Temat interpretacji
opodatkowanie sprzedaży działek
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2016 r. (data wpływu 17 czerwca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 2 lipca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 24 czerwca 2016 r. (skutecznie doręczone w dniu 29 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży działek - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 17 czerwca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży działek.
Wniosek uzupełniony został w dniu 2 lipca 2016 r., (data wpływu 4 lipca 2016 r.) na wezwanie Organu z dnia 24 czerwca 2016 r.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawczyni jest właścicielką gospodarstwa rolnego, w skład którego wchodzi m.in. działka rolna położona w W. o powierzchni 4 650 m2. Działka ta miała kiedyś powierzchnię 9 150 m2. Wnioskodawczyni otrzymała ww. działkę w 1991 r. na wyłączność, od rodziców jako darowiznę.
W 1998 r. podzielono działkę na 2 części (z uwagi na długość ok. 230 m). Jedna część stanowiąca 4 500 m2 została sprzedana w 1998 r. Obecnie Wnioskodawczyni chce podzielić pozostałą część, tj. 4 650 m2 na 2 900m2 i 1 750 m2. Większą część o powierzchni 2 900 m2 chce kupić sąsiad, który nie jest rolnikiem, chce powiększyć swoją działkę usługowo-techniczną na rozbudowę magazynu.
Działka Wnioskodawczyni jest działką rolną (Wnioskodawczyni płaci podatek rolny). Nie była uprawiana ani nic na niej nie było robione. W Studium Uwarunkowań jest zaznaczona jako UT-10 (usługowo-techniczna). Stanowi wyłączną, osobistą własność Wnioskodawczyni.
Wnioskodawczyni nie jest płatnikiem podatku VAT.
Omawiana działka, którą Wnioskodawczyni zamierza podzielić i sprzedać w częściach, nigdy nie była wykorzystywana do wykonywania działalności gospodarczej, tzn. nie była przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Nie była również udostępniana odpłatnie ani też nieodpłatnie żadnym osobom.
W 2010 r. Wnioskodawczyni zwróciła się z do Izby Skarbowej w Płocku (sprawa: IPPP2/443-678/10-2/AO, o podobną interpretację dotyczącą całości działki, tj. 4650 m2. Otrzymała wówczas decyzję pozytywną, że nie musi płacić podatku VAT, ale wówczas klient zrezygnował.
Obecnie Wnioskodawczyni chce tę działkę podzielić i sprzedać - jedną część sąsiadowi a drugą w przyszłości.
Ponadto, z przedstawionego uzupełnienia do wniosku wynika, że Wnioskodawczyni nie podejmowała jakichkolwiek czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych, zmierzających do podniesienia wartości przedmiotowej działki, np. uzbrojenie terenu, doprowadzenie mediów, ogrodzenie terenu, wydzielenie drogi dojazdowej jak również nie podejmowała działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami. Jednocześnie w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że przedmiotowa nieruchomość gruntowa stanowi teren niezabudowany, dla którego Gmina W. nie posiada planu zagospodarowania przestrzennego. Ponadto, Wnioskodawczyni nie występowała o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i nie była wydana decyzja o warunkach zabudowy dla ww. działki.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy w związku z podziałem przy sprzedaży tych działek Wnioskodawczyni zobowiązana będzie do zapłaty podatku VAT?
Zdaniem Wnioskodawczyni:
Przedmiotowa działka jest działką rolną, stanowi część gospodarstwa Wnioskodawczyni. Jest darowizną od rodziców i stanowi majątek prywatny. Wnioskodawczyni nie prowadzi żadnego procederu handlowego tylko sprzedaje swoją własność, więc nie powinna płacić podatku VAT od tej sprzedaży.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().
Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 cyt. Ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Zatem w świetle przytoczonych powyżej przepisów grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.
Podkreślić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.
Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Oznacza to, że dostawa towarów, w tym działek gruntu, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.
Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem handel należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.
Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.
Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek stanowi sprzedaż majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Trybunał zwrócił uwagę, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.
Zatem jak wynika z powyższego orzeczenia, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - zbycie tego gruntu nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.
Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielką gospodarstwa rolnego, w skład którego wchodzi m.in. działka rolna położona w W. o powierzchni 4 650 m2. Wnioskodawczyni otrzymała ww. działkę w 1991 r. jako darowiznę od rodziców. Przedmiotowa działka stanowi wyłączną własność Wnioskodawczyni.
W przeszłości powierzchnia działki wynosiła 9 150 m2. Jednak w 1998 r. (z uwagi na długość ok. 230 m) podzielono działkę na 2 części i jedną z nich, o powierzchni 4 500 m2 sprzedano. Obecnie Wnioskodawczyni planuje podzielić pozostałą część działki o powierzchni 4 650 m2 na dwie mniejsze działki o powierzchni 2 900m2 i 1750 m2. Większą część działki, o powierzchni 2 900 m2 chce kupić sąsiad, w celu powiększenia swojej działki usługowo-technicznej i rozbudowy magazynu. Drugą część działki Wnioskodawczyni planuje sprzedać w przyszłości.
Działka, która ma być przedmiotem planowanej transakcji jest działką rolną (Wnioskodawczyni płaci podatek rolny). Jest to teren niezabudowany, który nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jak również dla ww. działki nie była wydana decyzja o warunkach zabudowy. W Studium Uwarunkowań przedmiotowa działka jest oznaczona jako UT-10 (usługowo-techniczna). Jak wskazała Wnioskodawczyni działka, o której mowa w niniejszym wniosku nie była uprawiana, nie była również wykorzystywana do wykonywania działalności gospodarczej, tzn. nie była przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Nie była udostępniana odpłatnie ani też nieodpłatnie osobom trzecim. Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych, zmierzających do podniesienia wartości przedmiotowej działki, np. uzbrojenie terenu, doprowadzenie mediów, ogrodzenie terenu, wydzielenie drogi dojazdowej jak również nie podejmowała działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami. Ponadto, Wnioskodawczyni nie występowała o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowej działki.
Wnioskodawczyni nie jest płatnikiem podatku VAT.
Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii opodatkowania planowanej sprzedaży działek, które powstaną w wyniku podziału działki o powierzchni 4 650 m2.
W oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawczynię opis sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy uznać, że Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży przedmiotowych działek nie będzie działała w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni dokona zbycia nieruchomości gruntowej (działek) ze swojego majątku prywatnego, niezwiązanego z jakąkolwiek prowadzoną działalnością gospodarczą. Nieruchomość gruntowa, która będzie przedmiotem planowanej transakcji nie była przedmiotem umowy najmu, dzierżawy ani żadnej innej umowy o podobnym charakterze. Ponadto Wnioskodawczyni nie podjęła żadnych czynności zmierzających do uatrakcyjnienia działki ani nie podejmowała działań marketingowych w celu jej sprzedaży. Tym samym nie podjęła działań zbliżonych do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.
Zatem dokonując transakcji zbycia nieruchomości gruntowej (działek), Wnioskodawczyni nie wypełnia przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług, w związku z czym planowana transakcja sprzedaży mieścić się będzie w ramach zarządu majątkiem prywatnym i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.
Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).
Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.
Stanowisko
prawidłowe
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie