Podatek od towarów i usług w zakresie uznania, że komercyjne wynajęcie samochodu pracownikom Spółki lub osobom trzecim w oparciu o funkcjonujący w S... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 21.12.2017, sygn. S-ILPP1/443-571/14-6/17-S/HW, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie uznania, że komercyjne wynajęcie samochodu pracownikom Spółki lub osobom trzecim w oparciu o funkcjonujący w Spółce Regulamin Wynajmu Samochodów, jest usługą związaną z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 18 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 306/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 21 września 2017 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 maja 2017 r., sygn. akt I FSK 1885/15 (data wpływu 24 lipca 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2014 r. (data wpływu 10 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismami z dnia 30 września 2014 r. (data wpływu 6 października 2014 r.) oraz z dnia 13 października 2014 r. (data wpływu 13 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że komercyjne wynajęcie samochodu pracownikom Spółki lub osobom trzecim w oparciu o funkcjonujący w Spółce Regulamin Wynajmu Samochodów, jest usługą związaną z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że komercyjne wynajęcie samochodu pracownikom Spółki lub osobom trzecim w oparciu o funkcjonujący w Spółce Regulamin Wynajmu Samochodów, jest usługą związaną z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (pytanie oznaczone we wniosku nr 3). Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 września 2014 r. o doprecyzowanie opisu sprawy i pełnomocnictwo oraz pismem z dnia 13 października 2014 r. o dodatkowa opłatę.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 16 października 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPP1/443-571/14-6/HW, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku komercyjnego wynajęcia samochodu pracownikom Spółki lub osobom trzecim, w oparciu o Regulamin Wynajmu Samochodów, według stosowanego przez X cennika, spełniającego wymogi określone w art. 32 ustawy o VAT (czyli wg cen rynkowych), który to wynajem stanowi czynność opodatkowaną 23% (usługa wynajmu) i wykonanie której to usługi zostanie udokumentowane fakturą VAT, a jej wykonanie będzie znajdować oparcie w przedmiocie działalności Wnioskodawcy (wg PKD), to usługa ta będzie dla Spółki związana z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, pozwalającą na uznanie, że samochody X wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 16 października 2014 r. nr ILPP1/443-571/14-6/HW wniósł pismem z dnia 31 października 2014 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 2 grudnia 2014 r. nr ILPP1/443/W-86/14-2/HMW stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 16 października 2014 r. nr ILPP1/443-571/14-6/HW złożył skargę z dnia 29 grudnia 2014 r. (data wpływu 31 grudnia 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 18 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 306/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 16 października 2014 r. nr ILPP1/443-571/14-6/HW.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 18 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 306/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów złożył skargę kasacyjną z dnia 11 sierpnia 2015 r., nr ILRP-46-270/15-2/EŚ do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 31 maja 2017 r., sygn. akt I FSK 1885/15 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie uznania, że komercyjne wynajęcie samochodu pracownikom Spółki lub osobom trzecim w oparciu o funkcjonujący w Spółce Regulamin Wynajmu Samochodów, jest usługą związaną z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w piśmie z dnia 30 września 2014 r.).

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której podstawowym przedmiotem jest m.in. sprzedaż hurtowa części i akcesoriów do pojazdów samochodowych (PKD 45.31.Z) oraz sprzedaż detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych (PKD 45.32.Z) na polskim rynku.

Grupa działa obecnie w 10 krajach, zatrudniając w tym roku ponad 400 pracowników. Rozwój przedsiębiorstwa ma w przyszłych latach priorytetowe znaczenie dla Grupy. Grupa posiadając w swojej ofercie ponad 10.000 produktów, jest profesjonalnym dostawcą przedsiębiorstw przemysłu motoryzacyjnego zajmującym się zaopatrzeniem ich w produkty i materiały zaliczane do segmentu C: produkty z zakresu napraw i kontroli pojazdów, szyb samochodowych, karoserii oraz regeneracji i czyszczenia pojazdów, jak i normalia oraz produkty do montażu opon itd.

Sprzedaż produktów realizowana jest w głównej mierze (poza sklepem internetowym, realizującym sprzedaż wysyłkową) przez pracowników Spółki, działających w charakterze przedstawicieli handlowych. Są oni odpowiedzialni za realizację planów sprzedażowych Spółki w określonym obszarze geograficznym oraz utrzymywanie bezpośrednich relacji z Klientami Spółki (sprzedaż bezpośrednia). X działa na terenie całego kraju. W związku z przedmiotem działalności Spółki i koniecznością stałego przemieszczania się przez pracowników X do Klientów celem zaopatrzenia ich w produkty oferowane przez X, Spółka korzysta z pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 2 pkt 34 ustawy o VAT.

Pojazdy samochodowe wykorzystywane przez pracowników X to samochody osobowe oraz samochody osobowe z homologacją ciężarową, których masa całkowita nie przekracza 3,5 tony.

Wszystkie wyżej wymienione pojazdy samochodowe użytkowane są przez X na podstawie zawartych przez Spółkę umów leasingu operacyjnego lub umów wynajmu długoterminowego.

Wnioskodawca, w związku z wejściem dnia 1 kwietnia 2014 r. ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o ustawie o podatku od towarów i usług (Dz. U. poz. 312), na podstawie art. 86a ust. 12 oraz ust. 15 ustawy o VAT, planuje w przyszłości dokonać zgłoszenia pojazdów samochodowych wykorzystywanych przez Spółkę na druku VAT-26, informując właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego, że pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika.

Pojazdy samochodowe wymienione w informacji VAT-26 będą wykorzystywane przez X (pracowników Spółki) wyłącznie do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Siedziba Spółki znajduje się w A, jednakże pracownicy Spółki operują na obszarze całego kraju. Spółka, co wynika z umowy zawartej z właścicielem nieruchomości, w której Wnioskodawca ma swoje biuro, nie ma prawnej możliwości parkowania samochodów na terenie należącym do wynajmującego poza godzinami pracy czy w dni wolne, bowiem umowa zawarta z właścicielem nieruchomości, mająca na uwadze względy bezpieczeństwa oraz charakter nieruchomości, na terenie której znajduje się przedmiot najmu, zabrania parkowania pojazdów przez pracowników Spółki, z tym że dozwolone jest parkowanie wyłącznie w dni pracujące, w godzinach od 7:00 do 18:00.

Spółka zamierza wprowadzić całkowity zakaz wykorzystywania pojazdów samochodowych w celach prywatnych.

Zakaz ten wynikać będzie z podpisanych z pracownikami umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych. Zgodnie z tymi umowami obwiązywać będzie w Spółce całkowity zakaz użytku samochodu służbowego do celów prywatnych. Ponadto, z umów tych wynikać będzie obowiązek prowadzenia przez pracowników ewidencji przebiegu pojazdu (dalej także jako ewidencja, EPP), w umowach tych opisany będzie szczegółowo sposób prowadzenia ewidencji, zasady zdawania EPP celem potwierdzenia przez Spółkę autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem. Powyższe umowy określać będą także obowiązek prowadzenia EPP jako jeden z podstawowych obowiązków pracowniczych danego pracownika. W drodze aneksu do umowy o pracę z każdym pracownikiem kierowcą wprowadzony zostanie zapis, że podstawowym obowiązkiem pracownika jest prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o VAT, którego nieprzestrzeganie upoważniać będzie Spółkę do wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym określonym w art. 52 ustawy Kodeks pracy.

Niezmiernie istotnym elementem gwarantującym bezpieczeństwo Spółki (w tym bezpieczeństwo podatkowe związane z odliczaniem podatku naliczonego) jest zapis zawarty w projektowanych umowach używania i przechowania samochodu służbowego stanowiący, że Pracownik przyjmuje do wiadomości, że pojazd jest mu powierzony wyłącznie do wykonywania obowiązków służbowych, w związku z czym Pracodawcy przysługuje pełne odliczenie podatku od towarów i usług zawartego we wszelkich wydatkach eksploatacyjnych, w tym związanych z nabyciem paliwa do napędu powierzonego pojazdu. Użycie przez Pracownika pojazdu do celów prywatnych oznaczać będzie powstanie szkody u Pracodawcy w postaci nieodliczonego podatku od towarów i usług. X i pracownik na podstawie tej umowy ustalą, że nieprowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu lub prowadzenie jej w sposób inny niż określony powyżej, jak również stwierdzenie, że pojazd był wykorzystany w celach prywatnych, skutkować będzie obciążeniem Pracownika kwotą w wysokości wynikłej dla Pracodawcy z tego faktu szkody, na którą składa się w szczególności: kwota ewentualnie nienależnie odliczonego podatku od towarów i usług na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, kwota odsetek od zaległości podatkowych z tego tytułu, kwota wynagrodzenia doradców prawnych Pracodawcy (doradców podatkowych i innych osób wykonujących wolny zawód) wypłaconego w związku z obowiązkiem skorygowania deklaracji podatkowych oraz reprezentacją w trakcie kontroli podatkowej/postępowania podatkowego u Pracodawcy związanego z nieprawidłowym użytkowaniem samochodu lub nieprawidłowym prowadzeniem ewidencji. Taka szkoda bowiem, jako szkoda wyrządzona umyślnie Pracodawcy, może być dochodzona przez X w pełnej wysokości od pracownika.

W ten sposób X wykluczy nawet potencjalną możliwość użytku samochodu służbowego do celów niezwiązanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, bowiem sankcja za niestosowanie się do zakazu użytkowania samochodu do celów służbowych skutkować będzie obciążeniem pracownika całkowitym kosztem szkody z tego tytułu powstałej u Pracodawcy, w tym również sankcji wynikającej z ustawy Kodeks karny skarbowy.

Pracownicy Spółki używający pojazdy służbowe przejdą zewnętrzne szkolenie prowadzone przez doradcę podatkowego z zakresu zasad prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, skutków prowadzenia jej niezgodnie z zasadami określonymi przepisami ustawy o VAT, odpowiedzialności materialnej pracowników za mienie powierzone oraz zasad obciążania pracowników za ewentualną szkodę powstałą u pracodawcy w związku z niewłaściwym użyciem pojazdu służbowego, czy też niepoprawnym prowadzeniem ewidencji przebiegu pojazdu.

Powyższa umowa nakładać będzie także na pracowników obowiązek przechowywania powierzonego pojazdu w bezpiecznym miejscu przeznaczonym do postoju samochodów, w tym w szczególności w miejscach takich jak parking strzeżony oraz garaż, w tym garaż wielostanowiskowy. Pracownik, w ramach wykonywania obowiązków pracowniczych, zobowiązany będzie do dbania o powierzone mu mienie Pracodawcy, w tym do służbowego przejazdu do miejsca przechowania powierzonego pojazdu. Przejazdy takie realizują cele służbowe, wobec powyższego objęte są wynagrodzeniem Pracownika, wynikającym z zawartej z nim umowy o pracę. Ponieważ X nie ma możliwości przechowywania samochodów w miejscu siedziby Spółki, co wynika z umowy zawartej z wynajmującym, oraz biorąc pod uwagę, że pracownicy Spółki wykonują pracę mobilnie, odwiedzając Klientów X, jak również uwzględniając fakt zamieszkiwania pracowników w różnych częściach kraju (m.in. na terenie woj. wielkopolskiego, na terenie woj. zachodniopomorskiego, czy też woj. pomorskiego, ale również dolnośląskiego, mazowieckiego oraz innych), i brak technicznej możliwości odbioru pojazdu samochodowego z miejsca siedziby Spółki, pracownicy będą mieli obowiązek przechowania powierzonych im pojazdów w miejscu zamieszkania, dbając w ten sposób o powierzone mienie i ponosząc za to mienie odpowiedzialność materialną.

Spółka dokonywać będzie sprawdzenia sposobu wykorzystania pojazdów samochodowych poprzez comiesięczną weryfikację zwracanych przez pracowników X ewidencji przebiegu pojazdu.

Nadto, równolegle X ewidencjonuje jazdy służbowe pracowników w systemie ciągłym (na bieżąco) w formie kart podróży służbowych (delegacje), gromadząc dane dotyczące np. miejsc, w których pracownik przebywał (spotkanie z Klientem) oraz weryfikując miejsca zakupu paliwa do samochodów, kontrolując w ten sposób zasadność ponoszonych wydatków oraz potwierdzając fakt służbowego wykorzystania pojazdów samochodowych. Na koniec miesiąca ewidencja przebiegu pojazdu oraz karty delegacji będą przedmiotem szczegółowej kontroli przez dział finansowo-księgowy, pod kątem sposobu wykorzystania tych pojazdów. Pracownicy będą natomiast zobowiązani do przedłożenia prowadzonych przez siebie ewidencji przebiegu pojazdu najpóźniej 5. dnia roboczego za miesiąc poprzedni, w celu potwierdzenia przez X na koniec okresu rozliczeniowego autentyczności wpisów dokonywanych przez osoby kierujące pojazdem. Okresem rozliczeniowym dla celów podatku VAT obowiązującym w Spółce jest okres miesięczny.

Określenie sposobu wykorzystania pojazdów samochodowych znajdzie również swój wyraz w polityce rachunkowości stosowanej przez Spółkę, który to dokument zawierać będzie również opis zasad wykorzystywania pojazdów samochodowych w Spółce.

W Spółce funkcjonuje Regulamin Pracy, w którym znajdą się stosowne zapisy na kształt zapisów wynikających z umowy używania i przechowania samochodu służbowego. Zasady używania samochodów służbowych uregulowane będą jednakże kompleksowo w indywidualnych umowach z pracownikami.

Na podstawie zawartych umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych, pracownicy X będą, na żądanie Spółki, zobowiązani do natychmiastowego zwrotu pojazdu, jeżeli ma on być przedmiotem umowy wynajmu w ramach wypożyczalni samochodów prowadzonej przez Pracodawcę. W X obowiązywać będzie Regulamin Wynajmu Samochodów, będących w posiadaniu (użytkowaniu) Spółki, na podstawie którego pojazdy samochodowe mogą być przedmiotem wynajmu wobec osób trzecich, ale również mogą zostać wynajęte pracownikom Spółki, na zasadach określonych w Regulaminie oraz Cenniku wynajmu samochodów.

Pracownik będzie miał również prawo do najmu pojazdu w ramach wypożyczalni samochodów prowadzonej przez Pracodawcę na zasadach określonych w Regulaminie Wynajmu Samochodów zgodnie z obowiązującym Cennikiem.

Stosowane przez Spółkę ceny wynajmu określone będą w Cenniku wynajmu samochodów i spełniać będą warunki określone w art. 32 ustawy o VAT, a więc będą miały charakter rynkowy, co zostanie potwierdzone stosownym porównaniem cen obwiązujących na rynku lokalnym. Pracownik X będzie mógł zatem zgłosić chęć wykorzystania samochodu np. podczas urlopu, w okresie którego samochód może być pracownikowi wynajęty komercyjnie, zgodnie z Regulaminem i stosowanym przez X Cennikiem wynajmu samochodów. Usługa ta będzie wówczas opodatkowana podatkiem VAT i jej wykonanie potwierdzone zostanie fakturą VAT wystawioną przez Spółkę zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o VAT. Wynajem samochodów nie będzie wyłącznym przedmiotem działalności gospodarczej X, lecz aktualnie procedowana jest zmiana umowy Spółki, która wprowadzi stosowny kod według Polskiej Klasyfikacji Działalności do umowy spółki w zakresie wynajmu pojazdów samochodowych.

Wynajem pojazdów samochodowych, jako usługa opodatkowania na zasadach ogólnych określonych w ustawie o VAT, podlega opodatkowaniu stawką 23% i oznacza, że samochody będące przedmiotem wynajmu będą wykorzystane nadal wyłącznie do działalności gospodarczej X. Fakt użycia pojazdu samochodowego w tym czasie podlega odpowiedniemu udokumentowaniu w ewidencji przebiegu pojazdu z zgodnie z przepisami ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. W sytuacji wynajmu komercyjnego osobie trzeciej niebędącej pracownikiem, odpowiedni wpis w EPP dokonywany będzie przez podatnika zgodnie z wymogami ustawy o VAT. Osoby trzecie oraz pracownicy Spółki regulować będą należności wynikające z usługi wynajmu wykonanej przez X gotówką lub przelewem. Wykluczone jest dokonywanie jakichkolwiek potrąceń w tym zakresie.

Z pisma z dnia 30 września 2014 r. stanowiącego uzupełnienie wniosku wynika, że:

Wnioskodawca użytkuje samochody na podstawie czterech umów leasingu operacyjnego zawartych odpowiednio w dniach 7 września 2011 r., 12 lipca 2012 r., 16 lipca 2013 r. oraz 30 kwietnia 2014 r.
W zawartych przez Wnioskodawcę ww. umowach leasingu operacyjnego nie dokonywano zmian po dniu 31 marca 2014 r.
Wnioskodawcy przed dniem 1 kwietnia 2014 r. nie przysługiwało nieograniczone (100%) prawo do odliczenia podatku naliczonego od rat leasingowych oraz opłat z tytułu wynajmu długoterminowego.
Cześć pojazdów wykorzystywanych przez Wnioskodawcę do działalności gospodarczej została wydana Wnioskodawcy przed dniem 1 kwietnia 2014 r., a część pojazdów została przekazana (wydana) do używania po tej dacie.
Załącznik nr 1 załącznik pdf
Umowy leasingu zawarte przez X nie zostały zarejestrowane u właściwego naczelnika urzędu skarbowego.
Część wykorzystywanych przez Spółkę samochodów stanowią pojazdy samochodowe inne niż osobowe, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 3 lub więcej, z tym że dopuszczalna ładowność tych pojazdów jest każdorazowo większa niż 500 kg (por. załącznik nr 1).
Dla części pojazdów wykorzystywanych przez Wnioskodawcę do działalności gospodarczej z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy oraz jego dopuszczalna ładowność (por. załącznik nr 1).
Wszystkie samochody będące w użytkowaniu Wnioskodawcy, co wynika również z treści wniosku są aktualnie i będą wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych.
Pojazdy będące przedmiotem wniosku nie są (nie będą) pojazdami, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 w związku z ust. 9 ustawy o VAT.
Pojazdy będące przedmiotem wniosku nie są (nie będą) pojazdami konstrukcyjnie przeznaczonymi do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, o których jest mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1b ustawy o VAT.
Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem zapytania są wszelkie wydatki związane z użytkowaniem ww. pojazdów samochodowych użytkowanych przez Spółkę określone w art. 86a ust. 2 ustawy o VAT, to jest w szczególności;
1. wydatki od nabycia tych pojazdów po zakończeniu leasingu oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. wydatki związane z używaniem tych pojazdów na podstawie umowy leasingu;
3. wydatki związane z nabyciem lub importem paliw silnikowych oraz oleju napędowego, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, wydatki związane z usługami naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz wydatki związane z nabyciem innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
Zasadniczo nabywcą paliwa jest i będzie Wnioskodawca, to jest faktury dokumentujące poniesione wydatki będą wystawione bezpośrednio na Wnioskodawcę jako nabywcę towaru/usługi. Czynności np. tankowania pojazdu dokonuje i dokonywać będzie w imieniu pracodawcy pracownik Wnioskodawcy.
Jedynie w czasie użytkowania samochodów przez najemców na podstawie umowy najmu samochodu, koszty tankowania (paliwa) obciążają każdorazowo danego najemcę pojazdu. Wobec powyższego Wnioskodawca nie ponosi kosztów paliwa w tym okresie i nie są na niego, ani nie będą, wystawiane faktury za sprzedaż np. paliwa do danego samochodu.
Najemcy samochodów są zobowiązani zwrócić samochód z taką samą ilością paliwa, jaka stwierdzona została w protokole zdawczo-odbiorczym, który jest podpisywany każdorazowo przy wydaniu pojazdu (część zdawcza protokołu) oraz po jego zwrocie (część odbiorcza protokołu). Wówczas Wnioskodawca dokonuje sprawdzenia poziomu paliwa. W przypadku, gdy ilość paliwa jest mniejsza niż wynika to z protokołu sporządzanego w dacie wydania pojazdu, Klient (najemca) obciążany jest kosztem brakującego paliwa na podstawie faktury VAT wystawionej przez Wnioskodawcę.
Zasadniczo opłaty za paliwo uiszcza i uiszczać będzie Wnioskodawca na podstawie faktur wystawionych na Spółkę jako nabywcę towaru. Płatność jest realizowana bezgotówkowo przez pracownika Wnioskodawcy przy pomocy karty flotowej stacji B. Dostawca paliwa (B) wystawia na rzecz Wnioskodawcy zbiorczą fakturę VAT na koniec każdego miesiąca. Dane na fakturze wynikają z tankowania dokonywanego kartami flotowymi.
Jedynie w czasie użytkowania samochodów przez najemców (osoby trzecie lub pracownicy Spółki) na podstawie umowy najmu samochodu, koszty tankowania (paliwa) obciążać będą każdorazowo danego najemcę pojazdu.
Zakup paliwa jest i będzie dokonywany w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy przez pracownika bezpośrednio na stacji paliw na koszt Wnioskodawcy. W ramach kontroli prowadzonej zgodnie z opisem przedstawionym we wniosku, każde tankowanie zrealizowane przez pracownika w celu służbowym jest i będzie przedmiotem szczegółowej kontroli ze strony działu finansowego Wnioskodawcy.
Wnioskodawca ma i będzie miał wpływ na miejsce nabycia paliwa w ten sposób, że pracownicy Spółki zobowiązani są tankować pojazdy na renomowanych stacjach paliw (B) oraz mają obowiązek dbania o powierzone mienie pracodawcy i unikać w ten sposób sprzedawców złej jakości paliwa. Miejsce tankowania określa pracownik według konieczności zatankowania pojazdu, z tym że miejsce tankowania jest następnie weryfikowane przez Wnioskodawcę w ramach wewnętrznych procedur kontroli działu finansowego opisanych szczegółowo we wniosku.
Pracownicy Wnioskodawcy mogą wykorzystywać paliwo wyłącznie do celów służbowych (do jazd służbowych), a zasady korzystania z samochodów Wnioskodawcy przez pracowników zostały szczegółowo przedstawione w treści wniosku oraz w odpowiedzi na pytanie nr 15.
Jedynie w czasie komercyjnego wynajmu samochodów osobom trzecim, czy też pracownikom Wnioskodawca nie decyduje o sposobie zużycia paliwa, bowiem najemca jest zobowiązany zwrócić pojazd z taką samą ilością paliwa jaka określona została w protokole zdawczoodbiorczym danego samochodu. Wynajem pojazdu pracownikowi jest wówczas dokumentowany fakturą VAT i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a koszt paliwa obciąża wówczas każdoczesnego najemcę pojazdu w czasie trwania umowy wynajmu pojazdu (to jest osobę trzecią lub pracownika Wnioskodawcy).
W przypadku paliwa nabytego przez pracowników do napędu samochodów służbowych wykorzystywanych wyłącznie do celów służbowych Wnioskodawca nie tylko pośredniczy, czy też będzie pośredniczył we wnoszeniu i rozpatrywaniu reklamacji dotyczącej nabytego paliwa, ale wręcz jest i będzie stroną tego postępowania jako nabywca paliwa.
Wszelkie wydatki związane z użytkiem służbowym samochodu przez pracowników ponosi Wnioskodawca na podstawie faktur VAT wystawionych na Spółkę.
Jedynie w czasie komercyjnego wynajmu samochodów na rzecz osób trzecich lub pracowników Spółki wydatki związane z nabyciem paliwa do samochodu są ponoszone bezpośrednio przez najemców z własnych środków i nie są dokumentowane fakturą VAT na rzecz Wnioskodawcy, bowiem nabywcą paliwa jest wówczas najemca danego samochodu.
Faktury dokumentujące wydatki związane z używaniem samochodu przez Wnioskodawcę, co już wskazano wyżej, są i będą wystawiane na Wnioskodawcę, z wyłączeniem kosztów paliwa w okresie trwania umowy komercyjnego wynajmu samochodów na rzecz osób trzecich lub pracowników Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku komercyjnego wynajęcia samochodu pracownikom Spółki lub osobom trzecim, w oparciu o Regulamin Wynajmu Samochodów, według stosowanego przez X cennika, spełniającego wymogi określone w art. 32 ustawy o VAT (czyli wg cen rynkowych), który to wynajem stanowi czynność opodatkowaną 23% (usługa wynajmu) i wykonanie której to usługi zostanie udokumentowane fakturą VAT, a jej wykonanie będzie znajdować oparcie w przedmiocie działalności Wnioskodawcy (wg PKD), to usługa ta będzie dla Spółki związana z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, pozwalająca na uznanie, że samochody X wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, tj. czy wynajem samochodów realizowany przez Spółkę stanowi odpłatną usługę zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, a usługi te wykonywane będą w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT (pytanie doprecyzowane pismem z dnia 30 września 2014 r.) (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku komercyjnego wynajęcia samochodu pracownikom Spółki lub osobom trzecim, w oparciu o Regulamin Wynajmu Samochodów, według stosowanego przez X cennika, spełniającego wymogi określone w art. 32 ustawy o VAT (czyli wg. cen rynkowych), który to wynajem stanowi czynność opodatkowaną 23% (usługa wynajmu) i wykonanie której to usługi zostanie udokumentowane fakturą VAT, a jej wykonanie będzie znajdować oparcie w przedmiocie działalności Wnioskodawcy (wg PKD), to usługa ta będzie dla Spółki związana z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, pozwalającą na uznanie, że samochody X wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku komercyjnego wynajmu samochodu pracownikom Spółki lub osobom trzecim, w oparciu o funkcjonujący w Spółce Regulamin Wynajmu Samochodów, według stosowanego przez X Cennika, spełniającego wymogi określone w art. 32 ustawy o VAT (czyli wg cen rynkowych), który to wynajem stanowi czynność opodatkowaną 23% (usługa wynajmu) i wykonanie której to usługi zostanie udokumentowane fakturą VAT, a jej wykonanie będzie znajdować oparcie w przedmiocie działalności Wnioskodawcy (wg. PKD), to usługa ta będzie dla Spółki związana z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, pozwalającą na uznanie, że samochody X w przypadku ich wynajmu są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przepis art. 32 ustawy o VAT stanowi natomiast, że w przypadku gdy między nabywcą a dokonującym dostawy towarów lub usługodawcą istnieje związek, o którym mowa w ust. 2 art. 32, oraz w przypadku gdy wynagrodzenie jest:

niższe od wartości rynkowej, a nabywca towarów lub usług nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
niższe od wartości rynkowej, a dokonujący dostawy towarów lub usługodawca nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a dostawa towarów lub świadczenie usług są zwolnione od podatku,
wyższe od wartości rynkowej, a dokonujący dostawy towarów lub usługodawca nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego

organ podatkowy określa podstawę opodatkowania zgodnie z wartością rynkową, jeżeli okaże się, że związek ten miał wpływ na ustalenie wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług.

Związek, o którym mowa powyżej istnieje, gdy między kontrahentami lub osobami pełniącymi u kontrahentów funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne zachodzą powiązania o charakterze rodzinnym lub z tytułu przysposobienia, kapitałowym, majątkowym lub wynikające ze stosunku pracy. Związek ten istnieje także, gdy którakolwiek z wymienionych osób łączy funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne u kontrahentów.

W przypadku komercyjnego wynajmu pojazdów pracownikom X przez Wnioskodawcę zachodzić będzie związek, o którym mowa w art. 32 ustawy o VAT. Tym niemniej, Spółka wynajmować będzie będące w jej użytkowaniu samochody osobom trzecim oraz pracownikom w oparciu o obowiązujący wszystkie te podmioty Regulamin Wynajmu Samochodów, regulujący zasady ich użytkowania, oraz cennik wynajmu, który odpowiada lokalnym cenom rynkowym odnoszącym się do wynajmu samochodów osobowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajem samochodów przez X osobom trzecim oraz pracownikom stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu, względem której Spółka stosować będzie 23% stawkę podatku VAT i którą dokumentować będzie poprzez wystawienie faktury VAT w oparciu o właściwe przepisy ustawy o VAT. Zapłata za wykonaną przez X usługę wynajmu dokonywana będzie gotówką lub przelewem, z wyłączeniem potrąceń np. z wynagrodzeń przysługującym pracownikom.

Odpowiednie zapisy dotyczące świadczenia przez X usług wynajmu zostaną wprowadzone do umowy spółki X, poprzez dodanie dwóch kodów PKD:

wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek (PKD 77.11.Z),
wynajem i dzierżawa pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKD 77.12.Z).

Aktualnie Wnioskodawca jest w trakcie organizacji procesu zmiany umowy spółki. Pierwsze czynności wynajmu zostaną wykonane po rejestracji zmiany umowy spółki przez Krajowy Rejestr Sądowy właściwy dla Wnioskodawcy.

Spółka zamierza w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z samochodami używanymi wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą odliczać podatek naliczony w pełnej wysokości. Wynajem samochodów służbowych, ze względu na fakt, że nie są one przeznaczone wyłącznie do oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, związany będzie z obowiązkiem prowadzeniem ewidencji przebiegu pojazdu przez X również w przypadku wynajmu samochodu osobie niebędącej pracownikiem. Umowy o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujące zasady używania samochodów służbowych zawarte z pracownikami zawierają zastrzeżenie, że pracownik może zostać zobowiązany przez Pracodawcę do natychmiastowego zwrotu pojazdu, jeżeli ma on być przedmiotem umowy wynajmu w ramach wypożyczalni samochodów prowadzonej przez Pracodawcę.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku komercyjnego wynajmu samochodu pracownikom Spółki lub osobom trzecim, w oparciu o funkcjonujący w Spółce Regulamin Wynajmu Samochodów, według stosowanego przez X cennika, spełniającego wymogi określone w art. 32 ustawy o VAT (czyli wg. cen rynkowych), który to wynajem stanowi czynność opodatkowaną 23% (usługa wynajmu) i wykonanie której to usługi zostanie udokumentowane fakturą VAT, a jej wykonanie będzie znajdować oparcie w przedmiocie działalności Wnioskodawcy (wg. PKD), to usługa ta będzie dla Spółki związana z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, pozwalającą na uznanie, że samochody X wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, co przy spełnieniu dodatkowych obowiązków (ewidencja przebiegu pojazdu) pozwoli Spółce na zastosowanie pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z użytkowaniem tych samochodów.

W piśmie z dnia 30 września 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że ponieważ odpłatny wynajem samochodów stanowiący usługę opodatkowaną podatkiem VAT realizowany będzie w warunkach i na zasadach określonych szczegółowo we wniosku, Spółka uznaje, że ww. samochody będą przez Wnioskodawcę wykorzystywane do prowadzonej działalności gospodarczej (w tym do wynajmu) zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt a) i po spełnieniu dodatkowych warunków określonych ustawowo (w tym m.in. określonych w art. 86a ust. 4 pkt 1) ustawy o VAT, Wnioskodawca uprawniony będzie do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z użytkowaniem tych samochodów.

Innymi słowy, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że wynajem samochodów w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej stanowi odpłatną usługę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i spełnia jednocześnie przesłankę określoną w art. 86a ust. 3 pkt 1 a) ustawy o VAT, który warunkuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT. Zgodnie bowiem z przywołanym przepisem, pełne odliczenie VAT jest możliwe w sytuacji, gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane do działalności gospodarczej podatnika i spełnione zostaną dalsze warunki dokumentacyjne (m.in. prowadzona będzie ewidencja przebiegu pojazdu dla danego pojazdu).

Zdaniem Wnioskodawcy odpłatny wynajem samochodów pracownikom lub osobom trzecim na warunkach określonych we wniosku jest związany z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i wobec powyższego Spółka wnosi o potwierdzenie tego stwierdzenia.

Potwierdzenie przyjętego stanowiska pozwoli Spółce na uznanie, że wynajem samochodów pracownikom oraz osobom trzecim jest związany z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą i nie stanowi ów wynajem użytku prywatnego, uniemożliwiającego Spółce odliczania podatku od towarów i usług na zasadach określonych we wniosku.

Wnioskodawca, uzupełniając swoje uzasadnienie prawne wskazuje, że skoro Spółka wynajmuje samochody w warunkach określonych w art. 5 ustawy o VAT (odpłatnie) i świadczenie to stanowi opodatkowaną podatkiem VAT usługę, to świadczenie tych usług jest częścią przedmiotu działalności gospodarczej Spółki. To z kolei prowadzi do wniosku, że wykorzystanie samochodów przez Spółkę w celu ich wynajmu jest związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą (zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt 1 a) ustawy o VAT) i o ile spełnione zostaną dodatkowe warunki określone w art. 86a ustawy o VAT (szczegółowo przedstawione we wniosku), Spółka będzie miała prawo do odliczenia w pełnej wysokości podatku VAT od wydatków związanych z tymi samochodami (np. pełnego odliczenia VAT zawartego w racie leasingu dla danego samochodu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu (i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego).

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się w myśl art. 7 ust. 1 ustawy przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Stosownie do przepisu art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Wyjątek od powyższej zasady ogólnej zachodzi w sytuacjach wskazanych w art. 32 ustawy, który stanowi, że w przypadku gdy między nabywcą a dokonującym dostawy towarów lub usługodawcą istnieje związek, o którym mowa w ust. 2, oraz w przypadku gdy wynagrodzenie jest:

niższe od wartości rynkowej, a nabywca towarów lub usług nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego;
niższe od wartości rynkowej, a dokonujący dostawy towarów lub usługodawca nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a dostawa towarów lub świadczenie usług są zwolnione od podatku,
wyższe od wartości rynkowej, a dokonujący dostawy towarów lub usługodawca nie ma zgodnie z art. 86, art. 86a, art. 88 i art. 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego

organ podatkowy określa podstawę opodatkowania zgodnie z wartością rynkową, jeżeli okaże się, że związek ten miał wpływ na ustalenie wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług.

Na mocy art. 32 ust. 2 ustawy, związek, o którym mowa w ust. 1, istnieje, gdy między kontrahentami lub osobami pełniącymi u kontrahentów funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne zachodzą powiązania o charakterze rodzinnym lub z tytułu przysposobienia, kapitałowym, majątkowym lub wynikające ze stosunku pracy. Związek ten istnieje także, gdy którakolwiek z wymienionych osób łączy funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne u kontrahentów.

Przez powiązania rodzinne, o których mowa w ust. 2, rozumie się małżeństwo oraz pokrewieństwo lub powinowactwo do drugiego stopnia (art. 32 ust. 3 ustawy).

Natomiast przez powiązania kapitałowe, o których mowa w ust. 2 w świetle art. 32 ust. 4 ustawy rozumie się sytuację, w której jedna z osób lub jeden z kontrahentów posiada prawo głosu wynoszące co najmniej 5% wszystkich praw głosu lub dysponuje bezpośrednio lub pośrednio takim prawem.

Ponadto, w art. 32 ust. 5 ustawy, postanowiono, że przepisy ust. 1-4 nie mają zastosowania w przypadku transakcji zawieranych pomiędzy podmiotami powiązanymi, w odniesieniu do których właściwy organ podatkowy, na podstawie ustawy Ordynacja podatkowa, wydał decyzję o uznaniu prawidłowości wyboru i stosowania metody ustalania ceny transakcyjnej między podmiotami powiązanymi.

W myśl art. 2 pkt 27b ustawy, przez wartość rynkową rozumie się całkowitą kwotę, jaką, w celu uzyskania w danym momencie danych towarów lub usług, nabywca lub usługobiorca na takim samym etapie sprzedaży jak ten, na którym dokonywana jest dostawa towarów lub świadczenie usług, musiałby, w warunkach uczciwej konkurencji, zapłacić niezależnemu dostawcy lub usługodawcy na terytorium kraju; w przypadku gdy nie można ustalić porównywalnej dostawy towarów lub świadczenia usług, przez wartość rynkową rozumie się:

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, będący czynnym podatnikiem VAT, prowadzi działalność gospodarczą, której podstawowym przedmiotem jest m.in. sprzedaż hurtowa i detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych na polskim rynku.

Sprzedaż produktów X realizowana jest w główniej mierze (poza sklepem internetowym, realizującym sprzedaż wysyłkową) przez pracowników Spółki, działających w charakterze przedstawicieli handlowych. Są oni odpowiedzialni za realizację planów sprzedażowych Spółki w określonym obszarze geograficznym oraz utrzymywanie bezpośrednich relacji z Klientami Spółki (sprzedaż bezpośrednia). X działa na terenie całego kraju. W związku z przedmiotem działalności Spółki i koniecznością stałego przemieszczania się przez pracowników X do Klientów celem zaopatrzenia ich w produkty oferowane przez X, Spółka korzysta z pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 2 pkt 34 ustawy.

Pojazdy samochodowe wykorzystywane przez pracowników X to samochody osobowe oraz samochody osobowe z homologacją ciężarową, których masa całkowita nie przekracza 3,5 tony. Wszystkie wyżej wymienione pojazdy samochodowe użytkowane są przez X na podstawie zawartych przez Spółkę umów leasingu operacyjnego lub umów wynajmu długoterminowego.

Spółka zamierza wprowadzić całkowity zakaz wykorzystywania pojazdów samochodowych w celach prywatnych. Zakaz ten wynikać będzie z podpisanych z pracownikami umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych. Zgodnie z tymi umowami obwiązywać będzie w Spółce całkowity zakaz użytku samochodu służbowego do celów prywatnych. Ponadto, z umów tych wynikać będzie obowiązek prowadzenia przez pracowników ewidencji przebiegu pojazdu, w umowach tych opisany będzie szczegółowo sposób prowadzenia ewidencji, zasady zdawania EPP celem potwierdzenia przez Spółkę autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem. Powyższe umowy określać będą także obowiązek prowadzenia EPP jako jeden z podstawowych obowiązków pracowniczych danego pracownika. W drodze aneksu do umowy o pracę z każdym pracownikiem kierowcą wprowadzony zostanie zapis, że podstawowym obowiązkiem pracownika jest prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o VAT, którego nieprzestrzeganie upoważniać będzie Spółkę do wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym określonym w art. 52 ustawy Kodeks pracy.

Stosowane przez Spółkę ceny wynajmu określone będą w Cenniku wynajmu samochodów i spełniać będą warunki określone w art. 32 ustawy, a więc będą miały charakter rynkowy, co zostanie potwierdzone stosownym porównaniem cen obwiązujących na rynku lokalnym. Pracownik X będzie mógł zatem zgłosić chęć wykorzystania samochodu np. podczas urlopu, w okresie którego samochód może być pracownikowi wynajęty komercyjnie, zgodnie z Regulaminem i stosowanym przez X Cennikiem wynajmu samochodów. Usługa ta będzie wówczas opodatkowana podatkiem VAT i jej wykonanie potwierdzone zostanie fakturą VAT wystawioną przez Spółkę zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o VAT. Wynajem samochodów nie będzie wyłącznym przedmiotem działalności gospodarczej X, lecz aktualnie procedowana jest zmiana umowy Spółki, która wprowadzi stosowny kod według Polskiej Klasyfikacji Działalności do umowy spółki w zakresie wynajmu pojazdów samochodowych.

Wynajem pojazdów samochodowych, jako usługa opodatkowania na zasadach ogólnych określonych w ustawie, podlega opodatkowaniu stawką 23% i oznacza, że samochody będące przedmiotem wynajmu będą wykorzystane nadal wyłącznie do działalności gospodarczej X. Fakt użycia pojazdu samochodowego w tym czasie podlega odpowiedniemu udokumentowaniu w ewidencji przebiegu pojazdu z zgodnie z przepisami ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. W sytuacji wynajmu komercyjnego osobie trzeciej niebędącej pracownikiem, odpowiedni wpis w EPP dokonywany będzie przez podatnika zgodnie z wymogami ustawy. Osoby trzecie oraz pracownicy Spółki regulować będą należności wynikające z usługi wynajmu wykonanej przez X gotówką lub przelewem. Wykluczone jest dokonywanie jakichkolwiek potrąceń w tym zakresie.

Pracownicy Wnioskodawcy mogą wykorzystywać paliwo wyłącznie do celów służbowych. Jedynie w czasie komercyjnego wynajmu samochodów osobom trzecim, czy też pracownikom Wnioskodawca nie decyduje o sposobie zużycia paliwa, bowiem najemca jest zobowiązany zwrócić pojazd z taką samą ilością paliwa jaka określona została w protokole zdawczoodbiorczym danego samochodu. Wynajem pojazdu pracownikowi jest wówczas dokumentowany fakturą VAT i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a koszt paliwa obciąża wówczas każdoczesnego najemcę pojazdu w czasie trwania umowy wynajmu pojazdu (to jest osobę trzecią lub pracownika Wnioskodawcy).

W przypadku paliwa nabytego przez pracowników do napędu samochodów służbowych wykorzystywanych wyłącznie do celów służbowych Wnioskodawca nie tylko pośredniczy, czy też będzie pośredniczył we wnoszeniu i rozpatrywaniu reklamacji dotyczącej nabytego paliwa, ale wręcz jest i będzie stroną tego postępowania jako nabywca paliwa.

Wszelkie wydatki związane z użytkiem służbowym samochodu przez pracowników ponosi Wnioskodawca na podstawie faktur VAT wystawionych na Spółkę. Jedynie w czasie komercyjnego wynajmu samochodów na rzecz osób trzecich lub pracowników Spółki wydatki związane z nabyciem paliwa do samochodu są ponoszone bezpośrednio przez najemców z własnych środków i nie są dokumentowane fakturą VAT na rzecz Wnioskodawcy, bowiem nabywcą paliwa jest wówczas najemca danego samochodu.

Faktury dokumentujące wydatki związane z używaniem samochodu przez Wnioskodawcę są i będą wystawiane na Wnioskodawcę, z wyłączeniem kosztów paliwa w okresie trwania umowy komercyjnego wynajmu samochodów na rzecz osób trzecich lub pracowników Spółki.

Na tle powyższego Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy w przypadku komercyjnego wynajmu samochodu pracownikom Spółki lub osobom trzecim, w oparciu o funkcjonujący w Spółce Regulamin Wynajmu Samochodów, według stosowanego przez Zainteresowanego cennika, spełniającego wymogi określone w art. 32 ustawy usługa ta będzie dla Spółki związana z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, pozwalająca na uznanie, że samochody będące przedmiotem wniosku wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W tym miejscu należy wskazać, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 18 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 306/15 stwierdził, że Art. 86a ust. 3 pkt 1a ustawy o VAT, stanowi, że podatnicy wykorzystujący samochody wyłącznie do działalności gospodarczej mają prawo do odliczania podatku VAT naliczonego w całości bez ograniczenia wynoszącego 50% określonego w ust. 1 cytowanego przepisu. Pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach używania,
dodatkowo potwierdzony przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą (art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy).

Spełnienie tych dwóch warunków wyłącznie tych dwóch warunków decyduje o pełnym prawie podatnika do odliczenia podatku VAT. Są to warunki konieczne i jedyne dla uznania prawa podatnika do odliczenia podatku VAT naliczonego bez ograniczenia wynikającego z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT.

Ponadto WSA w Poznaniu stwierdził, że Wnioskodawca opisując zdarzenie przyszłe od początku uważał, że użytkowane przez niego samochody są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej, a samochody zostały zgłoszone do właściwego naczelnika urzędu skarbowego na podstawie informacji VAT-26 i prowadzona jest dla każdego pojazdu ewidencja przebiegu pojazdu. Spółka we wniosku wskazała, że spełnia wszystkie wymogi określone w art. 86a ustawy o VAT, warunkujące uznanie, że samochody są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej.

W ocenie Sądu, z treści wniosku wynika, że Spółka wykluczy zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT możliwość użycia samochodów służbowych do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, wprowadzając stosowne dokumenty wewnętrzne ustalające zasady używania tych samochodów, prowadząc także ewidencję przebiegu pojazdu oraz wdrażając odpowiedni system zabezpieczający (m.in. comiesięczna kontrola prowadzona przez dział finansowo-księgowy przedkładanych przez pracowników EPP, sprawdzanie EPP z prowadzonymi rozliczeniami delegacji, wprowadzenie odpowiedzialności materialnej pracowników, w tym po rozwiązaniu stosunku pracy i możliwość dochodzenia szkód w pełnej wysokości do pracowników). Fakt ten potwierdzą również dodatkowe dokumenty, jak przykładowo polityka rachunkowości Spółki.

Zdaniem Sądu Można zatem wobec powyższego stwierdzić, że choć ustawodawca w art. 86a ust. 4 nie posługuje się pojęciem obiektywnego uniemożliwienia użycia samochodów służbowych do celów prywatnych, to stosowany przez X kompleksowy system kontroli i nadzoru oraz wprowadzenie pełnej odpowiedzialności materialnej pracowników obiektywnie i skutecznie uniemożliwi wykorzystanie samochodów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą wnioskodawcy, co skutkować będzie, prawem wnioskodawcy do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z użytkowaniem samochodów służbowych wyłącznie w celach związanych z działalnością gospodarczą.

Wobec faktu, że pracownicy Spółki tak jak to ma miejsce w przypadku przedstawicieli handlowych wykonują pracę poza siedzibą Spółki (np. na terenie woj. zachodniopomorskiego) oraz brak możliwości przechowywania (garażowania) samochodów w miejscu siedziby Spółki (ze względu na zapisy umowy wynajmu, zakazujące parkowania samochodów Spółki po godzinach pracy wnioskodawcy oraz w weekendy czy dni wolne na terenie nieruchomości), jak również uwzględniając zapisy umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych, z których wynika obowiązek przechowywania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników (dbania o mienie powierzone przez pracodawcę), w ocenie Sądu, istnieją podstawy prawne do uznania, że pracownicy Spółki rozpoczynają jazdę służbową w momencie rozpoczęcia wykonywania pracy, czyli wyjeżdżając z miejsca zamieszkania (np. garażowania samochodu) w celu wykonania obowiązków pracowniczych np. podróż służbowa do klienta.

Przejazdy z miejsca garażowania czy przechowywania samochodu (czyli miejsca zamieszkania) do siedziby Spółki, czy też do klientów X, związane są realizacją celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki i wobec powyższego mają charakter służbowy, czyli związane są wyłącznie z prowadzoną przez wnioskodawcę działalnością gospodarczą ().

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wskazał, że opisany we wniosku przez Spółkę sposób korzystania z samochodów, poprzez wprowadzenie umowy o używanie i przechowywanie samochodu służbowego, fachowej ewidencji prowadzonej przez przeszkolonych pracowników, a także prowadzenie systematycznego nadzoru przez dział finansowo księgowy, urzeczywistniający przyjętą w Spółce politykę rachunkowości, spełnia przesłanki do zastosowania art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.

Ponadto nadmienił, że W ostatnim czasie, w judykaturze pojawiła się teza, zgodnie z którą parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, ze samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej (por. wyrok WSA w Krakowie, sygn. akt I SA/Kr 1834/14, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 154/15). Ocena sposobu wykorzystania samochodów służbowych powinna być dokonana z uwzględnieniem tego, czy stan faktyczny pozwala na stwierdzenie, że nie tylko zachodzi potencjalna możliwość użycia samochodów służbowych do użytku prywatnego, ale czy w rzeczywistości samochody te są wykorzystywane dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Zdaniem WSA w Poznaniu, Wnioskodawca prawidłowo uznał, że wynajem pojazdów samochodowych jest związany z (opodatkowaną) działalnością gospodarczą Spółki. Spółka uzupełniła te mechanizmy o dodatkowe gwarancje (min. szkolenie pracowników ze sposobu prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu oraz skutków jej błędnego prowadzenia, wprowadzenie stosownych zmian w polityce rachunkowości, bieżąca kontrola prowadzonych ewidencji prowadzona przez dział księgowości) co zostało także szczegółowo przedstawione we wniosku o interpretację, wobec czego spełniła warunki do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z tymi pojazdami.

W przypadku komercyjnego wynajmu pojazdów pracownikom X przez Wnioskodawcę zachodzić będzie związek, o którym mowa w art. 32 ustawy. Tym niemniej, Spółka wynajmować będzie będące w jej użytkowaniu samochody osobom trzecim oraz pracownikom w oparciu o obowiązujący wszystkie te podmioty Regulamin Wynajmu Samochodów, regulujący zasady ich użytkowania, oraz cennik wynajmu, który odpowiada lokalnym cenom rynkowym odnoszącym się do wynajmu samochodów osobowych.

Zdaniem WSA w Poznaniu, wynajem samochodów przez X osobom trzecim oraz pracownikom stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu, względem której Spółka stosować będzie 23% stawkę podatku VAT, i którą dokumentować będzie poprzez wystawienie faktury VAT w oparciu o właściwe przepisy ustawy.

Podsumowując zgodnie z wyrokiem WSA w Poznaniu z dnia z dnia 18 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 306/15 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 maja 2017 r., sygn. akt I FSK 1885/15, w przypadku komercyjnego wynajęcia samochodu pracownikom Spółki lub osobom trzecim, w oparciu o Regulamin Wynajmu Samochodów, według stosowanego przez X cennika, spełniającego wymogi określone w art. 32 ustawy (czyli wg cen rynkowych), który to wynajem stanowi czynność opodatkowaną 23% (usługa wynajmu) i wykonanie której to usługi zostanie udokumentowane fakturą VAT, a jej wykonanie będzie znajdować oparcie w przedmiocie działalności Wnioskodawcy (wg PKD), to usługa ta będzie dla Spółki związana z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, pozwalająca na uznanie, że samochody X wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, tj. wynajem samochodów realizowany przez Spółkę stanowi odpłatną usługę zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a usługa ta wykonywana będzie w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy (w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3) należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji, tj. w dniu 16 października 2014 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie