Stawka podatku VAT z tytułu refakturowania tzw. mediów związanych z najmem obiektów. - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 17.08.2012, sygn. ILPP1/443-463/12-4/MS, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Stawka podatku VAT z tytułu refakturowania tzw. mediów związanych z najmem obiektów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2012 r. (data wpływu 21 maja 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 lipca 2012 r. (data wpływu 31 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania prawidłowej stawki podatku VAT z tytułu refakturowania tzw. mediów związanych z najmem obiektów jest:

nieprawidłowe w sytuacji, gdy obciążenie najemcy kosztami dostaw wody i wywozu nieczystości następuje wg wskazań podliczników,
prawidłowe w sytuacji, gdy koszty dostaw wody i wywozu nieczystości zawarte są w cenie (opłacie) za korzystanie z obiektu.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania prawidłowej stawki podatku VAT z tytułu refakturowania tzw. mediów związanych z najmem obiektów. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 27 lipca 2012 r. (data wpływu 31 lipca 2012 r.) o informacje doprecyzowujące przedstawiony stan faktyczny.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Składającym interpretację jest Gmina zarejestrowana jako czynny podatnik VAT.

W ramach prowadzonej działalności, w związku z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (VAT), Gmina wynajmuje znajdujące się w Jej majątku obiekty oraz lokale. Zasady korzystania z obiektów i urządzeń użyteczności publicznej (w szczególności są to sale gimnastyczne, stołówki, świetlice wiejskie, hale sportowe i inne obiekty) określa uchwała Rady Miejskiej z dnia 29 stycznia 2008 r. (załącznik do wniosku).

Zgodnie z zapisami ww. uchwały wysokość opłat za korzystanie z obiektów określa burmistrz, uchwała dalej stanowi również jakie elementy stanowić powinny składniki kalkulacji opłaty za korzystanie z obiektu oraz w § 2 ust. 2 pkt 5 stanowi, że osoby korzystające z obiektów zobowiązane będą także do zwrotu kosztów zużycia mediów. Na podstawie uchwały burmistrz wprowadził zarządzeniem wzór umowy najmu (załącznik do wniosku). We wzorze umowy w § 6 określone zostało, że najemca oprócz opłaty za czynsz (opłaty za korzystanie z obiektu) zobowiązany jest do ponoszenia dodatkowych opłat między innymi za:

zużycie wody,
wywóz nieczystości

wg wskazań podliczników oraz wywóz nieczystości stałych wg ilości pojemników.

Takie umowy wg wzorca załączonego do wniosku zawierane są każdorazowo z użytkownikiem obiektu. W ich wyniku wystawiane są przez Gminę 2 faktury VAT, w których odrębnie wykazywane są kwoty opłat za korzystanie z obiektów (czynsz) oraz opłaty za media (m. in. zużycie wody i wywóz nieczystości).

W tej sytuacji dla dostawy wody stosowana jest stawka obniżona, a mianowicie 8% VAT. Obrót zaś wynikający z opłat za korzystanie z obiektu, dostaw energii i gazu stawką 23% VAT.

Gmina udostępnia także obiekty, gdzie nie ma podliczników zużycia wody. W takich sytuacjach koszt zużycia jej oraz wywozu nieczystości wliczony jest w wysokość opłaty za korzystanie z obiektu i do całości obrotu (opłat z tytułu korzystania z obiektu) stosowana jest stawka 23% VAT.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie do wniosku z dnia 27 lipca 2012 r. Wnioskodawca wskazał ponadto, iż przedmiotem najmu są obiekty użytkowe.

Zgodnie z postanowieniami uchwały Rady Miejskiej w sprawie zasad korzystania z niektórych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej, sposobu ustalania opłat za ich korzystanie oraz powierzenia burmistrzowi gminy uprawnienia do stanowienia o ich wysokości, przedmiotem najmu i użyczenia są obiekty takie jak:

świetlice wiejskie wraz z urządzeniami i wyposażeniem, wykorzystywane w szczególności na stypy, wesela, komunie oraz inne imprezy,
obiekty i urządzenia użyteczności publicznej oświatowe i sportowe, a w szczególności: stadion, boiska i hale sportowe, sale gimnastyczne oraz pracownie komputerowe, pomieszczenia do nauki i inne pomieszczenia użytkowe wraz z urządzeniami i wyposażeniem.

Ponadto, uchwała precyzuje, iż przez pojęcie impreza należy rozumieć planowane zajęcie obiektu i urządzenia przez organizatora na podstawie umowy, którego celem jest w szczególności: odbycie spotkania, przedstawienia, koncertu, zawodów, treningu, pokazu, zabawy, dyskoteki lub widowiska, w tym z udziałem publiczności, odpłatnym lub nieodpłatnym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Gmina w prawidłowy sposób stosuje stawkę 8% VAT w przypadku gdy następuje obciążenie kosztami dostaw wody i wywozu nieczystości korzystającego wg wskazań liczników i czy prawidłowo stosuje stawkę 23% wtedy gdy koszty te zawarte są w cenie (opłacie) za korzystnie z obiektu...

Zdaniem Wnioskodawcy, postępuje Ona prawidłowo. Zgodnie bowiem z przyjętym w orzecznictwie poglądem wyrażanym zarówno przez polskie sądy administracyjne jak i ETS zasadne jest, żeby każde świadczenie usługi traktować jako odrębne (np. orzeczenie WSA w Poznaniu I SA/Po 951/10 lub ETS sygn. C-349/96 lub C-572/07), a tym samym stosować dla niego właściwą stawkę opodatkowania. Wskazane orzeczenia przyjmują także, iż dla właściwego rozstrzygnięcia czy dane świadczenie jest jedną czy wieloma usługami należy kierować się okolicznościami wskazującymi na to, czy nabywca zamierzał korzystać z jednego czy wielu świadczeń.

We wskazanym stanie faktycznym w przypadku możliwości określenia rzeczywistego zużycia wody przez korzystającego na podstawie wskazań liczników, jest on zgodnie z zawartą umową obciążany dodatkowo (oprócz opłaty za korzystanie z obiektu) kosztami jej dostarczania i wywozu nieczystości, przy zastosowaniu stawki obniżonej właściwej dla ww. czynności z załączonego i stosowanego w praktyce wzoru umowy oraz samej uchwały rady wynika, że opłata za media jest czymś dodatkowym w praktyce korzystający obciążany jest rzeczywistymi kosztami. Gmina znajduje się więc w sytuacji objętej dyspozycją art. 30 ust. 3 ustawy o VAT, będąc w istocie tylko pośrednikiem między dostawcą wody czy też odbierającym nieczystości a korzystającym z Jej obiektu. Gdyby korzystający zechciał mógłby zawrzeć umowy o wywóz nieczystości czy też na dostawy wody bezpośrednio z właściwymi kontrahentami. Powodem ich niezawierania jest z reguły niechęć do załatwiania formalności z tym związanymi oraz też krótki okres korzystania z obiektów.

Tak więc, zdaniem Wnioskodawcy, za uznaniem jego stanowiska za prawidłowe przemawiają:

fakt określenia w uchwale oraz umowie jako odrębnego świadczenia opłat za dostawy mediów i usług wywozu nieczystości,
obciążanie korzystających wg rzeczywistego wskazania odpowiednich liczników (co oznacza, że jeśli nie korzystają z dostaw wody to nie płacą za nie),
możliwość zawarcia umowy dotyczącej dostawy mediów i odbioru nieczystości bezpośrednio z innymi kontrahentami,
odrębna faktura dotycząca zapłaty za dostawę mediów.

Natomiast w drugim z opisanych przypadków czyli w sytuacji, w której nie ma podliczników wody w obiektach Gminy, nie można stwierdzić, że spełnione są kryteria niezależności i odrębności świadczonych usług. Korzystający z obiektu nie ma możliwości zawarcia umowy z innym dostawcą, strony nie mogą wyodrębnić kosztu dostaw wody a także odbioru nieczystości. Ustalona przez Gminę opłata odnosi się do całości świadczenia stąd może być tylko i wyłącznie stosowana podstawowa stawka podatku czyli w chwili obecnej 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

nieprawidłowe w sytuacji, gdy obciążenie najemcy kosztami dostaw wody i wywozu nieczystości następuje wg wskazań podliczników,
prawidłowe w sytuacji, gdy koszty dostaw wody i wywozu nieczystości zawarte są w cenie (opłacie) za korzystanie z obiektu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w myśl art. 8 ust. 1 ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W konsekwencji najem lokali stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Według art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jednocześnie, na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na podstawie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi albo zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta czynność najmu lokali o charakterze mieszkalnym. Usługi w zakresie wynajmowania lokali o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są natomiast stawką podatku w wysokości 23%.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Gmina jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. W ramach prowadzonej działalności, w związku z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług wynajmuje znajdujące się w Jej majątku obiekty oraz lokale. Przedmiotem najmu są obiekty użytkowe. Zasady korzystania z obiektów i urządzeń użyteczności publicznej (w szczególności są to sale gimnastyczne, stołówki, świetlice wiejskie, hale sportowe i inne obiekty) określa uchwała Rady Miejskiej. Zgodnie z zapisami ww. uchwały wysokość opłat za korzystanie z obiektów określa burmistrz, uchwała dalej stanowi również jakie elementy stanowić powinny składniki kalkulacji opłaty za korzystanie z obiektu oraz stanowi, że osoby korzystające z obiektów zobowiązane będą także do zwrotu kosztów zużycia mediów. Na podstawie uchwały burmistrz wprowadził zarządzeniem wzór umowy najmu. We wzorze umowy określone zostało, że najemca oprócz opłaty za czynsz (opłaty za korzystanie z obiektu) zobowiązany jest do ponoszenia dodatkowych opłat między innymi za zużycie wody oraz wywóz nieczystości wg wskazań podliczników oraz wywóz nieczystości stałych wg ilości pojemników. Takie umowy zawierane są każdorazowo z użytkownikiem obiektu. W ich wyniku wystawiane są przez Gminę 2 faktury VAT, w których odrębnie wykazywane są kwoty opłat za korzystanie z obiektów (czynsz) oraz opłaty za media (m. in. zużycie wody i wywóz nieczystości).W tej sytuacji dla dostawy wody stosowana jest stawka obniżona, a mianowicie 8% VAT. Obrót zaś wynikający z opłat za korzystanie z obiektu, dostaw energii i gazu stawką 23% VAT.

W tym miejscu wskazać należy, iż w świetle art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą, w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Zgodnie z art. 30 ust. 3 ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Celem refakturowania jest zatem przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. Refaktura jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w stanie nieprzetworzonym odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi.

Zauważyć jednakże należy, iż wyżej wskazane uregulowania Dyrektywy zostały z dniem 1 kwietnia 2011 r. wprowadzone do ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie bowiem do art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy należy rozstrzygnąć zatem, czy koszty, o których mowa w stanie faktycznym są kosztami, które mogą stanowić przedmiot refakturowania.

Należy zauważyć, że w analizowanej sytuacji wydatki związane z opłatami za tzw. media stanowią koszty utrzymania obciążające wynajmującego, w odniesieniu natomiast do wynajmu stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu.

Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o których mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

W tym miejscu należy wyjaśnić, iż umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony zarówno wynajmującego, jak i najemcę określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym jak wynika z § 2 tego samego artykułu czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

A zatem umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę. Podstawową usługą świadczoną na rzecz najemcy jest natomiast usługa najmu. W przypadku najmu lokali ustawodawca nie zdefiniował, jakie koszty wynajmującego mieszczą się w pojęciu czynszu, a obciążenie nimi najemcy zależy wyłącznie od zawartej umowy.

W sytuacji, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów, wydatki za media stanowiące element świadczenia należnego z tytułu umowy najmu lokalu stanowią wraz z czynszem obrót, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usług najmu.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy. Stosownie do art. 73 Dyrektywy, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia usługi. Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. Mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług nie zawiera odrębnego uregulowania stanowiącego odpowiednik art. 78 Dyrektywy. Ustawodawca krajowy nie sprecyzował, jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania, tak jak to uczynił ustawodawca wspólnotowy, uznając za wystarczające wskazanie ogólnej definicji podstawy opodatkowania. Nie oznacza to jednak, jakoby wszelkich dodatkowych kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług nie należało uwzględniać w podstawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Jak już powyżej wskazano, ogólne określenie podstawy opodatkowania w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług odpowiada uregulowaniu wspólnotowemu z art. 73 i art. 78 Dyrektywy. W konsekwencji zapis ten winien stanowić wskazówkę interpretacyjną przy dokonywaniu wykładni polskich przepisów regulujących ustalanie podstawy opodatkowania.

Wykładnia art. 29 ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem treści unormowań Dyrektywy jest w pełni uzasadniona i zapewnia prawidłową interpretację tego przepisu.

Zatem, jeżeli z zawartej umowy najmu, jak wskazał Wnioskodawca, wynika, że oprócz opłaty za czynsz, najemca zobowiązany jest do ponoszenia dodatkowych opłat m. in. za zużycie wody, wywóz nieczystości oraz wywóz nieczystości stałych, związanych z konkretnym lokalem, oznacza to, że do podstawy opodatkowania winny być wliczane także koszty dodatkowe, bezpośrednio związane z zasadniczą usługą najmu, tj. koszty mediów, którymi Wnioskodawca obciąża najemcę w związku ze świadczeniem usługi najmu.

Mając na uwadze powyższe, wydatki za media stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, są opodatkowane stawką właściwą dla świadczonych usług najmu.

Świadczenia te są bowiem nierozerwalnie związane z usługą najmu, jako konieczne do korzystania z lokalu, mające w stosunku do niej charakter poboczny. Jak wskazano wyżej, z treści art. 29 ust. 1 ustawy wynika, że podstawą opodatkowania jest obrót. Zaś obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. W związku z powyższym, kwota należna obejmuje wszystkie koszty związane z usługą najmu, kształtujące w efekcie kwotę żądaną od nabywcy.

Zatem, w ocenie Organu, nie można sztucznie wyodrębniać z usługi najmu lokalu, pewnych czynności tylko w tym celu, aby opodatkować je według innych stawek VAT niż usługa podstawowa. Do takiego postępowania nie uprawniają cyt. wyżej przepisy definiujące podstawę opodatkowania i obrót. W przypadku, gdy dany podmiot świadczy usługę, stanowiącą w istocie jedno, niepodzielne świadczenie, to wówczas nie jest dopuszczalne dzielenie tej usługi na części i dokonywanie refakturowania jej poszczególnych elementów.

Przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa najmu lokali użytkowych, a koszty dostawy mediów są elementem tej usługi. W efekcie, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy, w sytuacji, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów, wydatki za media (zużycie wody, wywóz nieczystości, wywóz nieczystości stałych) stanowią wraz z czynszem obrót z tytułu świadczenia usług najmu. Zaznaczyć również należy, iż bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest kwestia tego, czy obciążanie korzystającego kosztami dostaw wody i wywozu nieczystości następuje wg wskazań liczników, czy koszty te zawarte są w cenie za korzystanie z obiektu. Tym samym, opłaty za media podlegają opodatkowaniu stawką właściwą dla świadczonych usług najmu.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, iż zarówno w sytuacji, gdy obciążenie korzystającego kosztami dostaw wody i wywozu nieczystości następuje wg wskazań liczników, jak również gdy koszty te zawarte są w cenie (opłacie) za korzystnie z obiektu, Gmina winna do całości świadczonych usług najmu zastosować stawkę właściwą dla usługi zasadniczej usługi najmu, tj. z uwagi na fakt, iż przedmiotem najmu są obiekty użytkowe, stawkę podatku VAT w wysokości 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy. Zatem podstawy opodatkowania w obu przypadkach powinny obejmować opłaty za korzystanie z obiektów (czynsz) oraz wszystkie związane z tytułem najmu opłaty za media, tj. dostawę wody oraz wywóz nieczystości.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 520 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie