Zdaniem wnioskodawcy, przedmiotem działalności Spółki Jawnej Wnioskodawcy jest odsprzedaż samochodów osobowych nowych jak i używanych. Samochody demonstracyjne /testowe/ już w momencie zakupu przeznaczone są do odsprzedaży z planowanym terminem do 12 miesięcy. Termin ten jest uzasadniony szybkim rozwojem motoryzacji i faktem, że prawie każdego roku wprowadzane są nowsze modele. Jednak nie zawsze jest to możliwe ze względu na obecne trudności w znalezieniu nabywcy.

Zdaniem Wnioskodawcy w sytuacji gdy samochód demonstracyjny nie został odsprzedany w okresie 12 miesięcy, z uwagi na brak nabywcy, nadal jest towarem handlowym, nadal przeznaczony jest do odsprzedaży, zgodnie z przedmiotem działalności Spółki, a zatem prawo do odliczenia podatku naliczonego przy jego zakupie w pełnej wysokości winno nadal przysługiwać, zgodnie z obowiązującym do końca 2010 r. art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług; a po zmianie z 16.12.2010 r. art. 3 ust. 2 pkt 7.

Zdaniem Wnioskodawcy prawo do 100% odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów demonstracyjnych, które zgodnie ze stanem faktycznym są przeznaczone do odsprzedaży powinno przysługiwać. W konsekwencji również powinno takie prawo przysługiwać do pełnego odliczenia VAT od nabycia paliwa do pojazdów demonstracyjnych przeznaczonych do dalszej odsprzedaży, które zostaną zakwalifikowane jako towary handlowe, nie stanowią środków trwałych.

W dniu 12 sierpnia 2011r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną znak IPPP1-443-814/11-2/BS, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Organ, stwierdził, iż w opisanej sytuacji Spółce w odniesieniu do samochodów wykorzystywanych do celów demonstracyjnych /testowych/ nie przysługiwało prawo do odliczenia całości podatku naliczonego zapłaconego przy zakupie przedmiotowych samochodów w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2010 r. Zgodnie bowiem z art. 86 ust. 3 ustawy Spółce przysługiwało prawo do odliczenia 60% kwoty podatku należnego, nie więcej niż 6.000 zł wynikającej z faktury zakupu tych pojazdów. Prawo to nie przysługuje Spółce również w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, Spółce przysługuje prawo do odliczenia 60% kwoty podatku należnego, nie więcej niż 6.000 zł wynikającej z faktury zakupu tych pojazdów.

W konsekwencji powyższego, skoro w odniesieniu do samochodów osobowych wykorzystywanych do celów demonstracyjnych /testowych/ w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. zastosowanie znajdował art. 86 ust. 3 ustawy, to stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu tych samochodów. Natomiast, skoro w odniesieniu do samochodów osobowych wykorzystywanych do celów demonstracyjnych /testowych/ w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. zastosowanie znajduje art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, to stosownie do art. 4 ustawy nowelizującej podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu tych samochodów.

Wyrokiem z dnia 28 września 2012r. sygn. akt III SA/Wa 3294/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację.

W uzasadnieniu orzeczenia WSA uznał, iż kwestia zakresu prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie samochodów osobowych wykorzystywanych do celów demonstracyjnych (testowych) przez podatników prowadzących działalność polegającą na handlu samochodami, była już przedmiotem orzecznictwa. Skład orzekający w niniejszej sprawie podzielił wyrażony w wyrokach pogląd, zgodnie z którym stwierdzenie w art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) u.p.t.u., że ust. 3 nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odsprzedaż samochodów i pojazdów (odpowiednio art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) oraz art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej) oznacza, że do takiej sytuacji nie ma zastosowania ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego określone w art. 86 ust. 3 u.p.t.u. (art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej), a podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego. Jedynym określonym w art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) u.p.t.u. warunkiem pełnego odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu pojazdów samochodowych jest, aby przedmiotem działalności podatnika była odsprzedaż pojazdów określonych w art. 86 ust. 3 u.p.t.u. Pogląd ten jest adekwatny także do relacji istniejącej między art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) oraz art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej. Przepisy te - w przeciwieństwie do art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) u.p.t.u. (art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. b) ustawy nowelizującej) - nie określają bowiem przeznaczenia tych pojazdów i nie odwołują się do okoliczności zadysponowania jakimś konkretnym pojazdem. Odwołują się jedynie do przedmiotu działalności podatnika.

Sąd stwierdza, że wbrew stanowisku Organu interpretacyjnego, z treści art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) u.p.t.u. (art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej) nie wynika, że dyspozycją tych przepisów nie są objęte samochody osobowe, które nie są od razu oferowane do sprzedaży, pełniąc początkowo funkcję pojazdów demonstracyjnych (testowych).

Podatnik, którego przedmiotem działalności jest dalsza odsprzedaż samochodów osobowych, nie traci zatem prawa do odliczenia w pełnej wysokości podatku naliczonego przy nabyciu samochodów demonstracyjnych (testowych). Sąd podzielił również wyrażony we wskazanych wyżej wyrokach pogląd, że z treści omawianych przepisów nie wynika, aby z punktu widzenia prawa do skorzystania z pełnego odliczenia podatku naliczonego jakiekolwiek znaczenie miało zaliczenie przez podatnika samochodu osobowego do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Zdaniem Sądu, samochody osobowe, które kupione zostały w celu odsprzedaży, nie tracą charakteru towarów handlowych z tego tylko względu, że służą celom demonstracyjnym i są wykorzystywane do jazd testowych klientów. Rejestracja takich samochodów przez Skarżącą wynika ze specyfiki handlu samochodami osobowymi, gdzie jazdy próbne są stałym elementem sprzedaży. Odbywają się one zwykle na drogach publicznych, co w świetle przepisów o ruchu drogowym i o obowiązkowych ubezpieczeniach OC, wymaga zarejestrowania wykorzystywanych w tym celu pojazdów. Nie zmienia to jednak ich charakteru jako samochodów osobowych oferowanych do sprzedaży, a nie przeznaczonych na cele służbowe przedsiębiorstwa podatnika lub na cele prywatne jego pracowników.

Ponadto, prawo Skarżącej do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliwa do przedmiotowych samochodów osobowych, związane jest z zakresem odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych samochodów.

Skoro zatem wadliwe byto stanowisko Ministra Finansów, że w stanie faktycznym przedstawionym przez Skarżącą, do nabywanych przez nią samochodów osobowych nie mają zastosowania art. 86 ust. 4 pkt 7a u.p.t.u. oraz art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej, wadliwe było także jego stanowisko, że Skarżącej nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliwa do tych samochodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego oraz biorąc pod uwagę wnioski płynące z wyroku WSA w Warszawie z 28 września 2012r. sygn. akt III SA/Wa 3294/11 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3 7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu
   z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy..

W myśl art. 86 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., kwotę podatku naliczonego stanowi:

1. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:
   1. z tytułu nabycia towarów i usług,
   2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
   3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu
      - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;
2. w przypadku importu towarów suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej, z zastrzeżeniem pkt 5;
3. zryczałtowany zwrot podatku, o którym mowa w art. 116 ust. 6;
4. kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
5. kwota podatku należnego z tytułu importu towarów w przypadkach, o których mowa w art. 33a.

Do dnia 31 grudnia 2010 r. zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Zgodnie z art. 86 ust. 4 ustawy przepis ust. 3 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odsprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Na mocy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), zwanej dalej ustawą zmieniającą, z dniem 1 stycznia 2011 r. ww. przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy o podatku od towarów i usług zostały uchylone. Natomiast dodano m.in. przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy zmieniającej w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania skarżonej interpretacji, dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013r.

Natomiast w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów regulują przepisy art. 3 ustawy zmieniającej.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy zmieniającej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei art. 3 ust. 2 ustawy zmieniającej stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Stosownie do art. 4 ustawy nowelizującej w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży samochodów. Umowy zawarte z producentami przedmiotowych samochodów nakładają na Spółkę obowiązek posiadania samochodów demonstracyjnych, wykorzystywanych do jazd próbnych (testowych). Zostają zarejestrowane w wydziale komunikacji. Są to samochody osobowe nabywane przez Spółkę z zamiarem ich odsprzedaży w ciągu najbliższych 12 miesięcy. W księgach stanowią towary handlowe, wchodzące w skład aktywów obrotowych.

Jak wynika z powołanych uregulowań zasadą jest, że w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczajacej 3,5 tony, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w ograniczonej wysokości. Natomiast to ograniczone prawo nie ma zastosowania w przypadkach, o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., jak i art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy zmieniającej, tj. w przypadkach gdy nabywane ww. samochody i pojazdy są odsprzedawane jako przedmiot działalności podatnika. Użyte w zacytowanym przepisie art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) i art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy zmieniającej sformułowanie przedmiotem działalności podatnika oznacza, że istotne jest przeznaczenie konkretnego samochodu, a nie tylko prowadzenie ogólnie rozumianej działalności gospodarczej obejmującej odprzedaż samochodów.

Zatem, warunkiem określonym w art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) i art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej, niezbędnym do pełnego odliczenia podatku naliczonego od nabycia pojazdów, jest to, by przedmiotem działalności podatnika była odsprzedaż tych pojazdów. Omawiane przepisy odwołują się wyłącznie do rodzaju działalności podatnika i nie wprowadzają żadnych innych kryteriów. Tym samym, bez znaczenia dla prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego ma czasowe wykorzystywanie towaru przeznaczonego do dalszej odsprzedaży do jazd demonstracyjnych (testowych).

Jak wskazał bowiem WSA w orzeczeniu samochody osobowe, które kupione zostały w celu odsprzedaży, nie tracą charakteru towarów handlowych z tego tylko względu, że służą celom demonstracyjnym i są wykorzystywane do jazd testowych klientów. Rejestracja takich samochodów przez Skarżącą wynika ze specyfiki handlu samochodami osobowymi, gdzie jazdy próbne są stałym elementem sprzedaży. Odbywają się one zwykle na drogach publicznych, co w świetle przepisów o ruchu drogowym i o obowiązkowych ubezpieczeniach OC, wymaga zarejestrowania wykorzystywanych w tym celu pojazdów. Nie zmienia to jednak ich charakteru jako samochodów osobowych oferowanych do sprzedaży, a nie przeznaczonych na cele służbowe przedsiębiorstwa podatnika lub na cele prywatne jego pracowników.

Ponadto Sąd wskazał, że z treści omawianych przepisów nie wynika, aby z punktu widzenia prawa do skorzystania z pełnego odliczenia podatku naliczonego jakiekolwiek znaczenie miało zaliczenie przez podatnika samochodu osobowego do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

W przedmiotowej sprawie samochody demonstracyjne są nabywane z zamiarem odsprzedaży i ostatecznie są odprzedawane, zaś wykorzystywanie ich także do celów jazdy próbnej, ewentualne wprowadzanie do ewidencji środków trwałych czy wykorzystywanie ich przez okres dłuższy, niż 12 miesięcy, nie ma znaczenia w świetle art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) i art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej. W konsekwencji uznać należy, że w przypadku nabycia samochodów demonstracyjnych w celu dalszej odprzedaży, Spółce przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego z tego tytułu.

W konsekwencji powyższego, skoro w odniesieniu do samochodów osobowych wykorzystywanych do celów demonstracyjnych /testowych/ w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. zastosowania nie znajdował art. 86 ust. 3 ustawy, to stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu tych samochodów.

Natomiast, skoro w odniesieniu do samochodów osobowych wykorzystywanych do celów demonstracyjnych /testowych/ w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. zastosowania nie znajduje art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, to stosownie do art. 4 ustawy nowelizującej podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu tych samochodów.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 363 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie