Temat interpretacji

Opodatkowanie czynności odpłatnego przekazania Karty Miejskiej

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29.04.2013 r. (data wpływu 30.04.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności odpłatnego przekazania Karty Miejskiej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30.04.2013 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności odpłatnego przekazania Karty Miejskiej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, która zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej. Wnioskodawca planuje oferować klientom (Klienci) karty miejskie mające charakter znaków legitymacyjnych lub kuponów (na okaziciela) - dalej jako Karty Miejskie. Nabywca Karty Miejskiej jest uprawniony w określonym czasie do nabycia po preferencyjnych cenach określonych towarów lub usług. Wnioskodawca zawarł już umowy o współpracę z wybranymi placówkami kulturalnymi oraz ma zawarte umowy o świadczenie usług reklamowych z dostawcami różnych usług i towarów (hotele, restauracje, wypożyczalnie samochodów, przewodnicy turystyczni, itp.) - dalej łącznie jako Partnerzy. W zależności od wybranego przez określonego Partnera modelu współpracy jest możliwe, że Karta Miejska będzie dawała Klientowi możliwość nabycia bez oddzielnego wynagrodzenia określonych usług (bilety do placówek kulturalnych) lub też da mu możliwość skorzystania ze zniżek czy rabatów przy nabywaniu towarów i usług. W dacie zakupu Karty Miejskiej Wnioskodawca nie będzie wiedział czy i z jakich określonych ofert Partnerów Klient skorzysta. Wnioskodawca będzie otrzymywał od Partnerów wynagrodzenie za świadczone na ich rzecz usługi reklamowe, polegające na pozycjonowaniu Partnerów w katalogu Karty Miejskiej i przekazywaniu informacji o charakterze reklamowym na nośnikach reklamowych Wnioskodawcy. Ci spośród Partnerów, którzy będą oferować wstęp do placówek kulturalnych Klientom, będą w określonych okresach czasu obciążać Wnioskodawcę kosztem usług, wykonanych przez nich na rzecz Klientów. Model finansowy Kart Miejskich jest oparty o założenie, że cena sprzedaży Karty Miejskiej będzie wyższa od kosztów usług rzeczywiście skonsumowanych przez Klientów legitymujących się Kartą Miejską co zapewni Wnioskodawcy marżę zysku. Głównym jednak źródłem dochodu Wnioskodawcy będą opłaty za usługi reklamowe świadczone na rzecz Partnerów przez Wnioskodawcę. Te usługi będą traktowane przez Wnioskodawcę jako usługi reklamowe podlegające opodatkowaniu VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy czynność polegająca na odpłatnym przekazaniu przez Wnioskodawcę Karty Miejskiej Klientom jest przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług ...

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność polegająca na odpłatnym przekazaniu Karty Miejskiej Klientowi nie jest u Wnioskodawcy przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT, gdyż czynność ta nie ma odzwierciedlenia w ustawowej definicji dostawy towarów czy świadczenia usług, które są przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług w kraju. Art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, mówi, że odpłatna dostawa towarów to przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, określa odpłatne świadczenie usług jako każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie jest dostawą towarów.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT towar to rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Wnioskodawca jest zdania, że czynność polegająca na odpłatnym przekazaniu Karty Miejskiej nie jest przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT, gdyż czynność ta nie ma odzwierciedlenia w ww. przepisach prawa podatkowego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Katalog czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wynika z art. 5 ust. 1 ustawy VAT. W szczególności przepis ten w art. 5 ust. 1 pkt 1 stanowi, że opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicję dostawy towarów ustawodawca zawarł w art. 7 ust. 1 ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem przez dostawę towarów rozumie się co do zasady przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Definicja towarów wynika zaś z przepisu art. 2 pkt 6 ustawy VAT, zgodnie z którym ilekroć w przepisach tej ustawy mowa jest o towarach - rozumie się przez to rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, o także grunty. Biorąc pod uwagę ustawową definicję towarów należy stwierdzić, iż Karty Miejskie przekazywane klientom nie są towarami, gdyż Karty Miejskie nie są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej. Zatem czynność polegająca na przekazywaniu Klientom Kart Miejskich, które Klienci nabyli od Wnioskodawcy lub innych dystrybutorów Kart Miejskich, nie jest dostawą towarów.

Świadczenie usług ustawodawca zdefiniował w art. 8 ust. 1 ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie posiadającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie prawa do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymywania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zważywszy na treść art. 8 ust. 1 ustawy VAT należy stwierdzić, że czynności przekazania Kart Miejskich nie można uznać za świadczenie usług. Przekazanie Kart Miejskich Klientom nie łączy się z jakimkolwiek świadczeniem na ich rzecz. Brak jest świadczenia, którego konsumentem mieliby być Klienci. To dopiero w zamian za okazanie Karty Miejskiej Klient może otrzymać od Partnera określone towary lub usługi. Karta Miejska daje zatem jedynie możliwość nabycia towarów i usług, co wymaga posłużenia się przez Klienta Kartą Miejską jako przedmiotem legitymującym Klienta jako osobę uprawnioną do nabycia określonych towarów lub usług na preferencyjnych warunkach w placówce Partnera.

Reasumując, transakcja, która za swój przedmiot ma Karty Miejskie takie jak w opisie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, nie jest dostawą towarów ani świadczeniem usługi, jak również jakąkolwiek inną czynnością, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy VAT i w związku z powyższym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dla oceny takiej nie ma przy tym znaczenia to, że Wnioskodawca dystrybuuje Karty Miejskie samodzielnie oraz przez podmioty działające w jego imieniu i na jego rzecz w tym przez Partnerów, tj. Karty Miejskie będą również nabywane przez Klientów od Partnerów.

Stanowisko, iż w przypadku sprzedaży Kart Miejskich jak również innych bonów, talonów i kuponów nie dochodzi ani do dostawy towarów, ani do świadczenia usług, potwierdzają organy podatkowe w wydawanych interpretacjach podatkowych.

Jak czytamy w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 lutego 2010 r. sygn. lPPP2/443-19/10-2/RR: sprzedaż bonów uprawniających do bezgotówkowego zakupu towarów w sklepach Spółki nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług i tym samym nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, wyznaczonym przez przepis art. 5 ust. 1 ustawy. Bon stanowi bowiem rodzaj znaku legitymacyjnego upoważniającego do otrzymania w oznaczonym terminie określonych towarów. Bon nie jest towarem lecz tylko dokumentem, którym można zapłacić za nabywane towary. Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary. Sprzedaż bonów nie stanowi również świadczenia usług. Bony same w sobie nie zaspokajają żadnych potrzeb - nie stanowią autonomicznego świadczenia, a świadczenie jest elementem konstytutywnym usługi.

Podobnie stwierdza ten sam organ podatkowy w interpretacji indywidualnej z dnia 19 kwietnia 2010 r. sygn. lPPP1-443-60/10-3/BS. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie odniósł się w niej do okoliczności zbieżnych z opisem zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Spółkę w niniejszym wniosku. W interpretacji tej czytamy: ,,Spółka prowadząca działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług hotelowych zamierza wydrukować Karty Prezentowe (bony towarowe) na usługi hotelowe, które następnie będzie sprzedawać za pośrednictwem Agenta. Nabywca Karty prezentowej będzie mógł następnie, po okazaniu Karty Prezentowej skorzystać w Hotelu z usług hotelowych: noclegowych lub gastronomicznych Agent będzie pobierać od nabywców bonów towarowych równowartość kwoty będącej wartością nominalną tych bonów. Następnie kwotę uzyskaną od nabywców bonów towarowych Agent będzie przekazywał Spółce. Na tle tak przedstawionych okoliczności, odpowiadając na pytanie podatnika organ podatkowy stwierdził: Mając na uwadze powyższe przepisy oraz okoliczności przedstawione we wniosku stwierdzić należy, że Wnioskodawca w momencie sprzedaży bonów uprawniających do bezgotówkowego zakupu usług w hotelach za pośrednictwem Agenta nie wykonuje czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a tym samym przedstawiona czynność jak również przekazanie z tego tytułu środków pieniężnych Spółce przez Agenta nie powoduje powstania obowiązku podatkowego.

Także Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 29 sierpnia 2008 r. sygn. IBPP1/443-848/08/MS zawarł, iż: ,,A zatem, czynność odpłatnego przekazania karty podarunkowej oraz jej ewentualnego doładowania nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Reasumując, skoro czynność odpłatnego przekazania bonów nie jest ani dostawą towarów, ani świadczeniem usług, to Spółka uczestnicząc w odpłatnym przekazaniu kuponów tak jak przedstawiono to w niniejszym wniosku, wydając kupony Użytkownikom, nie dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towar, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Z kolei art. 8 ust. 1 ustawy mówi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: dana czynność ujęta została w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (przesłanka podmiotowa) oraz czynność wykonana została przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT (przesłanka podmiotowa).

Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z opisanego w złożonym wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka planuje oferować klientom (Klienci) karty miejskie mające charakter znaków legitymacyjnych lub kuponów (na okaziciela) - dalej jako Karty Miejskie. Nabywca Karty Miejskiej jest uprawniony w określonym czasie do nabycia po preferencyjnych cenach określonych towarów lub usług. Wnioskodawca zawarł już umowy o współpracę z wybranymi placówkami kulturalnymi oraz ma zawarte umowy o świadczenie usług reklamowych z dostawcami różnych usług i towarów (hotele, restauracje, wypożyczalnie samochodów, przewodnicy turystyczni, itp.) - dalej łącznie jako Partnerzy. W zależności od wybranego przez określonego Partnera modelu współpracy jest możliwe, że Karta Miejska będzie dawała Klientowi możliwość nabycia bez oddzielnego wynagrodzenia określonych usług (bilety do placówek kulturalnych) lub też da mu możliwość skorzystania ze zniżek czy rabatów przy nabywaniu towarów i usług. W dacie zakupu Karty Miejskiej Wnioskodawca nie będzie wiedział czy i z jakich określonych ofert Partnerów Klient skorzysta. Wnioskodawca będzie otrzymywał od Partnerów wynagrodzenie za świadczone na ich rzecz usługi reklamowe, polegające na pozycjonowaniu Partnerów w katalogu Karty Miejskiej i przekazywaniu informacji o charakterze reklamowym na nośnikach reklamowych Wnioskodawcy. Ci spośród Partnerów, którzy będą oferować wstęp do placówek kulturalnych Klientom, będą w określonych okresach czasu obciążać Wnioskodawcę kosztem usług, wykonanych przez nich na rzecz Klientów. Model finansowy Kart Miejskich jest oparty o założenie, że cena sprzedaży Karty Miejskiej będzie wyższa od kosztów usług rzeczywiście skonsumowanych przez Klientów legitymujących się Kartą Miejską co zapewni Wnioskodawcy marżę zysku. Głównym jednak źródłem dochodu Wnioskodawcy będą opłaty za usługi reklamowe świadczone na rzecz Partnerów przez Wnioskodawcę. Te usługi będą traktowane przez Wnioskodawcę jako usługi reklamowe podlegające opodatkowaniu VAT.

Na tle zaprezentowanej sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii czy czynność polegająca na odpłatnym przekazaniu przez Spółkę Karty Miejskiej Klientom jest przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W ocenie tut. Organu, odpłatne przekazanie Karty Miejskiej (kuponu lub znaku legitymacyjnego) przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług i nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, wymienionych w przepisie art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Karta Miejska nie jest towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, stąd jej odpłatne przekazanie nie może zostać uznane za dostawę towarów. Przekazanie Karty Miejskiej za wynagrodzeniem nie może również być rozpatrywane w kategoriach świadczenia usług przez Wnioskodawcę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, gdyż samo przekazanie Karty Miejskiej nie powoduje, iż Klienci nabywają jakąkolwiek usługę. Karta Miejska upoważnia do skorzystania na preferencyjnych warunkach z usług oferowanych przez Partnerów, a zatem świadczenie usług będzie miało miejsce dopiero wówczas, gdy Klient skorzysta ze świadczenia oferowanego przez danego Partnera.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo tut. Organ podatkowy nadmienia, iż wydana interpretacja dotyczy tylko odpłatnego przekazania przez Wnioskodawcę Karty Miejskiej Klientom, zgodnie z zapytaniem Wnioskodawcy i przedstawionym w tym zakresie stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 362 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie