Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawę parkomatów wraz z montażem i uruchomieniem należy traktować jak WNT, natomiast konserwację parkomatów należy traktować jako import usług.

W konsekwencji, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz art. 86 ust. 8 pkt 1, ZDM byłby zobowiązany do wystawienia faktury wewnętrznej z tytułu WNT oraz importu usług, naliczenia podatku należnego i odprowadzenia go do Urzędu Skarbowego bez prawa pomniejszenia o podatek naliczony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (), natomiast przez świadczenie usług rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być, co do zasady, traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedna transakcja obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka czynności, nie powinna być sztucznie dzielona dla celów określenia jej opodatkowania. Natomiast, gdy w skład świadczenia wchodzą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu czynności zasadniczej.

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów to, według art. 9 ust. 1 ww. ustawy, nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Co do zasady, podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT należnego jest podatnik, o którym mowa w cyt. art. 15 ust. 1 ustawy, tj. podmiot, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą, np. dokonuje odpłatnej dostawy towarów.

Jednakże, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Zapis ten wskazuje na sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca towaru, jeśli dokonał on nabycia od dostawcy spoza terenu kraju.

Na podstawie art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Równocześnie, zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis art. 17 ust. 1 pkt 5 ma zastosowanie, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zatem, w myśl ww. regulacji prawnych, podmiotem zobowiązanym do zapłaty podatku VAT z tytułu dostawy towarów na terytorium Polski jest nabywca towaru, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5. Przepis ten znajdzie zastosowanie, gdy łącznie będą spełnione następujące warunki:

1. dostawa towarów ma miejsce na terytorium kraju;
2. dostawcą jest podmiot zagraniczny, czyli podatnik nieposiadający na terytorium RP siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy);
3. nabywca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ww. ustawy, posiadającym siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osobą prawną niebędącą podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadającą siedzibę na terytorium kraju (art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy).

Przywołane powyżej przepisy odnoszą się do czynności, które podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju. Na podstawie zapisu art. 17 ust. 1 pkt 5, podatnikiem staje się podmiot, który nabywa w kraju towary od dostawcy nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W tym przypadku nadanie statusu podatnika od danej czynności w istocie oznacza przesunięcie obowiązków w zakresie rozliczenia (odprowadzenia podatku) z dostawcy na nabywcę. Umożliwia to zastosowanie odwróconego mechanizmu rozliczania podatku (ang. reverse charge mechanism).

W myśl art. 31 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest kwota, jaką nabywający jest obowiązany zapłacić. Kwota ta, zgodnie z art. 31 ust. 2 ustawy, obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze związane z nabyciem towarów, z wyjątkiem podatku;
2. wydatki dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu oraz ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę od podmiotu dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca (ZDM)- jednostka budżetowa użytkująca i zarządzająca przekazanym mu mieniem Miasta jest zarządem drogi w rozumieniu ustawy o drogach publicznych, przy pomocy którego prezydent Miasta wykonuje swoje obowiązki jako zarządca dróg publicznych krajowych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, wojewódzkich i powiatowych.

Do zadań ZDM wymienionych w statucie należy m.in. realizacja zadań w zakresie poboru opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych i drogach gminnych w strefie płatnego parkowania niestrzeżonego, w tym wykonanie kontroli opłat za parkowanie oraz pobieranie opłat dodatkowych. Realizując to zadanie statutowe, ZDM w maju 2012 r. ogłosił przetarg nieograniczony na Dostawę, montaż i uruchomienie 240 szt. jednakowych, fabrycznie nowych parkomatów w strefie płatnego parkowania niestrzeżonego w W. (SPPN), a także zapewnienie łączności, serwis gwarancyjny oraz ich bieżące utrzymanie. W postępowaniu przetargowym ZDM otrzymał ofertę kontrahenta z siedzibą we Francji, nie posiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. W ramach potencjalnie zawartej przez ZDM umowy z tym wykonawcą, wykonawca dostarczy do ZDM 240 szt. parkomatów, stanowiących dla ZDM środki trwałe, następnie je zamontuje w SPPN i zapewni trzyletni serwis.

Wnioskodawca wskazał, że parkomaty nie będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, gdyż posłużą wykonywaniu przez ZDM zadań statutowych, nałożonych przepisami prawa w celu realizacji zadań publicznych. Dostarczone parkomaty staną się własnością ZDM.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że w przedstawionej sprawie mamy do czynienia z transakcją dostawy, odpowiadającą schematowi z art. 17 ust. 1 pkt 5. Wnioskodawca nabywa bowiem na terytorium kraju - w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia - towary od kontrahenta z Francji, nie posiadającego w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, zatem obowiązek rozliczenia podatku VAT z tytułu przedmiotowej dostawy, w myśl przepisu art. 17 ust. 2 ustawy, spoczywa na Wnioskodawcy, jako nabywcy towaru.

Z przepisu art. 31 ust. 2 pkt 2 ustawy wynika, iż podstawą opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9 ustawy, jest cena nabycia towaru (czyli wartość towaru jaka znajduje się na fakturze wystawionej przez dostawcę towaru), powiększona na podstawie powyższej regulacji o wydatki dodatkowe, pod warunkiem, że koszty te są pobierane przez dostawcę od podmiotu dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Zatem, jeżeli wraz z dostawą parkomatów kontrahent zapewnia również ich zamontowanie i uruchomienie, wówczas koszty tych czynności zwiększą podstawę opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, bez względu na to, czy koszty te zostaną wkalkulowane w cenę towaru, czy też będą wykazane jako odrębna pozycja na fakturze dokumentującej dostawę.

Odnosząc się zaś do ponoszonych przez Wnioskodawcę pozostałych kosztów związanych z bieżącym utrzymaniem parkomatów (konserwacja, serwis), należy zauważyć, iż dla potrzeb określenia miejsca świadczenia usług zastosowanie znajdą przepisy określone w rozdziale 3 działu V ustawy o podatku od towarów i usług.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z tym przepisem, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W myśl art. 17 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, również osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, zarejestrowana jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97

Mając na uwadze powyższe regulacje oraz opisane zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, iż dostawca parkomatów, podmiot francuski nieposiadający siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, będzie świadczył na rzecz Wnioskodawcy, podatnika polskiego, usługi konserwacji parkomatów, dla których miejscem świadczenia, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, będzie kraj siedziby usługobiorcy, tj. Polska.

Zatem Wnioskodawca prawidłowo uznał, iż przedmiotowe usługi winien traktować jako import usług i opodatkować, jako usługobiorca, zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 106 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, są wystawiane faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Faktura ta winna być wystawiona zgodnie regulacjami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

Stosownie do § 24 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 ww. rozporządzenia, przepisy § 5, 9-14, 16, 17, 21 i 22 stosuje się odpowiednio do faktur wewnętrznych, o których mowa w art. 106 ust. 7 ustawy, z tym, że w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, faktury mogą nie zawierać numeru identyfikacji podatkowej kontrahenta. Faktury te można wystawić w 1 egzemplarzu i należy przechowywać wraz z całą dokumentacją dotyczącą podatku.

Powyższe wskazuje, iż Wnioskodawca w celu udokumentowania opisanych transakcji, tj. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz importu usług, zobowiązany będzie do wystawienia faktur wewnętrznych zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy oraz ww. przepisami powołanego rozporządzenia, w których wykaże podatek należny i naliczony od tych transakcji.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi, zgodnie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit a) ustawy, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, a w myśl art. 86 ust. 2 pkt 4 ustawy, kwota podatku należnego z tytułu: świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 lub 8 podatnikiem jest ich usługobiorca, dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 lub 7 podatnikiem jest ich nabywca oraz z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Cytowane powyżej przepisy wskazują, iż podstawą do odliczenia podatku naliczonego są faktury VAT dokumentujące nabycie towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje zatem wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z zakupów towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które w ogóle nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Stosownie do art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Wnioskodawca wskazał, że zakupione parkomaty nie będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, gdyż posłużą wykonywaniu przez Niego zadań statutowych, nałożonych przepisami prawa w celu realizacji zadań publicznych.

Tym samym, z uwagi na niespełnienie podstawowej przesłanki warunkującej skorzystanie z prawa do odliczenia podatku, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, tj. brak związku z działalnością opodatkowaną podatkiem VAT, Podatnikowi nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wewnętrznych dokumentujących wewnątrzwspólnotowe nabycie parkomatów oraz związany z tym import usług serwisowych. Przepis art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy również nie ma w tym przypadku zastosowania.

Zgodnie z art. 97 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

Na podstawie ust. 3 powyższego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio również do podatników, o których mowa w art. 15, innych niż wymienieni w ust. 1 i 2, którzy:

1. nabywają usługi, do których stosuje się art. 28b, jeżeli usługi te stanowiłyby u nich import usług;
2. świadczą usługi, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

W myśl art. 97 ust. 4 ustawy, naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podmiot, który dokonał zawiadomienia zgodnie z ust. 1, jako podatnika VAT UE.

Biorąc pod uwagę brzmienie powołanych przepisów stwierdzić należy, iż w związku z tym, że Wnioskodawca będzie dokonywać wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz importować usługi, do których stosuje się art. 28b ustawy, ma On obowiązek zarejestrowania się jako podatnik VAT UE i rozliczać podatek należny od tych transakcji (na podstawie wystawionych faktur wewnętrznych) składając deklaracje podatkowe na zasadach określonych w przepisach art. 99 oraz art. 100 ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 390 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie