Temat interpretacji

Wskazanie, czy Spółka komandytowa, do której wniesiono przedsiębiorstwo uprzednio prowadzone przez Spółkę cywilną, ma prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę nadwyżki z deklaracji VAT-7 złożonej przez Spółkę cywilną.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2017 r. (data wpływu 19 lipca 2017 r.), uzupełnionym pismami z dnia 19 września 2017 r. (data wpływu 25 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy Spółka komandytowa, do której wniesiono przedsiębiorstwo uprzednio prowadzone przez Spółkę cywilną, ma prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę nadwyżki z deklaracji VAT-7 złożonej przez Spółkę cywilną jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy Spółka komandytowa, do której wniesiono przedsiębiorstwo uprzednio prowadzone przez Spółkę cywilną, ma prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę nadwyżki z deklaracji VAT-7 złożonej przez Spółkę cywilną. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 19 września 2017 r. (data wpływu 25 września 2017 r.) o opis stanu faktycznego, pytanie, własne stanowisko Wnioskodawcy oraz jego dane adresowe.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w piśmie z dnia 19 września 2017 r.).

Wnioskodawca jest spółką komandytową. W dniu 1 maja 2017 r. Państwo X i Y przystąpili do spółki komandytowej w charakterze komandytariuszy wnosząc (w tym samym dniu) do Spółki komandytowej wkład niepieniężny w postaci przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, prowadzonego uprzednio pod firmą () s.c. Spółka komandytowa od początku swej działalności jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. W złożonej przez Spółkę cywilną deklaracji VAT-7 za kwiecień 2017 r. wykazana została nadwyżka podatku naliczonego nad należnym. Nadwyżka ta powstała w związku z zakupami materiałów do produkcji opakowań (przede wszystkim zakup tektury). Nadwyżka ta wynika z faktur dokumentujących zakupy dokonane przez s.c., a wystawionych przez sprzedawcę w kwietniu 2017 r. W tym samym miesiącu faktury te zostały ujęte w rejestrze nabyć s.c. W konsekwencji zostały one ujęte w deklaracji VAT-7 za kwiecień 2017 r. złożonej przez Spółkę cywilną. A wobec faktu, że podatek naliczony przewyższał podatek należny za ten okres powstała wzmiankowana nadwyżka. Materiały, których nabycie udokumentowane zostało powyższymi fakturami VAT, w całości wykorzystywane są przez Wnioskodawcę (podobnie jak przez Spółkę cywilną) do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług wg stawki 23% (jedynie odpady poprodukcyjne makulatura sprzedawane są w ramach tzw. odwrotnego obciążenia).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 19 września 2017 r.).

Czy Spółka komandytowa, do której wniesiono przedsiębiorstwo uprzednio prowadzone przez Spółkę cywilną, ma prawo do obniżenia podatku należnego VAT o kwotę nadwyżki z deklaracji VAT-7 złożonej przez Spółkę cywilną?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie wyrażonym w piśmie z dnia 19 września 2017 r.), Spółce komandytowej przysługuje prawo ujęcia w deklaracji za miesiąc maj 2017 r. kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym z deklaracji za miesiąc poprzedni złożonej przez Spółkę cywilną.

W opinii Zainteresowanego, wychodząc od ogólnej zasady wyrażonej w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z kolei w związku z przepisami art. 93a § 2 pkt 2 w zw. z art. 93a § 1 Ordynacji podatkowej, spółka nieposiadająca osobowości prawnej (przykładem takiej spółki jest spółka komandytowa), do której osoba fizyczna (w tym przypadku wspólnicy spółki cywilnej) wniosła na pokrycie udziału wkład w postaci swojego przedsiębiorstwa, wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przedsiębiorcy wnoszącego wkład. Konsekwencją tej regulacji jest również wejście w prawo do odliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.

Co więcej, jak wykazano w opisie stanu faktycznego, Spółka komandytowa nie zmieniła przeznaczenia otrzymanych w drodze aportu składników majątku, gdyż w całości będą one służyć działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie podatkowym regulują przepisy zawarte w art. 93-93e ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.). W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Zgodnie z przepisem art. 93a § 5 Ordynacji podatkowej, spółka niemająca osobowości prawnej, do której osoba fizyczna wniosła na pokrycie udziału wkład w postaci swojego przedsiębiorstwa, wstępuje w przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa wniesionego przedsiębiorstwa, z wyjątkiem tych praw, które nie mogą być kontynuowane na podstawie przepisów regulujących opodatkowanie spółek niemających osobowości prawnej.

Natomiast w myśl art. 93a § 1 ww. ustawy, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

1. przekształcenia innej osoby prawnej,
2. przekształcenia spółki niemającej osobowości prawnej

• wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.

Przy czym na podstawie art. 93a § 2 cyt. ustawy przepis § 1 stosuje się odpowiednio do:

1. osobowej spółki handlowej zawiązanej (powstałej) w wyniku przekształcenia:
   1. innej spółki niemającej osobowości prawnej,
   2. spółki kapitałowej.

Następstwo prawne polega na przejściu z jednego podmiotu na drugi określonych praw i obowiązków. W przypadku prawa podatkowego mamy do czynienia z pochodnym nabyciem praw, kiedy to następca prawny nabywa prawa i obowiązki przysługujące jego poprzednikowi prawnemu. Jest to nabycie translatywne, gdyż dotyczy praw poprzednio już istniejących. W prawie podatkowym z reguły ma miejsce następstwo prawne pod tytułem ogólnym (sukcesja uniwersalna), kiedy to mocą jednego zdarzenia prawnego dochodzi do nabycia całego lub części majątku, a nabywca wchodzi zarówno w prawa, jak i w obowiązki swego poprzednika prawnego.

Przedmiotem następstwa podatkowego są prawa i obowiązki wynikające z przepisów prawa podatkowego, przy czym zgodnie z art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, rozumie się przez to prawa i obowiązki zawarte we wszelkich aktach normatywnych prawa podatkowego, w tym m.in. ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

Zauważyć jednakże należy, że jak wynika z cytowanego art. 93a § 5 Ordynacji podatkowej, sukcesja podatkowa będąca następstwem wniesienia przedsiębiorstwa osoby fizycznej do spółki niemającej osobowości prawnej nie ma zastosowania do tych praw i obowiązków, które nie mogą być kontynuowane na podstawie przepisów regulujących opodatkowanie spółki niemającej osobowości prawnej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest spółką komandytową. W dniu 1 maja 2017 r. Państwo X i Y przystąpili do spółki komandytowej w charakterze komandytariuszy wnosząc (w tym samym dniu) do Spółki komandytowej wkład niepieniężny w postaci przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, prowadzonego uprzednio pod firmą () s.c. Spółka komandytowa od początku swej działalności jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. W złożonej przez Spółkę cywilną deklaracji VAT-7 za kwiecień 2017 r. wykazana została nadwyżka podatku naliczonego nad należnym. Nadwyżka ta powstała w związku z zakupami materiałów do produkcji opakowań (przede wszystkim zakup tektury). Nadwyżka ta wynika z faktur dokumentujących zakupy dokonane przez s.c., a wystawionych przez sprzedawcę w kwietniu 2017 r. W tym samym miesiącu faktury te zostały ujęte w rejestrze nabyć s.c. W konsekwencji zostały one ujęte w deklaracji VAT-7 za kwiecień 2017 r. złożonej przez Spółkę cywilną. A wobec faktu, że podatek naliczony przewyższał podatek należny za ten okres powstała wzmiankowana nadwyżka. Materiały, których nabycie udokumentowane zostało powyższymi fakturami VAT, w całości wykorzystywane są przez Wnioskodawcę (podobnie jak przez Spółkę cywilną) do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług wg stawki 23% (jedynie odpady poprodukcyjne makulatura sprzedawane są w ramach tzw. odwrotnego obciążenia).

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy Spółka komandytowa, do której wniesiono przedsiębiorstwo uprzednio prowadzone przez Spółkę cywilną, ma prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę nadwyżki z deklaracji VAT-7 złożonej przez Spółkę cywilną.

Zgodnie z art. 860 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów.

Na mocy art. 861 § 1 k.c., wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług.

Każdy wspólnik jest uprawniony do równego udziału w zyskach i w tym samym stosunku uczestniczy w stratach, bez względu na rodzaj i wartość wkładu. W umowie spółki można inaczej ustalić stosunek udziału wspólników w zyskach i stratach. Można nawet zwolnić niektórych wspólników od udziału w stratach. Natomiast nie można wyłączyć wspólnika od udziału w zyskach (art. 867 § 1 k.c.).

Zgodnie natomiast z art. 865 § 1 k.c., każdy wspólnik jest uprawniony i zobowiązany do prowadzenia spraw spółki.

Spółka cywilna jest osobową spółką prawa cywilnego i tym samym nie posiada zdolności prawnej, z punktu widzenia prawa podatkowego podatnikami w podatku dochodowym od osób fizycznych są poszczególni wspólnicy tej spółki, czyli osoby fizyczne, które są zobowiązane do prowadzenia spraw spółki, a majątek spółki stanowi majątek wspólny (współwłasność łączną) wszystkich wspólników, czyli osób fizycznych. W świetle powyższego, można stwierdzić, że spółka cywilna stanowi przedsiębiorstwo osób fizycznych. Potwierdza to także ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1829, z późn. zm.), która w art. 4 ust. 2 wskazuje, że za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Zważywszy jednak, że spółka cywilna, będąca tzw. ułomną osobą prawną nie posiada podmiotowości prawnej, ani odrębnego majątku, spółka ta nie posiada również tzw. zdolności aportowej. Oznacza to, że przedmiotem wskazanego we wniosku aportu nie była spółka cywilna, lecz ogół praw i obowiązków w tej spółce przysługujący każdemu z jej wspólników (osób fizycznych).

Należy również zauważyć, że na mocy art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza według art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przedstawiony wyżej art. 15 ust. 2 ustawy definiuje działalność gospodarczą znacznie szerzej, niż to wynika z cyt. wyżej ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

Z kolei zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Ponadto stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2017 r., poz. 869), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, identyfikatorem podatkowym jest:

1. numer PESEL w przypadku podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług;
2. NIP w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.

W konsekwencji powyższych przepisów, spółka cywilna dokonując zgłoszenia identyfikacyjnego otrzymuje na potrzeby podatku VAT samodzielny numer NIP, niezależny od indywidualnych numerów wspólników niezbędny dla rozliczenia podatku VAT. Oznacza to, że dla celów podatku VAT na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług Spółka cywilna jest podatnikiem podatku VAT.

W świetle powyższego, w ocenie tut. Organu, wniesienie przez wspólników spółki cywilnej w formie aportu do spółki komandytowej ogółu praw i obowiązków w prowadzonym przez nich w formie spółki cywilnej przedsiębiorstwie, na podstawie wyżej powołanego art. 93a § 5 Ordynacji podatkowej, skutkuje sukcesją podatkową.

Sukcesja podatkowa na gruncie podatku od towarów i usług oznacza, że na spółkę osobową (w analizowanej sprawie spółkę komandytową) przeszły skutki podatkowe zdarzeń zaistniałych w przedsiębiorstwie wnoszonym do tej spółki, które wystąpiłyby w tym przedsiębiorstwie, gdyby wniesienie nie miało miejsca.

Należy również nadmienić, że stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 91 ust. 9 ustawy, w przypadku zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Natomiast art. 19 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.) stanowi, że w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

W tym miejscu wskazać należy na tezę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1660/10, w którym zawarto, że w przypadku nabycia przedsiębiorstwa samodzielnie sporządzającego bilans jego nabywca traktowany jest jako następca prawny podatnika dokonującego zbycia.

Przyjęta w art. 6 pkt 1 ustawy opcja wyłączenia z opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części wymaga, aby w przypadku zbycia tak określonego przedmiotu, jego nabywca traktowany był jako następca prawny podatnika dokonującego zbycia. W konsekwencji, w takiej sytuacji dochodzi do sukcesji prawnopodatkowej w zakresie podatku od towarów i usług następuje przeniesienie na nabywcę zasad dotyczących opodatkowania tym podatkiem w odniesieniu do czynności związanych z nabytym mieniem na warunkach identycznych, jakie obowiązywały zbywcę, gdyby do zbycia nie doszło.

Jak wskazano wyżej, zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie regulują przepisy zawarte w art. 93-93e Ordynacji podatkowej. W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, to jest sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Jednakże, jak wynika z powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, na gruncie tej ustawy istnieje szczególne rozwiązanie, niezależne od unormowań zawartych w Ordynacji podatkowej, regulujące prawa i obowiązki następców prawnych. Norma wynikająca z art. 6 pkt 1 ustawy stanowi bowiem lex specialis wobec rozwiązań zawartych w Ordynacji podatkowej. W konsekwencji podatnik, który nabył przedsiębiorstwo i nadal je prowadzi, może korzystać w zakresie podatku od towarów i usług z uprawnień służących zbywcy tego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.

Mając powyższe na względzie, należy wskazać, że podatnik nabywający przedsiębiorstwo staje się następcą prawnym w podatku VAT zbywcy przedsiębiorstwa niezależnie od następstwa określonego przepisami ustawy Ordynacja podatkowa. Tym samym dochodzi do sukcesji podatkowej, w wyniku której nabywca przedsiębiorstwa jest beneficjentem czynności podatnika dokonującego zbycia.

Zatem spółka komandytowa, w związku z wniesieniem do niej wkładu niepieniężnego w postaci przedsiębiorstwa wspólników spółki cywilnej, wstąpi we wszystkie prawnopodatkowe prawa i obowiązki dotyczące prowadzenia wnoszonego przedsiębiorstwa wynikające z ustawy oraz jej przepisów wykonawczych.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak stanowi art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Jak wynika z powołanych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Odnosząc powyższe przepisy do opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że Spółka komandytowa, jako następca prawny, wchodzi w pełnię praw i obowiązków Spółki cywilnej. Sukcesja ta obejmuje więc także ww. prawo określone w art. 86 ust. 1 ustawy, tj. prawo do rozliczenia nadwyżki podatku naliczonego wygenerowanej w poprzednich okresach rozliczeniowych przez Spółkę cywilną. Jak wynika bowiem z opisu sprawy, nadwyżka podatku naliczonego nad należnym powstała w związku z zakupami materiałów do produkcji opakowań (przede wszystkim zakup tektury), które w całości wykorzystywane są przez Wnioskodawcę (podobnie jak przez Spółkę cywilną) do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług wg stawki 23%.

Podsumowując, Spółka komandytowa, do której wniesiono przedsiębiorstwo uprzednio prowadzone przez Spółkę cywilną, ma prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę nadwyżki z deklaracji VAT-7 złożonej przez Spółkę cywilną.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej