Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 42 ust. 1 pkt 2 Ustawy VAT należy interpretować w taki sposób, że czynności i dokumenty wskazane przez Wnioskodawcę w opisie zdarzenia przyszłego potwierdzają, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione przez Nabywcę (lub przewoźników działających na rzecz Nabywcy lub wyjątkowo Wnioskodawcy) z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego UE, zgodnie z miejscem przeznaczenia i w konsekwencji uprawniają Wnioskodawcę do zastosowania stawki VAT 0%.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 Ustawy VAT, transakcja WDT podlega opodatkowaniu VAT według stawki 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały , wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT, zarejestrowanym jako podatnik VAT UE, tj. dla celów realizacji transakcji wewnątrzwspólnotowych. Dokonując WDT Wnioskodawca zweryfikuje Nabywcę m.in. żądając od niego przedstawienia dokumentów korporacyjnych, umocowania osób ich reprezentujących i sprawdzając w systemie VAT VIES ich status podatkowy. Wnioskodawca zweryfikuje zatem informacje, czy Nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla niego. Zatem warunki (1) oraz (3) będą przez Wnioskodawcę spełniane.

Wskazany powyżej warunek (2) zakłada, iż aby skorzystać z preferencyjnej, 0% stawki VAT podatnik winien posiadać w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dowodami tymi, zgodnie z art. 42 ust. 3 Ustawy VAT są: dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi), oraz specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Wnioskodawca otrzymywać będzie dokumenty CMR od upoważnionych przewoźników działających na zlecenie Nabywcy (lub wyjątkowo na zlecenie Wnioskodawcy) jednoznacznie wskazujące dokonanie wywozu towarów do miejsca przeznaczenia, znajdującego się w innym państwie członkowskim UE. Ponadto, Wnioskodawca udokumentuje dokonanie WDT fakturą VAT, zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. Dokument CMR oraz faktura zawierająca specyfikację ładunku stanowić będzie wobec tego dokumenty, o których mowa w 42 ust. 3 Ustawy VAT. Tym samym, (2) warunek wskazany powyżej zostanie przez Wnioskodawcę spełniony, a w konsekwencji Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania preferencyjnej 0% stawki VAT dla WDT.

Ponadto, w myśl art. 42 ust. 11 pkt 4 Ustawy VAT, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 Ustawy VAT, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami dokonania WDT (uprawniającymi do zastosowania 0% stawki VAT) mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z Nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W sytuacji gdy z dokumentacji CMR oraz faktury zawierającej specyfikację ładunku nie będzie jednoznacznie wynikało, iż towar będący przedmiotem WDT został dostarczony do Nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska, dokonanie przez Wnioskodawcę WDT potwierdzać będą:

1. pisemne umowy, wskazujące iż miejsce przeznaczenia dostarczanych towarów jest w innym kraju członkowskim;
2. dokumenty potwierdzające zapłatę za towar przelewem na konto Wnioskodawcy;
3. upoważnienie dla kierowcy do odbioru towaru na rzecz Nabywcy, wystawione przez Nabywcę lub firmę transportową;
4. oświadczenie Nabywcy o przeznaczeniu zakupionego towaru, o ile zostanie ono przez Nabywcę złożone.

Wnioskodawca będzie miał zatem prawo do stosowania 0% stawki VAT do realizowanych transakcji WDT, gdyż zebrana ww. dokumentacja będzie potwierdzała, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do Nabywcy na terytorium państwa członkowskiego UE, innego niż Polska.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdził m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z 19 stycznia 2016 r., nr IPTPP2/4512-639/15-2/KW: Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. W związku z tym istotne jest, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, oo oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

(...) Mając zatem powyższe na uwadze w świetle cytowanych przepisów stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca będzie w posiadaniu dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, tj. potwierdzających wywóz towarów z terytorium Polski oraz ich odbiór w Innym państwie członkowskim, które będą gromadzone i przechowywane przez Spółkę wyłącznie w formie elektronicznej - w postaci skanu oryginalnego listu przewozowego CMR, który zawiera m.in. podpis nabywcy potwierdzający odbiór towaru - bez jednoczesnego przechowywania ich w formie papierowej, dokumenty te będą dowodami dostawy w rozumieniu art. 42 ust. 3 ustawy. Tym samym będą one uprawniać Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% dla realizowanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 8 stycznia 2016 r., nr IBPP2/4512-897/15/AB: w sytuacji gdy Wnioskodawca dla potwierdzenia dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiada informację z Biura Wymiany informacji Podatkowych w ... otrzymaną w formie e-maila, że kontrahent jest czynnym podatnikiem podatku VAT w danym kraju dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, kopię faktury, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz dokument przewozowy CMR otrzymany od przewoźnika z podpisem i stemplem, któremu zlecono transport (pieczęć i podpis w poz. 23 listu CMR) potwierdzony przez nabywcę (pieczęć i podpis w poz. 24 listu CMR) a ponadto do każdej transakcji posiada inne uzupełniające dokumenty wskazujące, że nastąpiła wewnątrzwspólnotowa dostawa tj. korespondencja handlowa z nabywcą (zamówienie - kontrakt), dokumenty potwierdzające zapłatę za towar (wyciągi bankowe), przy czym dokumenty te łącznie będą uprawdopodobniać przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego oraz ich dostarczenie do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, wówczas Spółka na podstawie tych dokumentów będzie miała prawo do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Kwestia możliwości zastosowania 0% stawki podatku VAT przy WDT została podniesiona również w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) z 11 października 2010 r., sygn.: I FPS 1/10. Zdaniem NSA, dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Tym samym, dysponowanie przez Wnioskodawcę ewentualnie częścią dokumentacji wymienionej w art. 42 ust. 3 Ustawy VAT, uzupełnionymi dokumentacją określoną w art. 42 ust. 11 Ustawy VAT będzie uprawniało go do zastosowania 0% stawki VAT dla WDT.

W interpretacji z 13 maja 2016 r. nr IPPP3/4512-271/16-2-KP Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził prawidłowość procedur czynności weryfikacyjnych kontrahentów stosowanych przez podatnika i jego prawa do zastosowania 0% stawki podatku VAT przy WDT. W ww. interpretacji stwierdzono, że Zatem skoro Wnioskodawca w stosunku do danej transakcji będzie w posiadaniu dokumentów wskazanych w opisie sprawy tj. doręczonej przez Nabywcę lub działającego w Jego imieniu przewoźnika dokumentacji CMR, która będzie zawierać informacje o załadunku (wydaniu) towarów przez Wnioskodawcę przewoźnikowi, odbiorze (dostarczeniu) towarów przez Nabywcę oraz zawierać będzie podpisy i pieczęcie przewoźnika oraz Nabywcy, pisemnej umowy wskazującej, że miejsce przeznaczenia dostarczanych towarów jest w innym kraju członkowskim, potwierdzenia zapłaty za towar przelewem na konto Wnioskodawcy, oświadczenia Nabywcy o przeznaczeniu zakupionego towaru (o ile zostanie ono przez Nabywcę złożone) a także fakturę zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku to w rezultacie Wnioskodawca będzie miał prawo do zastosowania 0% stawki podatku VAT dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Należy zauważyć, że opisany stan faktyczny w ww. interpretacji jest analogiczny jak w przedmiotowej sprawie.

Co istotne, działalność gospodarcza związana z transakcjami WDT narażona jest szczególnie na nieprawidłowości wynikające z funkcjonowania na rynku podmiotów działających w procederach tzw. oszustw karuzelowych. Chcąc wobec tego maksymalnie zabezpieczyć swoje interesy, Wnioskodawca dokonuje szczegółowej weryfikacji Nabywców zarówno przed rozpoczęciem kontraktowania, tj. przed dokonaniem pierwszej transakcji WDT (zawierając pisemne umowy, żądając przedstawienia dokumentów korporacyjnych, weryfikując umocowanie do działania osób występujących w imieniu i na rzecz danego podmiotu oraz status podatkowy danego Nabywcy), jak i w trakcie (weryfikując przy każdej transakcji status podatnika Nabywcy w systemie VAT VIES, przyjmując płatności jedynie przelewem na konto, wydając towar jedynie upoważnionym kierowcom (przewoźnikom), próbując uzyskać od Nabywcy oświadczenie o przeznaczeniu zakupionego towaru). Wnioskodawca dokona WDT z zastosowaniem 0% stawki VAT jedynie na rzecz pozytywnie zweryfikowanych Nabywców i jedynie w przypadku zebrania ww. dokumentacji jednoznacznie wskazującej, iż towar został wywieziony.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, dokumenty jakie będzie gromadził Wnioskodawca będą wystarczające, w celu wykazania, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do Nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, a w konsekwencji Wnioskodawca będzie miał prawo do skorzystania ze stawki VAT 0%, bez konieczności pozyskiwania kolejnych dowodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie zaś do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak stanowi art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Ponadto, w myśl art. 13 ust. 6 ustawy,wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7

Przywołane przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkrety podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki obniżone oraz zwolnienia od podatku.

I tak, zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Przepis art. 42 ust. 1 ustawy stanowi, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 pkt 1 i 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane przez przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony)
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
4. (uchylony)

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednocześnie, na mocy art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, a w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku - inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Trzeba w tym miejscu zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji dokumentu przewozowego. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji

Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec tego, nie należy utożsamiać pojęcia dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument można uznać każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewrozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Zatem dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Trzeba też zaznaczyć, że przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wobec tego, jeżeli będzie to kopia ww. dokumentu, faks, albo będzie to dokument udostępniony w formie elektronicznej - e-mail, skan, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, na którą powołuje się również Wnioskodawca, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art, 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT oraz VAT UE, prowadzącym działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie m.in. sprzedaży produktów chemicznych, nie tylko na rzecz podmiotów krajowych, ale również na rzecz podmiotów z państw członkowskich Unii Europejskiej innych niż Polska. W przypadku dokonywania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na rzecz kontrahentów (nabywców) z państw członkowskich UE innych niż Polska, Wnioskodawca dokonywać będzie uprzednio szczegółowej weryfikacji Nabywców oraz będzie dokumentował przebieg transakcji szeregiem dokumentów. Weryfikacja ma na celu upewnienie się, że transakcja WDT została zrealizowana, tj. towar opuścił terytorium Polski, a Wnioskodawca ma prawo skorzystać z 0% stawki VAT. Umowy są zawierane z Nabywcami na zasadach INCOTERMS 2010 FCA, zgodnie z którymi Nabywcy zobowiązują się do odebrania towarów w L. i dokonania ich wywozu do miejsca przeznaczenia. W praktyce, Nabywcy zlecają transport towarów profesjonalnym firmom spedycyjnym. Wyjątkowo zdarza się, że obowiązek organizacji transportu towarów spoczywa na Wnioskodawcy. W takim przypadku, taki transport (od momentu jego odbioru z magazynu Wnioskodawcy w Polsce do momentu jego dostarczenia do magazynu Nabywcy w innym kraju członkowskim UE) dokonują działający na zlecenie i koszt Wnioskodawcy - przewoźnicy.

W związku z ograniczonymi możliwościami kontroli przebiegu transakcji WDT po wydaniu towaru, chcąc potwierdzić dokonanie WDT i faktyczny wywóz towarów z Polski na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE zgodnie z miejscem jego przeznaczenia, a także chcąc należycie udokumentować dokonanie WDT, Wnioskodawca podejmować będzie następujące czynności: Wnioskodawca będzie zawierał z Nabywcą pisemne umowy (kontrakty), które jasno wskazują że miejsce przeznaczenia towarów znajduje się w innym kraju członkowskim UE oraz na jakich zasadach będzie dokonywany zakup towarów przez Nabywcę, Wnioskodawca będzie żądał od Nabywcy przedstawienia potwierdzenia, iż posiada on właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla Nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej; ponadto, Wnioskodawca będzie potwierdzał aktywny status Wnioskodawcy w systemie VAT VIES przy każdorazowej realizacji transakcji. Wnioskodawca będzie żądał od Nabywcy przedstawienia dokumentów korporacyjnych (rejestrowych z prowadzonej działalności), zgodnie z regulacjami obowiązującymi w danym państwie członkowskim przed zawarciem umowy, Wnioskodawca będzie żądał od Nabywcy przedstawienia umocowania do działania w imieniu i na rzecz danego podmiotu od osób reprezentujących dany podmiot (np. pełnomocnictwa, dokumentów potwierdzających powołanie na stanowisko członka zarządu i samodzielnego występowania w imieniu danego podmiotu) oraz przedstawienia dowodu osobistego lub paszportu celem weryfikacji tożsamości danej osoby, a płatności za towar będą przyjmowane jedynie przelewem na konto Wnioskodawcy. Wnioskodawca będzie wydawać towar jedynie kierowcom uprawnionym do ich odbioru na podstawie przedstawionego upoważnienia / informacji mailowej / informacji telefonicznej, Wnioskodawca będzie weryfikował tożsamość kierowców działających na rzecz Nabywcy (lub na rzecz firmy transportowej zaangażowanej przez Wnioskodawcę), żądając od nich okazania dowodu osobistego lub paszportu. Wnioskodawca będzie potwierdzał wywóz towarów, zgodnie z miejscem przeznaczenia wynikającym z umowy, doręczoną przez Nabywcę lub przewoźników dokumentacją CMR; dokument CMR zawierać będzie informacje m.in. o załadunku (wydaniu) towarów przez Wnioskodawcę przewoźnikowi, odbiorze, (dostarczeniu) towarów przez Nabywcę oraz zawierć będzie podpisy i pieczęcie przewoźnika oraz Nabywcy. Wnioskodawca będzie prosił Nabywcę o złożenie pisemnego oświadczenia potwierdzającego przeznaczenie zakupionego towaru, a dokonanie WDT będzie dokumentowane przez Wnioskodawcę fakturą zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. Wnioskodawca będzie składał deklarację VAT UE.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zagadnienia, czy będzie miał prawo do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów na podstawie wskazanych w zdarzeniu przyszłym dokumentów.

Z powołanych wyżej przepisów prawa wynika, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju i zostały dostarczone do ich nabywcy, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Wobec tego, zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest to, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie świadczyły o tym, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, które w przypadku, gdy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie jest wymagane łączne, posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca, jako dowody, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, będzie posiadał m.in. doręczoną przez Nabywcę lub działającego w jego imieniu przewoźnika dokumentację CMR. Dokument CMR będzie zawierać informacje m.in. o załadunku (wydaniu) towarów przez Wnioskodawcę przewoźnikowi, odbiorze (dostarczeniu) towarów przez Nabywcę oraz zawierać będzie podpisy i pieczęcie przewoźnika oraz Nabywcy. Ponadto jak wynika z opisanego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca będzie posiadał pisemną umowę wskazującą, że miejsce przeznaczenia dostarczanych towarów jest w innym kraju członkowskim, oświadczenie Nabywcy o przeznaczeniu zakupionego towaru (o ile zostanie ono przez Nabywcę złożone) oraz fakturę zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. Przy czym płatności za towar będą przyjmowane jedynie przelewem na konto.

W przedstawionej sprawie istotne jest to, aby z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów łącznie wynikało, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Analiza opisanego zdarzenie przyszłego w kontekście powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, prowadzi do stwierdzenia że z wymienionych wyżej dokumentów łącznie - jak wynika z treści wniosku będzie wynikać, że towary zostały przemieszczone z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego oraz nastąpiło ich dostarczenie do nabywcy znajdującego się na terytorium tego państwa, innym niż terytorium kraju.

Zatem skoro Wnioskodawca w stosunku do danej transakcji będzie w posiadaniu dokumentów wskazanych w opisie sprawy tj. doręczonej przez Nabywcę lub działającego w jego imieniu przewoźnika dokumentacji CMR, która będzie zawierać informacje o załadunku (wydaniu) towarów przez Wnioskodawcę przewoźnikowi, odbiorze (dostarczeniu) towarów przez Nabywcę oraz zawierać będzie podpisy i pieczęcie przewoźnika oraz Nabywcy, pisemnej umowy wskazującej, że miejsce przeznaczenia dostarczanych towarów jest w innym kraju członkowskim, potwierdzenia zapłaty za towar przelewem na konto Wnioskodawcy, oświadczenia Nabywcy o przeznaczeniu zakupionego towaru (o ile zostanie ono przez Nabywcę złożone) a także fakturę zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku to w rezultacie Wnioskodawca będzie miał prawo do zastosowania 0% stawki podatku VAT dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Z uwagi na uznanie stanowiska w zakresie pytania nr 1 za prawidłowe, odpowiedź na pytanie nr 2 stała się bezprzedmiotowa.

Jednocześnie trzeba zaznaczyć, że wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Organ nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedstawionych przez Wnioskodawcę okolicznościach sprawy. Tut. Organ nie jest zatem właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Interpretacja indywidualna wywołuje bowiem skutki prawnopodatkowe dla zainteresowanego, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem tej interpretacji pokrywa się ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U z 2016 r. poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i § 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1-4 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie