Temat interpretacji

Prawo do zastosowania stawki 0% przy WDT (transakcja łańcuchowa)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 3 lipca 2015 r. (data wpływu 15 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z 28 sierpnia 2015 r. (data wpływu 1 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 28 sierpnia 2015 r. znak IBPP4/4512-202/15/LG będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 18 sierpnia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, tj. X, prowadzi działalność gospodarczą pod firmą ... X, ul. , . Wnioskodawca jest również zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca dokonuje oraz nadal zamierza dokonywać wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (dalej jako WDT), w zakresie akcesoriów grzewczych i sanitarnych, których nabywcą jest podmiot mający swoją siedzibę na terytorium Francji. Podmiot ten posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej jako Ustawa).

Wnioskodawca stosuje do Francji dwie formy dostawy towarów swojemu francuskiemu kontrahentowi. Każda z nich odbywa się na podstawie zawartej z francuskim kontrahentem umowy handlowej, uprawniającej i zobowiązującej Wnioskodawcę do realizacji z Rzeczypospolitej Polskiej dostaw towarów. Pierwsza forma dostawy odbywa się z bezpośrednim transportem dla odbiorców końcowych (z reguły konsumentów) we Francji, którzy złożyli zamówienie kupna towaru u francuskiego kontrahenta Wnioskodawcy (pierwsza forma dostawy).

Na okoliczność tego, że towary będące przedmiotem WDT zostały (zostaną) wywiezione z terytorium Rzeczpospolitej Polski i dostarczone do nabywcy na terenie Francji, Wnioskodawca, oprócz ww. umowy posiada stosowne dowody w zależności od danej formy dostawy:

W przypadku pierwszej formy dostawy Wnioskodawca realizuje z Rzeczypospolitej Polskiej dostawy towarów dla francuskiego kontrahenta Wnioskodawcy, przy czym transport wyrobów trafia bezpośrednio od Wnioskodawcy do odbiorców końcowych (z reguły konsumentów), którzy złożyli zamówienie kupna towaru u francuskiego kontrahenta Wnioskodawcy.

Jest to i będzie zatem transakcja o charakterze łańcuchowym, o której mowa w art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, w której przemieszczenie towaru należy przypisać transakcji dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz jego francuskiego kontrahenta, natomiast transakcję pomiędzy francuskim kontrahentem Wnioskodawcy, a odbiorcą końcowym (z reguły konsumentem), należy potraktować jako dostawę krajową na terytorium Francji.

Oprócz ww. umowy handlowej Wnioskodawca posiada i posiadał będzie na okoliczność WDT odbywającej się w ww. sposób następujące dokumenty:

1. Dokument p.t. Dzienny raport o szczegółach przesyłki, wystawiany przez przewoźnika i udostępniany Wnioskodawcy do wglądu i wydruku w systemie informatycznym przewoźnika, potwierdzający przyjęcie przez przewoźnika przesyłki, oznaczonej konkretnym numerem, do przewiezienia pod konkretny adres na terenie Francji;
2. Dokument p.t. Dowód doręczenia, wystawiany przez przewoźnika (przedsiębiorstwo kurierskie), odpowiadającego za wywóz towaru z terytorium Rzeczpospolitej Polski i udostępniany Wnioskodawcy do wglądu i wydruku w systemie informatycznym przewoźnika, a który potwierdza, że towar został dostarczony odbiorcy ostatecznemu na terytorium Francji wraz ze wskazaniem adresu, na który dokonano dostawy. Na dokumencie tym widnieje podpis odbiorcy ostatecznego (klienta francuskiego kontrahenta Wnioskodawcy), który potwierdza odbiór towaru.

Oba te dokumenty Wnioskodawca traktuje jako dokumenty przewozowe stosownie do przepisu art. 42 ust. 3 pkt 1 Ustawy.

Specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku (u Wnioskodawcy dokument taki funkcjonuje pod nazwą Specyfikacja towarowa). Zawiera on i będzie zawierał wykaz towarów wymienionych na fakturze VAT, stosownie do przepisu art. 42 ust. 3 pkt 3 Ustawy;

Faktura sprzedażowa VAT, do której ww. Specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku (Specyfikacja towarowa) stanowi załącznik.

Ponadto w piśmie z 28 sierpnia 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z Wnioskodawcy na kontrahenta z Francji jak i z kontrahenta z Francji na klienta z Francji dochodzi na terytorium Francji, jednocześnie z przekazaniem towaru odbiorcy końcowemu tj. klientowi francuskiego kontrahenta.
2. Faktura VAT z tytułu dostawy towaru wystawiana jest przez Wnioskodawcę na kontrahenta z Francji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca uprawniony był oraz będzie w przyszłości do zastosowania stawki VAT w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeżeli po spełnieniu warunków określonych w art. 42 ust. 1 pkt 1 i pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, warunek wykazania wywiezienia towarów z terytorium kraju i dostarczenia do nabywcy we Francji, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 będzie potwierdzony dowodami wskazanymi w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w odniesieniu do pierwszej formy dostawy (pytanie dotyczy zarówno stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego)...

Zdaniem Wnioskodawcy posiadane przez niego dokumenty w sposób jasny i jednoznaczny potwierdzają dokonaną wewnątrzwspólnotową dostawę towarów do nabywców na terenie Francji i uprawniają oraz uprawniać będą Wnioskodawcę do zastosowania stawki 0% VAT.

W przypadku pierwszej formy dostawy na terytorium Francji, Wnioskodawca dokonuje i w dalszym ciągu zamierza dokonywać dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, tym samym Wnioskodawca spełnia warunek, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 Ustawy. Składając deklarację podatkową, w której wskaże wewnątrzwspólnotową dostawę towaru, jest i będzie również zarejestrowany jako podatnik VAT UE. Tym samym spełnia również warunek, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 3 Ustawy. Jednocześnie Wnioskodawca, aby skorzystać z preferencyjnej stawki podatku 0%, dodatkowo oprócz ww. warunków, musi spełnić trzeci z nich, opisany w art. 42 ust. 1 pkt 2 Ustawy.

Warunek posiadania udokumentowanych dowodów, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium Francji, może być jego zdaniem spełniony także wtedy, gdy posiadał on będzie niektóre dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 Ustawy, natomiast będzie posiadał także inne dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 11 Ustawy, które łącznie potwierdzają dostarczenie towaru do odbiorcy w innym niż Polska kraju UE.

Wnioskodawca posiada i będzie posiadał dokument przewozowy, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, tj. potwierdzenie dostarczenia towaru do miejsca ich przeznaczenia przez przewoźnika prowadzącego przedsiębiorstwo kurierskie.

Należy zaznaczyć, iż przepisy Ustawy nie zawierają definicji dokumentu przewozowego. Dokument przewozowy powinien, łącznie z pozostałymi dowodami z art. 42 ust. 3 Ustawy, stanowić dowód, iż towar będący przedmiotem WDT został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Za dokument przewozowy w rozumieniu Ustawy uznać zatem należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi towaru, zgodnie ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma przy tym znaczenia, że na dokument przewozowy w rozumieniu Ustawy w przedstawionym stanie faktycznym, składają się i składać będą de facto dwa dokumenty, jeśli łącznie jednoznacznie wynika z nich i będzie wynikało, że towary zostały i zostaną dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Nie ma przy tym, zdaniem Wnioskodawcy, znaczenia, iż dokument przewozowy jest i będzie w jego posiadaniu w formie generowanego elektronicznie wydruku z systemu teleinformatycznego. Na możliwość posiadania dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 Ustawy, w formie wydruku otrzymanego faksem lub pocztą elektroniczną, wskazuje w swojej interpretacji indywidualnej z dn. 24 grudnia 2012 r., sygn. akt IPPP3/443-1081/12-2/JK Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie.

Kolejno, Wnioskodawca posiada również dokument, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, tj. Specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (u Wnioskodawcy dokument taki funkcjonuje pod nazwą Specyfikacja towarowa).

Dodatkowo, Wnioskodawca posiada również umowę handlową z francuskim kontrahentem wskazującą na taką formę dostawy towaru do klienta francuskiego kontrahenta Wnioskodawcy oraz fakturę sprzedażową VAT, wystawioną przez Wnioskodawcę francuskiemu kontrahentowi za dostarczone towary.

Zgromadzone przez Wnioskodawcę ww. dokumenty w jego ocenie, w sposób łączny potwierdzają okoliczność wywiezienia towarów z RP do Francji oraz w konsekwencji, że były i będą spełnione warunki do zastosowania przy WDT stawki 0% VAT w sytuacji, gdy Wnioskodawca spełni również warunki określone w art. 42 ust. 1 pkt 1 i pkt 3 Ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W sprawie Wnioskodawca (zarejestrowany podatnik VAT UE) dokonuje dostawy towarów dla francuskiego kontrahenta (posiadającego numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych). Towar będący przedmiotem transakcji bezpośrednio jest transportowany przez przewoźnika do odbiorców końcowych na terytorium Francji, którzy złożyli zamówienie u francuskiego kontrahenta. Faktura dotycząca dostaw towarów jest wystawiana na rzecz kontrahenta z Francji. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z Wnioskodawcy na kontrahenta z Francji jak i z kontrahenta z Francji na klienta z Francji dochodzi na terytorium Francji, jednocześnie z przekazaniem towaru odbiorcy końcowemu tj. klientowi francuskiego kontrahenta.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów - rozumianych jako rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy) - o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Co należy rozumieć przez przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia własności w sensie ekonomicznym, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

Natomiast przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4 ustawy).

Z przepisu art. 5 ust. 1 ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, że dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenia ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia). Zatem miejsce świadczenia determinuje miejsce opodatkowania danej czynności.

W przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-4 ustawy uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w danej transakcji.

Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zatem dla zaistnienia dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy (tzw. dostawy łańcuchowej), konieczne jest łączne wystąpienie następujących okoliczności:

• w transakcji musi uczestniczyć kilka podmiotów,
• transakcja musi dotyczyć tego samego towaru,
• towar musi zostać wydany końcowemu nabywcy bezpośrednio przez pierwszego w kolejności uczestnika transakcji.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Transakcje łańcuchowe, ze względu na uregulowanie prawne, można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe.

Zasadnicze znaczenie dla opodatkowania przedmiotowych transakcji ma ustalenie miejsca dostawy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Art. 22 ust. 2 ustawy stanowi, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, ze pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Ww. przepis reguluje wprost sytuację gdy w transakcji uczestniczy wiele podmiotów, lecz towar jest przedmiotem tylko jednej wysyłki od pierwszego do ostatniego podmiotu. W takich przypadkach ustawodawca przyjął fikcję prawną, zgodnie z którą uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów prowadzących udział w tych czynnościach.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalenie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

To jak należy odczytać powyższy przepis wskazuje treść orzeczenia TSUE w sprawie C 430/09 gdzie stwierdza się, że W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy, w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku od wartości dodanej przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem, że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego.

Zdaniem TSUE, w przypadku, gdy osoba organizująca transport posiada w trakcie transportu prawo do rozporządzania towarami jak właściciel, może to świadczyć o tym, że jej dostawie należy przyporządkować transport.

Wnioskodawca wskazał, że w sprzedaży towarów w zakresie akcesoriów grzewczych i sanitarnych uczestniczą trzy podmioty, tj. oprócz niego jako dostawcy, jest francuski kontrahent oraz odbiorcy końcowi (klienci), a towar jest bezpośrednio wysyłany od Wnioskodawcy do odbiorcy końcowego we Francji. Prawo do dysponowania towarem w sensie prawnym w pierwszej kolejności uzyska francuski kontrahent, pomimo że fizycznie nie będzie dysponował tym towarem.

W związku z tym, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym towar jest przedmiotem transportu pomiędzy dwoma państwami członkowskimi Unii Europejskiej, to w łańcuchu trzech podmiotów transakcji, tj. Wnioskodawcy, francuskiego kontrahenta i klienta, wystąpi tylko jedna

wewnątrzwspólnotowa dostawa towaru i tylko jedno wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, które stanowić będą dostawę ruchomą. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów nastąpi na rzecz francuskiego kontrahenta (nabywcy towaru).

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 13 ust. 6).

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Wywóz towaru musi zostać dokonany z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Przez wywóz należy rozumieć faktyczne przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Wnioskodawca wskazał, że na potwierdzenie dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów będzie posiadał:

1. Umowę handlową zawartą z francuskim kontrahentem.
2. Dokument o nazwie dzienny raport o szczegółach przesyłki wystawiany przez przewoźnika, który jest udostępniany Wnioskodawcy do wglądu i wydruku w systemie informatycznym przewoźnika, potwierdzający przyjęcie przez przewoźnika przesyłki, oznaczonej numerem.
3. Dokument pt. Dowód doręczenia wystawiany przez przewoźnika, który jest udostępniany Wnioskodawcy do wglądu i wydruku w systemie informatycznym przewoźnika, potwierdzający dostarczenie towaru odbiorcy ostatecznemu na terytorium Francji. Na dokumencie tym widnieje podpis odbiorcy końcowego (klienta z Francji).
4. Specyfikację poszczególnych sztuk ładunku tzw. specyfikacja towarowa, która zawiera wykaz towarów wymienionych na fakturze VAT.
5. Fakturę VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

W myśl ust. 3 powołanego artykułu, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi);
2. uchylony;
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku;
4. uchylony;

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków o którym mowa wyżej, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle art. 42 ust. 1, ust. 3 i ust. 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczające jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Ważne jest to aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których jednoznacznie wynika, że określony towar - będący przedmiotem dostawy - został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego.

Należy tutaj wskazać, że w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r. sygn. akt. I FPS 1/10, NSA podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Tym samym mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz powołaną wyżej uchwałę Sądu Najwyższego stwierdzić należy, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 i ust. 4 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Tym samym Wnioskodawca ma prawo do zastosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów przy posiadaniu ww. dokumentów, w tym specyfikacji towarów oraz dokumentów wystawianych przez przewoźnika, które są udostępniane do wglądu i wydruku Wnioskodawcy w systemie informatycznym przewoźnika, dokumentujące (potwierdzające) najpierw przyjęcia przesyłki przez przewoźnika a następnie fizyczne dostarczenie pod konkretny adres towaru odbiorcy końcowemu, który potwierdza podpisem odbiór towaru.

Ponadto należy zauważyć, że przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, zatem można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów zostanie uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentom otrzymanym w formie elektronicznej. Jeżeli są to dokumenty, nie budzące wątpliwości co do ich autentyczności, mogą one stanowić dowody, o których mowa w powołanych przepisach ustawy.

Wobec powyższego, dla zastosowania stawki 0% dla transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów nie jest konieczne posiadanie oryginałów dokumentów, wystarczy ich wersja elektroniczna. Tym samym dokumenty przewozowe, które można wydrukować z systemu informatycznego przewoźnika potwierdzające odbiór towaru do przewozu przez przewoźnika i dostarczenie towaru do odbiorcy w innym państwie członkowskim, jeśli ich autentyczność nie budzi wątpliwości, wraz z specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku stanowią dokumenty potwierdzające dokonanie dostawy towaru do innego państwa członkowskiego i są dokumentami, o których mowa w art. 42 ust. 3. ustawy

Uwzględniając powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do zastosowania do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawki podatku 0% należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Jednocześnie należy podkreślić, że Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Organ informuje, że nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Informuje się również, że w zakresie pytania nr 2 zawartego we wniosku wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 367 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach