać, iż małżeństwo nie należy do żadnej kategorii wymienionej w art. 15 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym, należy przytoczyć przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012, poz. 788). Stosownie do art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku (art. 35 ww. Kodeksu).

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 cyt. Kodeksu, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 powołanej ustawy, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna, m.in., do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 ww. ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami nic nie uprawnia do wniosku, że wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) czyni podatnikiem tego podatku również drugiego małżonka, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy.

Skoro każdy z małżonków jest uprawniony do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym, to może on samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek dokonywać czynności prawnych będących wykonywaniem tego zarządu, jakkolwiek skuteczność czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga akceptacji drugiego małżonka.

Prawnopodatkowa skuteczność czynności podjętej przez jednego z małżonków nie jest uzależniona od zgody drugiego z nich na jej dokonanie, skoro taka czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezależnie od tego, czy została wykonana z zachowaniem warunków i form określonych przepisami prawa.

Jak już wyżej stwierdzono, ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa. W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonuje czynności podlegającej opodatkowaniu.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni była współwłaścicielem, na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej, ze swym mężem S., nieruchomości gruntowej położonej w W., w skład której wchodziła m.in. działka nr 330/41 zabudowana budynkiem socjalno-produkcyjnym oraz budowlami w postaci utwardzonych dróg, placów, boksów i podstaw węzłów betoniarskich. Przedmiotowa nieruchomość nabyta została w 1990 r. w drodze darowizny otrzymanej od rodziców i stanowiła prywatny majątek Zainteresowanej i jej męża. Nakłady na zabudowę nieruchomości ponoszone były na przestrzeni lat 1996-2012, każdorazowo z majątku prywatnego, a ich realizacja następowała tzw. systemem gospodarczym. Nakłady te czynione były jako wydatki prywatne, w związku z czym Wnioskodawczyni ani jej mężowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT w związku z tymi wydatkami. Łączne nakłady na zabudowę nieruchomości były wyższe aniżeli 30% wartości nieruchomości według stanu sprzed poniesienia tych nakładów (tj. pustego gruntu). Natomiast w odniesieniu do już wybudowanego budynku oraz budowli nie były ponoszone nakłady ulepszające o wartości przekraczającej 30% wartości początkowej któregokolwiek z tych obiektów. Przedmiotowa nieruchomość nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych. Zainteresowana prowadzi działalność gospodarczą i z tytułu czynności dokonywanych w jej ramach jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana przez Zainteresowaną w ramach prowadzonej przez nią działalności. Nieruchomość ani żaden z posadowionych na niej na przestrzeni wielu lat obiektów nie stanowił środka trwałego w ramach działalności Wnioskodawczyni, a czynionych nakładów nie dokonywała w ramach prowadzonej działalności. Przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez jej męża, choć ani grunt ani nakłady w postaci budynku i budowli nie zostały nigdy uznane za środki trwałe nie były wciągnięte do ewidencji środków trwałych ani amortyzowane. Nieruchomość traktowana była przez nich jako majątek stricte prywatny, wykorzystywany jednak czasowo przez męża w ramach jego działalności. Na przestrzeni ostatnich 10 lat Zainteresowana wspólnie z mężem zbyła dwie z należących do nich nieruchomości prywatnych, przy czym sprzedaż nastąpiła poza prowadzoną działalnością gospodarczą. W chwili obecnej Wnioskodawczyni posiada kilka nieruchomości, które stanowią lokatę oszczędności, w odniesieniu do których Zainteresowana nie nosi się obecnie z zamiarem ich zbywania. W dniu 18 lipca 2012 r. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem sprzedali zabudowaną działkę nr 330/41 na rzecz firmy B.

Należy zauważyć, iż nie zawsze dostawa nieruchomości zabudowanej stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Ww. sprzedaż nie stanowi takiej czynności przede wszystkim, gdy jest ona dokonywana przez podmioty niebędące podatnikami VAT lub przez podmioty będące, co prawda takimi podatnikami, lecz niedziałające jako podatnicy w odniesieniu do tej czynności.

Mając powyższe na uwadze, w przypadku sprzedaży nieruchomości będącej przedmiotem pytania, Wnioskodawczyni nie można uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Powyższe wynika z faktu, że przedmiotowa nieruchomość zabudowana była wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez męża Zainteresowanej. Natomiast Wnioskodawczyni w związku z istnieniem współwłasności małżeńskiej stała się na mocy prawa współwłaścicielem. Zainteresowana nie wykorzystywała ww. nieruchomości do prowadzenia przez siebie działalności gospodarczej. Ponadto, jak wskazała Wnioskodawczyni, nie zostały poniesione żadne nakłady w celu przygotowania przedmiotowej nieruchomości do sprzedaży. Zainteresowana nie nosiła się wraz z mężem z zamiarem sprzedaży nieruchomości i nie podejmowali żadnych działań zmierzających do znalezienia potencjalnego kupca. To przedstawiciele spółki B. sami zjawili się u nich i zaproponowali zakup należącej do Wnioskodawczyni i jej męża nieruchomości oraz zaoferowali określoną przez siebie cenę.

Zatem Zainteresowana, dokonując sprzedaży nieruchomości zabudowanej nr 330/41 korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawił Wnioskodawczynię cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a dostawę nieruchomości cech czynności opodatkowanej, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży nieruchomości zabudowanej nr 330/41 nie wystąpiła w charakterze podatnika, a czynność ta nie nosiła znamion działalność gospodarczej. Tym samym, czynność ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, część pytania Zainteresowanej: () a w razie uznania, że tak to czy sprzedaż ta korzystała ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług... stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy zauważyć, iż stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje, iż zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wobec powyższego, udzielona interpretacja indywidualna jest wiążąca jedynie dla Zainteresowanej, a nie dla jej małżonka będącego współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości.

Ponadto tut. Organ wyjaśnia, iż stosownie do postanowień art. 14d Ordynacji podatkowej, interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego wydaje się bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 4 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu