w zakresie ustalenia na kim spoczywa obowiązek podatkowy z tytułu najmu lokali po ustanowieniu zarządcy sądowego jeżeli umowy najmu zawarte zostały ... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 08.07.2013, sygn. IBPP1/443-323/13/BM, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

w zakresie ustalenia na kim spoczywa obowiązek podatkowy z tytułu najmu lokali po ustanowieniu zarządcy sądowego jeżeli umowy najmu zawarte zostały przed ustanowieniem zarządcy sądowego i kontynuowane są po jego ustanowieniu oraz w zakresie obowiązku wystawiania przez zarządcę nieruchomości najemcom lokali faktur VAT z tytułu najmu nieruchomości począwszy od kwietnia 2013r.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2013r. (data wpływu 8 kwietnia 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 lipca 2013r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

ustalenia na kim spoczywa obowiązek podatkowy z tytułu najmu lokali po ustanowieniu zarządcy sądowego jeżeli umowy najmu zawarte zostały przed ustanowieniem zarządcy sądowego i kontynuowane są po jego ustanowieniu jest prawidłowe,
obowiązku wystawiania przez zarządcę nieruchomości najemcom lokali faktur VAT z tytułu najmu nieruchomości począwszy od kwietnia 2013r. jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2013r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 4 lipca 2013r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia na kim spoczywa obowiązek podatkowy z tytułu najmu lokali po ustanowieniu zarządcy sądowego jeżeli umowy najmu zawarte zostały przed ustanowieniem zarządcy sądowego i kontynuowane są po jego ustanowieniu oraz w zakresie obowiązku wystawiania przez zarządcę nieruchomości najemcom lokali faktur VAT z tytułu najmu nieruchomości począwszy od kwietnia 2013r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest jednym ze współwłaścicieli nieruchomości położonej w K., zabudowanej budynkiem wielomieszkaniowym (kamienicą). Oprócz Wnioskodawcy udziały we współwłasności nieruchomości posiadają także jego siostra i rodzice. Łączny udział rodziny Wnioskodawcy wynosi 1/2 części. Pozostały udział wynoszący 1/2 części wchodzi w skład spadku nieobjętego, po jednym z byłych współwłaścicieli nieruchomości, który zmarł w 1952r. Spadkobiercy zmarłego nie zostali do tej pory ustaleni na podstawie prawomocnego postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia spadku.

Współwłaściciele będący członkami rodziny Wnioskodawczyni sprawowali zarząd nieruchomością. Wynajmowali lokale znajdujące się w budynku wzniesionym na nieruchomości i pobierali należności z tytułu najmu. Jednocześnie ponosili oni wydatki i nakłady potrzebne do utrzymania nieruchomości.

W 2009r. ustanowiono kuratora spadku po wspomnianym nieżyjącym współwłaścicielu nieruchomości. W 2012r. kurator ten złożył wniosek o ustanowienie zarządcy sądowego nieruchomości. Zarządca sądowy został ustanowiony w 2013r. prawomocnym postanowieniem sądu.

Umowy najmu lokali zawarte przed ustanowieniem zarządcy sądowego przez Wnioskodawcę i jego rodzinę zostały zawarte długoterminowo i nadal obowiązują. Zarządca sądowy nie zamierza wypowiedzieć tych umów najmu, w związku z czym do czasu upływu terminu na jakie je zawarto zarządca sądowy nie będzie zawierał nowych umów najmu lokali.

Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT. Na podstawie zawartych umów najmu, przed ustanowieniem zarządcy sądowego, Wnioskodawca wystawiał najemcom lokali faktury w proporcji do posiadanego udziału we współwłasności. Również pozostali współwłaściciele (członkowie rodziny Wnioskodawcy) wystawiali najemcom odpowiednie dokumenty księgowe (faktury lub rachunki). Jednocześnie Wnioskodawca wraz z rodziną wystawiał najemcom rachunki również w imieniu masy spadkowej po wspomnianym zmarłym współwłaścicielu. Rachunki te dotyczyły należności z tytułu najmu lokali przypadających na przedmiotową masę spadkową w stosunku do udziału we współwłasności przedmiotowej nieruchomości.

Postanowienie o ustanowieniu sądowego zarządcy nieruchomości uprawomocniło się w marcu b.r. W związku z powyższym, z tytułu najmu lokali w miesiącu marcu 2013r. współwłaściciele wystawili najemcom na dotychczasowych zasadach odpowiednie dokumenty księgowe.

Pomimo uprawomocnienia się w marcu b.r. postanowienia o ustanowieniu zarządcy sadowego, Wnioskodawca nadal zamierza wystawiać najemcom faktury z tytułu najmu lokali, ujmować świadczone usługi w deklaracjach VAT i płacić podatek należny. Wnioskodawca ma jednak wątpliwość, czy po ustanowieniu zarządcy sądowego nadal powinien wystawiać faktury z tytułu najmu, czy też powinien czynić to zarządca sądowy.

Cześć wynajmowanych lokali jest wykorzystywana na cele mieszkalne, a część na cele niemieszkalne. Zarządca sądowy jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Postanowieniem z dnia 29 stycznia 2013r. Sąd ustanowił zarządcę sądowego dla całej nieruchomości opisanej we wniosku. Przedmiotowe postanowienie jest prawomocne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy po ustanowieniu zarządcy sądowego nieruchomości, na Wnioskodawcy będzie spoczywał obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu usług najmu lokali świadczonych na podstawie umów zawartych przed ustanowieniem zarządcy sądowego i kontynuowanych po jego ustanowieniu, a w związku z tym czy na Wnioskodawcy będzie spoczywał obowiązek dalszego wystawiania faktur najemcom...

Zdaniem Wnioskodawcy, po uprawomocnieniu się postanowienia o ustanowieniu zarządcy sądowego, Wnioskodawca nie będzie podlegał obowiązkowi podatkowemu w podatku od towarów i usług z tytułu usług wynajmu lokali położonych w przedmiotowej kamienicy.

Obowiązek taki będzie bowiem spoczywał na zarządcy sądowym nieruchomości. Oznacza to, że zarządca sądowy nieruchomości będący czynnym zarejestrowanym podatkiem podatku od towarów i usług, będzie podmiotem obowiązanym do wystawiania najemcom lokali faktur z tytułu najmu nieruchomości począwszy od kwietnia 2013r.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm., dalej: u.p.t.u.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in., odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 7 ust. 1 u.p.t.u., przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 u.p.t.u. przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający w stosunku do definicji dostawy towarów, jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania VAT transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Z kolei art. 15 ust. 1 u.p.t.u stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pojęcie działalności gospodarczej w rozumieniu wspomnianej ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 u.p.t.u.).

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 3 u.p.t.u., za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.);
z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Przywołana regulacja określa krąg podatników podatku od towarów i usług. Biorąc pod uwagę powyższe należy uznać, iż w świetle art. 15 ust. 1-3 u.p.t.u. o statusie podatnika podatku od towarów i usług przesądza występowanie po stronie danej osoby (podmiotu) trzech przesłanek (cech charakterystycznych).

Są nimi:

samodzielność prowadzonej działalności (wyczerpującej definicję zawartą w art. 15 ust. 2 u.p.t.u.);
odpowiedzialność za jej efekty;
odpłatność (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 marca 2008r. (sygn. I FSK 327/07, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Zdaniem Wnioskodawcy wszystkie te cechy, można dostrzec w czynnościach wykonywanych przez sądowego zarządcę nieruchomości.

Instytucja zarządu sądowego nieruchomości została uregulowana w ustawie z dnia 17 listopada 1964r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm., dalej: k.p.c).

W myśl art. 615 k.p.c., do zarządcy sądowego ustanowionego dla nieruchomości wspólnej, stosuje się odpowiednio przepisy o zarządzie w toku egzekucji z nieruchomości. Oznacza to, że do zarządcy sądowego mają odpowiednie zastosowanie przepisy art. 935 i nast. k.p.c. Dyrektywa odpowiedniego stosowania tych przepisów oznacza, że tam, gdzie mowa w nich o stronach lub wierzycielu i dłużniku, należy w postępowaniu dotyczącym zarządu związanego ze współwłasnością rozumieć współwłaścicieli.

Na podstawie art. 935 § 1 k.p.c., zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki. Ma on prawo pobierać zamiast dłużnika wszelkie pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne. W sprawach wynikających z zarządu nieruchomością zarządca może pozywać i być pozywany.

Zarządcy wolno zaciągać tylko takie zobowiązania, które mogą być zaspokojone z dochodów z nieruchomości i są gospodarczo uzasadnione (art. 935 § 2 k.p.c.).

Czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu zarządca może wykonywać tylko za zgodą stron, a w jej braku - za zezwoleniem sądu, który przed wydaniem postanowienia wysłucha wierzyciela, dłużnika i zarządcę, chyba że zwłoka groziłaby szkodą (art. 935 § 3 k.p.c.).

W myśl art. 938 § 1 k.p.c., zarządca odpowiada za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania obowiązków.

Z kolei art. 939 § 1 k.p.c. stanowi, że zarządca może żądać wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków, które w związku z zarządem poniósł z własnych funduszów. Wysokość wynagrodzenia sąd określi odpowiednio do nakładu pracy i dochodowości nieruchomości.

Z wyżej przytoczonych regulacji wynika, że zarządca sądowy działa wobec osób trzecich we własnym imieniu, a zatem to on jest stroną umów najmu mających za przedmiot zarządzaną nieruchomość tzn. zarówno umów najmu zawartych przed jego ustanowieniem i kontynuowanych po jego ustanowieniu, jak i umów najmu zawartych bezpośrednio przez zarządcę sądowego.

Działalność zarządcy sądowego w pewnych przypadkach doznaje co prawda ograniczeń, albowiem możliwość jej prowadzenia uzależniona jest od zgody współwłaścicieli nieruchomości bądź sądu (por. art. 935 § 3 k.p.c.), jednakże ograniczenie to związane jest z czynnościami wykraczającymi poza zakres zwykłego zarządu, których kwalifikacja w odniesieniu do konkretnych okoliczności ma zawsze charakter ocenny. Ponadto, po wyrażeniu przez współwłaścicieli lub sąd zgody na czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu, wobec podmiotów zewnętrznych, działać będzie we własnym imieniu zarządca sądowy. Oznacza to, że sądowy zarządca nieruchomości jest osobą podstawioną w miejsce właścicieli zarządzanej nieruchomości, która dokonuje czynności prawnych we własnym imieniu ze skutkiem dotykającym jej własnej sfery prawnej.

Jak już wspomniano, z treści art. 938 § 1 k.p.c., wynika wyraźnie, że zarządca odpowiada za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania obowiązków. Za czynności związane z wykonywaniem zarządu zarządca sądowy odpowiada nie tylko w stosunku do osób trzecich, ale również wobec właścicieli nieruchomości i sądu, który go ustanowił. Biorąc pod uwagę, że za czynności zarządu wobec osób trzecich odpowiada zarządca sądowy, w sprawie nie może mieć zastosowania art. 15 ust. 3 u.p.t.u.

Na okoliczności te zwrócił uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny we wspomnianym wcześniej wyroku z dnia 5 marca 2008r. (sygn. I FSK 327/07), stwierdzając co następuje: Zarządca działa wobec osób trzecich we własnym imieniu (patrz w szczególności postanowienia art. 935 § 1 i 2 oraz art. 936 Kpc) w związku z czym to on jest stroną umów mających za przedmiot zarządzaną nieruchomość. Co prawda w pewnych przypadkach działalność ta doznaje ograniczeń albowiem możliwość jej prowadzenia uzależniona jest od zgody współwłaścicieli nieruchomości bądź Sądu (vide: art. 935 § 3 Kpc). Ograniczenie to wiąże się wszakże z pojęciem czynności wykraczających poza zwykły zarząd, których kwalifikacja na gruncie konkretnego przypadku ma zawsze charakter ocenny. Poza tym gdy do udzielenia stosownej zgody już dojdzie to także w tym przypadku na zewnątrz, tj. wobec osób trzecich, działać będzie ustanowiony zarządca występujący pod własnym imieniem tak jak ma to miejsce w sytuacji czynności nie wykraczających poza zwykły zarząd. Na powyższe zwracają uwagę Małgorzata Pyziak - Szafnicka i Włodzimierz Nykiel (w: Cywilnoprawna i podatkowoprawna pozycja sądowego zarządcy nieruchomości, RPEiS z 2005r., nr 4, str. 107 i nast.), którzy cywilnoprawny status zarządcy nieruchomości wiążą z konstrukcją zastępstwa pośredniego. Status taki oznacza w konsekwencji, że sądowy zarządca nieruchomości jest osobą podstawioną w miejsce właścicieli zarządzanej nieruchomości, która dokonuje czynności prawnych we własnym imieniu ze skutkiem dotykającym jej własnej sfery prawnej (por.: J. Ignatowicz Kodeks cywilny. Komentarz - Tom I, Wyd. Praw. W-wa 1972r., str. 519; A. Barańska Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz - Tom II pod red. prof. K. Piaseckiego, Wyd. C. H. Beck W-wa 1997r., str. 1014). Powyższe uwagi, uzupełnione dodatkowo treścią art. 938 § 1 Kpc przesądzającą o odpowiedzialności zarządcy za swe czynności, pozwalają stwierdzić, iż sądowy zarządca nieruchomości wykonuje swe czynności samodzielnie a przy tym ponosi za nie odpowiedzialność zarówno wobec osób trzecich jak i właścicieli zarządzanej nieruchomości oraz ustanawiającego go Sądu.

W konkluzji powyższych uwag, Sąd ten uznał, iż sądowy nadzorca nieruchomości co do zasady jest podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym stanowi art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 2 u.p.t.u. zaś wyłączenie określone w ust. 3 tego przepisu nie ma do niego zastosowania. Stanowisko takie zyskuje zresztą wsparcie doktryny (vide: cyt. wyżej artykuł Małgorzaty Pyziak -Szafnickiej i Włodzimierza Nykiela), która zauważa, że status podatnika podatku od towarów i usług posiada sądowy zarządca nieruchomości, który we własnym imieniu zarządzał będzie nieruchomością. Wpisuje się także w linię orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego, którą przybliżono w publikacji Syndycy, nadzorcy sądowi, zarządcy oraz adwokaci wykonujący swe czynności z urzędu są podatnikami VAT (Jurysdykcja Podatkowa z 2007r., nr 4, str. 49 i nast.).

Stanowisko takie podzielił również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 18 lutego 2011r. (sygn. I SA/Lu 682/10, publ. Lex), uznając, że: cywilnoprawny status zarządcy nieruchomości oznacza w konsekwencji, że sądowy zarządca nieruchomości jest osobą podstawioną w miejsce właścicieli zarządzanej nieruchomości, która dokonuje czynności prawnych we własnym imieniu ze skutkiem dotykającym jej własnej sfery prawnej. W kontekście przywoływanej wyżej treści art. 938 § 1 k.p.c. przesądzającego o odpowiedzialności zarządcy za swe czynności stwierdzić należy więc, iż, sądowy zarządca nieruchomości wykonuje swe czynności samodzielnie a przy tym ponosi za nie odpowiedzialność zarówno wobec osób trzecich jak i właścicieli zarządzanej nieruchomości oraz ustanawiającego go Sądu. W konsekwencji sądowy nadzorca nieruchomości co do zasady jest podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym stanowi art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 2 u.p.t.u. zaś wyłączenie określone w ust. 3 tego przepisu nie ma do niego zastosowania. Mając na uwadze powyższe należy zatem uznać, że w przypadku ustanowienia zarządu sądowego nieruchomości, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu wynagrodzenia wynikającego z umów najmu zawartych przed ustanowieniem zarządcy sądowego i kontynuowanych po jego ustanowieniu będzie spoczywać na sądowym zarządcy nieruchomości, a nie na jej współwłaścicielach. Gdyby przyjąć odmiennie, wówczas Wnioskodawca miałaby obowiązek wystawiać najemcom faktury, ujmować je w deklaracjach VAT i odprowadzać od nich podatek należny, będąc pozbawionym wpływów z czynszów najmu pobieranych przez zarządcę sądowego.

W tym miejscu należy odwołać się do art. 28 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006 Nr 347 s. 1). W myśl wspomnianego przepisu, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Z powyższego wynika, iż dyrektywa uzależnia zasady opodatkowania usług świadczonych przez podmioty trzecie od tego, czy podmiot świadczący występuje w imieniu własnym. Zatem w przypadku, gdy podmiot świadczy usługi w imieniu własnym należy uznać go w tym zakresie za podatnika podatku od towarów i usług. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku zarządcy sądowego nieruchomości. Nie jest on bowiem przedstawicielem właścicieli, lecz działa w imieniu własnym na podstawie umocowania sądowego.

Stanowisko wyrażone przez Wnioskodawcę znajduje swoje potwierdzenie również w interpretacjach przepisów prawa podatkowego wydawanych przez organy podatkowe.

W tym miejscu można wskazać interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 13 grudnia 2012r. (sygn. ITPP1/443-1187/12/MN), w której organ ten stwierdził, iż: zarządca nie jest przedstawicielem współwłaścicieli, lecz działa w imieniu własnym na podstawie umocowania sądowego. Względem właściciela, czy współwłaścicieli jest odpowiedzialny za należyte wypełnianie swoich obowiązków. Wobec tego należy uznać, że sądowy zarządca nieruchomości wykonuje swe czynności samodzielnie, odpłatnie, a przy tym ponosi za nie odpowiedzialność zarówno wobec osób trzecich, jak i właścicieli zarządzanej nieruchomości oraz ustanawiającego go sądu. W odniesieniu do powyższego należy zatem uznać, iż czynności wykonywane przez sądowego zarządcę gospodarstwa rolnego, w świetle art. 15 ust. 1 w związku z ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, wypełniają przesłanki przemawiające za uznaniem go za podatnika podatku od towarów i usług. (...) Konsekwencją posiadania statusu podatnika podatku od towarów i usług przez zarządcę sądowego jest obowiązek dokonywania ewentualnych rozliczeń w zakresie podatku od towarów i usług wg zasad właściwych dla tego typu działalności oraz posługiwania się danymi zarządcy sądowego, w tym numerem identyfikacji podatkowej, a nie danymi jednego ze współwłaścicieli gospodarstwa rolnego.

Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 7 stycznia 2013r. sygn. IPTPP4/443-697/12-2/UNR uznał, że to Wnioskodawcę jako ustanowionego przez sąd zarządcę nieruchomości należy uznać za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu wynajmu nieruchomości, a nie właścicieli nieruchomości. Analogiczne stanowisko zajął również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 6 listopada 2009r. (sygn. IBPP3/443-688/09/IK), w której stwierdził co następuje: W związku z powyższym należy uznać, że sądowy zarządca nieruchomości wykonuje swe czynności samodzielnie a przy tym ponosi za nie odpowiedzialność zarówno wobec osób trzecich jak i właścicieli zarządzanej nieruchomości oraz ustanawiającego go Sądu. Natomiast kwestię odpłatności powyższych czynności przesądza treść przepisów art. 205 Kodeksu cywilnego oraz art. 939 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, z których wynika, że sądowy zarządca nieruchomości świadczy usługi wobec współwłaścicieli nieruchomości odpłatnie. W odniesieniu do powyższego należy zatem uznać, iż czynności wykonywane przez sądowego zarządcę nieruchomości na rzecz jej współwłaścicieli wypełniają przesłanki przemawiające za uznaniem go za podatnika podatku od towarów i usług. Reasumując, w świetle art. 15 ust. 1 w związku z ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług zarządca sądowy nieruchomości jest podatnikiem podatku od towarów i usług, a nie jej współwłaściciele, a w związku z tym jest obowiązany do wystawiania faktur VAT we własnym imieniu i na własny rachunek oraz do składania w urzędzie skarbowym deklaracji podatkowych.

W tym miejscu można przytoczyć również następujący fragment interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16 września 2010r. (sygn. ILPP1/443-682/10-4/AI): Reasumując, Wnioskodawca jako zarządca sądowy jest podatnikiem VAT na mocy art. 15 ust. 1 w związku z ust. 2 i ust. 3 ustawy, zarówno z tytułu otrzymywanego wynagrodzenia z tytułu prowadzenia zarządu sądowego, jak również z tytułu wpłat najemców wynikających z umów najmu lokali mieszkalnych i niemieszkalnych lub części budynku położonych w nieruchomości, której Spółka jest zarządcą sądowym". Reasumując, w związku z uprawomocnieniem się postanowienia o ustanowieniu zarządcy sądowego, począwszy od kwietnia 2013r., podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu najmu lokali położonych w przedmiotowej nieruchomości jest zarządca sądowy tej nieruchomości. Oznacza to, że w niniejszej sprawie obowiązek podatkowy z tego tytułu nie będzie spoczywać na Wnioskodawcy jako współwłaścicielu nieruchomości. W konsekwencji, podmiotem obowiązanym do wystawiania najemcom lokali faktur z tytułu ich wynajmu będzie zarządca sądowy.

Na powyższe nie ma wpływu okoliczność, że w przedmiotowej sprawie obowiązujące umowy najmu zostały zawarte jeszcze przed ustanowieniem takiego zarządcy.

W myśl art. 936 k.p.c., Zarząd nie ma wpływu na umowy najmu lub dzierżawy obowiązujące w chwili jego ustanowienia. Zarządcy wolno jednak wypowiadać tego rodzaju umowy z zachowaniem obowiązujących przepisów oraz zawierać umowy na czas przyjęty przez zwyczaj miejscowy. Do wydzierżawiania nieruchomości wymagana jest zgoda stron, a w jej braku - zezwolenie sądu. Z powyższej regulacji wynika, że umowy najmu obowiązujące w chwili ustanowienia zarządu, wiążą zarządcę. Zarządca sądowy ma prawo wypowiadać takie umowy, czego w niniejszej sprawie zarządca sądowy nie uczyni.

Również w odniesieniu do takich najemców, zarządca zachowuje określone przepisami k.p.c. uprawnienia i obowiązki związane z zarządem nieruchomością i również w tym zakresie jest on obowiązany wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki. Ma on prawo pobierać pożytki z nieruchomości (w tym należności z tytułu najmu), spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne. W sprawach wynikających z zarządu nieruchomością zarządca może pozywać i być pozywany.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się:

za prawidłowe w zakresie ustalenia na kim spoczywa obowiązek podatkowy z tytułu najmu lokali po ustanowieniu zarządcy sądowego jeżeli umowy najmu zawarte zostały przed ustanowieniem zarządcy sądowego i kontynuowane są po jego ustanowieniu,
za nieprawidłowe w zakresie obowiązku wystawiania przez zarządcę nieruchomości najemcom lokali faktur VAT z tytułu najmu nieruchomości począwszy od kwietnia 2013r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w świetle postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013r., obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013r.) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W oparciu o art. 15 ust. 3 ustawy o VAT za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.);
(uchylony);
z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że w kontekście treści przepisu art. 15 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, status danego podmiotu, jako podatnika VAT determinowany jest cechami samodzielności prowadzonej działalności (wyczerpującej definicję zawartą w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług), odpowiedzialności za jej efekty oraz odpłatności.

Wszystkie te cechy dostrzec można w czynnościach wykonywanych przez sądowego zarządcę nieruchomości.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest jednym ze współwłaścicieli nieruchomości położonej w K., zabudowanej budynkiem wielomieszkaniowym (kamienicą). Oprócz Wnioskodawcy udziały we współwłasności nieruchomości posiadają także jego siostra i rodzice. Łączny udział rodziny Wnioskodawcy wynosi 1/2 części. Pozostały udział wynoszący 1/2 części wchodzi w skład spadku nieobjętego, po jednym z byłych współwłaścicieli nieruchomości, który zmarł w 1952r. Spadkobiercy zmarłego nie zostali do tej pory ustaleni na podstawie prawomocnego postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia spadku.

W 2009r. ustanowiono kuratora spadku po nieżyjącym współwłaścicielu nieruchomości. W 2012r. kurator ten złożył wniosek o ustanowienie zarządcy sądowego nieruchomości. Zarządca sądowy został ustanowiony w 2013r. prawomocnym postanowieniem sądu.

Wnioskodawca wystawiał najemcom rachunki w imieniu masy spadkowej po zmarłym współwłaścicielu. Postanowienie o ustanowieniu sądowego zarządcy nieruchomości uprawomocniło się w marcu b.r. Zarządca sądowy jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Udział we współwłasności, w aspekcie regulacji zawartych w przepisach Kodeksu cywilnego, wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej (także w stosunku do pozostałych współwłaścicieli) i jest określony odpowiednim ułamkiem. Każdy ze współwłaścicieli stosownie do art. 198 Kodeksu cywilnego może swym udziałem swobodnie rozporządzać, bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Wyjątki wynikać mogą jedynie z przepisów prawa. Zatem w zakresie pojęcia towarów jako budynków, budowli i ich części jak również gruntów mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej.

Stosownie do art. 922 Kodeksu cywilnego prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jego następców prawnych.

Jednocześnie, zgodnie z art. 97 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, spadkobiercy podatnika przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy.

Uprawnienia kuratora wynikają z art. 666 do 668 ustawy z dnia 17 listopada 1964r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) (ochrona dziedziczenia).

Zgodnie z art. 666 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego do czasu objęcia spadku przez spadkobiercę sąd czuwa nad całością spadku, a w razie potrzeby ustanawia kuratora spadku.

Zgodnie z art. 667 § 1 k.p.c. kurator spadku powinien starać się o wyjaśnienie, kto jest spadkobiercą, i zawiadomić spadkobierców o otwarciu spadku.

Kurator spadku zarządza majątkiem spadkowym pod nadzorem sądu spadku. Do sprawowania zarządu stosuje się odpowiednio przepisy o zarządzie w toku egzekucji z nieruchomości (art. 667 § 2 k.p.c.).

W myśl art. 668 k.p.c. sąd spadku może nakazać sprzedaż należących do spadku rzeczy ruchomych, które są narażone na zepsucie albo których przechowanie pociąga za sobą nadmierne koszty. Sprzedaż nastąpi w sposób przewidziany dla sprzedaży ruchomości w toku egzekucji, chyba że sąd określi inny sposób sprzedaży.

Na podstawie art. 667 k.p.c. można stwierdzić, że kurator sprawuje zarząd majątkiem spadkowym. Zarząd ten sprawowany jest pod nadzorem sądu i do jego sprawowania należy odpowiednio stosować przepisy o zarządzie w toku egzekucji z nieruchomości.

Podstawę prawną działalności sądowego zarządcy nieruchomości stanowi przepis art. 203 kodeksu cywilnego oraz przepisy art. 933-941 ustawy Kodeks postępowania cywilnego.

Na mocy art. 203 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może wystąpić do sądu o wyznaczenie zarządcy, jeżeli nie można uzyskać zgody większości współwłaścicieli w istotnych sprawach dotyczących zwykłego zarządu albo jeżeli większość współwłaścicieli narusza zasady prawidłowego zarządu lub krzywdzi mniejszość.

Zgodnie z art. 935 § 1 k.p.c. zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki. Ma on prawo pobierać zamiast dłużnika wszelkie pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne. W sprawach wynikających z zarządu nieruchomością zarządca może pozywać i być pozywany.

W myśl art. 935 § 2 k.p.c. zarządcy wolno zaciągać tylko takie zobowiązania, które mogą być zaspokojone z dochodów z nieruchomości i są gospodarczo uzasadnione.

Natomiast czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu zarządca może wykonywać tylko za zgodą stron, a w jej braku - za zezwoleniem sądu, który przed wydaniem postanowienia wysłucha wierzyciela, dłużnika i zarządcę, chyba że zwłoka groziłaby szkodą (art. 935 § 3 k.p.c.).

Zarządca odpowiada za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania obowiązków (art. 938 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego).

Zgodnie z art. 939 § 1 k.p.c. zarządca może żądać wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków, które w związku z zarządem poniósł z własnych funduszów. Wysokość wynagrodzenia sąd określi odpowiednio do nakładu pracy i dochodowości nieruchomości.

Z powyższych regulacji wynika, że zarządca działa wobec osób trzecich we własnym imieniu, w związku z czym to on jest stroną umów mających za przedmiot zarządzaną nieruchomość. W pewnych przypadkach działalność ta doznaje ograniczeń, albowiem możliwość jej prowadzenia uzależniona jest od zgody współwłaścicieli nieruchomości bądź sądu. Ograniczenie to wiąże się jednak z pojęciem czynności wykraczających poza zwykły zarząd, których kwalifikacja na gruncie konkretnego przypadku ma zawsze charakter oceny. Poza tym, gdy do udzielenia stosownej zgody już dojdzie, to także w tym przypadku na zewnątrz, tj. wobec osób trzecich, działać będzie ustanowiony zarządca występujący pod własnym imieniem, tak jak ma to miejsce w sytuacji czynności niewykraczających poza zwykły zarząd.

Ustanowiony w tym trybie zarządca jest uprawniony i zobowiązany do dokonywania czynności zwykłego zarządu.

Zarządca obowiązany jest zatem wykonywać czynności potrzebne do prawidłowej gospodarki. Jest uprawniony do pobierania, zamiast współwłaścicieli, wszelkich pożytków z nieruchomości, spieniężania ich w granicach zwykłego zarządu oraz do prowadzenia spraw, które przy wykonywaniu zarządu okażą się potrzebne.

Zarządca nie jest przedstawicielem współwłaścicieli, lecz działa w imieniu własnym na podstawie umocowania sądowego. Względem właściciela czy współwłaścicieli jest odpowiedzialny za należyte wypełnianie swoich obowiązków.

Wobec tego należy uznać, że sądowy zarządca nieruchomości wykonuje swe czynności samodzielnie, odpłatnie, a przy tym ponosi za nie odpowiedzialność zarówno wobec osób trzecich, jak i właścicieli zarządzanej nieruchomości oraz ustanawiającego go sądu.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego wskazać należy, że czynności wykonywane przez sądowego zarządcę nieruchomości, w świetle art. 15 ust. 1 w związku z ust. 2 i 3 ustawy o VAT wypełniają przesłanki przemawiające za uznaniem go za podatnika podatku od towarów i usług.

Konsekwencją posiadania statusu podatnika podatku od towarów i usług są wskazane w przepisach dotyczących tego podatku zarówno obowiązki, jak i uprawnienia (m.in. obowiązek dokonywania rozliczeń w zakresie podatku od towarów i usług wg zasad właściwych dla tego typu działalności).

Wskazać należy, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy Kodeks cywilny oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Każda czynność wykonywana przez podatnika, której efektem jest świadczenie na rzecz drugiego podmiotu, jest w podatku od towarów i usług traktowana jako świadczenie usługi.

Tym samym usługi najmu nieruchomości w odniesieniu do której ustanowiony został zarządca sądowy nieruchomości, wykonywane przez sądowego zarządcę podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 4 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze - z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

Na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Ponadto, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury (art. 106 ust. 4 ww. ustawy).

Zasady dotyczące m.in. wystawiania faktur zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.).

Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia fakturę wystawia zarejestrowany podatnik VAT czynny ().

Z kolei stosowanie do art. 87 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wstawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Zatem zarządca sądowy jako podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, podlega obowiązkowi podatkowemu z tytułu wykonanych przez siebie czynności wynajmu lokali położonych w przedmiotowej kamienicy. Od momentu przystąpienia do umowy najmu w charakterze wynajmującego zarządca sądowy będzie obowiązany również do dokonywania rozliczeń z tytułu podatku VAT za wszystkich współwłaścicieli i odpowiedniego dokumentowania czynności najmu wykonywanych od tego momentu poprzez wystawienie faktury VAT na rzecz podmiotów gospodarczych, a w odniesieniu do osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, faktury VAT, tylko gdy nabywcy tego zażądają.

W przypadku ustanowienia zarządcy sądowego, obowiązek podatkowy z tytułu wynajmu lokali nie będzie natomiast spoczywał na Wnioskodawcy.

Należy w tym miejscu zauważyć, że zarządca sądowy będzie podmiotem obowiązanym do wystawiania faktur VAT z tytułu najmu nieruchomości, nie jak wskazał Wnioskodawca począwszy od kwietnia 2013r., tylko w odniesieniu do czynności, które przez zarządcę zostały wykonane od dnia, w którym zarządca sądowy rozpoczął wykonywanie czynności najmu we własnym imieniu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że po uprawomocnieniu się postanowienia o ustanowieniu zarządcy sądowego, Wnioskodawca nie będzie podlegał obowiązkowi podatkowemu w podatku od towarów i usług z tytułu usług najmu lokali położonych w przedmiotowej kamienicy należało uznać za prawidłowe. Za prawidłowe należało również uznać stanowisko Wnioskodawcy, że obowiązek taki będzie spoczywał na zarządcy sądowym nieruchomości.

Należy w tym miejscu zauważyć, że bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie co do braku obowiązku podatkowego Wnioskodawcy z tytułu najmu lokali po uprawomocnieniu się postanowienia o ustanowieniu zarządcy sądowego pozostaje kwestia, że to Wnioskodawca zawał długotrwałe umowy najmu lokali przed ustanowieniem zarządcy sądowego, które nadal obowiązują i zarządca sądowy nie zamierza ich wypowiedzieć i do czasu upływu terminu na jakie je zawarto, zarządca sądowy nie będzie zawierał nowych umów najmu lokali. Chociaż umowy najmu zostały bowiem zawarte przed ustanowieniem zarządcy sądowego, to stwierdzić należy, iż po uprawomocnieniu się postanowienia o ustanowieniu zarządcy sądowego, to jednak zarządca sądowy będzie podatnikiem VAT z tytułu najmu lokali i na nim będzie spoczywał obowiązek podatkowy z tytułu tej czynności.

Za nieprawidłowe należało natomiast uznać stanowisko Wnioskodawcy, że zarządca sądowy nieruchomości będzie podmiotem obowiązanym do wystawiania najemcom lokali faktur z tytułu najmu nieruchomości począwszy od kwietnia 2013r. Zarządca sądowy będzie bowiem obowiązany do wystawiania najemcom lokali faktur z tytułu najmu nieruchomości dokumentujących czynności wykonane przez sądowego zarządcę nieruchomości od momentu, kiedy jako zarządca sądowy rozpoczął wykonywanie czynności najmu we własnym imieniu zamiast Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 3 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie