Temat interpretacji

zwolnienie od podatku sprzedaży nieruchomości niezabudowanej

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2012r. (data wpływu 20 kwietnia 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku dla dostawy nieruchomości niezabudowanych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku dla dostawy nieruchomości niezabudowanych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 maja 2012r. (data wpływu 22 maja 2012r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie budownictwa. Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca jest właścicielem dziewięciu następujących nieruchomości (zwanych dalej łącznie nieruchomościami):

1. nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr 13, o powierzchni 2297 m², dla której Sąd Rejonowy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą (zwaną dalej działką nr 13);
2. nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr 15, o powierzchni 2113 m², dla której Sąd Rejonowy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą (zwaną dalej działką nr 15);
3. nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr 16, o powierzchni 2167 m², dla której Sąd Rejonowy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą (zwaną dalej działką nr 16);
4. nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr 17, o powierzchni 921 m², dla której Sąd Rejonowy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą (zwaną dalej działką nr 17);
5. nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr 20, o powierzchni 7782 m², dla której Sąd Rejonowy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą (zwaną dalej działką nr 20);
6. nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr 21, o powierzchni 1874 m², dla której Sąd Rejonowy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą (zwaną dalej działką nr 21);
7. nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr 22/1, o powierzchni 6183 m², dla której Sąd Rejonowy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą (zwaną dalej działką nr 22/1);
8. nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr 22/2, o powierzchni 8351 m², dla której Sąd Rejonowy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą (zwaną dalej działką nr 22/2);
9. nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr 26, o powierzchni 146 m², dla której Sąd Rejonowy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą (zwaną dalej działką nr 26).

Nieruchomości zostały nabyte przez Wnioskodawcę w latach 2008-2009 w celach związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą (jako podatnika VAT).

Nieruchomości są niezabudowane.

Nieruchomości położone są na obszarze, na którym nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Miejscowy plan dla tego terenu jest obecnie opracowywany na podstawie uchwały Rady z dnia 15 lipca 2010 roku w sprawie przystąpienia do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Wólki Węglowej.

Dla nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego ani decyzja określająca przeznaczenie terenu w trybie przepisów którejkolwiek z tzw. specustaw.

Według zapisów studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m.st. Warszawy nieruchomości położone są na następujących terenach:

1. działki nr 13, 16, 17 i 26 położone są na terenach produkcyjno-usługowych oznaczonych symbolem (PU).12;
2. działki nr 15, 20,21,22/1 i 22/2 położone są częściowo na terenach produkcyjno- usługowych oznaczonych symbolem (PU).12, częściowo na terenach o przewadze zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej oznaczonych symbolem (M2).12, a częściowo Na terenie planowanej drogi zbiorczej czcionki Z/I.

Natomiast zgodnie z wypisami z ewidencji gruntów nieruchomości stanowią następujące użytki:

1. działka nr 13 stanowi grunty orne oznaczone symbolami RV i RVI;
2. działki nr 15, 20, 21, 22/1 i 22/2 stanowią grunty orne oznaczone symbolami RV i RVI, łąki trwałe oznaczone symbolem ŁV oraz rowy oznaczone symbolem W;
3. działka nr 16 stanowi grunty orne oznaczone symbolami RV i RVI oraz łąki trwałe oznaczone symbolem ŁV;
4. działka nr 17 stanowi grunty orne oznaczone symbolami RV i RVI oraz rowy oznaczone symbolem W;
5. działka nr 26 stanowi grunty orne oznaczone symbolem RVI.

Wnioskodawca zamierza sprzedać nieruchomości osobie trzeciej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (jako podatnik VAT).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy transakcja sprzedaży przez Wnioskodawcę nieruchomości podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Transakcja sprzedaży przez Wnioskodawcę nieruchomości podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (zwanej dalej: ustawą o VAT). Zgodnie z powołanym przepisem ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Kryteria, na podstawie których winno się kwalifikować daną nieruchomość jak teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę w rozumieniu wskazanego przepisu ustawy o VAT przez pewien czas nie były przyjmowane jednolicie w orzecznictwie. Jednakże wszelkie wątpliwości w tym zakresie rozwiał ostatecznie Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 17 stycznia 2011 r., I FPS 8/10, ONSAIWSA 2011/3/51, wydanym, co istotne, w składzie 7 sędziów (zwanym dalej wyrokiem NSA z 2011 r.) przesądził, że: w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.), przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086), w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Odnosząc powyższe stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego do stanu faktycznego niniejszej sprawy trzeba wskazać, że nieruchomości są niezabudowane, nie są objęte obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i nie została dla nich wydana decyzja (decyzje) o warunkach zabudowy ani decyzja (decyzje) o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Natomiast zgodnie z danymi ewidencji gruntów nieruchomości stanowią grunty orne, łąki trwale i rowy, a więc grunty niebędące terenami budowlanymi ani przeznaczonymi pod zabudowę.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Wymaga podkreślenia, iż cytowany wyżej wyrok NSA z 2011 r. został wydany w składzie 7 sędziów i w związku z tym sądy administracyjne są związane wyrażonym w nim stanowiskiem na zasadzie przepisu art. 269 § 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (zwanej dalej ppsa), zgodnie z którym jeżeli jakikolwiek skład sądu administracyjnego rozpoznający sprawę nie podziela stanowiska zajętego w uchwale składu siedmiu sędziów, całej izby albo w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu

Administracyjnego, przedstawia powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia odpowiedniemu składowi. Wprawdzie w powołanym przepisie mowa jest o uchwałach NSA, jednakże nie może budzić wątpliwości, że instytucja związania dotyczy nie tylko uchwał, ale również wyroków NSA wydanych w trybie art. 187 § 3 ppsa. Powołany wyrok NSA z 2011 r. zapadł właśnie w takim trybie, to jest na skutek przejęcia przez NSA do rozpoznania sprawy, w której sąd ten miał podjąć w składzie 7 sędziów (na wniosek trzyosobowego składu NSA) uchwałę rozstrzygającą zagadnienie prawne Budzące poważne wątpliwości, sprowadzające się do odpowiedzi na pytanie, jakie znaczenie z punktu widzenia art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT mają zapisy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Należy zauważyć, że od chwili wydania wyroku NSA z 2011 r. orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego na gruncie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT jest jednolite i w pełni aprobuje stanowisko zaprezentowane w tymże wyroku. Tytułem przykładu można tutaj wskazać dziesięć następujących orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego: wyrok z dnia 18 lutego 2011r., I FSK 367/10, wyrok z dnia 22 lutego 2011 r., I FSK 50/10, wyrok z dnia 28 października 2011r., I FSK 1628/10, wyrok z dnia 20 sierpnia 2011r., I FSK 1167/10, wyrok z dnia 20 maja 2011 r., I FSK 1806/09, wyrok z dnia 29 kwietnia 2011 r., I FSK 1234/09, wyrok z dnia 21 kwietnia 2011 r., I FSK 1465/09, wyrok z dnia 16 marca 2011 r., I FSK 440/10, wyrok z dnia 18 lutego 2011 r., I FSK 367/10, wyrok z dnia 17 lutego 2011 r., I FSK 29/10.

Wydając interpretację indywidualną organ winien zatem uwzględnić powołane wyżej orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i oprzeć się na wykładni prawa dokonanej w wyroku NSA z 2011 r. Jest to uzasadnione nie tylko faktem, iż zgodność z prawem interpretacji indywidualnych jest poddana kontroli sądów administracyjnych, a sądy te, jak wyżej wskazano, są związane poglądami wyrażonymi w uchwałach NSA (w tym przypadku w wyroku NSA z 2011 r.), ale przede wszystkim wynika to expressis verbis z przepisów art. 14a § 1 i art. 14e § 1 Ordynacji Podatkowej.

Jak bowiem podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 września 2011 r., II FSK 1734/10: orzecznictwo sądowe nie ma w polskim systemie prawnym charakteru precedensowego, to w zakresie interpretacji podatkowych (ogólnych i indywidualnych) orzecznictwo to zyskuje szczególnie na znaczeniu. Stosownie bowiem do treści art. 14a Ord. Pod. Minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Orzecznictwo to ma więc normatywne przełożenie na tworzenie warunków jednolitego stosowania prawa podatkowego w płaszczyźnie ogólnej. Jeszcze większa jest jego rola w zakresie eliminowania wadliwych interpretacji, o czym stanowi art. 14e § 1 Ord. Pod. Wolą ustawodawcy minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Tym samym orzecznictwo sądów stało się przesłanką do formułowania oceny poprawności funkcjonujących w obrocie prawnym interpretacji, także interpretacji indywidualnych.

Skoro więc organ wydający interpretacje indywidualne może w ramach działania ex oficio zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się osoba składająca wniosek o jej wydanie. Nie można bowiem przyjąć takiej wykładni powyższych przepisów, że z jednej strony ustawodawca nie nakłada na organ wydający interpretacje indywidualne obowiązku analizowania orzecznictwa zapadłego w innych sprawach dotyczącego analogicznych sytuacji prawnopodatkowych, a z drugiej strony przyjmuje jednocześnie, że pominięcie takiego orzecznictwa może być przyczyną zmiany tak wydanej interpretacji. Obowiązujący od dnia 1 lipca 2007 r. art. 14e § 1 Ord. Pod. wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych).

Od tej daty orzecznictwo to stało się istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych. Jego nieuzasadnione zaś pomijanie narusza wyrażoną w art. 121 § 1 Ord. Pod. zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych (por. wyrok WSA w Warszawie III SA/Wa 1916/08). Dodać można, że rozstrzygnięcie w sposób odmienny w stosunku do różnych podatników w analogicznym stanie faktycznym i prawnym jest nie do pogodzenia z konstytucyjną zasadą równości wobec prawa oraz zasadą zaufania obywateli do organów państwa (art. 121 § 1 Ord. Pod.).

Analogiczny pogląd został wypowiedziany także w wyroku NSA z dnia 3 lutego 2012 r., II FSK 1250/10.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Artykuł 2 pkt 6 ustawy o VAT stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy ruchome oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od tej reguły ustawodawca ustanowił pewne wyjątki, tzn. przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powyższych przepisów należy wnioskować, że dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, ale stanowiące tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę, podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 23%.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej ustawą o planowaniu, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Ustęp 2 tego artykułu stanowi, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Według art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 ustawy o planowaniu, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej studium. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.), zwanej dalej ustawą, ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie budownictwa. Wnioskodawca jest właścicielem dziewięciu niezabudowanych nieruchomości, które zostały nabyte przez Wnioskodawcę w latach 2008-2009 w celach związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nieruchomości położone są na obszarze, na którym nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Miejscowy plan dla tego terenu jest obecnie opracowywany na podstawie uchwały Rady. Dla nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego ani decyzja określająca przeznaczenie terenu w trybie przepisów którejkolwiek z tzw. specustaw. Według zapisów studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nieruchomości położone są na terenach produkcyjno-usługowych, terenach o przewadze zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej oraz terenach planowanej drogi zbiorczej. Natomiast zgodnie z danymi ewidencji gruntów nieruchomości stanowią grunty orne, łąki trwałe i rowy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie zamierzona przez Wnioskodawcę sprzedaż nieruchomości będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Powyższe wynika z faktu, iż zbywane nieruchomości to tereny niezabudowane, dla którego aktualnie nie istnieją plany zagospodarowania przestrzennego. Nie zostały również wydane dla przedmiotowych nieruchomości decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, które to dokumenty wskazywałyby, iż przedmiotowe grunty są terenami przeznaczonymi pod zabudowę. Natomiast w ewidencji gruntów przedmiotowe nieruchomości sklasyfikowane zostały jako grunty orne, łąki trwałe i rowy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 911 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie