Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT aportu nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2018 r. (data wpływu 16 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 lutego 2018 r. (data wpływu 2 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT aportu nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT aportu nieruchomości. Wniosek uzupełniono w dniu 2 marca 2018 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania.

Wnioskodawca w roku 2016 otrzymał tytułem darowizny od swoich rodziców nieruchomość gruntową niezabudowaną. Jest to nieruchomość przeznaczona pod zabudowę.

Nieruchomość ta stanowiła składnik majątkowy w działalności gospodarczej prowadzonej przez ojca Wnioskodawcy, jednak została ona z tej działalności wycofana i przekazana tytułem darowizny Wnioskodawcy. Na nieruchomości ciążyły hipoteki, stanowiące zabezpieczenie kredytów zaciągniętych przez ojca Wnioskodawcy, na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Darowizna obejmowała jedynie nieruchomość na Wnioskodawcę nie przeszły zobowiązania z tytułu zaciągniętych kredytów i nie był zobowiązany do ich spłaty.

Nieruchomość ta nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Została ona potraktowana jako majątek prywatny Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie podejmował żadnej aktywności zmierzającej do uatrakcyjnienia nieruchomości, czy do doprowadzenia do jej sprzedaży.

Wnioskodawca postanowił przystąpić do spółki komandytowej jako komandytariusz, a przedmiotowa nieruchomość została wniesiona do Spółki tytułem aportu wkładu niepieniężnego.

W piśmie z dnia 26 lutego 2018 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca w odpowiedzi na pytania sformułowane przez tut. Organ doprecyzował opisany stan faktyczny o następujące informacje:

1. Czy nieruchomość niezabudowana do dnia wniesienia w drodze aportu, do spółki komandytowej, udostępniana była osobom trzecim na podstawie umów (np. najem, dzierżawa, użyczenie)? Jeśli tak, to czy były to umowy odpłatne, czy nieodpłatne?
   Odp.
   Nie, nieruchomość niezabudowana do dnia wniesienia w drodze aportu, do spółki komandytowej, nie była udostępniana osobom trzecim.
2. Czy otrzymanie ww. nieruchomości tytułem darowizny było czynnością podlegającą opodatkowaniu?
   Odp.
   Nie, otrzymanie ww. nieruchomości tytułem darowizny było czynnością niepodlegającą opodatkowaniu.
3. Czy z tytułu nabycia nieruchomości opisanej we wniosku Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego?
   Odp.
   Nie, z tytułu nabycia nieruchomości opisanej we wniosku nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
4. Czy przedmiotowa nieruchomość, która została wniesiona do spółki tytułem aportu, była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług?
   Odp.
   Przedmiotowa nieruchomość stanowiła majątek prywatny. Nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym aport nieruchomości powinien podlegać opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, aport nieruchomości w przedstawionym stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu VAT.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 5 ust. 1 u.p.t.u., opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 15 ust. 1 tej ustawy wynika, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tego artykułu, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 u.p.t.u.).

Powszechnie dopuszczalne jest, że ta sama osoba w obrocie gospodarczym może występować w dwojakiej roli. W zakresie, w jakim wykonuje ona działalność gospodarczą i dokonuje sprzedaży związanej z tą działalnością, należy ją uznać za podatnika VAT, co oznacza, że w tym zakresie dokonywana sprzedaż podlega opodatkowaniu VAT.

Jednocześnie, ta sama osoba może dokonywać czynności, w tym sprzedaży, co do której nie będzie mogła być uznana za podatnika VAT, ponieważ czynności te nie będą wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jak wskazuje cytowany art. 15 ust. 1 u.p.t.u., podatnikami są między innymi osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W przedstawionym wyżej opisie, Wnioskodawca wprawdzie prowadzi działalność gospodarczą, jednak posiada również swój majątek prywatny, który nigdy nie był wykorzystywany w działalności oraz Wnioskodawca nie miał nawet takiego zamiaru. Rozciąganie na ten obszar aktywności Wnioskodawcy skutków w zakresie opodatkowania VAT byłoby niezgodne z duchem tego podatku, który ma obejmować działalność profesjonalistów.

W przedstawionym zdarzeniu Wnioskodawca nie występuje jako profesjonalista, czy przedsiębiorca. Otrzymana nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności Wnioskodawcy, nie przygotowywał on jej w żaden sposób do prowadzenia działalności gospodarczej, czy do sprzedaży. W związku z tym, że aby zostać wspólnikiem spółki komandytowej zobowiązany był wnieść wkład, postanowił wyposażyć spółkę w nieruchomość, której był właścicielem.

W związku z tym, że nieruchomość ta nie miała żadnego związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, w szczególności nie była ona w tej działalności wykorzystywana i nie stanowiła składnika majątkowego w działalności Wnioskodawcy, przeniesienie własności nieruchomości nie powinno stanowić czynności opodatkowanej podatkiem VAT.

W orzecznictwie podobne kwestie były rozstrzygane wielokrotnie. Na uwagę zasługuje choćby orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 roku w połączonych sprawach Jarosława Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) i Emiliana Kuć i Haliny Jeziorskiej-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). W wyroku tym, TSUE stwierdził między innymi, że: zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy (zob. wyroki z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-77/01 EDM, Rec. s. I-4295, pkt 58; z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C-8/03 BBL, Zb. Orz. s. I-10157, pkt 39).

Trybunał zwrócił również uwagę, że: dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem VAT na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku VAT przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Analogiczna okoliczność, jak w przywołanym orzeczeniu, ma miejsce w przedstawionym zdarzeniu. Wnioskodawca otrzymał przedmiotową nieruchomość tytułem darowizny, nie podejmował w stosunku do niej żadnych czynności zmierzających do sprzedaży, a następnie w związku z przystąpieniem do spółki komandytowej postanowił wnieść ją aportem.

Polskie organy podatkowe, w tym również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wielokrotnie potwierdzały brak podlegania tego rodzaju transakcji przepisom u.p.t.u. Dla przykładu w interpretacji z dnia 15 grudnia 2017 r. (0115-KDIT1-2.4012.769.2017.3.DM), dotyczącej sprzedaży kilku działek otrzymanych przez Wnioskodawcę w spadku i ich sprzedaży, Dyrektor KIS stwierdził, że: analiza przedstawionych stanów faktycznych i zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że w związku ze sprzedażą działek nr 118, 119 i 215 nabytych w 2008 r. w spadku po rodzicach, nie działała Pani w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie całokształt okoliczności i ich zakres wskazuje, że były to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Tym samym sprzedaż powyższych działek oraz planowana sprzedaż działki nr 216, stanowiła/będzie stanowić zwykłe wykonywanie prawa własności. Skutkiem powyższego, sprzedaż tych działek nie podlegała/nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Podobnie wypowiedział się również Dyrektor KIS w interpretacji z 14 grudnia 2017 r. (0112-KDIL2-2.4012.449.2017.2.EN), w której przywołując powyższe orzeczenie TSUE stwierdził, że: Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, aport nieruchomości w przedstawionym stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu VAT.

Na podstawie powyższego, Wnioskodawca wnosi o wydanie interpretacji w powyższym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego, skoro przez dostawę towarów przepis art. 7 ust. 1 ustawy nakazuje rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a towarem jest grunt, to sprzedaż rzeczy zawsze będzie przeniesieniem prawa do rozporządzania gruntem jak właściciel. Istotne jest bowiem to, że wskutek nabycia prawa majątkowego nabywca może rozporządzać rzeczą jak właściciel. A warunek ten zostaje bezwzględnie spełniony w przypadku nabycia rzeczy.

Tym samym na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, zbycie prawa własności gruntu traktować należy jako dostawę towarów.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z kolei, aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa handlowego lub cywilnego w zależności od tego co jest jego przedmiotem spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż.

W sytuacji zatem, gdy przedmiotem aportu są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z odpłatną dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza na mocy art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.) (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Zainteresowany jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. Zainteresowany w roku 2016 otrzymał tytułem darowizny od swoich rodziców nieruchomość gruntową niezabudowaną. Jest to nieruchomość przeznaczona pod zabudowę. Nieruchomość ta stanowiła składnik majątkowy w działalności gospodarczej prowadzonej przez ojca Wnioskodawcy, jednak została ona z tej działalności wycofana i przekazana tytułem darowizny Zainteresowanego. Na nieruchomości ciążyły hipoteki, stanowiące zabezpieczenie kredytów zaciągniętych przez ojca Wnioskodawcy, na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Darowizna obejmowała jedynie nieruchomość na Wnioskodawcę nie przeszły zobowiązania z tytuły zaciągniętych kredytów i nie był zobowiązany do ich spłaty. Nieruchomość ta nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej Zainteresowanego. Została ona potraktowana jako majątek prywatny Wnioskodawcy. Zainteresowany nie podejmował żadnej aktywności zmierzającej do uatrakcyjnienia nieruchomości, czy do doprowadzenia do jej sprzedaży. Wnioskodawca postanowił przystąpić do spółki komandytowej jako komandytariusz, a przedmiotowa nieruchomość została wniesiona do Spółki tytułem aportu wkładu niepieniężnego. Nieruchomość niezabudowana do dnia wniesienia w drodze aportu, do spółki komandytowej, nie była udostępniana osobom trzecim. Otrzymanie ww. nieruchomości tytułem darowizny było czynnością niepodlegającą opodatkowaniu. Ponadto, z tytułu nabycia nieruchomości opisanej we wniosku nie przysługiwało Zainteresowanemu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Przedmiotowa nieruchomość stanowiła majątek prywatny. Nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą kwestii ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym aport nieruchomości powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Zainteresowanego należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności wniesienia nieruchomości aportem do spółki komandytowej Wnioskodawca działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Zainteresowany podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie w celu dokonania wniesienia aportem do spółki komandytowej nieruchomości niezabudowanej, Wnioskodawca nie angażował środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca, tj. nie wykazywał aktywności w przedmiocie zbycia wskazanej we wniosku nieruchomości porównywalnych do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Jak wynika z wniosku, Zainteresowany nie podejmował żadnej aktywności zmierzającej do uatrakcyjnienia nieruchomości, czy do doprowadzenia do jej sprzedaży. Ponadto, nieruchomość niezabudowana do dnia wniesienia w drodze aportu, do spółki komandytowej, nie była udostępniana osobom trzecim. Przedmiotowa nieruchomość stanowiła majątek prywatny. Nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej.

Zatem dokonując wniesienia aportem do spółki komandytowej opisanej nieruchomości gruntowej, Wnioskodawca korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego przymiotu pozbawia Zainteresowanego cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie aportu ww. nieruchomości, a jej dostawę cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji, mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opis sprawy należy stwierdzić, że aport ww. nieruchomości niezabudowanej do spółki komandytowej nie stanowił działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym Wnioskodawca z tytułu wniesienia aportem do Spółki nieruchomości niezabudowanej nie wystąpił w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w przedstawionym stanie faktycznym aport nieruchomości nie powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy tut. Organ uznał za prawidłowe.

Zaznacza się, że na podstawie art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Zainteresowanych interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego co do zasady wydawane są w indywidualnych sprawach w związku z czym nie można nadać im waloru uniwersalnego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej