Temat interpretacji
Miejscem świadczenia usług ogólnobudowlanych jest miejsce, gdzie znajduje się nieruchomość.
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2010 r. (data wpływu 20 grudnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usług ogólnobudowlanych - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 20 grudnia 2010 r. złożono wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usług ogólnobudowlanych.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
Spółka jest zarejestrowana i posiada siedzibę w Polsce. Od 2006 r. prowadzi działalność na terytorium Norwegii, świadcząc usługi ogólnobudowlane. W Norwegii jest zarejestrowana w celu rozliczania podatku od wartości dodanej. W ramach działalności Spółka zawiera umowy z podwykonawcami osobami fizycznymi prowadzącymi jednoosobową działalność gospodarczą. Spółka nie posiada w Norwegii filii ani biura, a cała działalność podwykonawców jest nadzorowana z Polski. Podwykonawcy nie przebywają w Norwegii dłużej niż 183 dni.
W związku z powyższym zadano następujące pytania.
- Czy Spółka ma obowiązek odprowadzania podatku od towarów i usług w Norwegii, czy w Polsce, w związku ze zmianą postanowień Konwencji...
- Czy Spółka ma obowiązek odprowadzania podatku od towarów i usług w Norwegii od dochodu wypracowanego przez zakład w Norwegii...
Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od towarów i usług od usług świadczonych w Norwegii ma obowiązek odprowadzać w Norwegii.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().
W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług, jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.
Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.
Na potrzeby stosowania przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług, ustawodawca w art. 28a ustawy, zdefiniował pojęcie podatnika. Zgodnie z punktem 1 tego artykułu, ilekroć jest mowa o podatniku rozumie się przez to:
- podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
- osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a), która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej.
Ustawodawca przewidział szereg wyjątków od ogólnej zasady określania miejsca świadczenia usług.
Zgodnie z art. 28e ustawy, w przypadku usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach i obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.
Jak wynika z powyższego przepisu, katalog usług związanych z nieruchomościami jest otwarty. Każdą usługę, która dotyczy konkretnej nieruchomości należy analizować pod kątem powiązania z nieruchomością. W przepisie tym przyjęto, że usługi związane z nieruchomościami są zawsze opodatkowane w kraju położenia nieruchomości, niezależnie od tego na czyją rzecz są wykonywane oraz gdzie mają siedzibę usługodawca i usługobiorca. Zasada ta ma zastosowanie wówczas, gdy usługę można przyporządkować do konkretnej nieruchomości, która jest możliwa do zlokalizowania, co do miejsca jej położenia.
Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia nieruchomości, zatem zasadnym jest odwołanie się do przepisów prawa cywilnego. Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16 poz. 93 ze m.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka będąc zarejestrowanym podatnikiem i posiadając siedzibę w Polsce, prowadzi działalność na terytorium Norwegii, świadcząc usługi ogólnobudowlane. W Norwegii jest zarejestrowana w celu rozliczania podatku od wartości dodanej. W ramach działalności zawiera umowy z podwykonawcami osobami fizycznymi prowadzącymi jednoosobową działalność gospodarczą.
Analizując zaistniały stan faktyczny w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, iż miejscem świadczenia wykonywanych przez Spółkę na terytorium Norwegii usług ogólnobudowlanych, które niewątpliwie są ściśle związane z nieruchomością, jest - zgodnie z art. 28e ustawy - miejsce położenia nieruchomości, czyli terytorium Norwegii. Wobec powyższego usługi te nie są opodatkowane w Polsce, lecz w Norwegii według zasad obowiązujących w tym kraju. Nie ma przy tym znaczenia, czy Spółka wykonuje te usługi za pośrednictwem zakładu utworzonego w Norwegii, czy bez jego pomocy.
Należy dodatkowo wyjaśnić, że zmiana postanowień Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. 2010 Nr 134, poz. 899) nie ma wpływu na określanie miejsca świadczenia i opodatkowania podatkiem od towarów i usług lub podatkiem o podobnym charakterze. Konwencja ta nie dotyczy podatków pośrednich.
Stosownie bowiem do art. 2 ust. 3 lit a) ww. Konwencji, do obecnie istniejących podatków, których dotyczy niniejsza Konwencja, należą w szczególności w przypadku Polski: podatek dochodowy od osób fizycznych oraz podatek dochodowy od osób prawnych.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.
Wniosek ORD-IN
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy