Temat interpretacji

stawka podatku VAT na usługę wynajmu lokalu mieszkalnego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2016 r. (data wpływu do tut. Organu 18 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 maja 2016 r. (data wpływu 23 maja 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu znak IPPP2/4512-301/16-2/KOM z dnia 6 maja 2016 r. (skutecznie doręczone dnia 12 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na usługę wynajmu lokalu mieszkalnego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2016 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na usługę wynajmu lokalu mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (sprecyzowany w nadesłanym uzupełnieniu):

W dniu 2 marca 2016 r. Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą w zakresie usług krótkotrwałego wynajmu własnego lokalu mieszkalnego na własny rachunek. Wnioskodawca opodatkowany jest podatkiem dochodowym liniowym i podatkiem VAT. Z urzędem skarbowym rozlicza się za okresy kwartalne.

W celu działalności Wnioskodawca zawarł umowę z portalami internetowymi - firmami znajdującymi się na terenie Holandii i Irlandii, które wyszukują dla niego klientów - turystów lub być może osób przyjeżdżających do Polski na krótki okres pobytu w celach biznesowych. Wnioskodawca nie jest w stanie stwierdzić, czy osoba zgłaszająca się do niego na pobyt w lokalu mieszkalnym jest turystą, czy prowadzącą działalność gospodarczą. Z portalu Wnioskodawca posiada tylko informację dotyczącą imienia i nazwiska osoby zgłaszającej się. Sama umowa o najem lokalu mieszkalnego zawierana jest przez portal za granicą. Wnioskodawca jest informowany: że w konkretnym dniu zjawi się gość na pobyt w mieszkaniu.

Wnioskodawca świadczy usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55.2 - Usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zamieszkania. Wnioskodawca nie wykonuje innych usług związanych z wynajmem swojego lokalu. Za wykonaną usługę - po jej wykonaniu - Wnioskodawca otrzymuje od agencji przelew na swoje konto po potrąceniu prowizji za pośrednictwo przy wynajmie lokalu. W dniu 7 maja 2016 r. na życzenie klienta została wystawiona faktura VAT za wykonaną usługę noclegu w okresie 29/30 kwietnia 2016 r. Usługa została opodatkowana stawką 23%, ponieważ okazało się, że nabywcą jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(sprecyzowane w nadesłanym uzupełnieniu):

Czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi krótkotrwałego najmu lokalu mieszkalnego są opodatkowane stawką 23% z tytułu ogólnej zasady opodatkowania usługi, czy też świadczone usługi są zwolnione od podatku...

Stanowisko Wnioskodawcy (sprecyzowane w nadesłanym uzupełnieniu):

Zdaniem Wnioskodawcy usługi w zakresie wynajmowanego lokalu na cele mieszkalne są zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT. Nawet jeśli zjawi się w lokalu osoba prowadząca działalność gospodarczą, ale w celu zamieszkania w lokalu, to Wnioskodawca traktuje tę usługę jako wyłącznie związaną z celem mieszkaniowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwana dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, ().

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380). Zasada swobody umów zapisana jest w art. 3531 Kodeksu cywilnego, w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Zatem strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. W konsekwencji, umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie budynku bądź lokalu przez jego najemcę.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Na mocy art. 146a ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Zwolnienia od podatku ustawodawca uregulował w art. 43 ustawy. I tak zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z ww. przepisu wynika, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia. W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy.

Jednocześnie należy zauważyć, że celem innym niż mieszkaniowy jest np. cel krótkotrwałego pobytu o charakterze turystycznym bądź biznesowym. Takie cele realizowane są m.in. przez hotele, pensjonaty, pokoje do wynajęcia dla turystów bądź biznesmenów. Cel mieszkaniowy nie jest związany z chwilowym pobytem, ale z zamieszkaniem, więc stałym interesem życiowym osoby będącej najemcą lokalu mieszkalnego.

Jak powyżej wskazano, usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania ww. usługi jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący najemca podnajemca.

Należy w tym miejscu zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%.

Pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. usługi związane z zakwaterowaniem.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, który jest opodatkowany podatkiem dochodowym liniowym i podatkiem VAT, w ramach działalności gospodarczej wynajmuje własny lokal mieszkalny na własny rachunek. W tym celu zawarł umowę z portalami internetowymi - firmami znajdującymi się na terenie Holandii i Irlandii, które wyszukują dla niego klientów - turystów lub być może osób przyjeżdżających do Polski na krótki okres pobytu w celach biznesowych. Z portalu internetowego Wnioskodawca otrzymuje jedynie informację dotyczącą imienia i nazwiska osoby zgłaszającej się do niego na pobyt w mieszkaniu, ale sama umowa o najem lokalu mieszkalnego zawierana jest przez portal za granicą.

Wnioskodawca wskazał, że świadczy usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55.2 - Usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zamieszkania i nie wykonuje innych usług związanych z wynajmem swojego lokalu.

Z uwagi na powyższe okoliczności, jak również powołane wyżej przepisy, należy stwierdzić, że wynajem lokalu mieszkalnego na cele świadczonych przez Wnioskodawcę usług sklasyfikowanych przez niego pod symbolem PKWiU 55.2 (Usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zamieszkania), tj. usług innych niż mieszkaniowe, nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, a jest opodatkowany stawką VAT 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 ustawy jako czynność wymieniona w załączniku nr 3 do ustawy pod poz. 163.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że interpretację wydano przy założeniu, że wskazana przez Wnioskodawcę klasyfikacja PKWiU jest prawidłowa. Należy bowiem zaznaczyć, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania, informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1 poz. 11) zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Wynika to z tego, że właśnie usługodawca posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące charakteru usługi. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania rodzaju prowadzonej działalności, wyrobu lub usługi, towaru, środka trwałego lub obiektu budowlanego zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie