Stanowisko Wnioskodawcy:

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony zarówno wynajmującego, jak i najemcę określone przepisami obowiązki. W myśl art. 659 § 1 kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę. Podstawową usługą świadczoną na rzecz najemcy jest natomiast usługa najmu. W przypadku najmu lokali ustawodawca nie zdefiniował, jakie koszty wynajmującego mieszczą się w pojęciu czynszu, obciążenie nimi najemcy zależy wyłącznie od zawartej umowy.

W przedstawionej sytuacji najemcy lokali wynajmowanych przez Wnioskodawcę zobowiązani będą do comiesięcznego dokonywania opłaty za najem lokalu, na którą będzie się składać czynsz stanowiący wynagrodzenie oraz opłaty eksploatacyjne (centralne ogrzewanie, wywóz nieczystości). Najemcy będą zobowiązani również do pokrywania kosztów zużycia wody.

Art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium. W zdarzeniu przyszłym, który jest tu omawiany odpłatną usługą świadczoną przez Wnioskodawcę będzie jedynie wynajmowanie lokalu, który stanowi jego własność. Wszelkie pozostałe usługi będą świadczone przez inne, niezależne od Wnioskodawcy podmioty, które będą wystawiać Wnioskodawcy faktury, które następnie Wnioskodawca będzie rozliczać i kosztami usług obciążać najemców, nie czyniąc sobie jednak z tego źródła dochodu, Wnioskodawca będzie więc praktycznie pośrednikiem miedzy dostawcą mediów i ich odbiorcami.

Usługi związane z eksploatacją lokali i zapewnieniem dostaw wody będą świadczyć dostawcy, będący podmiotami niezależnymi od Wnioskodawcy i to oni będą czerpać zyski ze świadczenia tych usług. Wnioskodawca, jako właściciel lokali oddanych w najem, będzie mieć podpisane umowy z dostawcami usług związanych z eksploatacją oraz zaopatrzeniem w wodę i to jemu dostawcy będą wystawiać faktury, a Wnioskodawca następnie będzie rozliczać koszty z nich wynikające i obciążać nimi ostatecznych nabywców, tj. najemców lokali. Taki sposób rozliczeń z najemcami będzie dla nich wygodny, gdyż nie będą musieli podpisywać odrębnych umów z dostawcami, co stanowiłoby problem dla nich jak i dla Wnioskodawcy. Rozliczenie opłat będzie czynnością techniczną dokonywaną przez Wnioskodawcę, który będzie jedynie pośrednikiem między dostawcami a najemcą, bez osiągania z tego tytułu jakichkolwiek zysków. Wynagrodzeniem Wnioskodawcy będzie zatem sam wyodrębniony w umowie z najemcą czynsz, stanowiący świadczenie wzajemne najemcy dokonywane w zamian za prawo do korzystania z lokalu. Pokrywanie opłat eksploatacyjnych przez najemców nie będzie stanowić wynagrodzenia Wnioskodawcy, gdyż nie będzie czerpać on z tego tytułu żadnych zysków, a będzie jedynie pośrednikiem między ostatecznym beneficjentem usług i ich dostawcą. Zastosowanie do opłat za eksploatacje stawki podstawowej, odpowiadającej stawce czynszu oznaczałoby, że Wnioskodawca będzie obciążać najemców stawką wyższą niż tą, która znajduje się na fakturach wystawionych mu przez dostawców usług a zatem, że za eksploatację lokalu najemca będzie płacić więcej niż powinien, zgodnie z umową.

Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dn. 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej zawiera stosowne regulacje w tym względzie w przepisach dotyczących podstawy opodatkowania. Zgodnie bowiem z art. 11 A ust. 3 lit. c dyrektywy, podstawa opodatkowania nie obejmuje tych kwot, które podatnik otrzymał od nabywcy i klienta jako zwrot kosztów (ang. repayment for expenses) poniesionych w imieniu i na rachunek tego ostatniego, jeżeli kwoty te zostały odrębnie zaksięgowane, a podatnik może udowodnić faktyczną wysokość tych wydatków. Podobny pogląd wyraził NSA w wyroku z dnia 31 maja 2011 r. (I FSK 740/10), stwierdzając: Opłaty wynikające z eksploatacji lokalu przez najemcę: za energię cieplną, dostawę wody, odbiór ścieków i wywóz nieczystości, powinny być ujmowane do podstawy opodatkowania jako składniki czynszu z tytułu usługi najmu na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy VAT, chyba że z umowy najmu zawartej pomiędzy wynajmującym a najemcą wynika jednoznacznie, że opłaty te (wszystkie lub niektóre) na podstawie art. 30 ust. 3 tej ustawy są regulowane przez najemcę na rzecz wynajmującego w sposób odrębny od czynszu.

Art . 30 ust. 3 ustawy o VAT stanowi, ze w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku. Z umów podpisywanych przez Wnioskodawcę z najemcami czynsz będzie umieszczony oddzielnie od innych opłat i obowiązuje w wysokości odpowiadającej powierzchni zasadniczej lokalu. Odrębność uregulowania czynszu i pozostałych opłat sprawia, ze zgodnie ze wskazanym przepisem podstawą opodatkowania będzie każda konkretna usługa, którą będzie świadczyć lub, w której świadczeniu weźmie udział. Do każdej z usług należałoby zatem zastosować odpowiednie dla nich stawki podatku VAT.

Potraktowanie czynszu oraz opłat dodatkowych jako oddzielnych składników podstawy opodatkowania obciążonych różnymi stawkami podatku VAT będzie uzasadnione ponadto tym, że często wystawienie wspólnej faktury za czynsz i opłaty eksploatacyjne będzie niemożliwe z uwagi, na to, że to nie wynajmujący będzie obliczać i ustalać wysokość opłat eksploatacyjnych oraz nie on będzie decydować kiedy wpłynie do niego faktura od dostawcy. Inny będzie więc zazwyczaj termin wystawienia faktur za czynsz (najczęściej ściśle określony, wraz z terminem płatności, w umowie pomiędzy wynajmującym a najemcą) oraz faktur wystawianych najemcy z tytułu rozliczenia opłat eksploatacyjnych. Zastosowanie natomiast stawki VAT właściwej dla czynszu najmu do opłat za usługi związane z eksploatacją lokalu byłoby niezgodne ze obowiązującym rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasady pobierania opłat za tzw. media i sposobów ich regulacji wynikają z umowy najmu i to postanowienia tej umowy decydują, czy opłaty te stanowią składnik czynszu czy też są naliczane osobno. Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Postanowienia umowy będą zatem decydowały o zakresie opodatkowania czynszu najmu, co znajduje umocowanie w art. 353 z indeksem 1 k.c. Przepisy prawa podatkowego, a przede wszystkim przepisy ustawy o VAT będą miały w tym przypadku charakter jedynie pomocniczy.

Mając na uwadze powyższe rozważania na zadane pytania należałoby odpowiedzieć następująco:

1. Wnioskodawca będzie zachowywać się prawidłowo, stosując różne stawki podatku VAT w stosunku do czynszu najmu oraz w stosunku do innych opłat związanych z eksploatacją lokalu, jeśli takie rozróżnienie wynika z umowy pomiędzy nim a najemcą.
2. Opłaty eksploatacyjne (zmienne i stałe) oraz za zużycie wody, którymi Wnioskodawca będzie obciążać najemców nie stanowią składników czynszu, chyba że co innego wynikałoby z umowy między stronami. W związku z tym w stosunku do czynszu jak i każdej z opłat którymi będzie się obciążać zastosowane powinny być odrębne stawki w wysokości odpowiadającej rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.
3. Wnioskodawcę, na podstawie art. 30 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług będzie można uznać za biorącego udział w świadczeniu usług związanych z eksploatacją i zaopatrzeniem w wodę lokali oddawanych w najem, gdyż samodzielnie tych usług nie będzie świadczyć, ale będzie jedynie sui generis pośrednikiem między dostawcą usługi finalnymi nabywcami, nie czerpiąc z tego tytułu żadnego zysku.
4. W zakres usługi najmu nie będą wchodzić pobierane przez Wnioskodawcę opłaty eksploatacyjne, gdyż nie będzie on świadczyć ich samodzielnie, a jedynie będzie obciążać nimi najemców będących finalnymi odbiorcami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast jak wynika z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Ponadto w świetle art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przepisy ustawy o VAT nie precyzują w sposób szczegółowy jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania, posłużenie się jednak sformułowaniem całość świadczenia należnego od nabywcy oznacza, że w podstawie opodatkowania należy uwzględnić wszelkie dodatkowe koszty bezpośrednio związane z dostawą towarów lub ze świadczeniem usługi zasadniczej, którymi w efekcie obciążany jest nabywca świadczenia. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego. W przypadku nawet, gdyby te elementy wykazane zostały na fakturze odrębnie, nie zmieni to faktu, że dla potrzeb opodatkowania podatkiem od towarów i usług powiększą one podstawę opodatkowania dostarczanego towaru lub świadczonej usługi.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT podstawowa stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 30 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy należy rozstrzygnąć, czy koszty określone w stanie faktycznym jako opłaty eksploatacyjne będą kosztami, które mogą stanowić przedmiot odrębnej sprzedaży.

Należy zauważyć, że w analizowanej sytuacji wydatki związane z opłatami za tzw. media stanowią koszty utrzymania obciążające wynajmującego, w odniesieniu natomiast do wynajmu stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu.

Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa w art. 30 ust. 3 ustawy o VAT, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, i nie jest to tożsame z sytuacją odsprzedaży usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Zgodnie z zapisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zwanej dalej KC, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Wobec powyższego umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony zarówno wynajmującego, jak i najemcę określone przepisami obowiązki. Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Na uwagę zasługuje fakt, iż strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku, gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy (np. media, ubezpieczenie, ochronę, itp.), ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (zużyta energia, woda, odprowadzenie ścieków, itp.). Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, zużytej energii, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą ww. towarów bądź świadczącym usługi. W przypadku braku takich umów najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu najmu nieruchomości. Usługi i dostawy pomocnicze takie jak zapewnienie dostępu do wody, energii elektrycznej, odprowadzania ścieków czy wywozu nieczystości nie stanowi celu samego w sobie, lecz są środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej. Podział na usługi zasadnicze i pomocnicze ma znaczenie z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest taką samą stawką podatku.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem lokali użytkowych i mieszkalnych, a koszty dodatkowe, w tym opłaty z tytułu mediów, stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia. Zatem w sytuacji, kiedy wynajmujący zawiera umowę na dostawę energii elektrycznej, dostawy wody, odprowadzanie ścieków czy wywozu nieczystości do nieruchomości będącej przedmiotem najmu zastosowanie ma jedna stawka podatku, taka jak dla usługi głównej.

Tym samym ponoszone przez wynajmującego wydatki (gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów) stanowią wraz z czynszem obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz najemców. Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane będą według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu lokali, tj. w przypadku najmu lokali użytkowych, zastosowanie znajdzie opodatkowanie stawką 23%, o której mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, a w przypadku najmu lokali mieszkalnych (o ile są spełnione wszystkie przesłanki z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT) zastosowanie znajdzie zwolnienie z podatku VAT.

Z treści przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem zasobów mieszkaniowych, w tym lokali mieszkalnych i użytkowych. Część z nich Wnioskodawca będzie wynajmować na zasadach określonych w Statucie i w odpowiednich regulaminach najemcom. Zgodnie z przyszłymi umowami najmu, w zamian za prawo do korzystania z lokali najemcy będą zobowiązani do uiszczania czynszu za powierzchnię zasadniczą lokalu oraz będą zobowiązani do pokrycia kosztów zużycia wody oraz ponoszenia opłat eksploatacyjnych - centralne ogrzewanie i wywóz nieczystości. Wszystkie opłaty poza czynszem za powierzchnię zasadniczą lokalu i opłatą eksploatacyjną za wywóz nieczystości będą podlegały okresowemu rozliczeniu przez Wnioskodawcę zgodnie zobowiązującymi w Spółdzielni Regulaminami tj. koszty centralnego ogrzewania co 12 miesięcy, a koszty dostawy wody co 6 miesięcy. Obciążenia z tego tytułu będą wynikały wprost z obciążeń za dostawę ww. mediów. Wnioskodawca nie będzie doliczać żadnych dodatkowych obciążeń.

Mając na uwadze opisany we wniosku zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stoi na stanowisku, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi udostępniania mediów polegające na dostarczeniu do lokali użytkowych i mieszkalnych wody, energii cieplnej i wywozu nieczystości będą stanowić element składowy świadczonej przez Wnioskodawcę usługi najmu. Tak więc przedmiotem świadczenia będzie usługa najmu, natomiast opłaty za dostawę tzw. mediów należne wynajmującemu od najemcy będą stanowić część należności z tytułu usługi najmu. W konsekwencji ww. koszty ponoszone przez wynajmującego łącznie będą stanowić obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę usług najmu.

W związku z tym nie sposób się zgodzić z twierdzeniem Wnioskodawcy, że prawidłowo będzie postępować stosując różne stawki podatku VAT w zakresie świadczenia usług najmu lokali użytkowych i mieszkalnych i usług związanych z zaopatrzeniem lokali w wodę, centralne ogrzewanie i wywóz nieczystości, bowiem opłaty za media będą stanowić składnik świadczonej przez Wnioskodawcę usługi najmu lokali. W konsekwencji opłaty eksploatacyjne lokali będą składnikiem wynagrodzenia Wnioskodawcy za świadczenie usług najmu lokali i winny być opodatkowane jednolitą stawką podatku VAT właściwą dla usług najmu (lokali użytkowych 23%, lokali mieszkalnych stawka zwolniona o ile będą spełnione wszystkie warunki przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT).

Tym samym również błędne jest stwierdzenie Wnioskodawcy, że będzie można go uznać za pośrednika między dostawcą usług związanych z eksploatacją i zaopatrzeniem w wodę lokali oddanych w najem i finalnymi nabywcami tych usług (co powodowałoby, że brałby w ten sposób udział w świadczeniu tych usług na podstawie art. 30 ust. 3 ustawy o VAT), bowiem w tym konkretnym przypadku nie dojdzie do refakturowania usług za media na rzecz najemcy, z uwagi na fakt, iż koszty związane z doprowadzeniem wody, energii cieplnej itp. będą stanowić usługę pomocniczą w stosunku do świadczonej usługi najmu lokali tj. pozwolą na lepsze korzystanie z przedmiotu najmu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań przedstawionych we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 maja 2011r., sygn. akt I FSK 740/10 wskazać należy, że brak jest sprzeczności pomiędzy treści tego wyroku, a uzasadnieniem niniejszej interpretacji, bowiem Sąd w wyroku tym wskazał, iż: Należy bowiem zauważyć, że dostawa np. mediów nie jest czynnością samą w sobie, lecz następuje w przypadku wynajmu lokali mieszkalnych tylko w przypadku świadczenia usług najmu tych lokali. () Opłaty wynikające z eksploatacji lokalu przez najemcę: za energię cieplną, dostawę wody, odbiór ścieków i wywóz nieczystości, powinny być ujmowane do podstawy opodatkowania jako składniki czynszu z tytułu usługi najmu na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy VAT, chyba że z umowy najmu zawartej pomiędzy wynajmującym a najemcą wynika jednoznacznie, że opłaty te (wszystkie lub niektóre) na podstawie art. 30 ust. 3 tej ustawy są regulowane przez najemcę na rzecz wynajmującego w sposób odrębny od czynszu. Jak wskazano powyżej w niniejszej sprawie przepis art. 30 ust. 3 ustawy o VAT nie znajdzie zastosowania, bowiem nie dojdzie do refakturowania mediów opłaty eksploatacyjne związane z utrzymaniem lokali będą usługą pomocniczą do świadczonych usług najmu.

Końcowo tut. Organ podatkowy stwierdza, że niniejsza interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego. W zakresie zaistniałego stanu faktycznego zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 664 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie