Temat interpretacji

Dostawa nieruchomości na rzecz właściciela budynku w stanie prawnym od dnia 1 kwietnia 2013 r.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2013 r. (data wpływu 12 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 maja 2013 r. (data wpływu 8 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT dostawy nieruchomości nr 5/23, AM-10 jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT dostawy nieruchomości nr 5/23, AM-10. Dnia 8 maja 2013 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest właścicielem mienia komunalnego, w szczególności nieruchomości gruntowych zabudowanych i niezabudowanych. Zdarzają się przypadki, gdy właściciel nieruchomości przy wznoszeniu budynku, budowli lub innego urządzenia przekroczył bez winy umyślnej granice swojej działki i wkroczył budową na grunt sąsiedni, którego właścicielem jest Gmina. W wyniku tego zdarzenia część budynku, budowli lub urządzenia wybudowana ze środków własnych właściciela nieruchomości sąsiedniej znajduje się faktycznie na gruncie stanowiącym własność Gminy. Z podobną sytuacją mamy do czynienia, gdy do przekroczenia granic nieruchomości doprowadził poprzednik prawny obecnego właściciela nieruchomości.

W powyższych przypadkach w celu poprawy warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, często dochodzi do sprzedaży przez Gminę części nieruchomości zajętej przy przekroczeniu granic nieruchomości sąsiedniej, w trybie bezprzetargowym na podstawie art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Ponadto również właściciel zajętego gruntu Gmina może, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) dalej k.c. m. in. żądać wykupienia zajętej części gruntu, jak również części, która na skutek budowy straciła dla niej znaczenie gospodarcze.

Przy czym nakłady poniesione na wybudowanie części budynku lub budowli znajdujących się na nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży zostały poniesione przez nabywcę nieruchomości lub jego poprzednika prawnego i równoważą ich wartość, nie są zatem przedmiotem rozliczeń między Stronami umowy sprzedaży.

Istotnym jest również to, iż nieruchomości będące przedmiotem sprzedaży nie są objęte zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak też nie przystąpiono do jego opracowania, nie została też w stosunku do nich wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Dnia 8 maja 2013 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego wskazując, iż:

1. W opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym wspomniano o przypadkach, w których właściciele nieruchomości przy wnoszeniu budynków, budowli lub innego urządzenia przekroczyli bez winy umyślnej granice swojej działki i wkroczyli budową na grunt sąsiedni, którego właścicielem jest Gmina. Z praktyki i dokumentów będących w posiadaniu Gminy wynika, że takich nieruchomości jest wiele i w przyszłości Gmina zamierza przystąpić do uregulowania stanu prawnego dużej liczby takich przypadków. W chwili obecnej sporządzono protokół rokowań dotyczący nieruchomości oznaczonej w operacie ewidencji gruntów i budynków jako działka o powierzchni 80 m².
2. W powyższym przypadku nie dojdzie do uregulowania (rozliczenia) poniesionych nakładów, tak więc Gmina nie uzyska tytułu własności obiektów posadowionych na gruncie, ani nakładów poniesionych na ich wybudowanie. Dotyczy to również pozostałych transakcji planowanych w przyszłości przez Gminę, które mają być przeprowadzone w analogicznych przypadkach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dostawa nieruchomości opisana we wniosku korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.)...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, grunt jest towarem, zatem odpłatna dostawa gruntu co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli jest realizowana przez podatnika w ramach jego działalności gospodarczej.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 9, w brzmieniu ustalonym od 1 kwietnia 2013 r. na podstawie art. 1 pkt 34 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35), zwalnia się od podatku VAT dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższa zmiana do ustawy VAT, która wchodzi w życie od 1 kwietnia 2013 r. wprowadziła dodatkowo w art. 2 pkt 33 definicję terenów budowlanych, przez które rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Przez dostawę towarów stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Prawa do rozporządzania towarami jak właściciel nie należy jednak utożsamiać z prawem własności w sensie cywilistycznym. TSUE przy definiowaniu wyrażenia dostawa towarów kładzie akcent przede wszystkim na własność ekonomiczną funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego regulujących przeniesienie prawa własności (orzeczenie C-320/88).

Także w orzeczeniu C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S. w pkt 23 TSUE wskazał kryterium ekonomiczne jest fundamentalne dla całego systemu VAT. Oznacza to, że w celu określenia czy dostawa miała miejsce należy sprawdzić, czy z punktu widzenia ekonomicznego nastąpiło przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel. W orzeczeniach TSUE wielokrotnie wskazywano, iż istotne jest tylko przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel, a samo prawo własności nie ma w tym zakresie decydującego znaczenia.

Jedna z kluczowych zasad dotyczących prawa własności została wyrażona w art. 48 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili ich zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony przepis łączy się z art. 191 k.c. wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit, który mówi, że własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Tylko wzniesienie budynku w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit. Inaczej przedstawia się natomiast status prawny części budynku wzniesionego na własnym gruncie z przekroczeniem granic gruntu sąsiedniego.

Jak stanowi art. 47 § 1 k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. W szczególności gdy, część składowa, tak jak to przedstawiono w stanie faktycznym, nie jest samodzielnym lokalem mogącym stanowić odrębną nieruchomość. W związku z tym część nieruchomości wybudowana na gruncie Gminy nie stanowi własności Gminy, ale własność właściciela budynku głównego.

Ponadto, prawo do rozporządzania towarami jak właściciel, do której to kategorii odwołuje się przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, nie może być utożsamiane z klasycznym prawem własności w rozumieniu cywilnoprawnym.

Podstawowe znaczenie dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług ma nie tyle aspekt prawny, ale aspekt faktyczny i ekonomiczny, sprowadzający się do faktycznej możliwości dysponowania towarem, a nie rozporządzania nim w sensie prawnym (na takie stanowisko wskazują m. in. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego I FSK 1149/10, I FSK 1389/09, I FSK 963/09, I FSK 739/07).

Właściciele budynku mogą bowiem nim rozporządzać nie tylko w znaczeniu cywilnoprawnym, ale także w znaczeniu ekonomicznym - mogą tę część budynku rozebrać, ulepszyć, wynająć. Dlatego też w doktrynie i orzecznictwie utrwaliło się już stanowisko, że właściciele gruntu na którym posadowiony jest budynek główny są w sensie ekonomicznym właścicielami całego tego budynku nawet tej jego części, która wykracza poza granice działki będącej ich własnością, a należącej do Gminy.

W przedmiotowej sprawie właścicielem części budynku, budowli bądź innego urządzenia w znaczeniu cywilnoprawnym, jako część składowej budynku (art. 191 k.c.), jest budujący lub jego następca prawny. Wobec przyjęcia powyższego stanowiska, że Gmina będąca właścicielem działki sąsiedniej, na której wzniesiono część budynku w wyniku nieumyślnego przekroczenia granic własnej nieruchomości, nie jest ani w rozumieniu ustawy o VAT, ani też w znaczeniu cywilnoprawnym właścicielem posadowionej na swoim gruncie części budynku, budowli lub innego urządzenia, należy konsekwentnie uznać, że grunt ten będący przedmiotem umowy sprzedaży uważany jest przez sprzedającego Gminę za grunt niezabudowany.

Zgodnie z uprawnieniami przysługującymi Gminie jako właścicielowi gruntu, którego granice zostały przekroczone przy wznoszeniu budynku na gruncie sąsiednim, może ona na podstawie art. 151 k.c. m. in. żądać wykupienia zajętej części gruntu, jak również części, która na skutek budowy straciła dla niej znaczenie gospodarcze. Uprawnienie do wystąpienia z propozycją zakupu takiego gruntu przysługuje również drugiej stronie transakcji - właścicielowi działki sąsiedniej, który przy budowie budynku przekroczył granice swojej posesji lub którego poprzednik prawny dokonał takiego przekroczenia. Może on bowiem na podstawie art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami nabyć w trybie bezprzetargowym nieruchomość lub jej część, jeżeli poprawi to warunki zagospodarowania nieruchomości przyległej.

Zgodnie z przeprowadzoną wcześniej analizą przedmiotem dostawy, w powyższym przypadku, jest jedynie grunt, natomiast nie dochodzi tu w ogóle do przeniesienia prawa do rozporządzania częścią budynku, budowli lub innego urządzenia jak właściciel, gdyż prawo to jest już w sensie ekonomicznym i cywilnoprawnym po stronie kupującego, który to sam lub którego poprzednik prawny wybudował ten budynek i budowlę ze środków własnych.

Takie rozumienie stanu prawnego potwierdza również interpretacja indywidualna Ministra Finansów nr ILPP1/443-171/11-4/NS wydana w dniu 2 maja 2011 r.

Według przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9, w nowym brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r., zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zwolnienie przewidziane w tym artykule przysługuje wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane, czy też pod zabudowę. Kryterium wyłączającym ze zwolnienia od podatku VAT zgodnie z nowo wprowadzoną w art. 2 pkt 33 ustawy definicją terenów budowlanych jest przeznaczenie terenu pod zabudowę w wiążących aktach prawa miejscowego takich jak plan zagospodarowania przestrzennego, natomiast w przypadku braku takiego planu funkcję określającą przeznaczenie gruntów przejmuje wydawana dla konkretnej nieruchomości decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zaznaczyć tu należy, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. nie może być już za taką uznawany faktyczny sposób wykorzystania gruntu wynikający z ewidencji gruntów i budynków (rodzaj użytku) lub też aktualny sposób zagospodarowania tego gruntu, który w powyższym przypadku jest gruntem zabudowanym częścią budynku/budowli posadowionych na nieruchomości przyległej, na skutek nieumyślnego przekroczenia granic oddzielających obie te nieruchomości. Natomiast w sensie ekonomicznym, który jest istotny z punktu widzenia ustawy o VAT, przedmiotem opisanej dostawy będzie jedynie grunt uznany za niezabudowany.

Reasumując w przedstawionym stanie grunt Gminy choć faktycznie jest zabudowany traktuje się jako grunt niezabudowany, wobec czego przedmiotem transakcji zbycia tej nieruchomości jest jedynie grunt, ale już nie część budynku lub urządzenia na nim posadowionego.

Zatem, czynność sprzedaży przedmiotowego gruntu jako dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, podlegać będzie od dnia 1 kwietnia 2013 r. zwolnieniu od podatku VAT, zgodnie z dyspozycją art. 43 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ grunt ten nie jest w rozumieniu ustawy o podatku VAT terenem budowlanym, w związku z tym, że nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ani nie została w stosunku do niego wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Podstawowa stawka podatku w myśl art. 41 ust. 1 ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Niemniej, jak wynika z art. 146a pkt 1 ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. nadanym art. 1 pkt 34 lit. a, tiret czwarte ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 35) zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Nadmienia się, iż powyższy przepis do dnia 31 marca 2013 r. posiadał następującą treść: zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczonych pod zabudowę.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę są zwolnione od podatku VAT.

Ww. ustawa z dnia 7 grudnia 2012 r. wprowadza ponadto przepisem art. 1 pkt 1 lit. b tiret trzecie w zakresie art. 2 ustawy zmienianej definicję terenów budowlanych. I tak przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powołany przepis, zawierający definicję terenu budowlanego, wszedł w życie z dniem 1 kwietnia 2013 r. i odnosi się do zapisów prawa administracyjnego, które do dnia 31 marca 2013 r., wyznaczały zakres interpretacji pojęcia terenów niezabudowanych przeznaczonych pod zabudowę oraz budowlanych.

Wskazać jednocześnie należy, iż powyższe zmiany do ustawy stanowią implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347 str. 1 ze zm.) dalej: Dyrektywa, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają z VAT dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 Dyrektywy, Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak wynika z ust. 3 powołanego przepisu, do celów ust. 1 lit. b) teren budowlany oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie.

Powyższe potwierdza treść wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondernemingen, w myśl którego zdefiniowanie pojęcia gruntu budowlanego w rozumieniu przepisów artykułu 13 (B)(h) i artykułu 4 (3)(b) VI Dyrektywy interpretowanych łącznie należy do kompetencji państw członkowskich. Określenie stopnia ulepszenia, jakim musi się charakteryzować grunt niezabudowany w celu zaklasyfikowania go jako grunt budowlany w rozumieniu dyrektywy, nie należy zatem do Trybunału.

W cytowanym orzeczeniu uznano zatem, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie ww. definicji terenu budowlanego.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 ustawy, w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, iż nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowania i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z art. 151 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), jeżeli przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia przekroczono bez winy umyślnej granice sąsiedniego gruntu, właściciel tego gruntu nie może żądać przywrócenia stanu poprzedniego, chyba że bez nie uzasadnionej zwłoki sprzeciwił się przekroczeniu granicy albo że grozi mu niewspółmiernie wielka szkoda. Może on żądać albo stosownego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie odpowiedniej służebności gruntowej, albo wykupienia zajętej części gruntu, jak również tej części, która na skutek budowy straciła dla niego znaczenie gospodarcze.

Stosownie do treści art. 191 k.c., własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Gmina jest właścicielem mienia komunalnego, w szczególności nieruchomości gruntowych zabudowanych i niezabudowanych. W przedmiotowym zdarzeniu przyszłym chodzi o nieruchomości gdy przy wnoszeniu budynków, budowli lub innego urządzenia odpowiedzialny podmiot przekroczył bez winy umyślnej granice swojej działki i wkroczył budową na grunt sąsiedni, którego właścicielem jest Gmina. Z praktyki i dokumentów będących w posiadaniu Gminy wynika, że takich nieruchomości jest wiele i w przyszłości Gmina zamierza przystąpić do uregulowania stanu prawnego dużej liczby takich przypadków. W chwili obecnej sporządzono protokół rokowań dotyczący nieruchomości oznaczonej w operacie ewidencji gruntów i budynków W jako działka o powierzchni 80 m ². W powyższym przypadku nie dojdzie do uregulowania (rozliczenia) poniesionych nakładów, tak więc Gmina nie uzyska tytułu własności obiektów posadowionych na gruncie, ani nakładów poniesionych na ich wybudowanie.

W powyższych przypadkach w celu poprawy warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, często dochodzi do sprzedaży przez Gminę części nieruchomości zajętej przy przekroczeniu granic nieruchomości sąsiedniej, w trybie bezprzetargowym na podstawie art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Ponadto również właściciel zajętego gruntu Gmina może, na podstawie art. 151 ustawy Kodeks cywilny, m. in. żądać wykupienia zajętej części gruntu, jak również części, która na skutek budowy straciła dla niej znaczenie gospodarcze.

Istotnym jest również to, iż nieruchomości będące przedmiotem sprzedaży nie są objęte zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak też nie przystąpiono do jego opracowania, nie została też w stosunku do nich wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, iż dostawa nieruchomości gruntowej na rzecz właściciela nieruchomości sąsiedniej będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Powyższe wynika z faktu, iż przedmiotem dostawy na rzecz właściciela budynku będzie jedynie nieruchomość gruntowa, względem której nie była wydana administracyjna decyzja o warunkach zabudowy, a ponadto nie została ona objęta zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Nie może być ona zatem uznana w świetle obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2013 r. art. 2 pkt 33 ustawy za teren budowlany. Skutkiem powyższego przedmiotowa działka jest terenem niezabudowanym innym niż teren budowlany i korzystać będzie ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Reasumując, dostawa nieruchomości korzystać będzie ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 1019 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu