Temat interpretacji

Braku opodatkowania czynności inkasowania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania oraz przekazania wraz z inkasem druków ścisłego zarachowania.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 lutego 2018 r. (data wpływu 14 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania czynności inkasowania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania oraz przekazania wraz z inkasem druków ścisłego zarachowania jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług zakresie braku opodatkowania czynności inkasowania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania oraz przekazania wraz z inkasem druków ścisłego zarachowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Gmina dokonała centralizacji rozliczeń z tytułu podatku VAT z dniem 1 stycznia 2017 r.

Do zadań własnych Gminy, zawartych w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446 z późn. zm.), należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. Zadania te obejmują również kwestie gminnych dróg, ulic, mostów i placów oraz organizacji ruchu drogowego.

Natomiast przepis art. 2a ust. 2 ustawy o drogach publicznych stanowi, że wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność samorządu, województwa, powiatu lub gminy. Pobieranie przez gminę opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie parkowania mieści się w zakresie wykonywania zadań własnych gminy. Obowiązek ustalenia stref parkowania, ustalenia wysokości opłaty za parkowanie w wyznaczonych strefach oraz trybu pobory tej opłaty spoczywa na gminie. Tak stanowi art. 13b ust. 3 i 4 ustawy o drogach publicznych. Jest więc to zadanie własne gminy nałożone przez ustawę o drogach publicznych. Wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należało do kompetencji rady gminy (art. 13b ustawy o drogach publicznych). Działania dotyczące opłat za parkowanie mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez podmioty publiczne władztwa publicznoprawnego.

W myśl art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych zarząd drogi lub w przypadku jego braku zarządca drogi pobiera opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy.

Opłata parkingowa za parkowanie na drogach publicznych jest dochodem własnym gminy, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z 30 czerwca 2006 r. o finansach publicznych.

Dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty oraz inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz jednostek samorządu terytorialnego wynika z ustaw. Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego korzysta z wyłączenia od opodatkowania w zakresie ww. czynności związanych z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami (w tym przypadku ustawy o drogach publicznych).

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, dochody gminy uzyskiwane z opłaty parkingowej nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, pod warunkiem, że parkingi stanowią część pasa drogowego w rozumieniu ustawy o drogach publicznych & w przypadku Gminy strefa płatnego parkowania jest na drodze publicznej, parking stanowi część pasa drogowego.

Gmina prowadzi strefę płatnego parkowania na terenie miasta. Strefą zostały objęte ulice zlokalizowane w centrum miasta, na których występuje deficyt miejsc parkingowych.

Zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym (art. 9) w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. Gmina korzystając z przysługujących jej uprawnień utworzyła Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej (MZGK) & jednostkę organizacyjną gminy, nie posiadającą osobowości prawnej.

Od dnia 1 stycznia 2017 r. Gmina wstąpiła w prawa i obowiązki swoich jednostek organizacyjnych, które dotychczas były samodzielnymi podatnikami podatku VAT. Przepisy dotyczące centralizacji rozliczeń VAT w jednostkach samorządowych zostały zainicjowane wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 29 września 2015 roku oraz uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2015 r., w których uznano, że samorządowe jednostki organizacyjne nie posiadają odrębności podatkowej (w zakresie VAT), a zatem nie są podatnikami VAT. Zgodnie z powyższym Gmina oraz Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej jest jednym podatnikiem podatku VAT.

Zadania realizowane przez MZGK to m.in. prowadzenie spraw związanych z gminnym budownictwem mieszkaniowym, zarządzanie obiektami gminnymi nie będącymi w zarządzie innych jednostek organizacyjnych gminy, administrowanie siecią wodociągową wraz z infrastrukturą towarzyszącą, administrowanie obiektami sportowymi przekazanymi zakładowi w użyczenie, zarządzanie cmentarzami komunalnymi na terenie Gminy, administrowanie Zespołem Rekreacyjnym xxx oraz xxxx, zarządzanie Placem Targowym.

W dniu 29 grudnia 2017 r. została podjęta uchwała Rady Miejskiej nr XLIII/699/2017 zmieniająca uchwałę w sprawie utworzenia gminnej jednostki budżetowej pod nazwą Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej. Zgodnie z paragrafem 1 wyżej wymienionej uchwały do Statutu gminnej jednostki budżetowej pod nazwą Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej wprowadza się zadanie: inkasowanie w imieniu gminy opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w Strefie Płatnego parkowania na terenie miasta. Dotychczas pobieraniem opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie parkowania zajmowała się Gmina (zatrudniała pracownika, prowadziła gospodarkę drukami ścisłego zarachowania & pobieranie i rozliczanie druków opłaty parkingowej). Obecnie Gmina chce przekazać wraz z inkasem druki ścisłego zarachowania w zakresie opłaty parkingowej do MZGK.

Inkasentami będą pracownicy Miejskiego Zakładu Gospodarki Komunalnej, którzy ponoszą materialną odpowiedzialność za pobieranie opłaty parkingowej. Gmina wprowadzając opłatę za parkowanie w strefie płatnego parkowania działa na innych zasadach niż podmiot prywatny.

Pobierana opłata ma charakter daniny publicznej, wprowadzanej w sposób określony w ustawie. Istotnym elementem pobieranej opłaty jest również to, że dochód uzyskany z poboru opłat przeznaczany jest na cele publiczne lub związane są z realizacją takich celów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle obowiązujących przepisów, inkasowanie w imieniu Gminy przez Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w Strefie Płatnego parkowania oraz przekazanie wraz z inkasem druków ścisłego zarachowania do MZGK podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Gminy, pobór opłat następuje za pośrednictwem innego podmiotu & MZGK, natomiast podmiot ten jest wspólnym podatnikiem VAT. Pobrane kwoty stanowią dochód gminy, a pobór ten stanowi czynność związaną z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami (w przedmiotowej sprawie przepisami ustawy o drogach publicznych).

Inkasowanie w imieniu Gminy przez Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w Strefie Płatnego parkowania oraz przekazanie wraz z inkasem druków ścisłego zarachowania do MZGK nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z powyższym MZGK nie może być uznany za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Opłaty za parkowanie pojazdów mieszczą się w zakresie działania gminy, jako organu władzy publicznej i podlegają wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. MZGK jest jednostką organizacyjną gminy, nie posiada osobowości prawnej. Pobór opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania na drogach publicznych stanowi czynność związaną z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, zatem MZGK, jako jednostka gminy wykonując te czynności jako organ władzy publicznej i nie może być uznany za podatnika VAT.

Strefy płatnego parkowania zostały ustalone w związku z realizacją zadań własnych gminy m.in. z zakresu gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego. Odpłatne strefy parkowania są położone w pasach drogowych dróg publicznych. Opłaty parkingowe stanowią dochód gminy. Opłata parkingowa jest daniną publiczną.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Przepisy o VAT nie definiują pojęcia organu władzy publicznej, jak i urzędów obsługujących te organy, odwołując się jedynie do odrębnych przepisów nakładających obowiązek realizacji zadań o charakterze publicznym na te organy. W sytuacji, gdy podmiot wykonuje powierzone zadania, polegające na przyjmowaniu opłat na podstawie przepisów ustawy o drogach publicznych, tj. opłat za parkowanie, opłaty te stanowią w całości dochód gminy, w związku z tym nie podlegają przepisom ustawy o VAT. Przekazanie wyżej opisanego zadania wraz z inkasem druków ścisłego zarachowania swojej jednostce budżetowej nie przyczynia się do powstania z tego tytułu obowiązku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza stosownie do treści art. 15 ust. 2 ww. ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zatem wyłączenie z kategorii podatników podatku od towarów i usług dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy, a ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.

W związku z powyższym należy podkreślić, że tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług, na mocy art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Do zakresu działania gminy należą na mocy art. 6 ust. 1 ww. ustawy wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2222), organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Stosownie do art. 19 ust. 2 ww. ustawy zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5, 5a i 8, są dla dróg:

1. krajowych Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,
2. wojewódzkich zarząd województwa,
3. powiatowych zarząd powiatu,
4. gminnych wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Zarządca drogi, o którym mowa w art. 19 ust. 2 pkt 2-4 i ust. 5 może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy (art. 21 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Opłatę tą pobiera się, zgodnie z art. 13b ust. 1 ww. ustawy, za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 4 pkt 1 i 2 powołanej ustawy użyte w ustawie określenia oznaczają:

1. pas drogowy & wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą;
2. droga & budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym.

Art. 13b ust. 3 i 4 ww. ustawy o drogach publicznych nakłada na radę gminy (radę miasta) obowiązek ustalenia stref płatnego parkowania, ustalenia wysokości opłaty za parkowanie w wyznaczonych strefach oraz trybu poboru tej opłaty.

Z powyższych przepisów wynika, że pobór opłat w strefach płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych, jest zadaniem Gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych.

W myśl art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych, opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku & zarządca drogi.

Natomiast zgodnie z podanym już przepisem art. 13b ust. 3 cytowanej ustawy o drogach publicznych wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy. Działania zarządców dróg mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki państwowe władztwa publicznoprawnego.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Gmina dokonała centralizacji rozliczeń z tytułu podatku VAT z dniem 1 stycznia 2017 r. Gmina korzystając z przysługujących jej uprawnień utworzyła Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej (MZGK) & jednostkę organizacyjną gminy, nie posiadającą osobowości prawnej. Gmina prowadzi strefę płatnego parkowania na terenie miasta. Strefą zostały objęte ulice zlokalizowane w centrum miasta, na których występuje deficyt miejsc parkingowych. W dniu xxx 2017 r. została podjęta uchwała Rady Miejskiej nr xxx zmieniająca uchwałę w sprawie utworzenia gminnej jednostki budżetowej pod nazwą Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej. Zgodnie z paragrafem 1 wyżej wymienionej uchwały do Statutu gminnej jednostki budżetowej pod nazwą Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej Gmina wprowadza zadanie inkasowanie w imieniu gminy opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w Strefie Płatnego parkowania na terenie miasta. Pobierana opłata ma charakter daniny publicznej, wprowadzanej w sposób określony w ustawie. Dochód uzyskany z poboru opłat przeznaczany jest na cele publiczne lub związane są z realizacją takich celów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem VAT inkasowania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania oraz przekazania wraz z inkasem druków ścisłego zarachowania.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1454), jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r.

W myśl art. 4 wskazanej ustawy, jednostka samorządu terytorialnego, której jednostki organizacyjne rozliczały się jako odrębni podatnicy, wstępuje z dniem podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi we wszystkie przewidziane w przepisach dotyczących podatku prawa i obowiązki jednostek organizacyjnych.

Jak stanowi art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 5 września 2016 r., przez jednostkę organizacyjną rozumie się:

1. utworzone przez jednostkę samorządu terytorialnego samorządową jednostkę budżetową lub samorządowy zakład budżetowy;
2. urząd gminy, starostwo powiatowe, urząd marszałkowski.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że podatnikiem podatku VAT dla wszelkich czynności jest Gmina. Zatem, wszelkie czynności wykonywane przez jednostki organizacyjne gminy na rzecz osób trzecich powinny być rozliczane przez jednostkę samorządu terytorialnego, która je utworzyła, a czynności dokonywane w ramach tych jednostek mają charakter wewnętrzny. Oznacza to, że przy scentralizowanym modelu rozliczeń świadczenie jakichkolwiek czynności pomiędzy jednostkami budżetowymi i zakładami budżetowymi tej samej gminy a gminą staje się świadczeniem wewnętrznym niepodlegającym w ogóle podatkowi VAT.

W rozpatrywanej sprawie Gmina z dniem 1 stycznia 2017 r. podjęła rozliczenia podatku VAT wraz ze wszystkimi swoimi jednostkami organizacyjnymi. Wobec powyższego, należy stwierdzić, że podatnikiem VAT dla wszelkich czynności jest Gmina.

Jak wcześniej wykazano, świadczenie składające się na istotę usługi zakłada istnienie dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, tj. dwóch odrębnych podmiotów. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że z racji braku możliwości uznania Miejskiego Zakładu Gospodarki Komunalnej za odrębnego od Gminy podatnika podatku od towarów i usług, nie występuje wzajemne świadczenie pomiędzy dwoma podatnikami. W konsekwencji nie występuje żadna czynność, dla której Gmina występowałaby w charakterze podmiotu świadczącego usługę na rzecz tej jednostki. Tym samym, w przedmiotowej sytuacji nie występuje świadczenie usług pomiędzy Gminą a jej jednostką, które można rozpatrywać w kategorii czynności podlegających opodatkowaniu.

W wyroku z dnia 10 grudnia 2002 r. sygn. akt P 6/02 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że opłaty za parkowanie wchodzą w skład danin publicznych w rozumieniu art. 217 Konstytucji. Zatem opłata za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, będąc dochodem publicznym, jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, czyli ma charakter daniny publicznej, co w konsekwencji wyklucza opodatkowanie tych czynności podatkiem od towarów i usług.

Ponadto w wyroku w sprawie C-446/98 pomiędzy Fazenda Püblica a Camara Municipal do Porto (Portugalia) Trybunał Sprawiedliwości wyjaśnił, że najem miejsc parkingowych dla pojazdów jest działalnością władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstwa Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, jeżeli jest ona wykonywana według szczególnego reżimu prawnego mającego zastosowanie do podmiotów prawa publicznego. Następuje to w przypadku, gdy prowadzenie tej działalności pociąga za sobą wykorzystanie uprawnień publicznych. Trybunał zawarł w orzeczeniu wskazówki, jakimi należy się kierować, dokonując oceny czy czynność podlega prawu publicznemu i organy działają na zasadach odmiennych niż prywatni uczestnicy rynku. Stwierdził, że Fakt, iż wykonywanie działalności takiej jak będąca przedmiotem w postępowaniu głównym, obejmuje wykorzystanie uprawnień publicznych takich jak zezwalanie lub zabranianie parkowania na drogach publicznych lub karanie grzywną za przekraczanie dopuszczalnego czasu parkowania, wskazuje, że podlega ona reżimowi prawa publicznego. (Dyrektywa VAT 2006/112/WE, komentarz 2008 pod redakcją Jerzego Martini Unimex Wrocław 2008, str. 123).

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której pobór opłaty parkingowej przez MZGK stanowi czynność związaną z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami (przepisami ustawy o drogach publicznych). Zatem pobierane opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania pojazdów samochodowych stanowiące dochód Gminy nie są wynagrodzeniem za świadczoną usługę, lecz opłatą mającą charakter daniny publicznej, a tym samym nie podlegają przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Stąd też, bez względu na formę w jakiej są pobierane opłaty za parkowanie, a także bez względu na to czy pobór tych opłat następuje za pośrednictwem podmiotu objętego centralizacją rozliczeń, jeśli pobrane kwoty stanowią w całości dochód Gminy, w sytuacji, gdy pobór ten stanowi czynność związaną z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami (w przedmiotowej sprawie przepisami ustawy o drogach publicznych), Wnioskodawca jako organ władzy publicznej nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że skoro w przedmiotowej sprawie występuje sytuacja, w której pobór opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania na drogach publicznych oraz przekazanie wraz z indeksem druków ścisłego zarachowania stanowi czynność związaną z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami (przepisami ustawy o drogach publicznych), to czynności te nie podlegają opodatkowaniu VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w xxx w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny, co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej