Temat interpretacji

stawka VAT dla dostawy gruntów niezabudowanych

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2012r. (data wpływu 5 marca 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku VAT dla dostawy gruntów niezabudowanych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2012r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku VAT dla dostawy gruntów niezabudowanych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny raz zdarzenie przyszłe

Jako zarejestrowany podatnik VAT Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest między innymi: zarządzanie oraz handel nieruchomościami na własny rachunek. W roku 2010 Zainteresowany nabył działkę rolną o powierzchni 3000 m² nr 167/2 położoną w miejscowości N. w gminie T. W roku 2011 Wnioskodawca nabył dwie kolejne dziatki położone w tym samym kompleksie działek o nr 167/3 1167/4, każda z nich o powierzchni 3000 m². Opisane działki zostały ujęte w ewidencji prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Następnie, Podatnik dokonał podziału wyżej opisanych działek (o łącznej powierzchni 9000 m²) na dziewięć działek o powierzchni 1000 m². Nieruchomości te są niezabudowane, w ewidencji gruntów i budynków opisane jako grunty orne klasy lII, ponadto brak jest dla nich miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (dalej: MPZP>. W odniesieniu do żadnej z nich Wnioskodawca nie występował o decyzję w sprawie warunków zabudowy . Zgodnie z obowiązującym na terenie gminy studium zagospodarowania przestrzennego dwie spośród dziewięciu powstałych działek (dalej: działki o numerach 167/6 oraz 167/7) przeznaczone są pod budownictwo jednorodzinne, a siedem pozostałych przeznaczonych jest na grunty rolne.

W listopadzie 2011 roku Wnioskodawca dokonał zbycia działki o numerze 167/6 będącej gruntem rolnym III klasy, zgodnie ze studium zagospodarowania przestrzennego przeznaczonym pod budownictwo jednorodzinne. Działka ta została przez niego zakwalifikowana jako działka rolna, niezabudowana i nie przeznaczona pod zabudowę, której sprzedaż jest zwolniona z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług .

Ponadto w odniesieniu do czterech kolejnych działek zostały podpisane przedwstępne umowy sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy planowana sprzedaż opisanych w stanie faktycznym działek, które w ewidencji gruntów zostały sklasyfikowane jako grunty orne III klasy i które zgodnie ze Studium przeznaczone są na grunty rolne, będzie zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1. Planowana sprzedaż opisanych w stanie faktycznym działek, które w ewidencji gruntów zostały sklasyfikowane jako grunty orne III klasy i które zgodnie ze Studium przeznaczone są na grunty rolne, będzie zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Ad. 2. Planowana sprzedaż opisanej w stanie faktycznym działki nr 167/7, która w ewidencji gruntów została sklasyfikowana jako grunt orny III klasy i która zgodnie ze Studium przeznaczona jest pod budownictwo jednorodzinne, będzie zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Ad. 3. Prawidłowym było zastosowanie zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 w odniesieniu do transakcji zbycia działki nr 167/6, która zgodnie z ewidencją gruntów była w chwili sprzedaży gruntem ornym klasy III i która zgodnie ze Studium przeznaczona była pod zabudowę jednorodzinną.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwolniona od podatku jest dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Jak z powyższego wynika, warunkiem zwolnienia dostawy terenu z VAT jest:

• aby był on niezabudowany, oraz

• nie miał statusu terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę. Oba powyższe warunki powinny przy tym być spełnione łącznie.

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy taka właśnie sytuacja będzie mieć miejsce w przypadku działek sklasyfikowanych w ewidencji gruntów, jako grunty orne III klasy i które zgodnie ze Studium przeznaczone są na grunty orne.

Nie ulega wątpliwości, iż każda z siedmiu działek przeznaczonych na sprzedaż stanowi grunt niezabudowany, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Powyższe potwierdza opis działek w rejestrze gruntów, w którym figurują one jako grunty orne. Ponadto, w świetle ww. okoliczności nie ulega, zdaniem Wnioskodawcy również wątpliwości, iż działki opisane w przedstawionym stanie faktycznym nie stanowią terenów budowlanych. Podobnie jak i to, że zgodnie z aktualnym stanem prawnym nie są one przeznaczone pod zabudowę.

W związku z powyższym nie ulega wątpliwości, iż planowa sprzedaż opisanych działek będzie zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Ad. 2 i 3

Zdaniem Wnioskodawcy, również w przypadku działek sklasyfikowanych w ewidencji gruntów, jako grunty orne klasy III, oznaczonych w Studium, jako przeznaczone pod budownictwo jednorodzinne, zastosowanie znajdzie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Po pierwsze, nie ulega wątpliwości, iż zarówno działka nr 167/7 jak i działka nr 167/6 stanowią tereny niezabudowane. Powyższe potwierdza opis działek w rejestrze gruntów, w którym figurują one jako grunty orne. Po drugie, w świetle ww. okoliczności nie ulega, zdaniem Wnioskodawcy również wątpliwości, iż działki te nie stanowią terenu budowlanego. Podobnie jak i to, że zgodnie z aktualnym stanem prawnym nie są przeznaczone pod zabudowę.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, iż ustawa o VAT nie określa bliżej, jak należy rozumieć pojęcia tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, użyte w art. 43 ust. 1 pkt 9. W doktrynie prawa podatkowego, jak i w orzecznictwie, zgodnie wyrażany jest pogląd, iż dla ustalenia zakresu znaczeniowego tych pojęć konieczne jest odwołanie się do przepisów innych gałęzi prawa. Podkreśla się przy tym, że ocena statusu terenu pod kątem ww. przesłanek powinna być dokonywana w oparciu o zobiektywizowane kryteria innymi słowy, że powinna być dokonywana poprzez odwołanie się do zapisów w dokumentach urzędowych wydanych na podstawie ww. przepisów prawa, określających przeznaczenie danego terenu (gruntu).

W rezultacie nie jest kwestionowane, iż w pierwszej kolejności dokumentem takim jest MPZP uchwalony na podstawie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym . Zgodnie z tą ustawą stanowi on bowiem podstawowy dokument, który wyznacza w sposób wiążący, zarówno dla organów administracji, jak i osób prywatnych, charakter danego terenu. W razie jego braku, a taka sytuacja ma miejsce w rozpatrywanym przypadku, o przeznaczeniu budowlanym danej działki gruntu stanowi decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, wydawana na podstawie przepisów ustawy o PZP na wniosek jego właściciela lub innego zainteresowanego podmiotu. Jak jednak Wnioskodawca wskazał, w okolicznościach niniejszej sprawy brak także takiej decyzji. W konsekwencji, zarówno w momencie sprzedaży działki 167/6 jak i w momencie dokonania planowanej sprzedaży działki 167/7 nie istniał i nie będzie istniał żaden z dwóch podstawowych dokumentów określających w sposób wiążący (normatywny), zgodnie z obowiązującymi przepisami, przeznaczenie działek. Istnieje wprawdzie, jak Wnioskodawca wskazał, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, obejmujące obszar, na którym położone są działki, zgodnie z którym będzie to obszar planowanej zabudowy jednorodzinnej, jednak Studium to, w przeciwieństwie do MPZP czy decyzji WZ: (i) określa jedynie przyszłe / zakładane a nie aktualne przeznaczenie terenu, (ii) nie ma charakteru wiążącego, tj. nie stanowi aktu administracyjnego o charakterze ogólnym (jak MPZP), czy indywidualnym (jak decyzja WZ) i wyznacza wyłącznie ramy działania w przyszłości organów gminy przy sporządzaniu MPZP (art. 9 ust. 4 ustawy o PZP). Innymi słowy, z uwagi na jednostronnie wiążący charakter studium, jego zapisy nie mogą stanowić normatywnej podstawy dla oceny przeznaczenia terenu w relacjach między osobami prywatnymi (innymi niż organy gminy), gdyż w żaden sposób nie ograniczają/determinują ich swobody w tym zakresie.

Na powyższe zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 stycznia 2011 r., sygn. akt I FPS 8/10. Co warte podkreślenia, wyrok ten został wydany w składzie 7 sędziów, w związku z przedstawionym mu przez skład 3-osobowy zagadnieniem prawnym budzącym poważne wątpliwości, tj. czy w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., nr 54, poz. 535, ze zm.) w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy...

Udzielając odpowiedzi na tak postawione pytanie NSA wskazał m.in. na kategoryczne stwierdzenie zawarte w ust. 5 art. 9 ustawy o PZP, że studium nie jest aktem prawa miejscowego, co oznacza utrzymanie prawnego charakteru studium, które jest aktem kierownictwa wewnętrznego. Nienormatywność studium powoduje, że jego postanowienia nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej. Dalej, w ślad za swoimi wcześniejszymi orzeczeniami, że jako akt planistyczny określający jedynie politykę przestrzenną gminy w żadnym przypadku nie może stanowić podstawy do wydawania decyzji.

Powyższe doprowadziło w rezultacie NSA do jednoznacznego stwierdzenia, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie jest źródłem prawa miejscowego (art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Dz. U. Nr 89, poz. 717, ze zm.), nie może ono stanowić podstawy do ustalenia prawa do zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT. Zdaniem NSA taki pogląd znajduje dodatkowe uzasadnienie, gdy dokona się wykładni prokonstytucyjnej. Przepis art. 217 Konstytucji RP stanowi, że nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. A zatem rezygnacja ustawodawcy z definicji pojęć terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę nie może być wypełniana przy pomocy wykładni rozszerzającej przez powoływanie się na studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, które nie jest źródłem prawa. Nie spełnia w związku z tym wymogów konstytucyjnych.

Tym samym wspomnianym wyrokiem NSA potwierdził dominującą linię orzecznictwa sądów, zgodnie z którą w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy prezentowaną wcześniej przykładowo przez WSA w Łodzi w sprawie o sygn. I SA/Łd 1423/08 czy WSA w Warszawie w wyroku z dnia 11 lipca 2007 r. III SA/Wa 899/07.

Jak natomiast Wnioskodawca wskazał na wstępie, zapisy w ewidencji wskazują jednoznacznie na rolne, a więc inne niż budowlane (pod budowę), wykorzystanie i przeznaczenie działek 167/6 i 167/7. W rezultacie prowadzi to do stwierdzenia, iż wszystkie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT warunki zwolnienia będą spełnione w odniesieniu do planowanej sprzedaży działki nr 167/7 oraz wcześniejszej sprzedaży działki nr 167/6.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W art. 7 ust. 1 ustawy o VAT postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Zgodnie z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Dotyczy to również zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu.

Co do zasady stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę są zwolnione od podatku VAT.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej ustawą o planowaniu.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu kształtowania i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Ustęp 2 tego artykułu stanowi, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 ustawy o planowaniu, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.), zwanej dalej ustawą, ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest między innymi: zarządzanie oraz handel nieruchomościami na własny rachunek. W roku 2010 Zainteresowany nabył działkę rolną o powierzchni 3000 m² nr. 167/2. W roku 2011 Wnioskodawca nabył dwie kolejne dziatki położone w tym samym kompleksie działek o nr. 167/3 1167/4, każda z nich o powierzchni 3000 m². Opisane działki zostały ujęte w ewidencji prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Następnie, Podatnik dokonał podziału wyżej opisanych działek (o łącznej powierzchni 9000 m²) na dziewięć działek o powierzchni 1000 m². Nieruchomości te są niezabudowane, w ewidencji gruntów i budynków opisane jako grunty orne klasy lII, ponadto brak jest dla nich miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W odniesieniu do żadnej z nich Wnioskodawca nie występował o decyzję w sprawie warunków zabudowy. Zgodnie z obowiązującym na terenie gminy studium zagospodarowania przestrzennego dwie spośród dziewięciu powstałych działek (dalej: działki o numerach 167/6 oraz 167/7) przeznaczone są pod budownictwo jednorodzinne, a siedem pozostałych przeznaczonych jest na grunty rolne.

W listopadzie 2011 roku Wnioskodawca dokonał zbycia działki o numerze 167/6 będącej gruntem rolnym III klasy, zgodnie ze studium zagospodarowania przestrzennego przeznaczonym pod budownictwo jednorodzinne. Ponadto w odniesieniu do czterech kolejnych działek zostały podpisane przedwstępne umowy sprzedaży.

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, że planowana sprzedaż działek gruntu, dla których nie ma miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy, sklasyfikowanych w ewidencji gruntów jako grunty orne III klasy, będzie korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, bowiem nie można ich uznać za tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Bez znaczenia w tym momencie są zapisy zawarte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Również dokonana dostawa działki gruntu o nr 167/6 korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, bowiem w stosunku do tej nieruchomości również nie ma miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy, a z ewidencji gruntów wynika, że nieruchomość ta została sklasyfikowana jako grunt orny klasy III. Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie trzech pytań należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 461 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie