Temat interpretacji

Działając na podstawie art.216 i art.217 oraz 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz.60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Nysie stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2005r. złożonym w dniu 21 października 2005r., uzupełnionym w dniu 4 listopada 2005r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej udokumentowania transakcji nabycia środka transportu z terytorium Unii Europejskiej - jest prawidłowe .

Pismem z dnia 20 października 2005r. złożonym w dniu 21 października 2005r. uzupełnionym w dniu 4 listopada 2005r. Podatnik zwrócił się o udzielenie pisemnej interpretacji na zapytanie: "czy dokument Fahrzeugbrief /karta pojazdu/ jest niezbędny dla udokumentowania transakcji nabycia środka transportu z terytorium Unii Europejskiej i musi być przechowywany w aktach sprzedającego ?".

Podatnik nabył od Firmy Handlowo-Usługowej XXX samochód osobowy sprowadzony z terytorium Unii Europejskiej, który został zarejestrowany w kraju. Wraz z samochodem otrzymał następujące dokumenty: fakturę VAT, dowód rejestracyjny wystawiony na XXX, kartę pojazdu, krótkotrwałe ubezpieczenie OC. Sprzedający odmówił natomiast przekazania dokumentu Fahrzeugbrieff w niemieckim oryginale, twierdząc, że jest on niezbędny dla udokumentowania przeprowadzonej przez firmę transakcji.

Zdaniem Podatnika, Brieff nie jest dokumentem handlowym, jest swego rodzaju dowodem osobistym samochodu wydanym jednorazowo przez producenta i powinien podążać za samochodem aż do jego fizycznej likwidacji. W Brieff zawarte są informacje techniczne o samochodzie nie występujące nigdzie więcej a niezbędne do jego eksploatacji. W związku z powyższym, w ocenie Podatnika Brieff jest zbędny dla udokumentowania transakcji kupna-sprzedaży samochodu z w/w źródła i nie musi być przechowywany w aktach sprzedającego.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Nysie po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego w piśmie wyjaśnia co następuje.

Zgodnie z art.86 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Księgami podatkowymi, zgodnie z ich definicją ustawową zawartą w art.3 pkt 4 Ordynacji podatkowej są zarówno księgi rachunkowe, jak i podatkowe księgi przychodów i rozchodów oraz ewidencje i rejestry.

Ponadto art.112 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz.535 ze zm.) stanowi, iż podatnicy są obowiązani przechowywać ewidencje prowadzone dla celów rozliczania podatku oraz wszystkie dokumenty związane z tym rozliczaniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art.109 ust.3 cyt. ustawy o VAT, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących czynności zwolnione od podatku na podstawie art.43 i 82 ust.3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art.113 ust.1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art.90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, kwoty podatku naliczonego obniżającego kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającego wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art.120 ust.15, art.125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Cytowane wyżej przepisy przyjmują okres przechowywania ksiąg, ewidencji oraz związanych z ich prowadzeniem dokumentów równy okresowi przedawnienia zobowiązania podatkowego, a więc - zgodnie z art.70 § 1 Ordynacji podatkowej - 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Zasady ewidencjonowania i dokumentowania zdarzeń gospodarczych w przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów zostały określone w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz.1475 ze zm.).

Zgodnie z § 12 ust.3 cyt. rozporządzenia podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1)faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej "fakturami", odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub2) inne dowody wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

a)wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,b)datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dotyczy dowód, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,c)przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,d)podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

a)- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Zgodnie z § 13 wymienionego wyżej rozporządzenia Ministra Finansów za inne dowody księgowe uważa się również:

1)dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem,2)noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi,3)dowody przesunięć,4)dowody opłat pocztowych i bankowych,5)inne dowody opłat, w tym dokonanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust.3 pkt 2.

W § 14 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. podane zostały dowody wewnętrzne, które dotyczą wyłącznie przypadków wymienionych w tym przepisie.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, dokument Fahrzeugbrieff nie jest dowodem księgowym stwierdzającym dokonanie operacji zakupu a w związku z tym nie musi być przechowywany przez okres 5 lat.

Ponadto należy stwierdzić, iż stosownie do art.105 ust.1 pkt 1 ustawy o podatku VAT, naczelnicy urzędów dla celów związanych z rejestracją środków transportu są obowiązani do wydawania na druku VAT-25 zaświadczeń potwierdzających uiszczenie przez podatnika podatku w przypadkach wynikających z art.103 ust.3 i 4, tzn. w terminie 14 dni od powstania obowiązku podatkowego.

Postawą zaś do wydania zaświadczenia są przedłożone naczelnikowi urzędu skarbowego: informacje o nabywanych środkach transportu (VAT-23), kopia faktury potwierdzająca jego nabycie oraz dowód zapłaty (art.103 ust.6).

Na podstawie art.105 ust.1 pkt 2 cyt. ustawy o VAT naczelnicy urzędów skarbowych, również dla celów związanych z rejestracją środków transportu, są obowiązani do wydawania zaświadczeń potwierdzających brak obowiązku uiszczenia podatku z tytułu przywozu nabywanych z terytorium innego niż terytorium kraju (Polski) państwa członkowskiego pojazdów, które mają być dopuszczone do ruchu na terytorium kraju. W tym przypadku - zgodnie z art.105 ust.2 cyt. wyżej ustawy o VAT, zaświadczenie wydaje się na wniosek zainteresowanego (VAT-24). Wniosek zawiera w szczególności:

1)dane identyfikujące pojazd;2)datę pierwszego dopuszczenia pojazdu do użytku;3)przebieg pojazdu;4)cenę nabycia pojazdu przez wnioskodawcę;5)dane dotyczące podmiotu dokonującego dostawy pojazdu na rzecz wnioskodawcy.

Do wniosku załącza się umowę lub fakturę stwierdzającą nabycie pojazdu przez wnioskodawcę oraz inne dokumenty, z których jednoznacznie wynika, że nie zachodzi w tym przypadku wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (art.105 ust.3). Jednym z takich dokumentów jest karta pojazdu (Fahrzeugbrieff) przedkładana w celu sprawdzenia danych środka transportu wykazanych w złożonym wniosku /marka, model, typ, numer nadwozia lub podwozia, rok produkcji, data pierwszego dopuszczenia do użytku/. Załączone do wniosku dokumenty urząd skarbowy zwraca wnioskodawcy przy wydawanym zaświadczeniu (art.105 ust.4). Przedmiotowy dokument nie jest jednak dowodem księgowym potwierdzającym dokonanie transakcji zakupu środka transportu, takim dokumentem jest jedynie faktura lub umowa. Zarazem z przytoczonych przepisów nie wynika obowiązek przechowywania powyższego dokumentu w aktach nabywcy pojazdu.

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko przedstawione przez podatnika jest prawidłowe.

Jednocześnie tutejszy Organ podatkowy informuje, iż przedmiotowa interpretacja o zakresie stosowania prawa podatkowego ma zastosowanie wyłącznie w przedstawionym stanie faktycznym i w stanie prawnym obowiązującym na dzień zaistnienia omawianego zdarzenia.

Zgodnie z art.14 b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika. Jest natomiast wiążąca dla organu podatkowego i organu kontroli skarbowej właściwych dla podatnika i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w art.14 b § 5.

Na postanowienie niniejsze przysługuje stronie zgodnie z art.236 w związku z art.14 a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Nysie w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia.

W przypadku wniesienia zażalenia na postanowienie, należy dołączyć opłatę skarbową w znaczkach skarbowych na podanie i załączniki, zgodnie z art.1 ust.1 ustawy z dnia 9 września 2000r. o opłacie skarbowej (tekst jednolity Dz. U. z 2004r. Nr 253, poz.2532 ze zm.).