Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie zwolnienia od opodatkowania dostawy działek nr 1049/23 i 1049/25.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2017 r. (data wpływu 6 października 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 listopada 2017 r. (data wpływu 28 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od opodatkowania dostawy działek nr 1049/23 i 1049/25 jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od opodatkowania dostawy działek nr 1049/23 i 1049/25. Wniosek uzupełniono w dniu 28 listopada 2017 r. o dokument, z którego wynika prawo do występowania osoby podpisanej na wniosku w imieniu Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zarejestrowany i czynny podatnik podatku od towarów i usług A. (Wnioskodawca) jest właścicielem nieruchomości stanowiącej zabudowane działki gruntu nr 1048/2, 1049/21, 1049/22 oraz 1049/24 tereny przemysłowe, a także działki gruntu pod wodami stojącymi nr 1049/23 i 1049/25 grunty pod wodami stojącymi.

Wyżej wymienione działki znajdują się na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta, zatwierdzonym uchwałą Rady Miasta w obrębie wydzielonej granicami jednostki planistycznej oznaczonej symbolem jednostki D, na terenie funkcjonalnym o przeznaczeniu tereny usługowo-wytwórcze (centrum Logistyczne) oznaczonym symbolem przeznaczenia UW-1 dla działek nr 1048/2, 1049/21, 1049/22 oraz 1049/24; na terenie funkcjonalnym o przeznaczeniu: tereny komunikacji wodnej oznaczone symbolem przeznaczenia KH dla działek 1049/23 i 1049/25.

W MPZP powołanym powyżej znajdują się następujące zapisy dotyczące przeznaczenia działek oznaczonych symbolem KH tereny komunikacji wodnej.

Rozdział 22. Przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenów komunikacji wodnej oznaczonych symbolem przeznaczenia KH oraz terenów komunikacji kolejowej oznaczonych symbolem przeznaczenia KK § 169. Na terenach oznaczonych symbolami przeznaczenia KH i KK zakazuje się wprowadzania wszelkich urządzeń, budowli i budynków, a także innej zabudowy i zagospodarowania niezwiązanego z przeznaczeniem terenów za wyjątkiem:

1. niezbędnych obiektów obsługi technicznej,
2. innych niezbędnych obiektów służących realizacji celów publicznych.

Działki o nr 1049/23, 1049/24 oraz 1049/25 powstały w wyniku podziału działki nr 1049/20 zatwierdzonego decyzją Prezydenta Miasta z dnia 18 maja 2017 r., w następstwie którego działki nr 1049/23 i 1049/25 to niezabudowane działki gruntu pod wodami stojącymi, natomiast działka nr 1049/24 to działka zabudowana stanowiąca część lądową (pirs) byłego portu rzecznego, wybudowanego i oddanego do użytkowania jeszcze na początku XX wieku. Na ww. działce znajdują się pozostałości po budynkach (i.b. inne budowlane), betonowe obiekty (bt.), pozostałości po infrastrukturze kolejowej (tory) oraz betonowe umocnione nabrzeża, które są budowlami w rozumieniu art. 3 ust. 3 ustawy prawo budowlane trwale z gruntem związanymi.

Działka nr 1049/20 powstała z kolei w wyniku podziału działki nr 1049/15, którą to Wnioskodawca nabył od Gminy w drodze aportu w dniu 4 kwietnia 2016 r., po spełnieniu czynności której Wnioskodawca wydzierżawił m.in. działkę 1049/15 przyszłemu inwestorowi. Dzierżawa ta trwała do czasu sprzedaży działek (powstałych w wyniku podziału działki 1048/15, tj. m.in. działek o nr 1049/23, 1049/24 i 1049/25), która to dostawa miała miejsce w dniu 12 czerwca 2017 r. Nabywca nieruchomości planuje na niej realizację inwestycji pn. ().

Wnioskodawca przy dostawie działek nr 1049/23 i 1049/25 zastosował zwolnienie z podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, uznając, że działki są niezabudowane i nieprzeznaczone pod zabudowę.

Wobec zapisów w MPZP cyt. powyżej powstały wątpliwości, czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo i czy nie należy opodatkować 23% stawką podatku od towarów i usług dostawy tych dwóch działek jako tereny niezabudowane z możliwością zabudowy.

Ponadto, Wnioskodawca w trakcie swojej działalności nie wykorzystywał ww. nieruchomości wyłącznie w celach działalności zwolnionej od podatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stosunku do dostawy działek nr 1049/23 i 1049/25 będzie miał zastosowanie art. 43 ust. 1 pkt 9 uprawniający do zwolnienia od opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa działek 1049/23 i 1049/25 nie będzie podlegała zwolnieniu od podatku od towarów i usług i będzie opodatkowana według stawki 23%.

Zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 r., ilekroć w ustawie jest mowa o nieruchomości gruntowej należy przez to rozumieć grunt wraz z częściami składowymi, z wyłączeniem budynków i lokali, jeżeli stanowią odrębny przedmiot własności. W myśl art. 4 pkt 3 ww. ustawy, ilekroć jest w niej mowa o działce gruntu należy przez to rozumieć niepodzieloną, ciągłą część powierzchni ziemskiej stanowiącą część lub całość nieruchomości gruntowej.

Zgodnie z par. 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, działkę ewidencyjną stanowi ciągły obszar gruntu, położony w granicach jednego obrębu, jednorodny pod względem prawnym, wydzielony z otoczenia za pomocą linii granicznych. Wedle par. 9 ust. 2 tego rozporządzenia, sąsiadujące ze sobą działki ewidencyjne, będące przedmiotem tych samych praw oraz władania tych samych osób lub jednostek organizacyjnych, wykazuje się w ewidencji jako odrębne działki ewidencyjne, jeżeli:

1. wyodrębnione zostały w wyniku podziału nieruchomości, a materiały powstałe w wyniku prac geodezyjnych i kartograficznych związanych z tym podziałem przyjęte zostały do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego;
2. są wyszczególnione w istniejących dokumentach określających stan prawny nieruchomości, a w szczególności w księgach wieczystych, zbiorach dokumentów, aktach notarialnych, prawomocnych orzeczeniach sądowych i ostatecznych decyzjach administracyjnych, a jednocześnie są działkami gruntu lub działkami budowlanymi w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami;
3. obejmują grunty zajęte pod drogi publiczne, linie kolejowe, wody śródlądowe, rowy, a ich wyróżnienie w postaci odrębnych działek jest celowe ze względu na odrębne oznaczenia tych gruntów w innych ewidencjach i rejestrach publicznych bądź ze względu na ich różne nazwy urzędowe.

Powyższe oznacza, że szerokie pojęcie nieruchomość nie jest tożsame z pojęciem działki, która jest najmniejszą wyodrębnioną jednostką gruntu. Zatem dokonując oceny dotyczącej opodatkowania takiej nieruchomości należy odnieść się do sytuacji każdej działki będącej przedmiotem sprzedaży. Wnioskodawca uważa, że objęcie jedną księgą wieczystą kilku działek gruntów nie oznacza, że można traktować transakcję sprzedaży tak określonej nieruchomości jako jedną dostawę. Każda działka gruntu wchodząca w skład nieruchomości objętej jedną księgą wieczystą stanowi samodzielnie wyodrębnioną całość, która może być przedmiotem odrębnej dostawy, opodatkowanej właściwą stawką podatkową.

Ponadto art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r., poz. 199, z późn. zm.) określa:

• zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej,
• zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy.

Natomiast z art. 4 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Tak więc o przeznaczeniu terenu decydują akty prawa miejscowego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W świetle art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Grunt spełnia definicję towaru określoną art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż (zamiana) stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.). Podstawowa stawka podatku od towarów i usług określona jest w art. 41 ust. 1 ustawy i wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Stosownie do art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, tereny budowlane to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Treść powyższego przepisu jest zgodna z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen z którego wynika, że teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Z uwagi na fakt, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego istnieje możliwość wybudowania na przedmiotowym gruncie (działka nr 1049/23 i działka nr 1049/25) oznaczonym symbolem przeznaczenia KH (tereny komunikacji wodnej) niezbędnych obiektów obsługi technicznej i innych niezbędnych obiektów służących realizacji celów publicznych, należy stwierdzić, że działki te stanowią grunt przeznaczony pod zabudowę, zatem są terenem budowlanym.

Tak więc w aktualnej ocenie, zgodnie z przywołanymi powyżej przepisami dostawa działki nr 1049/23 i 1049/25 nie mogła podlegać zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, lecz była opodatkowana według stawki 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ustawy o VAT.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 26 sierpnia 2016 r., znak: ITPP3/4512-361/16/AP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą
z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że mając na uwadze ekonomiczny aspekt transakcji i oceniając pojecie gruntu w kontekście przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług należy stwierdzić, że towarem stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 2 pkt 6 ustawy jest geodezyjnie wyodrębniona działka gruntu.

Zatem w sytuacji sprzedaży wyodrębnionych geodezyjnie działek, nawet w przypadku, gdy są one objęte jedną księgą wieczystą, zbycie to na gruncie przepisów podatkowych należy rozpatrywać oddzielnie w odniesieniu do każdej z tych działek. Wobec powyższego określenie stawki, bądź zwolnienia nie może być rozszerzane na całą nieruchomość, lecz winno być przyporządkowane do działki lub części działki, która spełnia warunki wynikające z przepisów uprawniających do stosowania preferencji.

Nie każda jednak czynność, która stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność jest opodatkowana VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że dostawa nieruchomości jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy, a zatem podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

I tak, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane.

Przez tereny budowlane stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości stanowiącej zabudowane działki gruntu nr 1048/2, 1049/21, 1049/22 oraz 1049/24 tereny przemysłowe, a także działki gruntu pod wodami stojącymi nr 1049/23 i 1049/25 grunty pod wodami stojącymi. Wyżej wymienione działki znajdują się na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta, zatwierdzonym uchwałą Rady Miasta, w obrębie wydzielonej granicami jednostki planistycznej oznaczonej symbolem jednostki D, na terenie funkcjonalnym o przeznaczeniu tereny usługowo-wytwórcze (centrum Logistyczne) oznaczonym symbolem przeznaczenia UW-1 dla działek nr 1048/2, 1049/21, 1049/22 oraz 1049/24; na terenie funkcjonalnym o przeznaczeniu: tereny komunikacji wodnej oznaczone symbolem przeznaczenia KH dla działek 1049/23 i 1049/25.

W MPZP powołanym powyżej znajdują się następujące zapisy dotyczące przeznaczenia działek oznaczonych symbolem KH tereny komunikacji wodnej. Rozdział 22. Przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenów komunikacji wodnej oznaczonych symbolem przeznaczenia KH oraz terenów komunikacji kolejowej oznaczonych symbolem przeznaczenia KK § 169. Na terenach oznaczonych symbolami przeznaczenia KH i KK zakazuje się wprowadzania wszelkich urządzeń, budowli i budynków, a także innej zabudowy i zagospodarowania nie związanego z przeznaczeniem terenów za wyjątkiem:

1. niezbędnych obiektów obsługi technicznej,
2. innych niezbędnych obiektów służących realizacji celów publicznych.

Działki o nr 1049/23, 1049/24 oraz 1049/25 powstały w wyniku podziału działki nr 1049/20 zatwierdzonego decyzją Prezydenta Miasta, w następstwie którego działki nr 1049/23 i 1049/25 to niezabudowane działki gruntu pod wodami stojącymi, natomiast działka nr 1049/24 to działka zabudowana stanowiąca część lądową (pirs) byłego portu rzecznego, wybudowanego i oddanego do użytkowania jeszcze na początku XX wieku. Na ww. działce znajdują się pozostałości po budynkach (i.b. inne budowlane), betonowe obiekty (bt.), pozostałości po infrastrukturze kolejowej (tory) oraz betonowe umocnione nabrzeża, które są budowlami w rozumieniu art. 3 ust. 3 ustawy prawo budowlane trwale z gruntem związanymi. Działka nr 1049/20 powstała z kolei w wyniku podziału działki nr 1049/15, którą to Wnioskodawca nabył od Gminy w drodze aportu w dniu 4 kwietnia 2016 r., po spełnieniu czynności której Wnioskodawca wydzierżawił m.in. działkę 1049/15 przyszłemu inwestorowi. Dzierżawa ta trwała do czasu sprzedaży działek (powstałych w wyniku podziału działki 1048/15, tj. m.in. działek o nr 1049/23, 1049/24 i 1049/25), która to dostawa miała miejsce w dniu 12 czerwca 2017 r. Nabywca nieruchomości planuje na niej realizację inwestycji pn. (). Wnioskodawca przy dostawie działek nr 1049/23 i 1049/25 zastosował zwolnienie z podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, uznając, że działki są niezabudowane i nieprzeznaczone pod zabudowę. Ponadto, Wnioskodawca w trakcie swojej działalności nie wykorzystywał ww. nieruchomości wyłącznie w celach działalności zwolnionej od podatku.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Spółki dotyczą kwestii, czy dostawa działek nr 1049/23 i 1049/25 mogła korzystać ze zwolnienia od opodatkowania, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W związku z powyższym, w pierwszej kolejności należy ustalić czy nieruchomości będące przedmiotem sprzedaży, są terenem budowlanym w rozumieniu powołanego wyżej art. 2 pkt 33 ustawy.

Rozpatrując pojęcie grunty przeznaczone pod zabudowę należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm). W rozumieniu tej ustawy przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego (art. 3 pkt 6).

Zgodnie z art. 3 pkt 1 cyt. ustawy, przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Jak stanowi art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Budowlą jest natomiast każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową (art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane).

Natomiast zgodnie z art. 3 pkt 4 ww. ustawy, przez obiekt małej architektury należy rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności:

1. kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,
2. posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,
3. użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.

W rozpatrywanej sprawie przedmiotowe działki (grunty pod wodami stojącymi) są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego na terenie funkcjonalnym o przeznaczeniu tereny komunikacji wodnej (oznaczone symbolem przeznaczenia KH), na który to terenie jak wynika z wniosku () zakazuje się wprowadzania wszelkich urządzeń, budowli i budynków, a także innej zabudowy i zagospodarowania niezwiązanego z przeznaczeniem terenów za wyjątkiem:

1. niezbędnych obiektów obsługi technicznej,
2. innych niezbędnych obiektów służących realizacji celów publicznych.

Przy ocenie, czy przedmiotowe działki nr 1049/23 i 1049/25 stanowią teren budowlany, uwzględnić należy przede wszystkim zapisy dotyczące przeznaczenia wynikającego z zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obejmującego ww. działki, w którym przewidziano możliwość lokalizacji niezbędnych obiektów obsługi technicznej oraz innych niezbędnych obiektów służących realizacji celów publicznych.

Zauważyć należy, że analiza ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów, jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Ewentualnie wznoszone obiekty co prawda uzupełniają podstawową funkcję gruntu, co jednak nie zmienia faktu, że sama możliwość wybudowania wskazanych obiektów oznacza, że działki te stanowią grunt przeznaczony pod zabudowę.

Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy w kontekście obowiązujących przepisów prawa stwierdzić należy, że skoro miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, obejmujący działki nr 1049/23 i 1049/25, przewiduje możliwość lokalizacji niezbędnych obiektów obsługi technicznej oraz innych niezbędnych obiektów służących realizacji celów publicznych, to ww. działki spełniają definicję terenu budowlanego określonego w art. 2 pkt 33 ustawy i tym samym ich dostawa nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Należy jednak wskazać, że dla dostawy nieruchomości niezabudowanych, które nie spełniają przesłanek do objęcia ich zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ustawodawca przewidział możliwość zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W analizowanej sprawie przesłanki uprawniające do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, również nie zostaną spełnione, ponieważ Wnioskodawca nie wykorzystywał działek nr 1049/23 i 1049/25 będących przedmiotem sprzedaży, wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.

Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawcę działek nr 1049/23 i 1049/25 jako gruntu przeznaczonego pod zabudowę nie mogła korzystać ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, lecz powinna być objęta 23% stawką VAT.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało ocenić jako prawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Na marginesie należy też zauważyć, że powołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna została wydana w indywidualnej sprawie, w której indywidualnie oceniano zdarzenie przyszłe i stanowisko wnioskodawcy. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa i tutejszy organ nie jest nią związany.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej