w zakresie sposobu prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 24.08.2017, sygn. 0114-KDIP1-3.4012.169.2017.1.KC, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

w zakresie sposobu prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2017 r. (data wpływu 5 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2017 r. wpłynął ww. wniosek Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka (dalej: Spółka) jest operatorem telefonii komórkowej, którego głównym przedmiotem działalności jest świadczenie usług telekomunikacyjnych dla klientów indywidualnych, podmiotów gospodarczych oraz klientów instytucjonalnych.
Oprócz świadczenia usług, Spółka dokonuje również sprzedaży sprzętu elektronicznego, w szczególności telefonów komórkowych, notebooków, tabletów oraz innych urządzeń elektronicznych.

Systemy informatyczne używane przez Spółkę do ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych

Z uwagi na zakres oraz skalę działalności (świadczenie usług o charakterze masowym), Spółka posługuje się kilkoma systemami informatycznymi (dalej: systemy bilingowe), które umożliwiają jej dokonywanie sprzedaży usług i towarów oraz rozliczeń z klientami. Systemy billingowe nie są systemami służącymi do prowadzenia ksiąg rachunkowych (Spółka posiada odrębne rozwiązanie informatyczne w tym zakresie).

Spółka rozliczenia z tytułu sprzedaży usług telekomunikacyjnych prowadzi w głównym systemie bilingowym (dalej: XYZ).

Spółka posiada także inne wspomagające systemy bilingowe takie m in. jak:

A - nowy system billingowy, w którym są prowadzone rozliczenia dla klientów biznesowych równolegle z rozliczeniami w systemie XYZ);

B - system billingowy dla rozliczeń z klientami nie objętymi systemami XYZ i A;

C - system billingowy, w którym wystawiane są faktury korygujące do faktur billingowych pochodzących z systemu XYZ.

Spółka posiada również odrębny system dedykowany do ewidencjonowania sprzedaży telefonów i laptopów, która jest dokonywana w autoryzowanych salonach sprzedaży i sklepach własnych Spółki oraz sprzedaży w kanale kurierskim.

W systemach wskazanych wyżej wystawiane są m in. faktury oraz faktury korygujące. Rozliczenie płatności danego klienta z konkretną fakturą wystawioną w danym systemie odbywa się również w tym systemie.

Systemy te w sposób niezależny od siebie oraz od systemu służącemu do prowadzenia ksiąg rachunkowych przechowują wszelkie dane służące do prawidłowego wystawienia faktur tj. dane odbiorcy, adres, numer NIP, przedmiot transakcji, kwoty wpłat od klientów.

Z każdego z opisanych wyżej systemów generowana jest ewidencja, o której mowa w ustawie o VAT, która zawiera dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej oraz numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej (jeśli taki posiada).

Liczba wystawianych faktur we wszystkich aktywnych systemach opisanych powyżej wynosi miesięcznie ok. 3,5-4 mln.

Niezależnie od istnienia ww. systemów Spółka posiada odrębny system informatyczny (dalej: System Finansowy), dostosowany do potrzeb Spółki, w którym ewidencjonowane są zgodnie z zasadami bilansowymi wszystkie zdarzenia gospodarcze (prowadzone są księgi rachunkowe) oraz wystawiane są niektóre faktury np. dla rozliczeń międzyoperatorskich, sprzedaży hurtowej dla agentów.

Takie rozwiązanie systemowe (współistnienie systemu do rejestracji zdarzeń gospodarczych na potrzeby księgowe i innych systemów informatycznych) zostało przyjęte z uwagi na masowy charakter usług świadczonych przez Spółkę, w celu zapewnienia sprawnego procesu obsługi klientów Spółki.

Sposób ewidencjonowania zdarzeń w Systemie Finansowym

Ewidencjonowanie mające wpływ na wysokość podatku należnego

Ze względu na masowy proces wystawiania faktur w opisanych wyżej systemach billingowych i w systemie dedykowanym do sprzedaży sprzętu elektronicznego (innych niż System Finansowy) do Systemu Finansowego ujmowane są zbiorcze dane pochodzące z systemów billingowych i z systemu dedykowanego do sprzedaży sprzętu elektronicznego na podstawie zbiorczych dowodów księgowych.

Taki sposób ewidencjonowania dotyczy również podatku VAT.

Spółka główną ewidencję prowadzoną dla celów podatku VAT prowadzi w Systemie Finansowym (w odpowiednim jego module). Dane z systemów bilingowych oraz z systemu dedykowanego do sprzedaży sprzętu elektronicznego są przenoszone do Systemu Finansowego w sposób zbiorczy, tzn. księgowane są plikami wsadowymi zawierającymi zbiorcze kwoty dla danego okresu. Jednocześnie, szczegółowe dane dotyczące zapisów składających się na zbiorcze kwoty utrzymywane są w systemach źródłowych generujących dany plik wsadowy (w systemach tych generowana jest ewidencja zawierająca wszystkie dane wskazane w ustawie o VAT).

Oprócz danych z poszczególnych systemów billingowych, Spółka dokonuje również rozliczeń podatku należnego w sposób zbiorczy w zakresie:

kwoty pomniejszeń podatku należnego wynikające z potwierdzonych faktur korygujących,

kwoty pomniejszeń podatku należnego wynikające z tzw. ulgi na złe długi (art 89a i 89b ustawy o VAT).

Ewidencjonowanie mające wpływ na wysokość podatku naliczonego

Również po stronie podatku naliczonego występują sytuacje, w których w ewidencji prowadzonej w Systemie Finansowym ujmowane są zbiorcze kwoty wynikające z dodatkowej ewidencji prowadzonej przez Spółkę (np. w sytuacji korekty podatku naliczonego związanej z ulgą na złe długi).

Ponadto, zdarza się również, że kwoty podatku naliczonego ujmowane są w ewidencji VAT z konta księgowego, które nie jest kontem przypisanym do konkretnego dostawcy. Tytułem przykładu można wskazać konto, na którym ewidencjonowane są faktury uznane wstępnie za niezasadne, które - po weryfikacji - zostają uznane za zasadne; w takim przypadku kwoty ujmowane do celów podatku naliczonego pobierane są z konta księgowego dotyczącego faktur niezasadnych a nie z konta księgowego dotyczącego konkretnego dostawcy. System Finansowy jest skonstruowany w taki sposób, że na koncie księgowym przypisanym do konkretnego dostawcy / odbiorcy zapisywane są takie dane jak: nazwa podmiotu, jego adres i nr NIP oraz dane dotyczące poszczególnych faktur związanych z danym podmiotem. Jeśli więc w ewidencji VAT prowadzonej w Systemie Finansowym ujmowane są dane z konta nie będącego kontem odbiorcy / dostawcy to ewidencja ta nie będzie zawierać ww. danych (dane te jednak są zapisane w Systemie Finansowym na innym koncie księgowym).

Sposób prowadzenia przez Spółkę ksiąg rachunkowych jak i ewidencji dla celów podatku VAT pozwala na pełną identyfikację wszystkich transakcji mających wpływ na wysokość zobowiązań podatkowych Spółki.

Tak prowadzona ewidencja (zawierająca zapisy zbiorcze sporządzone na podstawie danych zawartych w odrębnych systemach / ewidencjach oraz zawierająca zapisy z innych kont księgowych niż konta dostawców) stanowi podstawę do wygenerowania i przekazania jednolitego pliku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy ewidencja sprzedaży i zakupu prowadzona przez Spółkę spełnia wymogi przewidziane w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy;

W ocenie Spółki, prowadzona przez nią ewidencja spełnia wymogi wskazane w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania nr 1a)

Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o VAT Podatnicy (...) są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

W ocenie Spółki, prowadzona przez nią ewidencja spełnia wymogi ustawowe bowiem zawiera wszystkie elementy wymienione w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT.

Z ww. przepisu wynika, że ustawa o VAT zawiera jedynie wymogi w zakresie treści ewidencji, natomiast nie zawiera żadnych wymogów w zakresie jej formy. Stąd podatnicy mogą więc prowadzić ewidencję w dowolnej formie, pod warunkiem, że zawiera ona wszelkie wymagane przez ustawę elementy. Zmiany wprowadzane do ustawy o VAT przepisami ustawy z dnia 13 maja 2016 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 846) nie zmieniają tej zasady.

Jak Spółka wskazywała w opisie stanu faktycznego, ewidencja dla celów podatku VAT prowadzona jest w Systemie Finansowym (w odpowiednim jego module). W przypadku, kiedy w Systemie Finansowym są ewidencjonowane w sposób zbiorczy dane pochodzące z systemów billingowych, systemu dedykowanego do sprzedaży sprzętu elektronicznego czy z innych ewidencji, w każdym z tych systemów czy ewidencji znajdują się dane wskazane w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT. Również w przypadku, gdy w Systemie Finansowym dokonywane są zapisy z kont księgowych, które nie zawierają wszystkich danych dotyczących dostawcy (np. numeru NIP), to dane te są zawarte w innym miejscu w Systemie Finansowym (zapisane na innym koncie księgowym - koncie dostawcy).

Należy wskazać, że celem prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT jest umożliwienie dokonywania rozliczeń w podatku VAT przez podatników oraz umożliwienie kontroli tych rozliczeń przez organ podatkowy (co wynika z art. 242 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej).

Jednocześnie przepisy krajowe dotyczące zasad prowadzenia ewidencji nie powinny nakładać na podatników nadmiernych obciążeń administracyjnych, które nie są niezbędne do realizacji celów wskazanych w ww. przepisie Dyrektywy 2006/112/WE (tak orzekł Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej m in. w wyroku z dnia 13 lutego 2014 r. w sprawie C-18/13 Maks Pen EOOD v. Direktor na Direktsia Obzhalvane i danachno-osiguritelna praktika Sofia stwierdzając, że Dyrektywa 2006/112, wymagając w szczególności w art. 242 od każdego podatnika, aby prowadził księgowość w sposób wystarczająco szczegółowy, aby umożliwić stosowanie podatku od wartości dodanej oraz kontrolę przez organ podatkowy, powinna być interpretowana w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona temu, aby dane państwo członkowskie w granicach przewidzianych w art. 273 tej dyrektywy wymagało od każdego podatnika przestrzegania w tym zakresie wszystkich krajowych przepisów o księgowości zgodnych z międzynarodowymi przepisami o księgowości, pod warunkiem że przyjęte w ten sposób przepisy krajowe nie będą wychodziły poza to, co jest niezbędne dla realizacji celu polegającego na zapewnieniu prawidłowego poboru podatku i unikaniu oszustw.

Należy podkreślić, że prowadzona przez Spółkę ewidencja spełnia wymogi wskazane w art. 242 Dyrektywy 2006/112/WE, tzn. umożliwia dokonywanie przez Spółkę rozliczeń w podatku VAT jak również umożliwia dokonanie weryfikacji tych rozliczeń przez organy podatkowe. Jak Spółka wskazywała bowiem w stanie faktycznym, na podstawie prowadzonych prze nią ksiąg rachunkowych możliwa jest pełna identyfikacja wszystkich transakcji gospodarczych dokonywanych przez Spółkę.

Sposób prowadzenia ewidencji przez Spółkę wynika ze sposobu prowadzenia ksiąg rachunkowych, który determinowany jest przedmiotem działalności Spółki (świadczenie usług o charakterze masowym). Przepisy rachunkowe nie mają wprost zastosowania do prowadzenia ewidencji dla celów podatku VAT, jednakże mają wpływ na ujmowanie zdarzeń gospodarczych i w ten sposób wpływają również na sposób prowadzenia ewidencji podatkowej w księgach rachunkowych.

Sposób prowadzenia ksiąg rachunkowych w oparciu o zbiorcze dowody księgowe znajduje uzasadnienie w ustawie z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. z 2016 r. poz. 1047 ze zm.). Zgodnie z art. 20 ust. 3 pkt 1 ustawy o rachunkowości podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

zbiorcze - służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione.

Mając na uwadze więc zasady rachunkowości prawidłowym jest, że w systemie księgowym Spółki dostępne są zbiorcze kwoty (bez indywidualnych danych odbiorcy oraz danych z faktury) zaksięgowane na podstawie danych pochodzących z poszczególnych systemów.

Uznanie, że ewidencja Spółki powinna być prowadzona w sposób odmienny od obecnego nakładłoby więc na Spółkę dodatkowe obowiązki administracyjne (zmianę sposobu prowadzenia ksiąg rachunkowych), wykraczające poza to, co jest niezbędne do dokonania prawidłowych rozliczeń w podatku VAT oraz dokonanie weryfikacji tych rozliczeń.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że prowadzona przez Spółkę ewidencja spełnia wszystkie wymogi zawarte w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W art. 109 ust. 3 ustawy stwierdza się, że podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Powyższy artykuł wskazuje na konieczność prowadzenia przez podatnika ewidencji, służącej prawidłowemu sporządzeniu deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej, gdyż dane, które podatnik wpisuje do deklaracji/informacji podsumowującej składanej w urzędzie skarbowym, stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonej przez niego ewidencji sprzedaży i ewidencji zakupu VAT.

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, że z uwagi na zakres oraz skalę działalności (świadczenie usług o charakterze masowym), posługuje się kilkoma systemami informatycznymi (dalej: systemy bilingowe), które umożliwiają jej dokonywanie sprzedaży usług i towarów oraz rozliczeń z klientami. Systemy billingowe nie są systemami służącymi do prowadzenia ksiąg rachunkowych ( posiada odrębne rozwiązanie informatyczne w tym zakresie).

Rozliczenia z tytułu sprzedaży usług telekomunikacyjnych Wnioskodawca prowadzi w głównym systemie bilingowym (dalej: XYZ). Posiada także inne wspomagające systemy bilingowe takie m in. jak:

A - nowy system billingowy, w którym są prowadzone rozliczenia dla klientów biznesowych równolegle z rozliczeniami w systemie XYZ);

B - system billingowy dla rozliczeń z klientami nie objętymi systemami XYZ i A;

C - system billingowy, w którym wystawiane są faktury korygujące do faktur billingowych pochodzących z systemu XYZ.

Posiada również odrębny system dedykowany do ewidencjonowania sprzedaży telefonów i laptopów, która jest dokonywana w autoryzowanych salonach sprzedaży i sklepach własnych oraz sprzedaży w kanale kurierskim.

Niezależnie od istnienia ww. systemów Wnioskodawca posiada odrębny system informatyczny (dalej: System Finansowy), dostosowany do potrzeb, w którym ewidencjonowane są zgodnie z zasadami bilansowymi wszystkie zdarzenia gospodarcze (prowadzone są księgi rachunkowe) oraz wystawiane są niektóre faktury np. dla rozliczeń międzyoperatorskich, sprzedaży hurtowej dla agentów.

Takie rozwiązanie systemowe (współistnienie systemu do rejestracji zdarzeń gospodarczych na potrzeby księgowe i innych systemów informatycznych) zostało przyjęte z uwagi na masowy charakter usług świadczonych przez Wnioskodawcę, w celu zapewnienia sprawnego procesu obsługi klientów.

Wnioskodawca główną ewidencję prowadzoną dla celów podatku VAT prowadzi w Systemie Finansowym (w odpowiednim jego module). Dane z systemów bilingowych oraz z systemu dedykowanego do sprzedaży sprzętu elektronicznego są przenoszone do Systemu Finansowego w sposób zbiorczy, tzn. księgowane są plikami wsadowymi zawierającymi zbiorcze kwoty dla danego okresu. Jednocześnie, szczegółowe dane dotyczące zapisów składających się na zbiorcze kwoty utrzymywane są w systemach źródłowych generujących dany plik wsadowy (w systemach tych generowana jest ewidencja zawierająca wszystkie dane wskazane w ustawie o VAT).

Oprócz danych z poszczególnych systemów billingowych, Spółka dokonuje również rozliczeń podatku należnego w sposób zbiorczy w zakresie:

kwoty pomniejszeń podatku należnego wynikające z potwierdzonych faktur korygujących,

kwoty pomniejszeń podatku należnego wynikające z tzw. ulgi na złe długi (art 89a i 89b ustawy o VAT).

W powyżej wskazanych sytuacjach, do Systemu Finansowego wprowadzane są w sposób zbiorczy kwoty dotyczące zdarzeń występujących w danym okresie i wpływające na wysokość podatku należnego, które są rejestrowane w odrębnej od Systemu Finansowego ewidencji. W odrębnej ewidencji zawarte są wszystkie szczegółowe dane dotyczące kontrahenta i poszczególnych transakcji (składające się na zbiorcze kwoty ujmowane w Systemie Finansowym). Również po stronie podatku naliczonego występują sytuacje, w których w ewidencji prowadzonej w Systemie Finansowym ujmowane są zbiorcze kwoty wynikające z dodatkowej ewidencji prowadzonej przez Spółkę (np. w sytuacji korekty podatku naliczonego związanej z ulgą na złe długi).

Sposób prowadzenia przez Wnioskodawcę ksiąg rachunkowych jak i ewidencji dla celów podatku VAT pozwala na pełną identyfikację wszystkich transakcji mających wpływ na wysokość zobowiązań podatkowych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy ewidencja sprzedaży i zakupu opisana powyżej spełnia wymogi przewidziane w art. 109 ust. 3 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.

Odnosząc się do kwestii samej ewidencji VAT, to należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie narzucają określonej formy prowadzenia ewidencji. Ważne jest to, aby zawierała ona wszystkie elementy wymienione w art. 109 ust. 3 ustawy oraz inne dane, które są niezbędne do prawidłowego wypełnienia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Podobnie art. 109 ust. 3 ustawy nie przewiduje ustalenia powszechnie obowiązującej formy ewidencji, wskazuje natomiast na elementy, które powinna zawierać taka ewidencja. Podatnicy mogą zatem prowadzić ją w dowolnej formie, pod warunkiem, że będzie zawierała wszelkie wymagane w przepisach ustawy elementy.

Prowadząc ewidencje VAT trzeba mieć również na uwadze cel, wyraźnie określony w ustawie o podatku od towarów i usług, któremu ma służyć nałożenie na podatnika obowiązków ewidencyjnych. Jest nim dysponowanie przez podatnika danymi służącymi do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej (art. 109 ust. 3).

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazuje, że chociaż ewidencja dla celów podatku VAT prowadzona jest w Systemie Finansowym w sposób zbiorczy, tj. zawiera dane pochodzące zarówno z systemów billingowych, systemu dedykowanego do sprzedaży sprzętu elektronicznego czy z innych ewidencji, to w każdym z tych systemów czy ewidencji znajdują się dane wskazane w art. 109 ust. 3 ustawy.

Istotnym jest bowiem okoliczność, że ewidencja generowana z każdego z systemów, zawierająca dane takie jak: dane odbiorcy (w tym numer NIP ), adres, przedmiot transakcji czy kwoty wpłat w powiązaniu ze zbiorczym rejestrem kwot dla danego okresu z Systemu Finansowego, zawiera wszystkie dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji VAT, a w szczególności pozwoli ustalić przedmiot i podstawę opodatkowania, wysokość podatku, a także da możliwość zweryfikowania każdego kontrahenta, gdyż zawiera numer identyfikujący kontrahenta na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej. Jak wskazał również Wnioskodawca, na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych możliwa jest pełna identyfikacja wszystkich dokonywanych transakcji gospodarczych.

W konsekwencji, mając na względzie przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa, za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym opisany sposób prowadzenia ewidencji wypełnia wymogi określone w treści przepisu art. 109 ust. 3 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, wynikające z opisu sprawy bądź własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie