Temat interpretacji

ustalenie momentu dostawy towarów wysyłanych za pośrednictwem poczty lub kuriera

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2016 r. (data wpływu 10 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 listopada 2016 r. (data wpływu 28 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu dostawy towarów wysyłanych za pośrednictwem poczty lub kuriera jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia daty momentu dostawy towarów wysyłanych za pośrednictwem poczty lub kuriera.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 listopada 2016 r. w zakresie wskazania sposobu reprezentacji Wnioskodawcy w dniu złożenia wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka dokonuje sprzedaży wysyłkowej za zaliczeniem pocztowym czy pobraniem przez kuriera. Zgodnie z art. 19a ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług obowiązek podatkowy powstaje na zasadach ogólnych z chwilą dokonania dostawy towarów. Moment dostawy towarów należy rozumieć jako rozporządzanie towarem jako właściciel. W umowie zawartej z pocztą w regulaminie świadczenia usług kurierskich oraz w regulaminie sklepu internetowego nie zawarto postanowień, że ryzyko utraty towarów aż do momentu ich dostarczenia do nabywcy ponosi dostawca. Z kupującymi nie zawarto również umów regulujących powyższe zagadnienie. Podmioty świadczące usługi (poczta i kurierzy) odpowiadają za dostarczenie towarów na warunkach określonych w umowie tzn. w odpowiednim czasie i dostarczenie towaru bez żadnych uszkodzeń. Jednak w trakcie wykonywania usługi nie mogą rozporządzać towarem jako właściciel, takie prawo przysługuje kupującemu w momencie otrzymania dostawy towaru. W przypadku uszkodzenia towaru podmioty świadczące usługi dostawy wypłacają odpowiednie odszkodowanie Spółce. W związku z powyższym Spółka dokonuje ewidencji sprzedaży w kasie fiskalnej w momencie dostarczenia towaru nabywcy, w niektórych przypadkach w momencie uzyskania informacji od podmiotu świadczącego usługę informacji o dostarczeniu towaru. Wydrukowany paragon fiskalny lub faktura wg życzenia nabywcy jest wysyłany do nabywcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka prawidłowo ustala datę dostawy towarów wysyłanych do kupującego za pośrednictwem poczty lub kuriera jako datę otrzymania towaru przez kupującego?

Zdaniem Wnioskodawcy, moment dostawy towarów należy rozumieć jako rozporządzanie towarem jako właściciel. Podmioty świadczące usługi (poczta i kurierzy) odpowiadają za dostarczenie towarów na warunkach określonych w umowie tzn. w odpowiednim czasie i dostarczenie towaru bez żadnych uszkodzeń. Jednak w trakcie wykonywania usługi nie mogą rozporządzać towarem jako właściciel, takie prawo przysługuje kupującemu w momencie otrzymania dostawy towaru. W związku z powyższym Spółka dokonuje ewidencji sprzedaży w kasie fiskalnej w momencie dostarczenia towaru nabywcy, w niektórych przypadkach w momencie uzyskania informacji od podmiotu świadczącego usługę informacji o dostarczeniu towaru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel. W określeniu jak właściciel zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług dostawa oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia własności w sensie ekonomicznym, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawa własności. Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem dostawa towarów nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług uzależniają dokonanie dostawy od przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (władztwo ekonomiczne).

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Wskazana powyżej regulacja jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

W tym miejscu zauważyć należy, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest co do zasady wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę, niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonuje sprzedaży wysyłkowej za zaliczeniem pocztowym czy pobraniem przez kuriera. W umowie zawartej z pocztą w regulaminie świadczenia usług kurierskich oraz w regulaminie sklepu internetowego nie zawarto postanowień, że ryzyko utraty towarów aż do momentu ich dostarczenia do nabywcy ponosi dostawca. Z kupującymi nie zawarto również umów regulujących powyższe zagadnienie. Podmioty świadczące usługi (poczta i kurierzy) odpowiadają za dostarczenie towarów na warunkach określonych w umowie tzn. w odpowiednim czasie i dostarczenie towaru bez żadnych uszkodzeń. Jednak w trakcie wykonywania usługi nie mogą rozporządzać towarem jako właściciel, takie prawo przysługuje kupującemu w momencie otrzymania dostawy towaru. W przypadku uszkodzenia towaru podmioty świadczące usługi dostawy wypłacają odpowiednie odszkodowanie Spółce.

Na tle powyższego wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, kiedy w przypadku wysyłki towaru za pośrednictwem firmy spedycyjnej(kuriera) czy prawidłowo ustala moment dostawy.

W rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z dostawą towarów, które Wnioskodawca (sprzedawca) wysyła do odbiorcy za pośrednictwem firmy spedycyjnej(kuriera) lub poczty. Aby ustalić kiedy następuje dokonanie dostawy należy odwołać się do treści cyt. wyżej art. 7 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym dostawa towarów następuje z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca jest podmiotem, który posiada władztwo nad towarem aż do momentu dostarczenia go kupującemu za pośrednictwem przewoźnika. Jak wskazał Wnioskodawca, podmioty świadczące usługi (poczta i kurierzy) odpowiadają za dostarczenie towarów na warunkach określonych w umowie tzn. za dostarczenie towaru bez żadnych uszkodzeń oraz w odpowiednim czasie. Jednak w trakcie wykonywania usługi nie mogą rozporządzać towarem jako właściciel, takie prawo przysługuje kupującemu w momencie otrzymania dostawy towaru. W przypadku uszkodzenia towaru podmioty świadczące usługi dostawy wypłacają odpowiednie odszkodowanie Spółce. Zatem przewoźnik ponosi odpowiedzialność wobec Wnioskodawcy za pobrany towar. Ryzyko związane z towarem przechodzi na kupującego dopiero w momencie odbioru towaru od podmiotu dostarczającego towar.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy odpowiada momentowi przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, to w przedmiotowej sprawie dostawa towarów następuje w momencie odbioru towaru przez kupującego od podmiotu dostarczającego towar.

Reasumując, w sytuacji, gdy Wnioskodawca wysyła towar do nabywcy za pośrednictwem firmy spedycyjnej lub poczty i to on ponosi odpowiedzialność za utratę lub uszkodzenie towaru do momentu jego dostarczenia do kupującego, a ryzyko związane z towarem przechodzi na kupującego dopiero w momencie odbioru towaru od kuriera lub poczty, to prawo do rozporządzania towarem jak właściciel przechodzi na nabywcę dopiero z chwilą odbioru towaru przez nabywcę od kuriera lub poczty, a zatem dostawa towaru następuje z chwilą odbioru towaru przez nabywcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznaczyć również należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest od wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualne wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, kiedy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku wydana interpretacja traci swą aktualność.

Tut. Organ zaznacza, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi