Temat interpretacji

Brak obowiązku opodatkowania sprzedaży licytacyjnej nieruchomości dłużnika.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2017 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 3 października 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży licytacyjnej nieruchomości dłużnika jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 3 października 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży licytacyjnej nieruchomości dłużnika.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dłużnik jest właścicielem nieruchomości położonych w miejscowości S., dla których prowadzone są księgi wieczyste XX/4, XX/2, XX/1.

Na nieruchomość XX /4 składa się działka o numerze 384/12 o pow. 9 526 m². Na nieruchomości w części obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego a w części studium tereny rolne (w jednym i drugim przypadku). Na działce zlokalizowane jest szambo do obsługi budynku z nieruchomości sąsiedniej działka nr 384/13. Działka użytkowana jest pod hodowlę zwierząt futerkowych, są na niej usytuowane klatki dla zwierząt (które nie są trwale związane z gruntem). Przyjęty sposób użytkowania tereny rolnicze. Szambo znajdujące się na działce nr 384/12 jest budowlą w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.

Na nieruchomość XX /2 składa się działka o numerze 384/11 o pow. 14.100 m². Na działce znajduje się drzewostan sosna (gatunek główny). Na nieruchomości nie obowiązuje aktualny plan zagospodarowania przestrzennego, studium tereny leśne. Działka jest użytkowana jako las, z częściowo wydzieloną drogą dojazdową do siedliska (działki nr 384/13).

Dla działki 384/11 była wydana decyzja (około 25 temu) o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Na nieruchomość XX /1 składa się działka o numerze 384/13 o pow. 33 274 m². Na nieruchomości usytuowany jest budynek mieszkalno-gospodarczy oraz drobna zabudowa gospodarcza. Budynek mieszkalno-gospodarczy ma konstrukcję murowaną, jest nieocieplony z zewnątrz, na budynek składają się piwnica, parter, I piętro i poddasze. Do części głównej dołączona jest część gospodarcza kuchnia dla zwierząt (nad tą częścią znajduje się poddasze pomocnicze, do którego wejście jest z mieszkania na piętrze). Dach dwuspadowy kryty papą. Budynek o powierzchni zabudowy 352 m². Budynek o dominującej funkcji usługowej część mieszkalna na piętrze o złej jakości. Na działce usytuowana jest również zabudowa gospodarcza nie przedstawiająca większej wartości rynkowej zły stan techniczno-użytkowy. Na nieruchomości w części obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, w części studium tereny rolne, w części leśne. Działka jest użytkowana na cele mieszkaniowo-usługowe ferma zwierząt futerkowych. Wydatki na ulepszenie budynku mieszkalno-gospodarczego nie przekroczyły 30% jego wartości początkowej. Zabudowa gospodarcza na działce nr 384/13 jest budynkiem w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane i zabudowania te były wykorzystywane w działalności rolniczej hodowla zwierząt futerkowych.

Egzekucja z wymienionych nieruchomości na podstawie art. 926 kpc została połączona w jedno postępowanie nieruchomości stanowią własność jednego dłużnika, tworzą razem jeden kompleks gospodarczy, jedynie połączone przedstawiają odpowiednią wartość rynkową.

Dłużnik nabył nieruchomość w połowie lat 80-tych XX wieku w celu prowadzenia hodowli zwierząt futerkowych. Dłużnik oświadczył, że wznoszenie budynków znajdujących się na nieruchomości rozpoczął w latach 80-tych, budynki są nadal w trakcie budowy. Dłużnikowi z tytułu budowy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Na nieruchomości prowadzona jest działalność rolnicza, dłużnik jest rolnikiem, prowadzi gospodarstwo rolne dział hodowla zwierząt futerkowych. Nieruchomość nie była wykorzystywana do prowadzenia innej działalności, nie była przedmiotem umów najmu, dzierżawy, innych o charakterze majątkowym, była użyczana nieodpłatnie synowi dłużnika. Dłużnik dokonywał ulepszeń budynków, nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W dniu 10 listopada 2015 r. dłużnik oświadczył, że zaprzestał prowadzenia działalności, użycza wymienione nieruchomości nieodpłatnie synowi w celu prowadzenia hodowli zwierząt futerkowych. Nieruchomość jest również wykorzystywana na cele mieszkalne. Dłużnik był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Od około dwóch lat dłużnik nie prowadzi działalności gospodarczej. Dłużnik nie korzystał ze zwolnienia podmiotowego od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Nieruchomość, o której mowa we wniosku nie była wykorzystywana wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku. Dłużnik wykorzystywał ją do prowadzenia hodowli zwierząt futerkowych i w celach mieszkalnych przez dłużnika i jego rodzinę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż ww. nieruchomości w drodze licytacji publicznej (ze względu na to, że egzekucja z wymienionych nieruchomości została połączona, będzie miała miejsce jedna wspólna licytacja) przez komornika sądowego podlega obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości w drodze licytacji publicznej nie podlega obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Stawka podatku zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane &− na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy &− rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu &− zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy zwrócić uwagę, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 z późn. zm.), posługują się pojęciem pierwszego zasiedlenia, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10 pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Analiza treści wniosku oraz przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że sprzedaż licytacyjna części budynku mieszkalno-gospodarczego znajdującego się na działce nr 384/13 wykorzystywanej na cele mieszkalne nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż dłużnik w tym przypadku nie wystąpi w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Stąd też ww. czynność sprzedaży licytacyjnej w odniesieniu do części mieszkalnej, będzie stanowiła działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania. W odniesieniu do sprzedaży licytacyjnej pozostałej części nieruchomości, która była wykorzystywana w działalności gospodarczej dłużnika należy stwierdzić, że będzie ona podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako sprzedaż składników majątku przedsiębiorstwa dłużnika. Zatem w odniesieniu do znajdującego się na ww. działce budynku mieszkalno-gospodarczego w części wykorzystywanej w działalności gospodarczej oraz zabudowy gospodarczej będzie miało zastosowanie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż budynki te zostały wybudowane w latach 80-tych ubiegłego wieku, były wykorzystywane w działalności gospodarczej, a wydatki na ich ulepszenie nie przekroczyły 30% ich wartości początkowej. Zostaną zatem spełnione przesłanki, o których mowa w ww. przepisie.

Należy zauważyć, że sprzedaż licytacyjna działki nr 384/12, na której znajduje się szambo (będące budowlą w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane), będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, gdyż z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że nieruchomość w skład której wchodzi, została nabyta w latach 80-tych ubiegłego stulecia zatem dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od jej nabycia.

Ponadto podkreślić należy, że grunt podlega opodatkowaniu według stawki właściwej dla obiektu budowlanego, który się na nim znajduje. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynku lub budowli trwale z nim związanych. Zatem do opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży gruntu zastosowanie znajdą odpowiednio te same zasady opodatkowania, jak do budynków i budowli będących przedmiotem zbycia, w myśl przywołanego art. 29a ust. 8 ustawy.

Natomiast w odniesieniu do sprzedaży działki gruntu niezabudowanego nr 384/11 (o ile nie znajdują się na niej żadne budynki/budowle w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane) należy stwierdzić, że nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż jak wskazał Pan we wniosku została dla niej wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, zatem jest terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji będzie opodatkowana stawką 23% podatku stosownie do treści art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej