Temat interpretacji

Czy Wnioskodawca prawidłowo traktuje wykonanie usługi bieżnikowania opony powierzonej jako zakup niestanowiący nabycia wewnątrzwspólnotowego?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2012 r. (data wpływu 7 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zakwalifikowania czynności wykonywanych przez spółkę niemiecką na rzecz Wnioskodawcy jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zakwalifikowania czynności wykonywanych przez spółkę niemiecką na rzecz Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zarejestrowany dla celów VAT w Polsce i posiada polski numer VAT-UE na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. Zainteresowany w ramach swojej działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży opon bieżnikowanych oraz zleca firmom obcym usługi bieżnikowania na materiale (oponach) powierzonych przez klienta.

Jednym z kontrahentów, którym zleca on wykonanie usługi bieżnikowania jest niemiecka spółka L, która jest zarejestrowana dla celów podatku VAT w Niemczech, posiada także niemiecki numer VAT-UE na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Wnioskodawca przesyła na terytorium Niemiec opony powierzone przez klienta, które są jego własnością, na postawie listu przewozowego, w którym podaje się indywidualny numer opony, jej rozmiar i właściciela, niemieckiej spółce L. Przesyłka odbywa się na koszt spółki L. Przekazane opony, to opony posiadające bieżnik o wysokości około 1,6 mm, których stan osnowy uważa się za dobry. Spółka L w procesie technologicznym usuwa stary bieżnik. Powstaje wtedy karkas (korpus opony), który stanowi około 75% masy nowej opony. Zdaniem Zainteresowanego, jest to materiał podstawowy. Spółka niemiecka w dalszym procesie technologicznym nakłada na karkas nowy pas gumy, który zostaje w dalszej obróbce zespolony z karkasem. Tak zregenerowana opona zostaje przesłana z Niemiec do Polski na koszt spółki L na podstawie listu przewozowego, który zawiera opis opon zidentyfikowanych w momencie wysyłki z Polski w celu ich zregenerowania (wykonania usługi bieżnikowania). Do listu przewozowego dołączana jest faktura.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca prawidłowo traktuje wykonanie usługi bieżnikowania opony powierzonej jako zakup niestanowiący nabycia wewnątrzwspólnotowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa bieżnikowania dokonana na oponach powierzonych nie jest nabyciem wewnątrzwspólnotowym, ponieważ Zainteresowany jako zleceniodawca powierza materiał o charakterze podstawowym istotnym dla danego towaru, a zleceniobiorca spółka niemiecka stosuje dodatkowy materiał własny, niezbędny do świadczenia głównego. Zdaniem Wnioskodawcy, należy taką czynność potraktować jako usługę. Ugruntowana praktyka w tym względzie stosowana przez polskie firmy stanowi również, że bieżnikowanie na powierzonej oponie jest traktowane jako usługa. Zastosowanie w tym przypadku mają przepisy art. 28b i art. 13 ust. 4 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołany przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika niebędące dostawą towarów na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W świetle art. 9 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
   - z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

• po pierwsze, podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa,
• po drugie, po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia, kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

A zatem transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa powyżej, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji, gdy spełnione zostaną powyższe warunki - transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, iż w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, opodatkowaniu podlega czynność nabycia towarów. Należny z tytułu obrotu podatek rozliczany jest przez nabywcę towaru w państwie, do którego następuje dostawa towarów. Transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowany dla celów VAT w Polsce i posiada polski numer VAT-UE na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. Zainteresowany w ramach swojej działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży opon bieżnikowanych oraz zleca firmom obcym usługi bieżnikowania na materiale (oponach) powierzonych przez klienta. Jednym z kontrahentów, którym zleca on wykonanie usługi bieżnikowania jest niemiecka spółka L, która jest zarejestrowana dla celów podatku VAT w Niemczech, posiada także niemiecki numer VAT-UE na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy prawidłowo on traktuje wykonanie usługi bieżnikowania opony powierzonej jako zakup niestanowiący nabycia wewnątrzwspólnotowego.

Zatem w przedmiotowej sprawie konieczne jest rozstrzygnięcie, czy mamy do czynienia z dostawą towarów czy też świadczeniem usług. Należy wskazać, iż o kwalifikacji danej czynności jako dostawy towarów bądź świadczenia usług rozstrzyga każdorazowo zindywidualizowany opis sprawy. O przedmiocie świadczenia przesądzać może zakres oraz specyfika wykonywanych czynności, użytych materiałów, obowiązujące klasyfikacje statystyczne oraz treść umów zawartych każdorazowo przez podatnika i jego kontrahenta. Jedynie analiza czynników takich jak m.in. przedmiot świadczenia, proporcja między udziałem materiałów własnych a udziałem materiałów powierzonych przez kontrahenta, obowiązki stron, sposób wzajemnego rozliczenia, pozwoli określić, czy wykonywane czynności powinny być traktowane jako usługa na ruchomym majątku rzeczowym, czy też jako dostawa towarów.

Pojęcie świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Przez ruchomy majątek rzeczowy należy rozumieć towary niebędące nieruchomościami. Za usługi na ruchomym majątku rzeczowym uznaje się m.in. naprawę rzeczy ruchomych, usługi serwisowe i gwarancyjne związane z ww. rzeczami, instalację, montaż i demontaż rzeczy ruchomych, przetwarzanie i uszlachetnianie.

Istota usług świadczonych na ruchomym majątku rzeczowym opiera się na założeniu, że usługodawca otrzymuje od zleceniodawcy materiał i przetwarza go w taki sposób, aby otrzymać pożądany przez zleceniodawcę wyrób. Przepisy nie określają rodzaju, ani charakteru prac jakie mogą być wykonane w ramach usług na ruchomym majątku rzeczowym. Mogą to zatem być prace drobne, a także świadczenia złożone, wymagające zaangażowania wielu różnego rodzaju prac. W każdym przypadku otrzymuje się określony wyrób finalny spełniający wymagane kryteria. Nie ma wątpliwości, iż w przypadku powierzania przez zleceniodawcę 100% materiałów, mamy do czynienia z usługami na majątku rzeczowym. W sytuacji, gdy materiały powierzone stanowią mniej niż 100% materiałów zużytych przy wykonaniu danego wyrobu, zdaniem tut. Organu należy przyjąć, że jeśli stanowią one przeważającą część w stosunku do materiałów własnych usługodawcy, świadczenie stanowi usługę na ruchomym majątku rzeczowym.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca przesyła na terytorium Niemiec opony, które są jego własnością, na postawie listu przewozowego, w którym podaje się indywidualny numer opony, jej rozmiar i właściciela, niemieckiej spółce L. Przesyłka odbywa się na koszt spółki L. Przekazane opony, to opony posiadające bieżnik o wysokości około 1,6 mm, których stan osnowy uważa się za dobry. Spółka L w procesie technologicznym usuwa stary bieżnik. Powstaje wtedy karkas (korpus opony), który stanowi około 75% masy nowej opony.

Zdaniem Zainteresowanego, jest to materiał podstawowy. Spółka niemiecka w dalszym procesie technologicznym nakłada na karkas nowy pas gumy, który zostaje w dalszej obróbce zespolony z karkasem. Tak zregenerowana opona zostaje przesłana z Niemiec do Polski na koszt spółki L na podstawie listu przewozowego, który zawiera opis opon zidentyfikowanych w momencie wysyłki z Polski w celu ich zregenerowania (wykonania usługi bieżnikowania). Do listu przewozowego dołączana jest faktura.

W świetle powyższego, w sytuacji gdy spółka niemiecka w ramach wykonywanego zlecenia dostarcza ok 25% składników potrzebnych do wytworzenia zamówionego produktu, takie świadczenie należy uznać za świadczenie usługi.

Reasumując, Zainteresowany prawidłowo traktuje wykonanie usługi bieżnikowania opony powierzonej jako zakup niestanowiący nabycia wewnątrzwspólnotowego, bowiem w przedmiotowej sprawie spółka niemiecka nie dostarcza towaru, lecz świadczy usługę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stanu faktycznego dotyczącego zakwalifikowania czynności wykonywanych przez spółkę niemiecką na rzecz Wnioskodawcy. Natomiast w pozostałych zakresach wydane zostały w dniu 7 listopada 2012 r. odrębne interpretacje indywidualne nr ILPP4/443-348/12-3/BA, nr ILPP4/443-348/12-4/BA i nr ILPP4/443-348/12-5/BA.

Ponadto tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające ze stanowiska własnego, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 342 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu