Temat interpretacji
uznanie Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2016 r. (data wpływu 13 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 listopada 2016 r. (data wpływu 4 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 13 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości.
Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 listopada 2016 r. w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
W dniu 26.03.2007 r. Wnioskodawca nabył do majątku osobistego nieruchomość zabudowaną o pow. 2874 m2 zlokalizowaną przy ul. ., dla której Sąd Rejonowy w prowadzi księgę wieczystą nr (działka nr ewidencyjny 105, obręb .). Nieruchomość została nabyta od osób fizycznych. W akcie notarialnym zakupu tej nieruchomości sprzedający zobowiązał się do wyburzenia i usunięcia pozostałości po starym domu mieszkalnym. W dacie zakupu przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej w Polsce, a także nie mieszkał w Polsce. Do 2009 r. Wnioskodawca mieszkał i pracował w Irlandii. Zakupu przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca dokonał pod kątem zaspokojenia w przyszłości własnych potrzeb mieszkaniowych tj. wybudowania domu mieszkalnego.
W roku 2009 r. Wnioskodawca wrócił do Polski i w dniu 15.07.2009 r. rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej głównie w zakresie: pośrednictwo w zakresie obrotu nieruchomościami (PKD 68.31 .Z).
Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca nie wprowadził do środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, ani do składników majątku przeznaczonych do dalszej odsprzedaży. W żaden sposób Wnioskodawca nie wykorzystywał tej nieruchomości przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie ponosił żadnych kosztów i nie podejmował żadnych działań zmierzających do specjalnego uatrakcyjnienia tej nieruchomości takich jak: podzielenie geodezyjne, uzbrojenie, wykonanie makiet planistycznych, folderów z ewentualną zabudową itp. Jedynymi czynnościami jakie wykonał Wnioskodawca to zamieszczenie ogłoszenia o sprzedaży, a także wystąpienie o warunki zabudowy.
Z uwagi, iż Wnioskodawca podjął decyzję o zamieszkaniu na stałe zdecydował o sprzedaży tej nieruchomości ..
Dnia 11.08.2014 r. dla przedmiotowej nieruchomości na wniosek Wnioskodawcy, zostały wydane dwie decyzje o warunkach zabudowy (jedna dotyczyła zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami, druga tylko zabudowy handlowo-usługowej).
W roku 2016 r. z potencjalnym kupującym (kontrahentem) Wnioskodawca podpisał przedwstępną umowę sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. W czerwcu 2016 kontrahent ten wystąpił o nowe warunki zabudowy dla tej działki, które mają uwzględniać budowę budynku handlowego (market spożywczy).
Potencjalny kontrahent (spółka akcyjna) jest czynnym podatnikiem VAT. Warunkiem zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży nieruchomości jest uzyskanie przez niego wyżej opisanej decyzji o warunkach zabudowy oraz prawomocnego pozwolenia na budowę marketu spożywczego do dnia 30.07.2017 r. Kontrahent w umowie przedwstępnej zastrzegł sobie także, że Wnioskodawca jako sprzedający ma uzyskać interpretację indywidualną w zakresie opodatkowania tej transakcji podatkiem od towarów i usług (VAT) lub nieopodatkowania.
W piśmie z dnia 3 listopada Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana do żadnych celów. Na terenie nieruchomości Wnioskodawca wykonywał jedynie prace porządkowo-ogrodnicze. Przedmiotowa nieruchomość od daty jej zakupu tj. 26.03.2007 r. do dnia zawarcia wskazanej wyżej umowy przedwstępnej sprzedaży ze spółką akcyjną (umowa za 30.05.2016 r ), nieruchomość nie była przedmiotem żadnej odpłatnej umowy najmu lub dzierżawy. Zawarta z potencjalnym nabywcą (spółką akcyjną) umowa przedwstępna sprzedaży w 30.05.2016 r. przewiduje zawarcie umowy dzierżawy tej nieruchomości w celu uzyskania przez tegoż inwestora stosownych zgód i pozwoleń wymaganych w procesie inwestycyjno-budowlanym. Niniejszym taka umowa dzierżawy została zawarta w dniu 30.05.2016 z potencjalnym nabywcą i przewiduje ona czynsz miesięczny najmu w kwocie 100 zł. Jednocześnie Wnioskodawca pragnie dodać, że do dnia złożenia wniosku z tytułu tej umowy nie otrzymał żadnego czynszu, nie wystawiał żadnej faktury a także nie zamierza jej wystawić do momentu zakończenia umowy przyrzeczonej. Na nieruchomości z wyburzonego domu mieszkalnego pozostały tylko fundamenty, pod powierzchnią ziemi.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy z tytułu sprzedaży działki położonej . Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i 2 u. p. t. u.?
Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 2 u. p. t. u. działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
W świetle powyższego zdaniem Wnioskodawcy w zakresie sprzedaży nieruchomości położonej , którą Wnioskodawca kupił do majątku prywatnego w 2007 r. Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT, ponieważ w momencie zakupu nie działał jako zawodowy handlowiec czy producent.
Ponadto w trakcie posiadania tej nieruchomości Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań charakterystycznych dla profesjonalnego handlowca w tym zmierzających do podniesienia wartości tej nieruchomości. Między innymi Wnioskodawca nie uzbrajał działki pod kątem komercyjnym, nie dokonywał projektowania zabudowy działki, nie opracowywał planu zagospodarowania terenu, nie sporządzał makiet i wizualizacji tej działki.
W zakresie natomiast samej sprzedaży Wnioskodawca nie podejmował zorganizowanych i profesjonalnych działań promocyjnych i marketingowych poza zwyczajowym zamieszczeniem ogłoszenia w Internecie. Tym samym działania Wnioskodawcy nie można porównać do działań osób prowadzących zawodowo działalność gospodarczą np. w zakresie profesjonalnego obrotu nieruchomościami, czy w zakresie działalności deweloperskiej.
Zatem, skoro w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie dokonywał sprzedaży działki z majątku prywatnego, bez dodatkowych czynności mających cechy zawodowego działania, to w zakresie tej sprzedaży Wnioskodawca nie występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług i nie musi opodatkowywać sprzedaży przedmiotowej działki podatkiem VAT.
Takie stanowisko zgodnie już z utrwalonym orzecznictwem sądowym zgodnie z którym nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych.
Przykładami orzecznictwa sądowego w tej kwestii jest między innymi Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C- 181/10, a także orzecznictwo krajowych sądów administracyjnych np. Wyrok NSA w składzie siedmiu sędziów z 29 października 2007 r., sygn. I FPS 3/07, wyrok NSA z dnia 9 listopada 2011 r. sygn. I FSK 1655/11 czy wyrok NSA z 29 kwietnia 2014 r. sygn. I FSK 621/13.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().
Przez towary na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.
Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.
Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem podatnika te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.
W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy podmiot dokonujący transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.
Zatem każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.
Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.
Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.
Właściwe zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.
W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest również, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Zainteresowany w celu dokonania sprzedaży gruntu podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznanie go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.
Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.
Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 26.03.2007 r. nabył do majątku osobistego nieruchomość zabudowaną. W chwili zakupu nieruchomości Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej. Zakupu przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca dokonał w celu zaspokojenia w przyszłości własnych potrzeb mieszkaniowych tj. wybudowania domu mieszkalnego. W dniu 15.07.2009 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej głównie w zakresie pośrednictwa obrotu nieruchomościami. Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca nie wprowadził do środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, ani do składników majątku przeznczonych do dalszej odsprzedaży. W żaden sposób Wnioskodawca nie wykorzystywał przedmiotowej nieruchomości przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie ponosił kosztów i nie podejmował żadnych działań zmierzających do specjalnego uatrakcyjnienia tej nieruchomości. Jedynymi czynnościami jakie dokonał Wnioskodawca było zamieszczenie ogłoszenia o sprzedaży oraz wystąpienie o warunki zabudowy. Dnia 11.08.2014 r. dla przedmiotowej nieruchomości na wniosek Wnioskodawcy, zostały wydane dwie decyzje o warunkach zabudowy (jedna dotyczyła zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami, druga tylko zabudowy handlowo-usługowej). W roku 2016 r. z potencjalnym kupującym (kontrahentem) Wnioskodawca podpisał przedwstępną umowę sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. W czerwcu 2016 kontrahent ten wystąpił o nowe warunki zabudowy dla tej działki, które maja uwzględniać budowę budynku handlowego (market spożywczy). Potencjalny kontrahent (spółka akcyjna) jest czynnym podatnikiem VAT. Warunkiem zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży nieruchomości jest uzyskanie przez niego wyżej opisanej decyzji o warunkach zabudowy oraz prawomocnego pozwolenia na budowę marketu spożywczego do dnia 30.07.2017 r. Przedmiotowa nieruchomość od momentu zakupu do momentu podpisania umowy przedwstępnej nie była wykorzystywana do żadnych celów. Przedmiotowa nieruchomość od jej zakupu do dnia podpisania umowy przedwstępnej nie była przedmiotem najmu lub dzierżawy. Zawarta z potencjalnym nabywcą (spółką akcyjną) umowa przedwstępna sprzedaży w 30.05.2016 r. przewiduje zawarcie umowy dzierżawy tej nieruchomości w celu uzyskania przez tegoż inwestora stosownych zgód i pozwoleń wymaganych w procesie inwestycyjno-budowlanym. Umowa dzierżawy została zawarta w dniu 30.05.2016 z potencjalnym nabywcą i przewiduje ona czynsz miesięczny najmu w kwocie 100 zł. Na nieruchomości z wyburzonego domu mieszkalnego pozostały tylko fundamenty, pod powierzchnią ziemi.
W tym miejscu wskazać należy, że według art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Stosownie do § 2 ww. przepisu, czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.
Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.
Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że dzierżawa będąca usługą, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji, z tytułu świadczenia usług dzierżawy usługodawca staje się podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i de facto - podatnikiem podatku VAT zdefiniowanym w art. 15 ust. 1 ww. ustawy.
Jak wskazano we wniosku, umowa dzierżawy została zawarta przez Wnioskodawcę. W związku z powyższym, w zakresie usługi dzierżawy Nieruchomości Wnioskodawca działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości, która przewidywała zawarcie umowy dzierżawy co miało ułatwić sprzedaż i proces inwestycyjny nabywcy. Umowa dzierżawy została zawarta z dniem 30.05.2016 r. z ustalonym przez strony czynszem najmu. Ponadto należy wskazać, że na wniosek Wnioskodawcy dla przedmiotowej nieruchomości zostały wydane dwie decyzje o warunkach zabudowy: pierwsza dotyczyła zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami, druga tylko zabudowy handlowo-usługowej oraz Wnioskodawca zamieścił ogłoszenie o sprzedaży. Brak wprowadzenia przedmiotowej nieruchomości do środków trwałych prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej nie wyklucza jej wykorzystywania do celów gospodarczych. Zatem, powyższe elementy opisu sprawy świadczą, że przedmiotowa sprzedaż przybiera formę zawodową. W świetle przedstawionych okoliczności i przywołanych przepisów należy stwierdzić, że skoro Nieruchomość jest przedmiotem dzierżawy, dowodzi to, że jest wykorzystywana w celach zarobkowych w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Wobec powyższego, w związku z dostawą ww. Nieruchomości zostaną wypełnione przesłanki określone w art. 15 ust. 2 ustawy, i z tego tytułu Zainteresowany będzie występował w charakterze podatnika podatku do towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, planowana dostawa Nieruchomości dokonywana przez Wnioskodawcę będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.
Ponadto podkreślić należy, iż powołane przez Wnioskodawcę wyroki Sądów są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Rozstrzygnięcia dokonane przez sądy są wiążące wyłącznie w sprawach, w których zostały wydane, a organy podatkowe nie są związane rozstrzygnięciami sądów w indywidualnych sprawach.
Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego .., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.
Stanowisko
nieprawidłowe
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi