Temat interpretacji

Sprzedaż działek budowlanych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 30 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Go 282/12 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2008 r. (data wpływu 10 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek budowlanych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży działek budowlanych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 20 czerwca 2006 r. Wnioskodawca nabył w drodze przetargu od Agencji Nieruchomości Rolnych, nieruchomość gruntową, niezabudowaną działkę o nr 295 i powierzchni 2,93 ha. Cena sprzedaży wynosiła 148.500 zł i zawierała podatek od towarów i usług. Jednakże podatnik nie występował z wnioskiem o zwrot tego podatku. Przedmiotowa nieruchomość w obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego Gminy przeznaczona była pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Na podstawie postanowienia Wójta Gminy z dnia 11 stycznia 2007 r. Zainteresowany dokonał podziału nieruchomości na działki i rozpoczął ich sprzedaż. Przedmiotowa działka została zakupiona z zamiarem wykorzystania w produkcji rolnej. Działkę nabyto do majątku wspólnego Wnioskodawcy i jego małżonki, który wraz z rodziną prowadzi gospodarstwo rolne o powierzchni 40 ha. W późniejszym czasie, z uwagi na zmiany na rynku produkcji rolnej (obniżenie opłacalności), Zainteresowany zmuszony został do sprzedaży części gruntów w celu odzyskania zainwestowanych środków finansowych. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT w związku z prowadzeniem ubojni i masarni, jednakże przedmiotowe działki nie zostały nabyte w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przy sprzedaży działek budowlanych Wnioskodawca zobowiązany jest do odprowadzenia podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma on obowiązku odprowadzania podatku VAT od powyższych sprzedaży. Nie działał bowiem jako osoba prowadząca działalność gospodarczą w tym zakresie, a sprzedaż dotyczyła majątku osobistego nie związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. W jego ocenie, takie czynności nie mogą być zrównane z działalnością gospodarczą, jeżeli dokonywane zostały przez podatników dokonujących sporadycznej transakcji bez zamiaru prowadzenia regularnego obrotu w tym zakresie.

Zainteresowany uważa, że działalność gospodarcza winna się charakteryzować zamiarem wykonywania jej w sposób częstotliwy, przy czym częstotliwość nie musi nastąpić, wystarczającym jest podjęcie jednej czynności z takim zamiarem. Jednakże fakt dokonania sprzedaży części majątku przez podatnika nie może zostać uznany za prowadzenie działalności gospodarczej w tym zakresie. Nie jest bowiem działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży. Sprzedaż, nawet kilkukrotna przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu.

Wnioskodawca prowadzi gospodarstwo rolne, w którym wykorzystuje majątek osobisty do celów działalności rolniczej, twierdzi jednak, że powyższe nie czyni go zobowiązanym do odprowadzenia podatku VAT przy odsprzedaży części majątku. Zainteresowany zwraca uwagę, iż obiektywnym potwierdzeniem braku zamiaru traktowania zakupu przedmiotowej nieruchomości jako czynności związanej z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, było z jednej strony formalnoprawne nabycie nieruchomości wraz z małżonką, co samo w sobie świadczy o formalnym oderwaniu tej czynności od prowadzenia działalności gospodarczej, a następnie niedokonanie odliczenia podatku VAT. W opinii Wnioskodawcy, nieodliczenie podatku VAT, należy traktować jako obiektywne dążenie ekonomiczne każdego podatnika przy istnieniu takiego uprawnienia, oraz jako obiektywną przesłankę wskazującą na brak związku wskazywanej transakcji z prowadzeniem jedynie przez Zainteresowanego działalności gospodarczej. Brak jest podstaw do objęcia obowiązkiem podatkowym podmiotu dokonującego transakcji sporadycznej, również ze względu na fakt równoległego prowadzenia działalności gospodarczej w innym zakresie. Podatnikiem w obrocie nieruchomościami byłby bowiem podmiot, który obraca częstotliwie budynkami, lokalami albo gruntami (lub z zamiarem częstotliwości). Wnioskodawca powołał wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 września 2006 r. sygn. akt I SA/Wr 1254/05, w którym wskazano, że Czynności podlegające opodatkowaniu wykonane przez podmiot nie występujący w tym przypadku w charakterze podatnika nawet jeżeli jest on podatnikiem w ogóle, pozostają poza zakresem opodatkowania. Wnioskodawca uważa bowiem, iż nie jest tak, że jakakolwiek czynność wykonana przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego. Jego zdaniem, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług nie powstaje w sytuacji, gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą dokonuje czynności, która w sposób niewątpliwy odnosi się do majątku osobistego, który z prowadzeniem działalności gospodarczej nie jest związany.

Przedmiotowe działki stanowią majątek osobisty Zainteresowanego i nie służyły do prowadzenia działalności gospodarczej mającej na celu obrót gruntami i uzyskiwanie z tego tytułu stałego dochodu.

Na tle przedstawionego opisu sprawy oraz własnego stanowiska Wnioskodawcy, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 8 października 2008 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443-636/08-2/ISN, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ocenie tut. Organu, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), dostawa przedmiotowych gruntów podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wg stawki podatku 22%, a Wnioskodawca był obowiązany do odprowadzenia podatku VAT z tytułu tej dostawy.

Pismem z dnia 27 października 2008 r. (data wpływu 29 października 2008 r.) Wnioskodawca, wezwał Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 8 października 2008 r. nr ILPP2/443-636/08-2/ISN.

W wyniku ponownej analizy sprawy, w piśmie z dnia 26 listopada 2008 r. nr ILPP2/443/W -86/08-2/SJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wniósł w dniu 5 stycznia 2009 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim, po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 24 marca 2009 r., sygn. akt I SA/Go 81/09, w którym oddalił skargę.

Pismem z dnia 27 maja 2009 r. Wnioskodawca złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku.

W dniu 17 czerwca 2009 r. Minister Finansów złożył odpowiedź na ww. skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 3 lutego 2012 r., sygn. akt I FSK 1699/11 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gorzowie Wielkopolskim.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim po ponownym rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 30 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Go 282/12 uchylił zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 30 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Go 282/12 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Zgodnie z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza na mocy ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 30 maja 2012 r. sygn. akt I SA/Go 282/12, wynika, że () Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C 181/10 stwierdził, że artykuł 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednik art. 4 ust. 3 VI dyrektywy) pozwalał państwom członkowskim uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Wskazał również, że Rząd polski utrzymuje, iż skorzystał z możliwości przewidzianej w tym przepisie, ustanawiając w prawie krajowym art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (...) również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy (...). W wyroku tym TSUE stwierdził również, że z postanowień odsyłających, jak również z brzmienia wspomnianego art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, nie wynika jednak, czy Rzeczpospolita Polska rzeczywiście skorzystała z art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT ().

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w uzasadnieniu wyroku wskazał również na wyrok z dnia 3 lutego 2012 r. sygn. akt I FSK 1699/11 Naczelnego Sądu Administracyjnego, który stanął na stanowisku, że () Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z możliwości implementacji art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, bowiem w ustawie o VAT brak jest jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, z którego wynikałoby, że Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 4 ust. 3 VI dyrektywy), na podstawie którego za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Z art. 12 ust. I pkt b) dyrektywy 2006/112/WE wiąże się bowiem ściśle jej art. 12 ust. 3 stanowiący, że do celów ust. 1 lit. b) teren budowlany oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. W tym zakresie w ustawie o VAT, brak jest stosownego jednoznacznego i precyzyjnego zdefiniowania jakie grunty nieuzbrojone lub uzbrojone, uznawane są za teren budowlany przez krajowego ustawodawcę. To do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego, a polski ustawodawca nie zdefiniował tego pojęcia w ustawie o VAT. Oznacza to, że do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 dyrektywy 2006/112/WE. Wprawdzie w wyroku z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, Trybunał stwierdził, że transpozycja dyrektywy do prawa krajowego nie wymaga koniecznie literalnego powtórzenia jej przepisów w wyraźnej i specjalnie do tego przeznaczonej normie prawa, a wystarczy ogólny kontekst prawny, jeżeli skutecznie zapewnia on zastosowanie dyrektywy w pełni, w sposób jasny i precyzyjny, to jednak jedynie z brzmienia art. 15 ust. 2 ustawy o VAT w jego części stanowiącej, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy nie można w sposób jasny i precyzyjny wywieść, że na jego podstawie za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje dostawy terenu budowlanego ().

Wobec powyższego, zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie należało ustalić, czy w świetle podanych we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji prawa podatkowego okoliczności sprawy Zainteresowany, w celu dokonania sprzedaży gruntów, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkowałoby koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Sąd ponownie powołując się na wyrok z dnia 3 lutego 2012 r. sygn. akt I FSK 1699/11, stwierdził, że () fakt podjęcia, np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną. Na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, deweloperskich czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze ().

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 20 czerwca 2006 r. Wnioskodawca nabył w drodze przetargu od Agencji Nieruchomości Rolnych, nieruchomość gruntową, niezabudowaną działkę o nr 295 i powierzchni 2,93 ha. Przedmiotowa nieruchomość w obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego Gminy przeznaczona była pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Na podstawie postanowienia Wójta Gminy z dnia 11 stycznia 2007 r. Zainteresowany dokonał podziału nieruchomości na działki i rozpoczął ich sprzedaż. Przedmiotowa działka została zakupiona z zamiarem wykorzystania w produkcji rolnej. Działkę nabyto do majątku wspólnego Wnioskodawcy i jego małżonki, który wraz z rodziną prowadzi gospodarstwo rolne o powierzchni 40 ha. W późniejszym czasie, z uwagi na zmiany na rynku produkcji rolnej (obniżenie opłacalności), Zainteresowany zmuszony został do sprzedaży części gruntów w celu odzyskania zainwestowanych środków finansowych. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT w związku z prowadzeniem ubojni i masarni, jednakże przedmiotowe działki nie zostały nabyte w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan faktyczny wskazać należy, iż nie wynika z niego aby Zainteresowany w celu dokonania sprzedaży przedmiotowych gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym nie można uznać Wnioskodawcy za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu powołanego przepisu. W konsekwencji stwierdzić należy, że sprzedaż przedmiotowych gruntów nastąpiła w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Reasumując, Zainteresowany przy sprzedaży działek budowlanych nie jest zobowiązany do odprowadzenia podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 817 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu