Temat interpretacji

Zastosowanie właściwej stawki podatku VAT dla świadczonych usług.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2018 r. (data wpływu 26 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku VAT dla świadczonych usług jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku VAT dla świadczonych usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Uniwersytet () (zwany dalej Wnioskodawcą lub Uczelnią) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm., dalej jako ustawa o VAT). W strukturach Wnioskodawcy funkcjonuje Samorząd Studencki. Wnioskodawca przy współudziale Samorządu Studenckiego Uczelni, w ramach działalności kulturalno-dydaktycznej, organizuje oficjalny bal Uczelni.

Bal ogłaszany jest na stronie internetowej Wnioskodawcy, natomiast Wnioskodawca nie zawiera z uczestnikami balu pisemnych umów. W ogłoszeniu podane są m.in. cena, którą należy uiścić, aby móc uczestniczyć w balu, a także termin oraz miejsce, w których bal się odbywa. Udział w balu możliwy jest po dokonaniu zgłoszenia i zapisu uczestnika oraz po opłaceniu przez niego określonej ceny. Uczestnikiem balu może być co do zasady każdy, kto dokonał prawidłowego zgłoszenia i uiścił określoną cenę (z zasady osoby fizyczne, studenci nieprowadzący działalności gospodarczej).

W ramach balu świadczone są: 1) usługa gastronomiczna oraz 2) pozostałe, typowe świadczenia związane z balem (m.in. możliwość uczestniczenia, przebywania na terenie balu). Bal (ww. usługi) realizowany jest przez zewnętrznego usługodawcę, będącego podatnikiem VAT. Usługodawca ten wystawia na Wnioskodawcę fakturę VAT, w której wyszczególnia dwie pozycje, według dwóch różnych stawek VAT, tj. 1) usługa gastronomiczna 8% VAT oraz 2) pozostałe świadczenia związane z balem (w tym udostępnienie sali dla uczestników balu, obsługa itp.) 23% VAT.

Cena udziału w balu oferowana przez Uczelnię jest wyznaczana w wysokości ceny, którą określa ww. zewnętrzny usługodawca za świadczone przez niego usługi. Cenę tę uczestnik balu wpłaca Uczelni, która następnie wpłaca tę kwotę zewnętrznemu usługodawcy. Cena udziału w balu stanowi zatem cenę, którą Uczelnia pokrywa na rzecz zewnętrznego usługodawcy, za wykonanie przez niego ww. usługi gastronomicznej oraz pozostałych usług (udostępnienie sali dla uczestników balu, obsługa itp.). Uczelnia nie osiąga zatem zysków, ani nie stosuje marży, narzutów, czy prowizji w stosunku do stosowanej przez nią ceny udziału w balu (przenosi koszty na uczestnika balu w stosunku 1:1).

Jako że uczestnikami balu są co do zasady osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, Wnioskodawca wystawia fakturę VAT na żądanie takiej osoby, na zasadach i w terminach przewidzianych przepisami ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przepisów ustawy o VAT (w szczególności mając na uwadze art. 8 ust. 2a ustawy o VAT) Wnioskodawca może stosować takie same stawki VAT odnośnie do ceny udziału w balu, jak zewnętrzny usługodawca w stosunku do Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W świetle przepisów ustawy o VAT (w szczególności mając na uwadze ww. art. 8 ust. 2a ustawy o VAT) Wnioskodawca powinien stosować takie same stawki VAT odnośnie do proponowanej (stosowanej) przez niego ceny udziału w balu, jak zewnętrzny usługodawca w stosunku do Wnioskodawcy za wykonanie przez niego przedmiotowych usług związanych z balem (tj. usługi gastronomicznej według 8% stawki VAT oraz pozostałych świadczeń związanych z balem, w tym udostępnienia sali dla uczestników balu, obsługi itp. według 23% stawki VAT). Zdaniem Wnioskodawcy, wynika to z ogólnej zasady, zgodnie z którą odsprzedawane usługi powinny być opodatkowane stawkami VAT właściwymi dla odsprzedawanych towarów i usług, co w tym przypadku oznacza opodatkowanie według stawek VAT obowiązujących przy zakupie tych usług przez Uczelnię.

Według Wnioskodawcy, Uczelnia w zaistniałym stanie faktycznym występuje w charakterze odsprzedawcy usług związanych z balem, nie korzystając z nich, tylko przenosząc je na bezpośredniego nabywcę. Uczelnia nabywa te usługi we własnym imieniu, ale nie na własne potrzeby, tylko na rzecz osoby trzeciej uczestnika balu. Ponadto, Wnioskodawca odsprzedaje usługi po niezmienionej cenie (w szczególności bez doliczania marży lub prowizji). Zdaniem Wnioskodawcy, Uczelnia nie świadczy w tym przypadku ze swojej strony nowej, odrębnej usługi, tylko odsprzedaje usługę świadczoną przez zewnętrzny podmiot na rzecz uczestnika balu.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że do stosowanej przez niego ceny udziału w balu Wnioskodawca powinien stosować te same stawki podatku VAT, które stosuje zewnętrzny usługodawca względem Wnioskodawcy. Zdaniem Wnioskodawcy, wynika to z przepisu art. 8 ust. 2a ustawy o VAT oraz związanych z nim zasad dokonywania rozliczeń.

Ponadto, biorąc pod uwagę fakt, że uczestnikami balu są co do zasady osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, Wnioskodawca wskazuje, że w fakturze (refakturze) VAT wystawionej na żądanie takiej osoby Wnioskodawca powinien wyszczególnić dwie pozycje z dwiema różnymi stawkami VAT (8% i 23%), tak samo, jak zostało to ujęte na fakturze pierwotnej (tj. wystawionej przez zewnętrznego usługodawcę na Uczelnię).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Ponadto, jak stanowi art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane, niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W załączniku nr 3 do ustawy, stanowiącym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, zawarto m.in. usługi:

• poz. 182 bez względu na symbol PKWiU Usługi kulturalne i rozrywkowe wyłącznie w zakresie wstępu:
  1. na widowiska artystyczne, włączając przedstawienia cyrkowe,
  2. do obiektów kulturalnych;
• poz. 183 bez względu na symbol PKWiU Usługi związane z rozrywką i rekreacją wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne;
• poz. 184 bez względu na symbol PKWiU Usługi bibliotek, archiwów, muzeów oraz pozostałe usługi w zakresie kultury wyłącznie w zakresie wstępu;
• poz. 186 bez względu na symbol PKWiU Pozostałe usługi związane z rekreacją wyłącznie w zakresie wstępu.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że stawką podatku w wysokości 8% objęte zostały m.in. usługi związane z rozrywką i rekreacją, jednak wyłącznie w zakresie wstępu. Ustawodawca nie określił jednak ani form ani kategorii wstępu, do których ma zastosowanie obniżona stawka podatku w wysokości 8%.

Należy zauważyć, że w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług nie definiuje się pojęcia wstępu. W konsekwencji należy sięgnąć do wykładni językowej, aby poznać jego znaczenie. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN S.A. (www.sjp.pwn.pl), pod pojęciem tym należy rozumieć możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś.

Zatem pod pojęciem wstępu w rozumieniu poz. 182-186 załącznika nr 3 do ustawy, należy rozumieć zatem jako możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś, przy czym nie ma znaczenia forma biletu, tzn. czy jest to jednorazowy bilet wstępu, czy też karnet upoważniający do kilku wejść.

Dodatkowo należy zauważyć, że wejścia (wstępu) nie można kojarzyć tylko z możliwością wejścia np. do określonego miejsca (pomieszczenia). Ze wstępem w rozumieniu tych przepisów związane jest określone świadczenie (typowe dla danego obiektu). I tak np. z nabyciem biletu wstępu do teatru związana jest możliwość obejrzenia przedstawienia, w przypadku parku rozrywki możliwość korzystania z określonych urządzeń, sali tanecznej możliwość tańczenia, na imprezę sportową możliwość obejrzenia rozgrywanych na danym obiekcie zawodów, na siłownię możliwość wykonywania ćwiczeń siłowych przy wykorzystaniu znajdujących się na jej terenie przyrządów, do parku narodowego możliwość oglądania obiektów przyrodniczych znajdujących się na jego terenie. Tym samym, nie ma uzasadnienia dla zawężania stosowania stawki obniżonej związanej ze wstępem do biernego uczestnictwa w danym przedsięwzięciu, a więc wyłącznie do wejścia do danego obiektu bez możliwości korzystania z niego.

W ustawie nie znajdziemy również definicji sformułowania dyskoteki ani słowa sale taneczne, użytych w ww. przepisach. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN S.A. (www.sjp.pwn.pl), przez dyskotekę należy rozumieć zabawę młodzieżową, na której tańczy się przy muzyce disco; też: lokal, w którym odbywają się takie zabawy. Natomiast sala oznacza duże pomieszczenie przeznaczone na zebrania, uroczystości, widowiska itp. Z przywołanej definicji można wywnioskować, że sale taneczne będą pomieszczeniami, w których mogą odbywać się imprezy taneczne.

Jednocześnie należy zauważyć, że stawkę obniżoną stosuje się, na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy, do usług związanych z rozrywką i rekreacją wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne, co oznacza, że objęte tym przepisem są tylko te świadczenia, które normalnie (typowo) wchodzą w zakres tych usług.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Uczelnia jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W strukturach Wnioskodawcy funkcjonuje Samorząd Studencki, przy współudziale którego Zainteresowany, w ramach działalności kulturalno-dydaktycznej, organizuje oficjalny bal Uczelni.

Bal ogłaszany jest na stronie internetowej Wnioskodawcy, natomiast Uczelnia nie zawiera z uczestnikami balu pisemnych umów. W ogłoszeniu podane są m.in. cena, którą należy uiścić, aby móc uczestniczyć w balu, a także termin oraz miejsce, w których bal się odbywa. Udział w balu możliwy jest po dokonaniu zgłoszenia i zapisu uczestnika oraz po opłaceniu przez niego określonej ceny. Uczestnikiem balu może być co do zasady każdy, kto dokonał prawidłowego zgłoszenia i uiścił określoną cenę (z zasady osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej).

W ramach balu świadczone są: usługa gastronomiczna oraz pozostałe, typowe świadczenia związane z balem (m.in. możliwość uczestniczenia, przebywania na terenie balu). Bal realizowany jest przez zewnętrznego usługodawcę, będącego podatnikiem VAT. Usługodawca ten wystawia na Wnioskodawcę fakturę VAT, w której wyszczególnia dwie pozycje, według dwóch różnych stawek VAT, tj. usługa gastronomiczna 8% VAT oraz pozostałe świadczenia związane z balem (w tym udostępnienie sali dla uczestników balu, obsługa itp.) 23% VAT.

Cena udziału w balu oferowana przez Uczelnię jest wyznaczana w wysokości ceny, którą określa zewnętrzny usługodawca za świadczone przez niego usługi. Cenę tę uczestnik balu wpłaca Uczelni, która następnie wpłaca tę kwotę zewnętrznemu usługodawcy. Cena udziału w balu stanowi zatem cenę, którą Uczelnia pokrywa na rzecz zewnętrznego usługodawcy, za wykonanie przez niego ww. usługi gastronomicznej oraz pozostałych usług. Uczelnia nie osiąga zysków, ani nie stosuje marży, narzutów, czy prowizji w stosunku do stosowanej przez nią ceny udziału w balu (przenosi koszty na uczestnika balu w stosunku 1:1).

Z uwagi na fakt, że uczestnikami balu są co do zasady osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, Zainteresowany wystawia fakturę VAT na żądanie takiej osoby, na zasadach i w terminach przewidzianych przepisami ustawy o VAT.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwości, czy może stosować takie same stawki podatku w odniesieniu do ceny udziału w balu, jakie zastosował zewnętrzny usługodawca w stosunku do Wnioskodawcy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa organizacji balu, oprócz możliwości wstępu na bal, składa się również ze świadczeń dodatkowych m.in. usługi gastronomicznej oraz obsługi.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Należy przypomnieć, że do celów podatku VAT każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne, jak wynika z art. 1 ust. 2 akapit drugi dyrektywy VAT (zob. wyrok z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 14 i przytoczone tam orzecznictwo). Z orzecznictwa Trybunału wynika niemniej, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jedną transakcję, jeżeli nie są one od siebie niezależne (wyroki: z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service, Zb. Orz. s. I-897, pkt 51; z dnia 2 grudnia 2010 r. w sprawie C-276/09 Everything Everywhere, Zb. Orz. s. I-12359, pkt 23). Jedna transakcja występuje w przypadku, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (wyroki: z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen i OV Bank, Zb. Orz. s. I-9433, pkt 22; a także z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie C-111/05 Aktiebolaget NN, Zb. Orz. s. I-2697, pkt 23). Jest tak również w sytuacji, gdy można stwierdzić, że co najmniej jeden element stanowi świadczenie główne, natomiast inny element lub elementy stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego (wyrok z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 CPP, Rec. s. I-973, pkt 30; ww. wyrok w sprawie Part Service, pkt 52).

Trybunał orzekł zatem, że nie tylko każdą transakcję należy co do zasady uznawać za odrębną i niezależną, lecz również, że transakcja złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie pogarszać funkcjonalności systemu podatku VAT (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie CPP, pkt 29; a także wyrok z dnia 22 października 2009 r. w sprawie C-242/08 Swiss Re Germany Holding, Zb. Orz. s. I-10099, pkt 51) wyrok z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie C-224/11 BGŻ Leasing Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie.

W celu ustalenia, czy świadczenia stanowią kilka niezależnych świadczeń czy jedno świadczenie, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej transakcji.

Aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi złożonej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Innymi słowy, w sytuacji, gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia, usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Stanowisko takie przedstawił również TSUE w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r., sygn. C-349/96 stwierdzając, że Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Z powyższego wynika zatem, że celem usługi pomocniczej tworzącej razem z usługą dominującą usługę złożoną, jest lepsze wykorzystanie przez nabywcę usługi zasadniczej dominującej.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, że świadczenie, za które Wnioskodawca pobiera opłatę (opłata za udział w balu) jest świadczeniem złożonym, w którym świadczeniem głównym jest wstęp na oficjalny bal Uczelni. Wstęp w okolicznościach opisanej sprawy jest rozumiany jako prawo do uczestniczenia w czymś. W tym przypadku jest to prawo do uczestniczenia w balu organizowanym przez Wnioskodawcę.

Świadczenia dodatkowe, które obejmuje ww. opłata, takie jak np. usługa gastronomiczna czy obsługa, nie stanowią celu samego w sobie i należy je traktować jako element pewnej większej całości, stanowiącej jedno świadczenie, w którym usługa wstępu na bal ma charakter usługi głównej.

Tym samym świadczona przez Wnioskodawcę usługa wstępu na bal jest usługą, której podstawową cechą jest przyznanie prawa wstępu na bal, dodatkowy zaś element tego świadczenia jest drugorzędny i fakultatywny przy czym nawet możliwość skorzystania z tego elementu pozostaje bez wpływu na cenę świadczenia (wstępu na bal).

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że świadczoną przez Wnioskodawcę usługę organizacji balu, gdzie w ramach jednej opłaty uczestnicy otrzymują dodatkowe świadczenia, takie jak usługa gastronomiczna oraz obsługa, uznać należy za usługę złożoną, dla której usługę zasadniczą stanowi wstęp na bal, a pozostałe usługi są usługami pomocniczymi.

Należy zauważyć, że w analizowanej sprawie Uczelnia świadcząc usługę organizacji balu świadczy na rzecz uczestników usługę o innym charakterze (usługę złożoną) niż zewnętrzny usługodawca w stosunku do Wnioskodawcy, który w przeciwieństwie do Zainteresowanego świadczy wobec Niego odrębne, niezależne od siebie świadczenia, niemające charakteru kompleksowości (m.in. usługę gastronomiczną, obsługę, udostępnienie sali dla uczestników balu). W związku z tym, Uczelnia nie ma możliwości zastosowania tych samych stawek podatku, jakie stosuje wobec Niej zewnętrzny usługodawca.

Ponadto, w sytuacji, gdy transakcja składa się z kilku elementów stanowiących jedną dostawę towarów lub świadczenie usług, tj. gdy jeden element należy postrzegać jako usługę pomocniczą względem usługi głównej, usługa pomocnicza jest opodatkowana tak jak usługa główna.

Odnosząc zatem przedstawiony stan prawny do okoliczności rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że skoro cena za udział w balu organizowanym przez Wnioskodawcę upoważnia zarówno do wstępu, jak i uczestnictwa w balu łącznie m.in. z konsumpcją oraz obsługą, to spełnia wymóg klasyfikacji usługi świadczonej przez Uczelnię jako usługi wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne opodatkowanej preferencyjną 8% stawką podatku od towarów i usług, wynikającą z art. 41 ust. 2 w powiązaniu z art. 146a pkt 2 ustawy w związku z poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy.

Podsumowując, Wnioskodawca świadczoną przez siebie usługę wstępu na bal powinien opodatkować preferencyjną stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%, zatem nie ma możliwości zastosowania tych samych stawek podatku, jakie stosuje wobec Niego zewnętrzny usługodawca.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej