Opodatkowanie kwoty uzyskanej ze sprzedaży części nieruchomości. - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 25.06.2015, sygn. ILPP2/4512-1-298/15-2/PR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Opodatkowanie kwoty uzyskanej ze sprzedaży części nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku sygnowanym datą 25 marca 2015 r. (data wpływu 10 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży udziału w nieruchomości gruntowej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży udziału w nieruchomości gruntowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości gruntowych, objętych księgami wieczystymi o numerach 1, 2 oraz 3 prowadzonymi przez Sąd Rejonowy. Udział w prawie własności do tych nieruchomości wynosi 5/18. Pozostały udział należy do siostry Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie prowadzi również działalności rolniczej.

Wnioskodawca nabył udział we wskazanych nieruchomościach w drodze dziedziczenia po zmarłym ojcu. Siostra Wnioskodawcy prócz udziału nabytego w drodze dziedziczenia nabyła udział w tej nieruchomości również na podstawie umowy dożywocia zawartej 10 września 2014 r., z wujem Wnioskodawcy. Na mocy umowy dożywocia siostra Wnioskodawcy ma obowiązek zapewnienia wujowi dożywotnie utrzymanie, a w szczególności przyjąć go jako domownika, dostarczyć wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła, opału oraz odpowiednią pomoc i pielęgnację. Siostra Wnioskodawcy nie może jednak wykonać tego obowiązku ze względu na niewystarczające warunki lokalowe. Mieszka ona w niewielkim, wynajętym mieszkaniu wraz ze swoją rodziną. Obecnie wuj zamieszkuje zatem z bratem i matką Wnioskodawcy. Jest to jednak rozwiązanie tymczasowe i niemożliwe do utrzymania w dłuższym okresie czasu z uwagi na podeszły wiek matki Wnioskodawcy.

Siostra Wnioskodawcy zwróciła się do niego z prośbą o wyrażenie zgody na sprzedaż części nieruchomości, którą nabył w drodze spadku. Zgoda taka jest konieczna z uwagi na to, że Wnioskodawca i siostra są współwłaścicielami nieruchomości. Jako uzasadnienie sprzedaży części nieruchomości siostra Wnioskodawcy wskazała na wykonanie ciążącego na niej obowiązku zapewnienia opieki. Zamierza ona wybudować w najbliższym czasie dom na jednej ze wspomnianych działek. Jako, że nie dysponuje ona dostatecznymi środkami finansowymi na wybudowanie domu, zachodzi konieczność sprzedaży części nieruchomości. Wnioskodawca wstępnie wyraził zgodę na dokonanie sprzedaży części nieruchomości wspólnej.

Siostra Wnioskodawcy dysponuje w stosunku do przedmiotowej nieruchomości decyzją o warunkach zabudowy z dnia 15 maja 2014 r. wydaną przez Wójta gminy. W planach gminy znalazło się wybudowanie przez tą gminę drogi, co pozwoli na wyodrębnienie z działki będącej przedmiotem współwłasności Wnioskodawcy i jego siostry siedmiu mniejszych działek, przeznaczonych pod zabudowę domów jednorodzinnych. Mając na uwadze takie plany gminy Wnioskodawca wraz z siostrą złożyli wniosek o podział nieruchomości zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Wobec braku decyzji podziałowej, Wnioskodawca nie jest w stanie określić dokładnie areału, który zamierza sprzedać wspólnie z siostrą.

W trakcie procedury podziału nieruchomości do siostry Wnioskodawcy zgłosił się potencjalny kupiec, który chciałby nabyć część działki o numerze 9 wchodzącej w skład nieruchomości o numerze księgi wieczystej 2. Wnioskodawca, ani jego siostra nie prowadzili żadnej formy reklamy zmierzającej do pozyskania nabywców dla nieruchomości wspólnej. Wnioskodawca ani jego siostra nie korzystali z pomocy pośredników w obrocie nieruchomościami dla pozyskania ewentualnych nabywców działek. Potencjalny nabywca, wedle jego oświadczenia, powziął informację o interesującej go działce na tym terenie w urzędzie gminy.

Wnioskodawca nie planuje na tę chwilę ani w przyszłości sprzedaży pozostałych działek. Środki uzyskane ze sprzedaży części nieruchomości zamierza przeznaczyć na polepszenie własnych warunków mieszkaniowych. Wnioskodawca nie przeprowadzał także żadnych inwestycji w celu zwiększenia atrakcyjności tych działek, jak na przykład doprowadzenie mediów. Działki, którymi dysponuje nigdy nie były przedmiotem najmu, ani nie była prowadzona na nich działalność gospodarcza. Wnioskodawca nie sprzedawał także wcześniej żadnych działek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy kwota uzyskana ze sprzedaży wskazanej w stanie faktycznym części działki będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota uzyskana ze sprzedaży wskazanej w stanie faktycznym działki nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, bowiem Wnioskodawca nie będzie wykonywał przy tej operacji działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast zgodnie z art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby dana czynność była zatem opodatkowana podatkiem od towarów i usług muszą występować łącznie dwa warunki. Po pierwsze dana czynność musi być ujęta w katalogu czynności podlegającym opodatkowaniu, a po drugie przy jej dokonywaniu dana osoba musi występować jako podatnik.

Art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Transakcja sprzedaży jest zatem w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług dostawą towarów. Pierwszy z wymienionych warunków jest zatem bezspornie spełniony.

Wnioskodawca ma jednak wątpliwości co do tego czy planowana przez niego sprzedaż nie zostanie potraktowana jako wykonywanie działalności gospodarczej. Według Wnioskodawcy nie ma ku temu podstaw. Działalność gospodarcza, zgodnie z przyjętym stanowiskiem, charakteryzuje się pewnym zorganizowaniem, stałością, powtarzalnością i niezależnością.

Działalność handlowców charakteryzuje się natomiast aktywną postawą mająca na celu doprowadzić do sprzedaży danej rzeczy. Uznaje się za takie, w przypadku obrotu nieruchomościami, na przykład reklamę, odrolnianie go, doprowadzanie do niego mediów czy zakup nieruchomości gruntowej, jej podział i w dalszej kolejności obrót wydzielonymi działkami. Wszystkie te działania mają charakter inwestycyjny.

Przeciwnością działalności gospodarczej jest wykonywanie prawa własności w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Charakteryzuje się ono niezorganizowanym charakterem. Czynności podejmowane w ramach takiego zarządu nie są w konsekwencji opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Czynnikiem rozróżniającym pomiędzy sprzedażą działek w ramach działalności gospodarczej, a w ramach zarządu majątkiem prywatnym jest zatem nie ilość transakcji, czy ich wielkość. Znaczenie mają natomiast aktywne działania sprzedającego w zakresie obrotu nieruchomościami, których wnioskodawca nie wykonywał. Takie stanowisko zajął Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawie C-180/10 i C-181/10.

Jedyną formą aktywności podjętej przez Wnioskodawcę było wystąpienie wspólnie z siostrą z wnioskiem o podział nieruchomości do Wójta Gminy. Wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy złożyła siostra Wnioskodawcy, która posiada większy udział w nieruchomości. Jak już wcześniej wspomniano, było to podyktowane jednak jej prywatnymi potrzebami planowaną budową domu na jednej z działek. Wnioskodawca nie prowadził jakiejkolwiek formy reklamy nakierowanej na zdobycie klientów zainteresowanych nabywaniem działek. Nie przeprowadzał także żadnych inwestycji w celu zwiększenia atrakcyjności tych działek, jak na przykład doprowadzenie mediów. Działań takich nie podejmowała również siostra Wnioskodawcy. Działki nigdy nie były przedmiotem najmu, ani nie była prowadzona na nich działalność gospodarcza. Wnioskodawca nie sprzedawał także wcześniej działek. Ponadto warto zaznaczyć, że Wnioskodawca otrzymał udział w działkach tytułem dziedziczenia. Nie nabył ich zatem w celach inwestorskich czy handlowych. Działalność Wnioskodawcy nie wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W szczególności Wnioskodawca nie podjął zaplanowanego ciągu działań faktycznych i prawnych, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, podobną do działalności podejmowanej przez osoby prowadzące działalność gospodarczą, np. deweloperów.

Powyższe okoliczności wskazują, że nie można z tytułu dokonania planowanej czynności uznać Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług. Konsekwencją tego będzie zatem brak opodatkowania opisanej w stanie faktycznym transakcji podatkiem od towarów i usług.

Podobne stanowisko zawierają inne interpretacje podatkowe wydane w podobnym stanie faktycznym, np. interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 26 stycznia 2015 r. o sygn. IPTPP4/443-876/14-4/OS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Z uwagi na powyższe uregulowania, sprzedaż gruntu jest dostawą towarów.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. 2014 r., poz. 121 z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji przepisy odnoszące się do własności.

Współwłaścicielom przysługują idealne udziały we wspólnym prawie własności. Współwłasność przedstawia się zatem jako prawo własności składające się z zespolonych udziałów (Edward Gniewek, Kodeks cywilny. Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze 2001, komentarz do art. 195).

W konsekwencji współwłasność nie cechuje się fizycznym rozgraniczeniem własności w określonej rzeczy. Nie można przypisać jej określonego fizycznego składnika w rzeczy wspólnej.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Jak stanowi art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu (§ 2 cyt. przepisu).

W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 powołanej ustawy). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów np. gruntów, czy budowli, mieści się współwłasność, jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest także udział w gruncie, czy budowli (w prawie własności nieruchomości). Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za towary udziały lub inne prawa o charakterze udziałowym, które dają ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności, czy też posiadania nieruchomości art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. Nr 347, str. 1 ze zm.). Jak już wskazano powyżej, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynność ta daje otrzymującemu towar prawo dysponowania rzeczą jak właściciel. Przepis nie wspomina stricte o przeniesieniu prawa własności.

W związku z powyższym, sprzedaż udziału w prawie własności gruntu należy traktować jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zauważyć należy, że samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegająca opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem podatnika te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą, istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca, w celu dokonania sprzedaży działki, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r., TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywa 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Trybunał zwrócił uwagę, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Zatem jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem zbycie gruntu nie stanowi działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości gruntowych. Drugim współwłaścicielem jest siostra Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie prowadzi również działalności rolniczej.

Wnioskodawca nabył udział we wskazanych nieruchomościach w drodze dziedziczenia po zmarłym ojcu. W związku z sytuacją materialną siostra Wnioskodawcy zamierza sprzedać nieruchomość. Siostra Wnioskodawcy zwróciła się do niego z prośbą o wyrażenie zgody na sprzedaż części nieruchomości, którą nabył w drodze spadku. Zgoda taka jest konieczna z uwagi na to, że Wnioskodawca i siostra są współwłaścicielami nieruchomości.

Siostra Wnioskodawcy dysponuje w stosunku do przedmiotowej nieruchomości decyzją o warunkach zabudowy. W planach gminy znalazło się wybudowanie przez tą gminę drogi, co pozwoli na wyodrębnienie z działki będącej przedmiotem współwłasności Wnioskodawcy i jego siostry siedmiu mniejszych działek, przeznaczonych pod zabudowę domów jednorodzinnych. Mając na uwadze takie plany gminy Wnioskodawca wraz z siostrą złożyli wniosek o podział nieruchomości zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Wobec braku decyzji podziałowej, Wnioskodawca nie jest w stanie określić dokładnie areału, który zamierza sprzedać wspólnie z siostrą.

W trakcie procedury podziału nieruchomości do siostry Wnioskodawcy zgłosił się potencjalny kupiec, który chciałby nabyć część działki. Wnioskodawca, ani jego siostra nie prowadzili żadnej formy reklamy zmierzającej do pozyskania nabywców dla nieruchomości wspólnej. Wnioskodawca ani jego siostra nie korzystali z pomocy pośredników w obrocie nieruchomościami dla pozyskania ewentualnych nabywców działek. Potencjalny nabywca, wedle jego oświadczenia, powziął informację o interesującej go działce na tym terenie w urzędzie gminy.

Z zawartego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

W przedmiotowej sprawie należy zatem uznać, że Wnioskodawca, dokonując sprzedaży udziału w działce będącej przedmiotem wniosku, nie będzie działał w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Sprzedaż ta będzie stanowiła zwykłe wykonywanie prawa własności. Skutkiem powyższego, transakcja zbycia przez Wnioskodawcę przedmiotowych działek, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W oparciu o przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe oraz przepisy prawne mające w tym zakresie zastosowanie należy stwierdzić, że sprzedaż udziału w działce opisanej we wniosku nie mieści się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym sprzedaż ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zainteresowany, w związku z tą dostawą będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania prywatnym majątkiem, co oznacza, że nie będzie wypełniał przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług, pod warunkiem, że przed dokonaniem sprzedaży nie będzie podejmował działań wykraczających poza zakres zarządu majątkiem prywatnym.

Reasumując, sprzedaży udziału w działce w okolicznościach opisanych we wniosku nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednakże wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Wobec powyższego, udzielona interpretacja indywidualna jest wiążąca tylko dla Wnioskodawcy, a nie dla współwłaścicieli sprzedawanych gruntów.

Zauważa się, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

A zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 570 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie